Δεν ξέρω τι σκέφτεται κανείς πριν επισκεφτεί τις Κούκλες. Τι εικόνα μπορεί να έχει σχηματίσει στο μυαλό του πριν βρεθεί στο μοναδικό μαγαζί με drag show στην Αθήνα. Αν έχει δει τη «Στρέλλα», του σκηνοθέτη και θαμώνα Πάνου Κούτρα, έχει καταφέρει να ρίξει μια κλεφτή αλλά ουσιαστική ματιά σε ένα κόσμο που οι εναλλαγές φωτός και σκοταδιού είναι τόσο συχνές που στο τέλος γίνονται ανεπαίσθητες. Η Μαριλού όμως κρατάει με σταθερό χέρι τον προβολέα που φωτίζει τη σκηνή, αν και παράλληλα σερβίρει με μαεστρία πίσω από το μπαρ, ξέροντας ότι ο κόσμος που βρίσκεται απόψε, και κάθε βράδυ, στο μαγαζί αποζητά τη λάμψη του διαφορετικού.
Η Μαριλού, φιγούρα εντυπωσιακή με μακριά εβένινα μαλλιά που φέρνει στο νου βασίλισσα τσιγγάνα, είναι η ιδιοκτήτρια. Άνοιξε τον χώρο το 1994, πριν είκοσι χρόνια δηλαδή, όταν γύρισε από το Βερολίνο όπου έμενε για 25 χρόνια. Διατηρούσε και στη γερμανική πρωτεύουσα μαγαζί με drag show το οποίο αναγκάστηκε να κλείσει όταν συνειδητοποίησε ότι ήθελε να αφιερωθεί αποκλειστικά στις Κούκλες. Στην αρχή μοναδική performer ήταν η Εύα Κουμαριανού, που συνεχίζει ακάθεκτη το νούμερό της, ακόμη κι αυτό της Milva με το οποίο είχε πρωτοξεκινήσει. Σταδιακά προστέθηκαν κι άλλα κορίτσια και έτσι σήμερα ο θίασος αποτελείται από πέντε άτομα, που ανανεώνουν τα σκετς τους, χωρίς να αποκλείονται οι εμφανίσεις κάποιων guests. Η ίδια η Μαριλού δεν παίρνει μέρος στην παράσταση, της αρέσει να οργανώνει το όλο πράγμα, να το τρέχει για να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Είναι σαν να ετοιμάζει ένα μεγάλο πάρτι στο σπίτι της και δέχεται κόσμο για να το απολαύσουν παρέα. Μιλάει με υπερηφάνεια για το «παιδί» της, και μου εξηγεί ότι στην αρχή υπήρχαν αρκετές δυσκολίες αλλά με τα χρόνια έχουν χτίσει ένα πολύ καλό όνομα, ούτε «πόρτα» δεν έχει πια εν αντιθέσει με την πρώτη περίοδο που ήταν πολύ αυστηρή στο ποιος θα μπει στο μαγαζί και ποιος όχι. Παρατηρώ τον κόσμο που γεμίζει σιγά σιγά το μαγαζί και βλέπω μικτές παρέες, αντροπαρέες, ζευγάρια, gay, straight και έχω την αίσθηση ότι δίπλα μου κάθεται μια κυρία με τα παιδιά της. Είναι στο σύνολο της η ελληνική κοινωνία τόσο ανεκτική στην trans κοινότητα; Ξέρω ήδη ότι η απάντηση είναι αρνητική αλλά η Μαριλού με διαβεβαιώνει ότι οι Κούκλες δεν έχουν δεχτεί ποτέ κανέναν είδους τραμπουκισμό ή επίθεση «Είμαστε εδώ για να προσφέρουμε διασκέδαση, μέσα στον χώρο αυτό δεν έχουμε πολιτική υπόσταση». Συχνή είναι η παρουσία καλλιτεχνών κι άλλων δημοσίων προσώπων ανάμεσα στο κοινό. Ο ένας τοίχος είναι ολοκληρωτικά καλυμμένος με φωτογραφίες από διάσημους επισκέπτες. Στα κάδρα διακρίνει κανείς από τη Δήμητρα Λιάνη και την Κατερίνα Λάσπα μέχρι τη Ζωή Λάσκαρη και τον Ζαν Πολ Γκοτιέ. «Ο Γκοτιέ έχει κάνει δυο φορές παραμονής πρωτοχρονιάς εδώ, μαζί μας» μου λέει χαμογελαστή η Μαριλού. Ναι, είναι πολύ περήφανη για το παιδί της. Καλά κάνει.
Λίγο πριν ξεκινήσει το show ανεβαίνω τη σιδερένια, στριφογυριστή σκάλα που οδηγεί στα καμαρίνια, στο καμαρίνι για την ακρίβεια αφού σε ένα μικρό δωμάτιο ετοιμάζονται όλα τα κορίτσια. Ο χώρος ασφυκτιά από γκλίτερ, περούκες, πούπουλα, πολύχρωμα κοστούμια και πολλά, πάρα πολλά ψηλοτάκουνα παπούτσια που είναι ατάκτως ερριμμένα στο πάτωμα. Καθώς τα χαζεύω η Εύα μου λέει «Τις απόκριες αν θέλεις να ντυθείς έλα να σου δώσω ένα ζευγάρι», κι εγώ ενθουσιάζομαι αλλά η Αλίκη πετάγεται «Δε θα της κάνουν καλέ της κοπέλας, έχει μικρό πόδι». Τα κορίτσια είναι πολύ ευγενικά, συμπεριφέρονται με κοκεταρία και με κάποια ντροπαλοσύνη. Δεν θέλουν να αλλάξουν ρούχα την ώρα που ο φωτογράφος είναι μαζί μας. Τις αφήνουμε να ετοιμαστούν. Σκέφτομαι ότι ο χώρος είναι μικρός αλλά η ατμόσφαιρα είναι διαποτισμένη από την αδρεναλίνη που νιώθουν όλοι οι καλλιτέχνες πριν την παράσταση. Κατεβαίνω με δυσκολία την στενή σκάλα, περνάω μπροστά από τη κόκκινη κουρτίνα που οδηγεί στη σκηνή, δεν μπορώ να αντισταθώ, ρίχνω μια ματιά προς τα έξω, το μαγαζί είναι γεμάτο πια.
Όταν ξεκινάει το show από τη σκηνή παρελαύνουν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Μαρινέλλα, η Καίτη Γκρέι, η Εντίθ Πιαφ, η Σερ, η Κάρμεν, η Ζωζώ (μία είναι), η Νταϊάνα Ρος, η Σελίν Ντιόν κι άλλες πολλές. Μέχρι και ο Φλωρινιώτης. Ο κόσμος ενθουσιάζεται, τραγουδάει κι αυτός, χειροκροτεί δυνατά, επευφημεί, γελάει. Σωστό πανηγύρι. Όταν βγαίνει η Τάνια ως Αλίκη ακούω να ψιθυρίζουν «Μα είναι ίδια, ίδια». Ανάμεσα στα τραπέζια κινείται ακατάπαυστα, σχεδόν, η Άννα. Κρατάει ψηλά τον δίσκο και την αξιοπρέπεια της, σερβίροντας τον κόσμο που είναι απόψε εδώ. Τα σκετς του show είναι προσεγμένα και καλόγουστα. Δεν υπάρχουν υπερβολές, οι κινήσεις είναι κατά βάση μετρημένες, οι εκφράσεις δουλεμένες. Είναι φανερό ότι έχουν προσεγγίσει όσα πρόσωπα μιμούνται με σεβασμό και τρυφερότητα κι έτσι το αποτέλεσμα είναι άρτιο, σε τίποτα δε θυμίζει καρικατούρα διασήμων. Βέβαια στόχος είναι το γέλιο, συνεπώς τονίζονται τα γνωρίσματα της κάθε μίας προσωπικότητας αλλά το αποτέλεσμα είναι άκρως αρτιστίκ. Λίγες είναι οι στιγμές που τα αστεία γίνονται πιο χοντροκομμένα ή οι γκριμάτσες πιο έντονες. Όπως και να ‘χει ο κόσμος είναι ζεστός και προπαντός είναι διατεθειμένος να ακολουθήσει, να ακολουθήσει όπου τα κορίτσια τον παρασέρνουν.
Παρακολουθώ μαγεμένη αυτούς τους ανθρώπους που κάποτε γεννήθηκαν αγόρια αλλά τώρα είναι γυναίκες που εκτίθενται έτσι απλόχερα στο κοινό. Παρατηρώ πόσο χαίρονται με το χειροκρότημα, το αποζητούν, τις βλέπω πόσο θέλουν να νιώθουν την αποδοχή και την αγάπη του κοινού. Σκέφτομαι ότι πάνω σε αυτή τη σκηνή η Αλίκη, η Ρία, η Τάνια, η Μάνια και η Εύα εκπληρώνουν το παιδικό τους όνειρο, όταν σαν πιτσιρίκια έπαιρναν την βούρτσα και τραγουδούσαν μπροστά στο καθρέφτη, κουνώντας με σκέρτσο τη μέση και τινάζοντας τα μαλλιά, τα μαλλιά που δεν ήθελαν να κόψουν παρόλο που η μαμά, πιθανόν, φώναζε. Συνειδητοποιώ πόσο σκληρή και ίσως σκοτεινή πρέπει να ήταν η διαδρομή μέχρι εδώ, πόσο δύσβατο το μονοπάτι που χάραξαν μέσα στη συντηρητική ελληνική κοινωνία όπου το διαφορετικό στιγματίζεται και ποδοπατείται. Ναι εδώ μέσα ο κόσμος τις αγκαλιάζει, τι γίνεται όμως εκεί έξω;
Την επόμενη ημέρα βλέπουμε μαζί με τον Γιάννη τις φωτογραφίες που τράβηξε. Συζητάμε για την εντύπωση που μας άφησαν τα κορίτσια. Είναι εντυπωσιακό που και οι δύο λέμε το ίδιο πράγμα ακριβώς πράγμα. Τα πλάσματα αυτά αποπνέουν μια παιδικότητα. Ποιος θα το περίμενε; Όχι εμείς πάντως. Κοιτάζω τις φωτογραφίες των ανθρώπων με τα χίλια πρόσωπα. Από τη στιγμή που πήραν την απόφαση της μεγάλης Μεταμόρφωσης, εκείνης που δεν έχει επιστροφή, μοιάζει να μην θέλουν να σταματήσουν. Σε έναν λαβύρινθο μεταμορφώσεων αλλάζουν μορφές αέναα.
Κούκλες, Ζαν Μωρεάς 32, Κουκάκι, 6947557443