Saristra Festival 2019: Επτά Χρόνια, Καμία Φαγούρα

Παλαιά Βλαχάτα: 3 χλμ.

Μπορεί να έχουν προηγηθεί αρκετά χιλιόμετρα στην Εθνική, μερικά ακόμη ναυτικά μίλια στο καράβι, αλλά η στιγμή που συνειδητοποιείς πως και φέτος έφτασε η ώρα για την τριήμερη ιεροτελεστία του Saristra «βαράει» πραγματικά όταν το αμάξι θα δει την ταμπέλα που γράφει το παραπάνω στον Καραβόμυλο πριν ανηφορίσει για τo μαγικό εγκαταλελειμμένο χωρίο των Παλιών Βλαχάτων της Σάμης Κεφαλονιάς.

Φέτος ήταν η έβδομη φορά του φεστιβάλ κι οι λόγοι της ανυπομονησίας ήταν λίγο πιο ισχυροί. Αρχικά, η περσινή αποχή μου από το παλιό χωριό, ατόπημα που απαιτούσε επανόρθωση και δεύτερον, το γεγονός ότι το φεστιβάλ φέτος άνοιξε τα φτερά του (όπως πρόδιδε και η φετινή αφίσα-μύγα που επιμελήθηκε ο Σταύρος Μπιλιώνης) λίγο παραπάνω προς διεθνείς κατευθύνσεις. Η φετινή έκδοση του Saristra είχε και την στήριξη της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση που αγκάλιασε αυτό το φεστιβαλικό εγχείρημα πιστοποιώντας τη σημαντικότητα και τη μοναδικότητά του. Εκεί βέβαια και η FIX Hellas, η αγαπημένη μπύρα του Saristra που ανέβηκε και φέτος στο Παλιά Βλαχάτα και έχει πια συνδεθεί με την ιστορία του αφού “ζει”  στις πιο εμβληματικές εικόνες του (πάντα θα δεις ένα κουτάκι δίπλα από τα μικρόφωνα των καλλιτεχνών και φυσικά στα χέρια των “σαριστραίων”)

Κατά μία έννοια, αυτό το τριήμερο του Saristra τις πρώτες μέρες του Αυγούστου είναι πάντα μια εκτεταμένη φεστιβαλική συνθήκη που δεν αφορά μόνο την απογευματινή/βραδινή ανάβαση στο ίδιο το φεστιβάλ, αλλά το ότι το ίδιο το νησί -και δη η Σάμη και τα πέριξ- μετατρέπεται σε ένα μεγάλο campus του Saristra. Είτε συνεννοημένα είτε όχι, όσοι χορεύεις μαζί το βράδυ, ανεβαίνουν στη σκηνή ή βρίσκονται πίσω από αυτή, ρίχνουν βουτιές μαζί ή δίπλα σου, αφού πρώτα έχετε σπεύσει συνωμοτικά για το «πρωινό των πρωταθλητών» -δηλαδή τις χειροποίητες πίτες στην Στοά στη Σάμη.

Το ίδιο συνωμοτικά δίνεται και το ραντεβού για την ανάβαση στα Παλιά Βλαχάτα. Φέτος το ημερολόγιο έλεγε 2 Αυγούστου όταν οι ρόδες πάνω στον χωματόδρομο όρισαν την τελική ευθεία για το Saristra 2019. Το καλωσόρισμα έγινε με το χάρτινο βραχιολάκι που περάστηκε στο χέρι αλλά και με τις πρώτες νότες του Οδυσσέα Τζιρίτα και της μπάντας του στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ. Τα πολλά υποσχόμενα συνθετικά δείγματα τα έχει δώσει ήδη νωρίτερα μέσα στη χρονιά με το ντεμπούτο του Butterflies, αλλά αυτό που σου μένει κυρίως όταν τον βλέπεις στη σκηνή είναι πως, χωρίς τουπέ και ποζεριά, σε πείθει πως έχει κτήμα του κάτι στο οποίο το κοντέρ του γράφει ακόμη μόλις λίγα μέτρα. 

Όσα δηλαδή απείχε και το βανάκι του Bastard Vinyl από την κεντρική σκηνή και προσφέρθηκε για μίνι digging δίσκων μέχρι να βγουν οι Strawberry Pills που ακόμη κι αν δεν τους γνωρίζετε, αποκλείεται να μην έχει περάσει από το χρονολόγιό σας στο facebook το “Verbal Suicide” τους τελευταίους μήνες. Στην σκηνή ο Αντώνης Κωνσταντάρας και η Valisia Odell το κράτησαν απλό: μια κιθάρα, ένα μικρόφωνο, total black ντύσιμο και όσο σκοτάδι χωρά στις darkwave δονήσεις. Τα τρία «φωτογραφικά» στυγμιότυπα που κρατάμε από εδώ είναι η παχιά γραμμή eyeliner πίσω από την οποία η Valisia Odell μόρφαζε με τρόπο που έμοιαζε να είναι ο μόνος διαχειρίσιμος στην στυλιζαρισμένη σκηνική της οδύνη αλλά και η στοιχειωμένη διασκευή στο “She Brings The Rain” των CAN -για πνευματικά τέκνα των CAN από την Άπω Ανατολή, υπομονή μερικές παραγράφους ακόμα. 

Για την ώρα σειρά έχει η βόλτα στα σοκάκια του παλιού χωριού αλλά και στα δωμάτια ανάμεσα στα χαλάσματα που πάντα κρύβουν κάποια ακόμη καλλιτεχνική έκπληξη, μιας και Saristra δεν σημαίνει μόνο μουσική. Φέτος μεταξύ άλλων ξεχώρισε η φωτογραφική έκθεση The Ninety-Nine Percent του Mathieu Asselin -και από τα πιο “instragrammable” (sic) σημεία του φετινού Saristra- ενώ το κινηματογραφικό κομμάτι του φεστιβάλ ανέβηκε ένα σκαλί παραπάνω. Σε αυτό το τριήμερο είδαμε μεταξύ άλλων το λπ του Χρήστου Πέτρου, το ντοκιμαντέρ δηλαδή για την Λένα Πλάτωνος, το πολύ ενδιαφέρον Invisible Hands της Μαρίνας Γιώτη, παρουσία της σκηνοθέτριας ενώ προβλήθηκαν και οι μικρού μήκους ταινίες του Κεφαλονίτη σκηνοθέτη -και μεγάλου ανερχόμενου ταλέντου του ελληνικού σινεμά – Βασίλη Κεκάτου λίγες εβδομάδες αφού απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα για την ταινία Η Απόσταση Ανάμεσα Στον Ουρανό Και Εμάς. 

Κάπου εκεί ξεπρόβαλε και η δεύτερη σκηνή του φεστιβάλ, το Goat With Teeth Stage, που φέτος έδωσε βήμα σε πειραματικούς και ηλεκτρονικούς ήχους. Η πρώτη βραδιά κορυφώθηκε εκεί υπό τις ηχητικές οδηγίες του Restive Plaggona, όμως πριν από αυτό, επιστροφή στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ για κάποιους παλιούς του γνώριμους. Ο λόγος για τους Acid Baby Jesus που ανέβηκαν στη σκηνή δύο χρόνια μετά την τελευταία τους φορά εδώ, κέρασαν ψυχεδέλεια αλλά και ολίγη από Bob Dylan με το λευκό μακιγιάζ στο πρόσωπο του Νώντα Παππά να παραπέμπει σε αυτό του κύριου Zimmerman όπως τον είδαμε (και) πρόσφατα στην docufiction ταινία του Martin Scorsese, Rolling Thunder Revue. Κι επειδή τα πλάσματα της νύχτας δεν κλαίνε ποτέ, ο Blaine L. Reininger φρόντισε με ένα “No Tears For The Creatures Of The Night” να το υπενθυμίσει για άλλη μια φορά. Το νήμα της πρώτης με την τρίτη βραδιά ένωσαν οι Taboole + Big Baby, τα δύο μέλη των Dury Dava που έκλεισαν το πρώτο βράδυ με ένα dj set, προοικονομώντας την εμφάνιση της μπάντας την τρίτη μέρα.

Η δεύτερη πάντως μέρα μας καλησπέρισε με crooner διαθέσεις και τον Johnny Labelle, σε ένα one man show για το οποίο χρειάστηκε ένα laptop, ένα μικρόφωνο και όση φαντασία χρειάζεται για να σκεφτείς τον μουσικό μέσα στο Roadhouse του Twin Peaks. 

Σειρά και πάλι για παλιούς φίλους του Saristra (όπως παρατηρείτε υπάρχουν λάιτ μοτίφς σε αυτό το φεστιβάλ…) που δεν είναι άλλοι από τους Callas. Το συγκρότημα των αδερφών Ιωνά πέρυσι δοκίμασε για πρώτη φορά τον ελληνικό στίχο στο Trouble and Desire που έφτιαξαν από κοινού με τον «πολύ» Lee Ranaldo και αυτό που τραγουδήθηκε περισσότερο από οτιδήποτε εν χωρώ αυτή τη βραδιά ήταν το επαναληπτικό «Η συγγνώμη σου ματώνει» από το μερακλίδικο «Μελανιά».

Στο μεταξύ στο Goat With Teeth Stage ξεπροβάλλει η χαρακτηριστική αφάνα του Kostadis που καλεί σε μια εσωστρεφή ηλεκτρονική μύηση, πριν τον διαδεχτεί ο headliner της σκηνής για την μέρα, ο Jay Glass Dubs, που από τα decks έκανε το νεύμα του προς ιδιοσυγκρασιακά dub μονοπάτια. Στο μεταξύ όμως «στα κεντρικά» του φεστιβάλ πρόκειται να γραφτεί η κορυφαία στιγμή για φέτος. Τέσσερις Ιάπωνες που εν μέσω απροσδόκητων εμποδίων έχουν φτάσει απευθείας λίγες ώρες πριν από το αεροδρόμιο στο χώρο του φεστιβάλ ανεβαίνουν στη σκηνή. Λέγονται Minami Deutsch και έχουν το χάρισμα να βυθίζουν το κοινό, ακόμη κι αν είναι ανυποψίαστο, σε μια ψυχεδελική δίνη με kraut κοψίματα που πριν καλά καλά το καταλάβεις έχει γίνει ηχητικά και ιεροτελεστικά ηδονική. Αν βρεθούν στο δρόμο σας, δείτε τους οπωσδήποτε -και όσοι τους είδαμε αδημονούμε να ξαναβρεθούν στον δικό μας. 

Για την ώρα τους παρακολουθεί από το πλάι της σκηνής ένας τύπος με αυτό που στην Κεφαλονιά λέμε “stiff upper lip” και πέτσινο μπουφάν, όσο οι άλλοι βολοδέρνουμε με τα σορτς και τα μαγιό. Και γι’ αυτόν όμως θα έρθει η ώρα του. Τώρα σειρά έχει το σετ του Nolo Areola (δηλαδή του Νώντα Παππά των Acid Baby Jesus) για να μας βρει σχεδόν το ξημέρωμα. 

Ίσως η πιο πολυσυλλεκτική μέρα του φεστιβάλ ήταν η τρίτη. Από την μία, στη σκηνή ανέβηκαν οι Sclavos για να μοιράσουν αιχμηρό κιθαριστικό attitude αλλά και χρωματιστά κολάν και από την άλλη τους διαδέχτηκαν οι Kolida Babo, από τους οποίους ακούσαμε και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εγχώριες δουλειές φέτος. Η άτυπα βουκολική τζαζ τους έμοιαζε σαν να βρισκόταν στο σωστό σημείο ανάμεσα στα πέτρινα γκρεμίσματα του χωριού ενώ εξίσου άτυπα συνδεόταν με το αμέσως επόμενο act.

Ένα από τα κλισέ θέλει κάποιες μπάντες να «πρέπει να τις δεις live» για να τις καταλάβεις ή τέλος πάντων να τις εκτιμήσεις σε βάθος. Τέτοια είναι και η περίπτωση των Dury Dava. Πρέπει να ομολογήσω πως εντυπωσιάστηκα στο πόσο μπορεί μια μπάντα να βελτιωθεί σε όλα τα επίπεδα μέσα σε δύο χρόνια και την τελευταία τους εμφάνιση στο Saristra -αλλά και τελευταία που τους είχα δει προσωπικά ζωντανά. Το εκρηκτικό συνονθύλευμα ψυχεδέλειας, anadolu αλλά και σουρεαλιστικού ελληνικού στίχου να σπεύσετε οπωσδήποτε να ακούσετε στο ομώνυμο φετινό ντεμπούτο τους. Να τους δείτε όμως live για να προστεθεί και ο απαραίτητος σκηνικός κωλοπαιδισμός στην εξίσωση.

 Οι s̶i̶s̶t̶e̶r̶ που πήραν σειρά στη σκηνή έμοιαζαν σαν να θέλουν να ακροβατούν μεταξύ ορατού και μη, ακριβώς όπως προϊδεάζει αυτή η κάθετη γραμμή στο όνομά τους. Επί σκηνής καταφέρνουν να αφήνουν τον ήχο να πρωταγωνιστήσει μαζεύοντας όσα κιθαριστικά στοιχεία χρειάζεται για να κάνει τον δικό του θόρυβο.

Για όσους έχουν αγωνία, ο κύριος με το πέτσινο και την α λα Mick Jagger «ξινίλα» αλλά και κουπ ανεβαίνει στη σκηνή. Και σχεδόν πάει πέρα από αυτή μιας και μοιάζει λες και τον έχεις κλείσει μέσα σε μια οθόνη από την οποία προσπαθεί να δραπετεύσει. Φτύνει λέξεις στο κοφτερό και καθ’ όλα μίνιμαλ post punk του, μοιάζει να μην ζεσταίνεται ποτέ μέσα στο jacket του και θέλει απλά να τον δούμε ως έναν ειλικρινή κήρυκα των «πιστεύω» του. Ήταν ο Ian Svenonius, o μεγάλος καλεσμένος της φετινής διοργάνωσης, ήρθε από την Washington DC και τώρα εμείς ακόμη χειροκροτάμε ενώ έχει κατέβει από την σκηνή. 

Δεν φεύγουμε όμως. Το τελευταίο act της κεντρικής σκηνής για φέτος είναι οι Territroy, δηλαδή το φρεσκότατο project των Larry Gus και Mr. Statik που μας «χόρεψαν» επαρκώς, για να κατευθυνθούμε με -χορευτικά πάντα- βήματα στο δεύτερο stage στην οποία και στήθηκε το μεγάλο και εθιμοτυπικό πάρτυ κλεισίματος που δεν σταματά αν δεν έχει βγει ο ήλιος από το δίδυμο των Express Skopelitis στα decks.

Με τα πόδια πονεμένα και λίγο και κακό ύπνο, την επόμενη μέρα όλοι διαλυθήκαμε ησύχως προς διάφορες κατευθύνσεις. Άλλοι έμειναν πίσω, άλλοι βρεθήκαμε τυχαία στο ίδιο καράβι, πάντως όλοι μοιάζαμε να έχουμε ως μυστική σύμβαση ότι αυτό το ραντεβού θα ανανεωθεί. 

Τώρα το άτυπα σουβενίρ που έμειναν είναι τα τρία βραχιολάκια εισόδου περασμένα στο χέρι στην ταλαιπωρημένη τους εκδοχή και μια ξεχασμένη μάρκα για μπύρα. Θα εξαργυρωθεί του χρόνου.

Όσο για την μύγα, θα είναι πάνω από το παλιό χωριό κι ακόμη θα γυρίζει…