20/1/1983, η ιστορία του Garrincha

Η μεγαλύτερη ποδοσφαιρομάνα του κόσμου, η Βραζιλία, είναι γεμάτη θρύλους που όχι μόνο έχουν τιμήσει τον τόπο τους, αλλά και όλους εμάς τους αγνούς φαν του αθλήματος. Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε λίστα με τους μεγαλύτερους, είναι όλοι γνωστοί μετά τον Πελέ. Αρκετοί τον έχουν πλησιάσει και υπάρχουν μερικοί που το έκαναν στο έπακρο. Όπως, οι Ρονάλντο, Τοστάο, Ριβελίνο, Ζίκο και φυσικά ο Γκαρίντσα.

Ο επονομαζόμενος και «βασιλιάς της ντρίπλας», θεωρείται από πολλούς ως ο μοναδικός που κόντραρε στα «ίσια» τον Πελέ για τον τίτλο του σπουδαιότερου παίκτη που έβγαλε ποτέ η «σελεσάο». Ντρίπλες που ίσως τώρα να μας φαίνονται λίγο παρωχημένες ή έστω «αργές», αλλά με μια δόση απρόβλεπτης ιδιοφυίας, από εκείνης που δεν κατατάσσεται εύκολα. Το όνομά του, Manuel Francisco dos Santos, δεν είναι τόσο πιασάρικο όσο το παρατσούκλι του, Garrincha, που σημαίνει μικρό πουλί -αναφέρεται στον τρυποφράχτη. Αυτό που ήταν «πιασάρικο» ήταν η ζογκλερική του ικανότητα, η εκρητκικότητά του που έκανε τα πλήθη να τον λατρεύουν («people’s joy», το παρατσούκλι του).

Γεννήθηκε στις 28 Οκτώβρη 1933 στο Πάου Γκράντε, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλά παρόλο το εμφανές έμφυτο ταλέντο του στη μπάλα, δεν ήθελε να το ακολουθήσει επαγγελματικά κι όταν το έκανε κάτω από πιέσεις διάφορων ανιχνευτών ταλέντων, ήταν ήδη οικογενειάρχης. Ο κυριότερος λόγος ήταν τα εκ γενετής προβλήματα που είχε στη σπονδυλική του στήλη, με το αριστερό πόδι να είναι έξι πόντους κοντύτερο από το δεξί και να περπατάει χάρη σε πολλές εγχειρήσεις όταν ήταν παιδί. Και τότε το παιχνίδι ήταν μεν λιγότερο αθλητικό, αλλά ίσως περισσότερο βάναυσο απ’ότι σήμερα.

Παρόλα αυτά, πήγε στη Μποταφόγκο το 1953 και με το ντεμπούτο του στην Ανδρών, σκόραρε το πρώτο του χατ-τρικ. Η κλήση στην Εθνική Ομάδα ήταν θέμα χρόνου, αλλά θα καθυστερούσε λίγο, κυρίως λόγω της πληθώρας ταλαντούχων παικτών στην ίδια θέση (επιθετικός και δεξί εξτρέμ). Έγινε όμως, και μάλιστα την καλύτερη στιγμή: Το 1955, λίγο πριν το Μουντιάλ του 1958 στη Σουηδία, όπου θα μεγαλουργούσε και με την Εθνική. Αν και ιστορικά, η διοργάνωση είναι γνωστή για τον Πελέ και τη μόλις 17 ετών πρώτη του συμμετοχή, ο Γκαρίντσα μεγαλούργησε σημειώνοντας μερικά από τα ιστορικότερα γκολ της Βραζιλίας σε Παγκόσμιο Κύπελλο, όπως αυτό με την ΕΣΣΔ. Το δυναμικό ξεκίνημα της ομάδας σε εκείνο το ματς έχει την ονομασία «τα τρία καλύτερα λεπτά στην ιστορία του ποδοσφαίρου». 

Στο επόμενο Μουντιάλ, του 1962 στη Χιλή, με τον Πελέ τραυματία και νοκ άουτ, ο Γκαρίντσα ανέλαβε το βάρος και αναδείχθηκε «σπουδαιότερος παίκτης της διοργάνωσης» και οδήγησε την ομάδα στο δεύτερο διαδοχικό «Ζυλ Ριμέ». Και βέβαια, όταν στην ενδεκάδα της Βραζιλίας υπήρχε και ο Πελέ και ο Γκαρίντσα, η ομάδα δεν ηττήθηκε ποτέ. Αυτό είναι ίσως το καλύτερο αποδεικτικό της ποιότητας και των δυο. Τελευταίο του Μουντιάλ, αυτό της Αγγλίας το 1966, όπου πέτυχε μόλις ένα γκολ και πνίγηκε στη γενικότερη μετριότητα της ομάδας σε κείνη τη διοργάνωση. 

Σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 1973, ενώ αντιμετώπιζε χρόνιο πρόβλημα με το αλκοόλ, το οποίο τελικά θα του στοίχιζε τη ζωή στις 20 Γενάρη 1983 σε ηλικία 49 ετών. Οι Βραζιλιάνοι τον έχουν τιμήσει με προτομή στο Μαρακανά και δίνοντας τ’όνομά του στο στάδιο Mane Garrincha της Μπραζίλια. Και βέβαια, η μεγαλύτερη τιμή -αν και λίγο αυτάρεσκη- έρχεται από τον ίδιο τον Πελέ που έχει δηλώσει: «Ο Γκαρίντσα ήταν παίκτης φαινόμενο. Χωρίς αυτόν δίπλα μου δεν θα είχα κερδίσει ποτέ τρία Παγκόσμια Κύπελλα»

https://www.youtube.com/watch?v=JeYyx87NWrU