Η ποπ μουσική και η μόδα δεν συναντήθηκαν ποτέ πιο υπέροχα απ’ ό,τι στο βίντεοκλιπ του Τζορτζ Μάικλ «Freedom! ’90»

Φυσικά, κι άλλοι αγαπημένοι της πασαρέλας πρωταγωνίστησαν σε μουσικά βίντεο και φωτογράφοι μόδας όπως ο Στίβεν Μάιζελ και Χερμπ Ριτς επιστρατεύθηκαν από μουσικούς αστέρες, όπως η Μαντόνα, ο Κρις Άιζακ και η Τζάνετ Τζάκσον για να φέρουν λάμψη στην οπτική επένδυση των τραγουδιών τους.

Όμως η συνάντηση ενός δημιουργού ποπ επιτυχιών με ακαταμάχητους ρυθμούς και στίχους, μίας ομάδας μοντέλων στο αποκορύφωμα της δόξας τους και ενός σκηνοθέτη σε τροχιά επιτυχημένης πορείας έδωσε στο «Freedom! ’90» ένα τράνταγμα στιλάτης ενέργειας που δεν έχει εξασθενήσει μέχρι σήμερα παρότι έχουν περάσει 25 χρόνια.

Σκηνοθετημένο από τον Ντέιβιντ Φίντσερ, που ήταν τότε στην αρχή της κινηματογραφικής του καριέρας και με γυρίσματα που διήρκεσαν αρκετές μέρες στα στούντιο Merton Park στο Λονδίνο, το βίντεοκλιπ από το άλμπουμ του Τζορτζ Μάικλ «Listen Without Prejudice Vol. 1» έχει πρωταγωνίστριες πέντε μοντέλα τις Ναόμι Κάμπελ, Λίντα Εβανγκελίστα, Κρίστι Τέρλινγκτον, Σίντι Κρόφορντ, Τατιάνα Πάτιτζ που ήταν τότε οι βασίλισσες της μόδας.

Για την παραγωγή του συγκεντρώθηκε μία ομάδα αρχάριων επαγγελματιών που αναδείχθηκαν σε μεγάλες δυνάμεις της μόδας, η στιλίστρια, Καμίλα Νίκερσον, ο hair stylist Γκίντο Παλάου, η  make- up artist Κάρολ Μπράουν και το μοντέλο Τζον Πίρσον.

Γυρισμένο σε μουντούς, ρομαντικούς νέο-νουάρ τόνους, το «Freedom! ’90» μετρά περισσότερες από 37 εκατομμύρια προβολές από τότε που έγινε γνωστή η είδηση του αναπάντεχου θανάτου του Τζορτζ Μάικλ σε ηλικία 53 ετών, την ημέρα των Χριστουγέννων.

https://www.youtube.com/watch?v=diYAc7gB-0A

Οι πρωταγωνίστριες και οι συμμετέχοντες στο εμβληματικό βίντεοκλιπ που έγραψε ιστορία ανακάλεσαν στη μνήμη τις εμπειρίες από τα γυρίσματα και τις μοιράστηκαν με συντάκτες της εφημερίδας «New York Times».

Το μοντέλο Ναόμι Κάμπελ αναφέρθηκε στη συνάντησή της με τον τραγουδιστή στο Λος Άντζελες. «Είχε προηγηθεί ένα εξώφυλλο της βρετανικής Vogue με όλες εμάς φωτογραφημένες από τον Πέτερ Λίντμπεργκ. Ο Τζορτζ μου είπε: «Τι χρειάζεται για να πάρετε μέρος στο βίντεοκλιπ;» « Εμείς ζούσαμε στην Αμερική, οπότε του είπα ότι πρέπει να ταξιδέψουμε αεροπορικώς στη Βρετανία. Εγώ είπα «ναι» και στη συνέχεια η Κρίστι, η Τατιάνα και όλες δέχθηκαν. Τη νύχτα πριν από τα γυρίσματα δεν κοιμήθηκα, επειδή πήρα μέρος σε επιδείξεις μόδας του Τιερί Μιγκλέρ στο Παρίσι. Ο Τζορτζ ήταν εκεί στο σόου έως τις 3 το πρωί. Επέστρεψα στο ξενοδοχείο, πήρα τις βαλίτσες μου και ταξίδεψα με την πρώτη πτήση για Λονδίνο».

«Ο Ντέιβιντ Φίντσερ ήξερε ακριβώς τι ήθελε. Δεν μας έδωσε ρόλους, αλλά ήξερε ακριβώς σε ποιο μέρος του τραγουδιού ήθελε η κάθε μία από μας να τραγουδά. Καμία δεν γνώριζε την επιτυχία που θα ακολουθούσε. Ξέραμε ότι το τραγούδι ήταν hit, αλλά δεν γνωρίζαμε ότι το βίντεο θα είχε τέτοια επιρροή».

Ο Γκίντο Παλάου ένας από τους διασημότερους hair stylist στον κόσμο σήμερα, τόνισε ότι είχε εκπλαγεί όταν επιλέχθηκε για τη συγκεκριμένη δουλειά.

«Ο Τζορτζ Μάικλ και ο Ντέιβιντ Φίντσερ είχαν δει μέρος της δουλειάς μου στη βρετανική Vogue. Ο τρόπος δουλειάς ήταν διαφορετικός τότε. Ήταν μία μεγάλη παραγωγή, τα γυρίσματα διήρκεσαν έξι μέρες. Τα κορίτσια δεν υποδύονταν ρόλους. Έπρεπε κάθε μία να είναι ο εαυτός της και εγώ να φροντίσω για την εμφάνιση. Ήταν διαφορετικές προσωπικότητες, η Λίντα κωμικός, η Κρίστι πολύ πιο κλασική, η Σίντι pinup, η Τατιάνα βγαλμένη από φιλμ νουάρ και η Ναόμι πολύ ισχυρή γυναίκα. Θυμάμαι ότι δουλεύαμε όλη μέρα και το βράδυ πίναμε κόκκινο κρασί και τραγουδούσαμε με τον Τζορτζ».

Η Τατιάνα Πάτιτζ ανέφερε ότι η ίδια και τα άλλα σούπερ μόντελ ήταν γνωστά με τα μικρά τους ονόματα και ότι ήταν μέρος της βιομηχανίας του θεάματος.

«Ο Τζορτζ ήταν πολύ καλός, σχεδόν ντροπαλός. Ίσως δεν είναι η σωστή λέξη. Ήταν πράος και ευγενικός. Αισθανόμουν περίεργα, είχα μεγαλώσει με τους Wham και τη μουσική τους, ήταν ένας από τους πρώτους εφηβικούς έρωτές μου. Τις πέντε φορές που τον είχα συναντήσει ήταν πάντα ευχάριστος και γλυκός, αλλά συνεσταλμένος. Δεν ήταν άνθρωπος που έμπαινε στον χώρο και σάρωνε τα πάντα».

Θαυμαστής του Τζορτζ Μάικλ ήταν και ο Τζον Πίρσον. «Μου τηλεφώνησε ο ατζέντης μου και μου είπε: «Θέλεις να είσαι σε αυτό το βίντεοκλιπ. Όλα τα διάσημα κορίτσια θα είναι». Φυσικά είπα «ναι». Την πρώτη μέρα πήγα, αλλά δεν πήρα μέρος στο γύρισμα. Ο Τζορτζ ήταν εκεί, ήταν πολύ θερμός, καλός αλλά και ντροπαλός. Τελικά προς το τέλος της μέρας με ρώτησαν αν μπορούσα να πάω και την επόμενη μέρα. Με ρώτησαν αν μπορούσα να συμμετάσχω χωρίς να πληρωθώ. Είπα «όχι». Ήταν λίγο επιθετικό από μέρους μου, αλλά ήξερα πόσα χρήματα θα έπαιρναν τα κορίτσια. Τελικά πήρα 15.000 δολάρια για μία μέρα. Δεν ήταν και άσχημα για μία ολόκληρη μέρα συναναστροφής με αυτές τις καταπληκτικές, όμορφες γυναίκες. Όμως εργαζόμουν χωρίς διακοπή για τρία χρόνια και δεν είχα σκοπό να το κάνω δωρεάν. Πραγματικά δεν είχα αντιληφθεί τότε πόσο σπουδαίο ήταν αυτό που κάναμε».

Ο Άλαν Χάντερ ένας από τους πρώτους V.J.s. του MTV θυμήθηκε την πιο αστεία στιγμή της ζωής του. Οδηγούσα και πήγαινα το παιδί μου στον παιδικό σταθμό μία μέρα που δεν ήξερα ποια θα είναι η πορεία της καριέρας μου. Είχα φύγει από το MTV, ο ατζέντης μου δεν τηλεφωνούσε, ήμουν σε κατάθλιψη. Άνοιξα το ραδιόφωνο και άκουσε το νέο τραγούδι του Τζορτζ Μάικλ. Ήταν ο Τζορτζ Μάικλ στο αποκορύφωμα της ικανότητας να γράφει. Ήταν το πιο θαυμάσιο αυτοαναφορικό επιστέγασμα που είχα ακούσει. Έλεγε «όσα με έφεραν στο ποπ καλλιτεχνικό στερέωμα τώρα τα αποκηρύσσω». Όταν είδα το βίντεοκλιπ με όλη την εικονογραφία που είχε χρησιμοποιήσει στο παρελθόν, όλα τα αντικείμενα τα οποία βάζει φωτιά στην κυριολεξία, το δερμάτινο τζάκετ και το τζουκμποξ από το «Faith”. Και απλά αποχωρεί. Δεν ήταν καν στο βίντεοκλιπ. Απέδειξε πόσο σοβαρός ήταν, αν και το είπε με πολλή αγάπη. Ήταν ένα χαρούμενο τραγούδι. Αισθάνθηκα ευτυχισμένος».

Ο σχεδιαστής μόδας Ζακ Ποζέν ήταν 10 ή 11 χρονών. «Αυτό που θυμάμαι για το «Freedom!» είναι ότι ήταν ένας είδος πρώιμου πρόδρομου του γκραντζ. Οι απίστευτα λαμπερές όμορφες γυναίκες σε ένα χώρο βιομηχανικού τύπου Corinne Day στο Λονδίνο. Το νερό που στάζει από τους τοίχους, το δερμάτινο μπουφάν του Τζορτζ Μάικλ να καίγεται και τα μοντέλα γυμνά. Ήταν πραγματικά η αίγλη της δεκαετίας του ’80 σε μετάβαση σε κάτι πιο ωμό, αυτό που επρόκειτο να έρθει».

Πηγή: The New York Times