30/9/1917, η γέννηση του «σπουδαιότερου ντράμερ όλων των εποχών»
Αν και υποκειμενικές οι αναγορεύσεις διαφόρων ως «ο καλύτερος», ή «ο σπουδαιότερος», είναι αλήθεια πως ο Buddy Rich είναι μέσα στους πέντε μεγαλύτερους ντράμερ που πάτησαν στη Γη. Και συνήθως στρογγυλοκάθεται στην κορυφή των διάφορων λιστών που σκαρώνουν τα μουσικά περιοδικά. Και όχι άδικα. Γεννήθηκε στις 30 Σεπτέμβρη 1917 στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης και λέγεται ότι ξεκίνσε να κοπανάει από 18 μηνών (!), όντας μέλος ενός vaudeville θιάσου με το προσωνύμιο «Traps, the Drum Wonder». Ο Rich ήταν αυτοδίδακτος, δεν ήξερε να διαβάζει μουσική, ενώ υποστήριζε πως ούτε εξάσκηση έκανε, παίζοντας μόνο στα σόου.
Το παίξιμό του ήταν τουλάχιστον εκρηκτικό, η ενέργειά του στα σόλο τρομακτική -και όχι μόνο για την εποχή του-και ο έλεγχος της μπαγκέτας δεν υπήρχε περίπτωση να χαθεί με τίποτα. Πήρε τα τύμπανα, που πρώτος ο Gene Krupa έκανε «σοβαρό και υπολογίσιμο όργανο» μέσα σε μια μπάντα και τα ανύψωσε σε μορφή τέχνης. Παρουσίαζε ένα απόλυτα σφιχτοδεμένο σύνολο και απαιτούσε πάντοτε από τους συνεργάτες του όχι κάτι λιγότερο από την τελειότητα. Κάπως έτσι προέκυψαν και οι περίφημες ιστορίες όπου κράζει τους συναδέλφους του, απειλώντας τους ότι θα τους απολύσει ή κάτι ανάλογο, αν και το έκανε πολύ σπάνια. Το δίχως άλλο, φανερώνεται μια πτυχή ενός χαρακτήρα που από τη μια επιζητούσε την αρτιότητα στο παίξιμο, αλλά από την άλλη διέθετε έναν εξαιρετικά ευερέθιστο ψυχισμό.
Συνέχισε να παίζει μέχρι το τέλος της ζωής του, που ήρθε τον Απρίλη του 1987, σε ηλικία 69 από καρδιακή προσβολή. Ο Rich είχε από μικρός προβλήματα με την καρδιά του και σίγουρα τα ντραμς δεν τον βοηθούσαν σε αυτό. Μάλιστα, σε μια από τις τελευταίες σπουδαίες περφόρμανς του, το 1982, προς τιμήν του Frank Sinatra, λέγεται ότι είχε ένα ακόμη μίνι καρδιακό επεισόδιο, αλλά συνέχισε να παίζει μέχρι το τέλος, όπου είναι εμφανώς κατάκοπος, χωρίς ωστόσο να σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσει. Τελείωσε το σόλο, υποκλίθηκε κι έφυγε (για το νοσοκομείο).
Ιδού και τα πειστήρια (από το 3:00 και μετά το σόλο):