Η Ελένη Ηλιοπούλου είναι δημοσιογράφος και δημιουργός του www.zoosos.gr, του πρώτου μέσου στην Ελλάδα που αναδεικνύει καθημερινά, στην πραγματική της διάσταση, τη δραματική κατάσταση που βιώνουν τα ζώα σε αυτήν τη χώρα. Με αφορμή το πολυσυζητημένο αποσυρθέν νομοσχέδιο, μίλησε στην Popaganda για τα προβληματικά άρθρα του, τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι φιλόζωοι, την ατομική ευθύνη του καθενός μας αλλά και για τον ρατσισμό, τη βία, τη μισανθρωπία και για όσα ακόμα –φαινομενικά ασύνδετα- μπορεί να προκύψουν από μια συζήτηση για τα ζώα.
Πώς και πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με το συγκεκριμένο ρεπορτάζ;
Ξεκίνησα πριν από 8 χρόνια καθώς διαπίστωσα ότι όπου κι αν δούλευα τότε ως δημοσιογράφος δεν υπήρχε κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον για τα εγκλήματα σε βάρος των ζώων. Συνειδητοποίησα σχετικά σύντομα ότι πρόκειται για ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Άνοιξα αρχικά ένα blog, στη συνέχεια το έκανα site και άρχισα να συνεργάζομαι με φιλοζωικούς φορείς κι εθελοντικές ομάδες. Κέρδισα την εμπιστοσύνη τους μέσω του ρεπορτάζ μου και επειδή έδειξα ουσιαστικό ενδιαφέρον, έγινα αποδέκτης ενός τεράστιου όγκου υλικού που σχεδόν κανείς μέχρι τότε δεν χρησιμοποιούσε. Το ενδιαφέρον μου για την κατάσταση με τα ζώα στην Ελλάδα συνέπεσε και με τις διεργασίες για το τότε νέο νομοσχέδιο για τα αδέσποτα και τη διαχείριση τους. Τα προβλήματα που συναντάμε τώρα στις επαφές με τον νομοθέτη είναι σχεδόν όμοια με τα τότε. Γιατί δυστυχώς νομοθετούν ή είναι σύμβουλοι των υπουργών άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τα ζώα ως εργαλεία. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, που αντιμετωπίζουν τα ζώα μόνο ως «κεφάλαιο», και όχι σαν ζωντανά πλάσματα τα οποία έχουν κι αυτά δικαιώματα συμβουλεύουν τους υπουργούς και γι’ αυτό συχνά έχουμε νόμους που εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα του ανθρώπου.
Θέλω να ξεκινήσουμε σχολιάζοντας το αποσυρθέν νομοσχέδιο. Υπήρχε κάτι σε αυτό το προκλητικό, όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς, σχέδιο νόμου που ήταν σωστό τελικά και πρέπει να κρατήσουμε;
Δύσκολη ερώτηση γιατί ήταν δομημένα λάθος αυτό το νομοσχέδιο. Εμένα αυτό που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη και θεωρώ ότι πρέπει να επεκταθεί, είναι το θέμα της καθολικής στείρωσης. Κάτι σωστό επίσης, που είπε στους δημοσιογράφους ο κ. Τσιρώνης αλλά δεν υπάρχει στο νομοσχέδιο, είναι να φύγουν τα ζώα από τα καταστήματα και φυσικά να πουλούν ζώα μόνο οι αδειοδοτημένοι εκτροφείς και μόνο σε ειδικές εγκαταστάσεις. Είμαι επίσης υπέρ στο να γίνει ένα ξεκαθάρισμα και να υπάρχει μια πλατφόρμα με τους φιλοζωικούς φορείς που έχουν ενεργή δράση. Ένα ακόμα καλό μέτρο που υπάρχει τώρα και πρέπει να παραμείνει είναι ότι στις αγγελίες υιοθεσίας πρέπει να αναφέρεται υποχρεωτικά ο αριθμός τσιπ του κάθε ζώου. Ο υπουργός μάς δήλωσε επίσης ότι τα κυνοκομεία, που θα κατασκευαστούν, θα λειτουργούν για την προσωρινή παραμονή των αδέσποτων κι αυτό είναι σωστό και το προβλέπει άλλωστε κι ως τώρα ο νομοθέτης. Η παραμονή στα κυνοκομεία πρέπει να γίνεται μόνο για στείρωση, εμβολιασμό, αποπαρασίτωση, νοσηλεία και μετά πρέπει να γίνεται επανένταξη. Γιατί η ασυλοποίηση καθιστά τα ζώα ανίκανα να επιβιώσουν μόνα τους στον δρόμο. Σε παράνομα καταφύγια, δηλαδή μη αδειοδοτημένα, παντού στην Ελλάδα ζουν δυστυχώς χιλιάδες σκυλιά καθώς ειδικά στην περιφέρεια η κατάσταση είναι τραγική.
Πραγματικά είμαστε αντιμέτωποι με ένα δυσεπίλυτο, γιγάντιο πρόβλημα το οποίο χρειάζεται φυσικά χρήματα αλλά κυρίως πολιτική βούληση. Μην ξεχνάμε πως ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Γιάννης Τσιρώνης, πριν μερικούς μήνες έστειλε αίτημα σε όλους τους δήμους της χώρας και τους ζήτησε να του στείλουν στοιχεία για ό,τι κάνουν στην περιοχή τους αναφορικά με τα αδέσποτα. Περισσότερο από το μισό ποσοστό των δήμων δεν έστειλε καν απάντηση στο ΥΠ.Α.Α.Τ. και αυτό το αποκάλυψε η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας πριν λίγο καιρό. Το αναφέρω για να καταλάβουμε για τι είδους αδιαφορία μιλάμε. Ο λόγος της αδιαφορίας για την ορθή διαχείριση των αδέσποτων δεν είναι μόνο οικονομικός, είναι ότι οι περισσότεροι δήμοι δεν αναλαμβάνουν την πολιτική πρωτοβουλία, επειδή το αντιμετωπίζουν ως υποδεέστερο ζήτημα. Αν πουν έστω ότι «εγώ μέχρι εκεί μπορώ οικονομικά αλλά επειδή αντιλαμβάνομαι ότι είναι κοινωνικό πρόβλημα και θέλω να πατάξω τις παράνομες συμπεριφορές, βοηθήστε με» οι φιλόζωοι δημότες θα ανταποκριθούν. Το έχουμε δει να συμβαίνει.
Δεν φταίνε όμως μόνοι οι δήμοι. Από τον Φεβρουάριο του 2012 είναι υποχρεωμένα τα υπουργεία (ΥΠ.Α.Α.Τ. και Υπ. Οικονομικών) να υπογράψουν μια κοινή υπουργική απόφαση που θα λέει ότι τα χρήματα τα οποία συγκεντρώνονται στις Δ.Ο.Υ. από τα διοικητικά πρόστιμα – τα οποία βεβαιώνονται για παρανομίες κατά των ζώων – θα πρέπει να πηγαίνουν στο ταμείο του δήμου. Και αυτά τα ποσά θα χρησιμοποιεί ο δήμος για φιλοζωικές δράσεις. Ο κ. Τσιρώνης, που κυρίως μας κουνάει τώρα το δάχτυλο, και μας χαρακτηρίζει εμπόρους ή αδαείς δεν έκανε ούτε αυτό για να αποκτήσουν οι δήμοι κάποια λεφτά και να έχουν ένα κίνητρο για να διενεργούν ελέγχους στα οικόσιτα ζώα, που είναι η πηγή παραγωγής των αδέσποτων.
«Είμαι υπέρ της καθολικής στείρωσης αδέσποτων και οικόσιτων. Μόνο έτσι θα βάλεις φραγμό ώστε να μην καταλήγουν χιλιάδες ζώα στον δρόμο, στους κάδους, στις σακούλες σκουπιδιών.»
Πάμε λοιπόν λίγο στο θέμα της στείρωσης που είναι και η πιο αποτελεσματική μέθοδος για τη μείωση του πληθυσμού των αδέσποτων, και στο παραθυράκι που το νομοσχέδιο άφηνε ανοιχτό για τους ερασιτέχνες εκτροφείς.
Είμαι υπέρ της καθολικής στείρωσης αδέσποτων και οικόσιτων και θα ήθελα πάρα πολύ ο νόμος να ισχύει για όλους. Καμιά εξαίρεση κατ’ εμέ δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε για τους ερασιτέχνες εκτροφείς. Να μην υπάρχει καν η δυνατότητα πληρώνω – δεν πληρώνω. Να δώσει ο νομοθέτης π.χ. ένα περιθώριο ενός έτους και να γίνει υποχρεωτική η καθολική στείρωση. Μόνο έτσι θα βάλεις φραγμό ώστε να μην καταλήγουν χιλιάδες ζώα στον δρόμο, στους κάδους, στις σακούλες σκουπιδιών. Ο κ. Τσιρώνης λέει ότι δεν μπορεί αυτό να το νομοθετήσει γιατί θα πέσει στα δικαστήρια. Ενδεχομένως να είναι κι έτσι, δεν είμαι δικηγόρος για να το αντικρούσω αυτό σαν επιχείρημα. Απ’ την άλλη όμως, έχουμε να κάνουμε με ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα, με εκατομμύρια αδέσποτα που αδυνατούμε να τα φροντίσουμε, αδυνατούμε να τα διαχειριστούμε και η μη στείρωση, η εκτροφή και εισαγωγή ζώων είναι η πηγή του προβλήματος. Θυμίζω ότι ο κ. Τσιρώνης μας δήλωσε πως θα επιτρέπει οι ερασιτέχνες εκτροφείς να έχουν αστείρωτο ένα ζευγάρι ζώων αλλά με όριο το θηλυκό να γεννάει μόνο τρεις φορές κατά τη διάρκεια του βίου του.
Τον ρώτησα ευθέως πως θα ελέγξει ότι το θηλυκό θα γεννήσει μόνο τρεις φορές στη ζωή του και μου απάντησε ότι θα κάνουνε μια βάση δεδομένων με DNA! Θα γεννάει δηλαδή εσένα η σκύλα σου και εγώ θα έρχομαι σαν ελεγκτικός μηχανισμός, θα πιάνω τα κουτάβια και θα βρίσκω μέσω DNA αν τα κουτάβια είναι δικά σου ή του αλλουνού. Η εξέταση DNA είναι εξαιρετικά ακριβή διαδικασία. Αυτά είναι βλακείες – για να το πούμε απλά – και δεν ζούμε στην Ελβετία για να εφαρμοστούν στην πράξη. Γι’ αυτό η στείρωση πρέπει να αφορά τους πάντες. Και το πρόστιμο σε αυτήν τη λογική που περιγράφω δεν είναι άδικο. Δώσε ένα χρονικό περιθώριο συμμόρφωσης αλλά μετά πρέπει να εφαρμοστεί η νομοθεσία για να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα.
«Δυστυχώς νομοθετούν ή είναι σύμβουλοι των υπουργών άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τα ζώα ως εργαλεία. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, που αντιμετωπίζουν τα ζώα μόνο ως “κεφάλαιο”, και όχι σαν ζωντανά πλάσματα τα οποία έχουν κι αυτά δικαιώματα, συμβουλεύουν τους υπουργούς και γι’ αυτό συχνά έχουμε νόμους που εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα του ανθρώπου.»
Με τη δημοσίευση του νομοσχεδίου είδαμε μια φοβερή αντίδραση από τον κόσμο που έφερε και το επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή την απόσυρση του νομοσχεδίου. Πως το σχολιάζεις αυτό;
Η κοινωνία αντέδρασε ομολογουμένως πρωτόγνωρα και έφτασε στους πολιτικούς η οργή της. Οι Έλληνες δεν έχουν αντιδράσει τόσο μαζικά και με τέτοιο θυμό για νομοσχέδια που έκοβαν τις συντάξεις δραματικά, τους μισθούς, που έκλειναν νοσοκομεία, δεν έχουν αντιδράσει για όλα τα «ναι» και τα «όχι» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Δεν ξέρω πως εξηγείται αυτό κοινωνιολογικά. Πολλοί αντέδρασαν βέβαια λόγω του κόστους του προστίμου (σε περίπτωση μη στείρωσης) καθώς δεν θέλουν να στειρώσουν τα ζώα τους γιατί θεωρούν – φυσικά λανθασμένα – ότι αυτή η επέμβαση είναι κάτι κακό, ότι στερεί απο τα ζώα τη φύση τους. Αυτή δεν είναι σοβαρή κριτική. Άλλα είναι τα εξαιρετικά προβληματικά σημεία του αποσυρθέντος νομοσχεδίου, τα οποία ο περισσότερος κόσμος δεν έκατσε να διαβάσει.
Αν όλη αυτή η οργή και η αντίδραση του κόσμου μεταφραζόταν σε πρακτική βοήθεια στα ζώα, το πρόβλημα δεν θα ηταν τόσο μεγάλο. Μήπως λοιπόν, υπάρχει και κάτι υποκριτικό σε ολο αυτό; Μήπως αποφεύγουμε την ατομική ευθύνη και τα περιμένουμε όλα από ένα νομοσχέδιο;
Αυτό που λες με προβλημάτισε κι εμένα. Την πρώτη μέρα που βγήκε το νομοσχέδιο, γράφοντας το ρεπορτάζ με έπιασε απελπισία, γνωρίζοντας ότι για όλα αυτά ουσιαστικά μάχονται μόνο μια χούφτα άνθρωποι. Σκέφτεσαι «μέχρι πού θα φτάσουν οι δυνάμεις μας, πόσα χρόνια θα αντιμετωπίζουμε το ίδιο πράγμα και την άγνοια ή την σκοπιμότητα των προθέσεων κάθε υπουργού;» Όταν είδα τον χαμό που επικράτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την κριτική που δεχόταν ο Γιάννης Τσιρώνης αναρωτήθηκα που ήταν όλοι αυτοί κρυμμένοι. Είμαστε άραγε τόσοι πολλοί; Τότε γιατί κάνουμε αμάν για να βρεθεί π.χ. μια σωστή υιοθεσία; Γιατί έχουμε χιλιάδες δηλητηριασμένα ζώα με φόλες σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας;
Την ελληνική κοινωνία δεν την χαρακτηρίζουν φιλοζωικά αισθήματα και η ευθύνη και του κράτους γι’ αυτήν την κατάσταση αλλά και η ατομική ευθύνη του καθενός είναι μεγάλη. Όλα άλλωστε από την ατομική ευθύνη αρχίζουν. Άσχετα από το τι ορίζει κάθε φορά ο νόμος αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αντιληφθούμε ότι έχουμε ευθύνη για ζώα που εξημερώθηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια και μόνο αν τα φροντίσουμε μπορούν να επιβιώσουν. Αν εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος από την πλάση όλα τα άλλα είδη ζώων θα αυτορυθμιστούν, θα ζήσουν ζωή χαρισάμενη και δεν θα νοιαστούν που χαθήκαμε. Όμως επειδή υπάρχουμε και δυστυχώς για τον πλανήτη θα υπάρχουμε, έχουμε ηθική και νομική υποχρέωση να τα φροντίζουμε, γιατί η πνευματική ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους συνοδεύεται και από υποχρεώσεις. Ακόμη κι αν δεν σου αρέσουν τα ζώα, είσαι υποχρεωμένος να μην τα βλάπτεις και φυσικά αν δεν σου αρέσουν τα ζώα δεν πρέπει ποτέ να υιοθετήσεις.
Κάτι που υπάρχει ήδη στον νόμο και δεν πρέπει να αλλάξει είναι η εξίσωση των ποινών της παθητικής και ενεργητικής κακοποίησης. Είτε μαστιγώνω τον σκύλο μου, είτε τον έχω χωρίς τροφή και νερό μονίμως στο μπαλκόνι μου για όσο αντέξει, είναι το ίδιο εγκληματικό. Είναι σημαντικό να πούμε ότι καταγγελία μπορεί να κάνει κάθε πολίτης σε κάθε αστυνομικό τμήμα της χώρας, σε κάθε εισαγγελέα. Επίσης, πρέπει επιτέλους να πάψουμε να αντιλαμβανόμαστε τη φιλοζωία μέσω της ανάθεσης. Δηλαδή εσύ που είσαι ευαίσθητος και φιλεύσπλαχνος, βλέπεις το σκυλί στο μπαλκόνι ή στην ταράτσα και μου λες εμένα «έλα να κάνεις την καταγγελία γιατί εγώ δεν μπορώ, θέλω να λέω μια καλημέρα στον γείτονα». Μα εσύ το βλέπεις κάθε μέρα το ζώο να υποφέρει, εσύ ξέρεις σε ποιόν ανήκει, εσύ θα βεβαιώσεις το δικαστήριο ότι έτσι ζει μόνιμα. Δεν μπορώ εγώ να κάνω 300 καταγγελίες. Δεν μπορώ να είμαι κάθε μέρα στα δικαστήρια. Πρέπει να καταλάβει ο καθένας μας ότι αυτό τον αφορά. Η κακοποίηση των ζώων πρέπει να μας αφορά. Και ατομικά και ως κοινωνία.
Και παρόλο που μεταθέτουμε πάντα την ευθύνη στους ενεργούς φιλόζωους ταυτόχρονα υπάρχει κι ένας ρατσισμός απέναντί τους και πολλοί τους αντιμετωπίζουν ως γραφικούς.
Ειναι εξοργιστικό. Οι συνειδητοποιημένοι φιλόζωοι από ένα μέρος της κοινωνίας αντιμετωπίζονται ως βλαμμένοι. Ειδικά όσοι δεν τρέφονται με κρέας και ζωικά παράγωγα προτάσσοντας το δικαίωμα του ζώου να ζει χωρίς εκμετάλλευση, θάνατο και πόνο χαρακτηρίζονται προβληματικοί στην καλύτερη των περιπτώσεων. Κάποιοι έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στα θέματα προστασίας των ζώων, δίνουν τα λεφτά τους για να τα κάνουν όλα αυτά. Δεν είναι κάποιοι ηλίθιοι που δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο για να περάσουν την ώρα τους. Μιλάμε για αγώνα. Ο Γιάννης Τσιρώνης λοιπόν θα πρέπει να σκέφτεται ότι απέναντι του έχει ανθρώπους που έχουν φάει ξύλο για να σώσουν ζώα, τα οποία είναι και παραμένουν ανυπεράσπιστα. Αυτοί δεν ανήκουν σε κάποια ελίτ. Δεν είναι πλούσιες κυρίες που ξοδεύουν και κάποιες χιλιάδες ευρώ για τα αδέσποτα για να δείξουν τη φιλευσπλαχνία τους. Είναι άνθρωποι που δουλεύουν για το μεροκάματο, συνταξιούχοι με πετσοκομμένες συντάξεις.
Συχνά βέβαια, συναντάμε και το αντίθετο. Ανθρώπους που πλασάρονται ως φιλόζωοι αλλά εχθρεύονται τους συνανθρώπους τους.
Με αφορμή το σχέδιο νόμου είδαμε ανθρώπους που είναι πασίγνωστοι για τις ρατσιστικές και μισαλλόδοξες απόψεις τους, να βγάζουν ανακοινώσεις και δήθεν να υπερασπίζονται τα ζώα, είτε συμφωνώντας, είτε διαφωνώντας με αυτές τις αλλαγές στην ισχύουσα νομοθεσία. Δεν μπορεί να είσαι ρατσιστής και να είσαι φιλόζωος, είναι παράδοξο, είναι αντίφαση. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν από μερικά χρόνια, το 2013, ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής, για τα μάτια του κόσμου – και για να δείξει ένα κοινωνικό προφίλ – έκανε μια δωρεά στον ΑΡΚΤΟΥΡΟ αξίας 5.000 ευρώ. Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ τότε, μετά τη σφοδρή κριτική που του έγινε, επέστρεψε τα χρήματα αντιλαμβανόμενος ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.
Η Χρυσή Αυγή χρησιμοποίει συστηματικά τη φιλοζωία ως προσωπείο για να κρύψει το πραγματικό της πρόσωπο. Θυμίζω ότι τα Μ.Μ.Ε. ελάχιστα προβάλλουν τι συμβαίνει στην ιστορική δίκη της Χρυσής Αυγής που είναι ένα κόμμα το οποίο δικάζεται επί τρία χρόνια ως εγκληματική οργάνωση για δολοφονίες, βιαιοπραγίες και σοβαρές επιθέσεις εναντίον συνανθρώπων μας. Είναι προσχηματική η φιλοζωία τους και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Οπαδοί, μέλη της Χρυσής Αυγής εκπαιδεύουν σκυλιά και τα βάζουν να επιτίθενται σε πρόσφυγες, μετανάστες και ξένους, σε ανθρώπους διαφορετικούς που τους μισούν για το χρώμα, τη θρησκεία, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Αυτές οι δολοφονικές πρακτικές είναι γνωστές στις αρχές και καταγεγραμμένες από αυτόπτες μάρτυρες – θύματα που έκαναν και καταγγελίες.
Αναφορικά με τον μισανθρωπισμό – πέρα από τις πρακτικές των Χρυσαυγιτών – θέλω να αναφερθώ και στο πως αντιμετωπίστηκε από τη διαδικτυακή «κοινή γνώμη» το έγκλημα που αποδεδειγμένα διέπραξαν Έλληνες φαντάροι οι οποίοι πέταξαν στο Πληκάτι Ιωαννίνων ένα ζωντανό σκύλο σε γκρεμό. Όλοι φώναζαν για τους δράστες «βρείτε τους», «σκίστε τους», «σκοτώστε τους». Αναλογίζεται άραγε κάποιος σε τι θα διαφέρει από τον εγκληματία αν γίνει ίδιος με αυτόν που είναι αποκτηνωμένος; Αντιλαμβάνομαι ότι ο τρόπος που λειτουργεί η Δικαιοσύνη είναι εξαιρετικά προβληματικός αλλά δεν γίνεται να μιλάς για αυτοδικία, γιατί η αυτοδικία σε φέρνει στο ίδιο επίπεδο με τον δράστη. Και στο τέλος περνάει το μήνυμα ότι δίκιο έχει αυτός που είναι πιο ισχυρός και όχι αυτός που έχει αδικηθεί.
Γι’ αυτό και ζητάμε τη δικαίωση μέσω των θεσμών, μέσω έστω αυτής της προβληματικής αστικής δικαιοσύνης. Για να μπορεί να έχει δικαίωμα στη δικαίωση και ο φτωχός, ο αδύναμος, αυτός που δεν δέρνει, αυτός που φοβάται, αυτός που δεν εχει φίλους μπράβους και Χρυσαυγίτες. Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να είναι θέμα ισχύος και σωματικής ρώμης, αλλά θέμα ήθους και ηθικής, κοινωνικής αλληλεγγύης. Εμείς λέμε το αυτονόητο, οι δράστες να δικαστούν, να καταδικαστούν και να τους επιβληθεί το «τσουχτερό» χρηματικό πρόστιμο για να καταλάβουν το λάθος που έκαναν. Πρέπει όμως να περιμένουμε τη Δικαιοσύνη να τα επιβάλλει αυτά, γιατί αν γίνεις κι εσύ δράστης για να εκδικηθείς, έχεις γίνει πια ίδιος με το τέρας και απλά δεν θες να κοιταχτείς στον καθρέφτη.
«Με αφορμή το σχέδιο νόμου είδαμε ανθρώπους που είναι πασίγνωστοι για τις ρατσιστικές και μισαλλόδοξες απόψεις τους, να βγάζουν ανακοινώσεις και δήθεν να υπερασπίζονται τα ζώα, είτε συμφωνώντας, είτε διαφωνώντας με αυτές τις αλλαγές στην ισχύουσα νομοθεσία. Δεν μπορεί να είσαι ρατσιστής και να είσαι φιλόζωος, είναι παράδοξο, είναι αντίφαση.»
Υπάρχει ελπίδα τελικά ή όλη αυτή η κατάσταση είναι ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν θα βγούμε ποτέ;
Η γενιά που θα μας σώσει θέλω να ελπίζω ότι είναι η γενιά που έρχεται. Τα παιδιά που ίσως μεγαλώνουν αλλιώς και ίσως να βλέπουν τα πράγματα αλλιώς. Οι παλιότερες γενιές είναι «καμμένες». Τα μαθήματα είναι απαραίτητα στους νέους για να διδαχτούν από παιδιά να αγαπούν τα ζώα αν η οικογένεια τους δεν τους το μαθαίνει. Θα έπρεπε να καθιερωθεί από το προνήπιο μάθημα φιλοζωίας. Μαζί με το μάθημα για το περιβάλλον. Υπάρχουν πολλοί φορείς που με την άδεια του Υπουργείου Παιδείας κάνουν μαθήματα φιλοζωίας και πάνε με ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά στα σχολεία. Τεράστια είναι και η ευθύνη του κλάδου μας για αυτήν την κατάσταση. Δημοσιογράφοι που χρησιμοποιούν συνεχώς εικόνες αρχείου αγριεμένων, λυσσασμένων σκυλιών και που στοχοποιούν ζώα χωρίς καμιά αναφορά στο τι μπορεί να είχε υποστεί π.χ. το σκυλί που επιτέθηκε. Δημοσιεύουν άρθρα στα οποία κατηγορούν τα ζώα για τα πάντα και παραγνωρίζουν κάθε ευθύνη του ανθρώπινου είδους.
Εμείς στο www.zoosos.gr σε αυτό το θέμα κάνουμε τη διαφορά αποδεδειγμένα. Δημοσιογράφοι και αρθρογράφοι δείχνουμε τι κάνουν οι άνθρωποι στα ζώα, ξεκάθαρα. Αντιλαμβάνομαι πως για κάποιους είναι πολύ δύσκολο να μας παρακολουθούν και να μας διαβάζουν λόγω του σκληρού οπτικοακουστικού περιεχομένου μας. Οι λίγοι άνθρωποι που απαρτίζουμε την ομάδα του www.zoosos.gr είμαστε το μέσο, ώστε να φτάνει αυτή η πληροφορία προς τα έξω. Θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε την αφύπνιση της κοινωνίας σε αυτό το ζήτημα – όσο ρομαντικό και αν ακούγεται – γιατί δεν πρέπει να τερματιστεί μόνο η εγκληματική συμπεριφορά προς τα ζώα αλλά και η ανοχή της κοινωνίας σε τέτοιες συμπεριφορές. Το Ελληνικό Παρατηρητήριο Κακοποίησης Ζώων που μεταξύ άλλων ετοιμάζουμε και θα φιλοξενείται στη διαδικτυακή πλατφόρμα μας ελπίζω να συμβάλει στην καλύτερη πληροφόρηση της κοινωνίας. Στην Ελλάδα δυστυχώς η κακοποίηση των ζώων είναι κοινωνικά αποδεκτή γι’ αυτό και έχουμε τέτοια συγκάλυψη των δραστών και τόση ατιμωρησία.