Tην γνωρίσαμε ως frontwoman των Keep Shelly In Athens. Μία ωραία πρωία, αποφάσισε ότι η πορεία της στην μπάντα απέδωσε το μέγιστο και μετά από λίγο ετοίμασε βαλίτσες για Βερολίνο ακολουθώντας solo πορεία με ήδη ένα ep (Free) και ένα album (Who Am I) στο ενεργητικό της. Αυτό τον καιρό, βρίσκεται στην Αθήνα και ετοιμάζει πυρετωδώς το επόμενο album που θα ηχογραφηθεί ολόκληρο εδώ. Ένα πρωί στα Εξάρχεια η Sarah P. ξετύλιξε για την Popaganda το μουσικό κουβάρι της ζωής της, από την πρώτη της παιδική μουσική ανάμνηση μέχρι το φανταστικό της supergroup, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων των Trent Reznor και τον Phil Collins.
Ποιές είναι οι πρώτες σου έντονες μουσικές αναμνήσεις; Οι γονείς μου να καλούν φίλους στο σπίτι, μουσική στην διαπασών, πάρτυ, γορτές… Από έντεχνα ελληνικά -και μισώ την λέξη έντεχνα!- μέχρι ροκ των 60s και των 70s. Ο μπαμπάς μου ασχολείται ερασιτεχνικά με την μουσική από την εφηβεία του, η μαμά είναι φαν. Όταν ήμουν γύρω στα 4-5 με έστειλαν να μάθω πιάνο . Tο μίσησα πραγματικά! Δεν είχα καταλάβει την πειθαρχία που χρειάζεται. Ήμουν λίγο τεμπέλα. Κάτι που μετανιώνω τώρα. Όταν κατάφερα τελικά να παίζω την μουσική που είχα αγαπήσει από τα ακούσματά μου, δυσκολεύτηκα πολύ.
Το θέατρο και οι μετέπειτα σχετικές σπουδές πώς ήρθαν στη ζωή σου; Κι αυτό από την παιδική ηλικία. Στις σχολικές «οντισιόν» δοκίμαζα μέχρι και αγορίστικους ρόλους. Στo γυμνάσιο-λύκειο είχαμε μία φοβερή καθηγήτρια στην θεατρική αγωγή με την οποία ανεβάσαμε «Το ζαμπελάκι» του Διονυσίου Ρώμα και φτάσαμε μέχρι το Ακροπόλ. Αυτή η εμπειρία, εντελώς βέβαια ρομαντικά πλασμένη στο εφηβικό μου κεφάλι, με έκανε να αγαπήσω το θέατρο ακόμα περισσότερο.
Ακολούθησες λοιπόν θεατρικές σπουδές και προέκυψαν οι Keep Shelly In Athens… Ήθελα εκείνη την περίοδο να μπω σε κάποιο μουσικό σχήμα. Η μόνη μου εμπειρία ήταν σε εφηβικά, χαζά, post punk, θυμωμένα γκρουπ. Έτυχε να βρεθούμε μέσω του στούντιο που πηγαινοερχόμουν γιατί έκανα κάποια voice over κι είχα αναφέρει ότι ψάχνομαι για κάποιο συγκρότημα.
Όταν πήγα στο Βερολίνα ήταν λούνα παρκ! Έχει πολύ περίεργους ρυθμούς. Πρέπει να βρεις τον δικό σου τρόπο να επιβιώσεις.
Τι θυμάσαι πια από τα χρόνια που ήσουν στην μπάντα; Είναι μια γλυκιά ανάμνηση και μία πολύ δυναμική αρχή. Ως πρώτη επαγγελματική εμπειρία ήταν πολύ γενναιόδωρη στο να «βουτήξω» σε αυτό που λέγεται επιτυχία και να γνωρίσω μέρη που ούτε είχα φανταστεί ότι θα επισκεπτόμουν.
Θα μπορούσες να ξεχωρίσεις μία στιγμή από τα χρόνια σου στους Keep Shelly In Athens; Το πρώτο μας live στο Λονδίνο, από το οποίο δεν θυμάμαι πολλά γιατί ήμουν τόσο αγχωμένη… Είναι μία πολύ σουρεάλ ανάμνηση.
-Ισχύει στις περιοδείες ο μύθος του “Sex, drugs and rock ‘n’ roll”;
-Ούτε καν! Ειδικά με την μουσική που κάναμε, ήμασταν πολύ πιο «μαζεμένοι».
Η απόφασή σου να φύγεις ήρθε σαν κάτι εντελώς φυσικό ή ξύπνησες μια μέρα και «έστριψε η βίδα»; Όλα είναι κύκλος, νομίζω ότι η συνεργασία μας είχε αποδώσει το maximum. Επομένως, το αποφασίσαμε πολύ συνειδητά και ενήλικα. Είχαμε φτάσει σε ένα σημείο που θα ήταν άδικο και για τους fans και για εμάς να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε κάτι καταλήγοντας σε μία καρικατούρα μας.
Στο διάστημα που μεσολάβησε από όταν έφυγες από τους Keep Shelly In Athens μέχρι να φύγεις από την Ελλάδα, πώς ήταν; Έξι πολύ έντονοι μήνες. Όταν ανακοίνωσα ότι αποχωρώ από το συγκρότημα ήμουν στην Σουηδία, επέστρεψα μετά από δύο μήνες. Μετά μέσα σε τέσσερις μήνες τα μάζεψα κι έφυγα για το Βερολίνο. Ο τότε μάνατζερ μου με συμβούλευσε ότι ήταν καλό να μετακομίσω σε μια πιο κεντρική πόλη για να μπορεί να «με κινεί» ευκολότερα. Έτυχε συμφοιτητές μου από την Δραματική Σχολή να μετακομίσουν εκείνη την περίοδο στο Βερολίνο κάτι που με έκανε να πω πιο εύκολα το ναι.Ένιωσα κιόλας ότι η Αθήνα σαν να με έδιωξε με κάποιο τρόπο.
Ένιωσες ότι σε αγκάλιασε το Βερολίνο; Ήταν λούνα παρκ! Έχει πολύ περίεργους ρυθμούς. Πρέπει να βρεις τον δικό σου τρόπο να επιβιώσεις. Νομίζεις ότι όλα είναι πολύ ανοιχτά και εύκολα. Είναι επικίνδυνο τρικ και δύσκολο να βγεις από αυτό αν παρασυρθείς από τα χρώματα και τα αρώματα της πόλης.
Πώς είναι τελικά η θρυλική νυχτερινή ζωή της πόλης; Να σου πω την αλήθεια, δεν έχω ιδέα. Μόνο μια φορά έχω πάει σε κάποιο κλαμπ. Πλέον, κοιμάμαι από τις 10 το βράδυ! Αλλά απ’ ό,τι ακούω από φίλους, ο μύθος του Βερολίνου ζει και βασιλεύει!
Πέρα από την μουσική, με τι άλλο ασχολείσαι εκεί; Γράφω αρκετά, από άρθρα για περιοδικά και blogs μέχρι ποιήματα κλπ., ασχολούμαι με το promo… Έχω αναμειχθεί λίγο και με τον συνδικαλισμό των δικαιωμάτων των καλλιτεχνών.
Μιας και ανέφερες αυτό, πώς σχολιάζεις τις εξελίξεις με την ΑΕΠΙ; Περιέργως, πάντοτε είχα μία πολύ καλή και τυπική σχέση με την ΑΕΠΙ, αν κι έχω ακούσει τέρατα από άλλους καλλιτέχνες. Είναι πρώτα δική μας ευθύνη να γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας και να κυνηγάμε κάτι προτού γίνει θέμα στα Μέσα.
Πώς είναι μία τυπική μέρα σου στο Βερολίνο; Πρωινό ξύπνημα, πολύς καφές, θα ανοίξω τον υπολογιστή και θα ξεχαστώ εκεί, είτε γράφοντας μουσική, είτε απαντώντας σε e-mails.
Με τα social media τι σχέση έχεις; Περίεργη. Εδώ και αρκετά χρόνια έχω κλείσει τον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook, έχω μόνο την σελίδα που δεν διαχειρίζομαι η ίδια. Κάποια στιγμή χάνεσαι μέσα σε όλο αυτό και αναλώνεσαι κυρίως στα αρνητικά, κάτι που βρήκα αρκετά ψυχοφθόρο.
Βλέπω ότι σχολιάζεις τα social media από την σκοπιά της εικόνας. Είναι κάτι που φαίνεται ότι το προσέχεις… Αντιλαμβάνομαι αυτό που κάνω ως ένα σύνολο. Πέρα από την μουσική, είναι οι στίχοι και η εικόνα που πρέπει να συνάδει με το μήνυμα. Επομένως, φροντίζω πάντα η εικόνα μου να έχει κάτι περίεργο που θα τραβήξει την προσοχή.
Η δουλειά της Björk ως προς αυτό το κομμάτι πώς σου φαίνεται; Είναι από άλλο πλανήτη, μας έχει έρθει από αλλού! Είναι ο αρχιμαέστρος αυτής της λογικής. Έχει καταφέρει μέσα από πολύ σύνθετη και περίπλοκη μουσική και εικόνα να μπει στην ζωή όλων, είναι πολύ εντυπωσιακό.
Η Kate Bush τι είναι για σένα; Αν η Björk είναι από άλλο πλανήτη, η Kate Bush είναι από δάση μαγικά. Εκτιμώ πολύ την απόστασή της από τα φώτα της δημοσιότητας. Ως καλλιτέχνες στο επίπεδο που είναι και οι δύο, για να δημιουργείς «απογειωμένη» τέχνη, τα πόδια σου πρέπει να είναι πολύ σταθερά στην γη.
Αν έφτιαχνες μία πεντάδα των απόλυτων γυναικών καλλιτεχνών για σένα, φαντάζομαι αυτές οι δύο θα ήταν μέσα. Ποιές θα ήταν οι άλλες τρεις; Anne Clark, Annie Lenox και δεν ξέρω αν θα ακουστεί περίεργο αλλά σίγουρα η Madonna, είναι μεγαθήριο.
Αν σου έλεγαν να φτιάξεις το απόλυτο supergroup, ποιά θα ήταν τα μέλη; Trent Reznor, Bjork, Phil Collins, Flea και Dave Grohl.
Και ποιάς μπάντας θα ήθελες να είσαι μέλος; Θα μείνω στον Trent Reznor και θα πω Nine Inch Nails.
Πόσο διαφορετικό είναι να γράφεις μουσική σε μία μπάντα και πόσο διαφορετικό ως solo καλλιτέχνης; Πολύ. Στο συγκρότημα έγραφα μόνο τους στίχους ενώ, πλέον, έχω την εποπτεία για το σύνολο. Είναι πάρα πολύ δημιουργικό κι ένας από τους λόγους που ήθελα να κάνω κάτι δικό μου. Με έχει ανταμείψει στο να ακονίσω το μυαλό μου, να ανοίξω κάποιες οδούς. Είναι πολύ ενδυναμωτικό, ειδικά σε μία βιομηχανία ανδροκρατούμενη. Το να είμαι συγχρόνως «το αφεντικό» και ο «εργάτης» του εαυτού μου είναι κάτι που συνιστώ σε όλες τις γυναίκες μουσικούς.
Η Bjork είναι από άλλο πλανήτη, μας έχει έρθει από αλλού! Έχει καταφέρει μέσα από πολύ σύνθετη και περίπλοκη μουσική και εικόνα να μπει στην ζωή όλων.
Ποιά ήταν τα ερεθίσματα για το πρώτο σου ep, Free; Έμπνευση ήταν η αλλαγή και η προσαρμογή σε μία νέα πραγματικότητα. Γι’ αυτό το ep ξεκινάει λίγο πιο σκοτεινά και καταλήγει σε ένα φωτεινό ύφος. Προχωράω διαρκώς και γράφω πάντα για την στιγμή που βιώνω αλλά μετά αφήνω στην άκρη ό,τι μπορεί να με έχει ζορίσει.
Προχωρώντας, λοιπόν και κοιτώντας πίσω την μουσική σου, πως σου φαίνεται από κάποια χρονική απόσταση; Αλλάζει όπως κι εγώ. Για μένα οι στίχοι είναι πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι και με ενδιαφέρει η μουσική που τους πλαισιώνει να εξυπηρετεί το μήνυμα που θέλω να περάσω. Επομένως, όσο πιο συγκεκριμένη και μυτερή γίνεται η πένα μου, τόσο πιο καθαροί γίνονται οι ήχοι. Ξεκίνησα από έναν πιο ηλεκτρονικό ήχο, αλλά πλέον κινούμαι σε πιο οργανικές γραμμές.
Μου λες άρα ότι στο ep ουσιαστικά έψαχνες ακόμα τον εαυτό σου. Όταν έβγαλες το album Who Am I αναρωτιόσουν ακόμα ή με αυτό έδωσες την απάντηση; Είχα μία αποβολή η οποία μου άλλαξε όλη την κοσμοθεωρία. Εξ’ ου και το έμβρυο στο εξώφυλλο του ep. Έχει σχέση με αυτή την εμπειρία αλλά και την δική μου καλλιτεχνική αναγέννηση. Αν το ep ήταν για το άγνωστο και τα μητρικά ένστικτα, ο δίσκος είναι η γέννηση. Καταλαβαίνεις γιατί το αγαπάς. Το Who Am I είναι το καλλιτεχνικό μου παιδί.
Έγραψες τον δίσκο στο Βερολίνο και τον ηχογράφησες στην Αθήνα. Πιστεύεις ότι έχει κάτι και από τις δύο πόλεις; Σίγουρα είναι επηρεασμένο από το πως έχω μεγαλώσει στην Αθήνα. Όταν ζεις στο εξωτερικό ωραιοποιείς τα πάντα για τον τόπο από το οποίο κατάγεσαι. Εμπνεύστηκα και από ό,τι με έχει δυσκολέψει στο Βερολίνο. Αλλά κι από την αγάπη και τον Robert που γνώρισα όταν πρωτοπήγα και παντρευτήκαμε πέρυσι. Με γειώνει η υποστήριξή του και με κρατά σε μια ισορροπία. Πιστεύω ότι είναι ένα δίσκος με ισορροπία.
Τελικά, η έμπνευση γεννιέται από την ευτυχία ή τη δυστυχία ; Εξαρτάται. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω πως η τέχνη ενδυναμώνει γιατί είναι μία μορφή ψυχοθεραπείας. Πηγαίνεις στον πυρήνα αυτού που σου δίνει χαρά ή σε στεναχωρεί και το εξετάζεις χωρίς να κρύβεσαι.
Επομένως, η μουσική είναι μία μάσκα ή μια αποκάλυψη συναισθημάτων; Για μένα είναι μία αποκάλυψη. Κρατάμε μάσκες στην καθημερινότητά μας, η τέχνη πρέπει να αποκαλύπτει την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, αλλιώς καταλήγει ανειλικρινής.
Σου λείπει καθόλου η Αθήνα; Μου λείπει κι όταν είμαι εδώ μου λείπει το Βερολίνο! Κυρίως, η ελληνική αμεσότητα. Δεν ξέρω αν θα επέστρεφα, όμως. Θα προτιμούσα να αποκεντρωθώ σε κάποιο νησί ή χωριό. Σκεφτόμουν την Αίγινα που είναι και κοντά στην Αθήνα, ώστε σε περίπτωση που μετανιώσω να είμαι γρήγορα πίσω στην παράνοια της πόλης.
Ποιοί είναι οι πέντε δίσκοι που θα έπαιρνες σε ένα ερημονήσι; White Album – Beatles, το Best Of κάποιου καλλιτέχνη που δεν γνωρίζω, With Teeth – Nine Inch Nails, τα άπαντα του Άσιμου και τον δίσκο του supergroup που φτιάξαμε πριν.
Πώς σου φαίνεται η indie σκηνής της Αθήνας και πώς του Βερολίνου; Της Αθήνας είναι πολύ πιο αληθινή, στο Βερολίνο είναι λίγο τυποποιημένα τα πράγματα. Τους ενδιαφέρει το ραδιοφωνικό χιτ και με αυτή την έννοια, δεν έχω εντοπίσει την underground σκηνή.
Έλληνες καλλιτέχνες που ξεχωρίζεις; Αγαπώ πολύ τις Marsheaux. τους Sleeping Pillow, την Kid Moxie κι έχω αδυναμία στην Nalyssa Green.
Από Γερμανούς; Σίγουρα όχι τους Scorpions! Μου αρέσει ο ράπερ Marteria που έχει κι ένα παράλληλο prject που λέγεται Marsimoto και κάνει ραπ σε high pitch.
Κυκλοφορείς την μουσική σου ανεξάρτητα. Το αποφάσισες συνειδητά ή προέκυψε από ανάγκη; Το αποφάσισα. Έκανα την δική μου εταιρεία που είναι κάτι περισσότερο για μένα από ένα label, έχω όραμα για την εξέλιξή του πέραν της μουσικής.
Αν για παράδειγμα, σου προσέφεραν ένα παχυλό συμβόλαιο στις χρυσές εποχές της Sub Pop αλλά είχες περιορισμένη καλλιτεχνική εποπτεία, θα το έπαιρνες; Κάποια χρόνια πριν, θα σου έλεγα ότι θα το πάρω, προσπαθώντας να βρω ένα παράθυρο να κάνω αυτό που θέλω. Κάποτε τα μετέφραζα όλα σε επιτυχία ή αποτυχία, πλέον όμως δεν αλλάζω αυτό που έχω για κανένα ποσό.
Η indie σκηνή της Αθήνας είναι πολύ πιο αληθινή, στο Βερολίνο είναι λίγο τυποποιημένα τα πράγματα. Τους ενδιαφέρει το ραδιοφωνικό χιτ και με αυτή την έννοια, δεν έχω εντοπίσει την underground σκηνή.
Προτιμάς ο δίσκος σου να φτάνει στο Pitchfork με κάποια μέτρια κριτική ή να έχεις διθυραμβικές κριτικές σε μικρότερα έντυπα; Στην εποχή που το Pitchfork έχει αγοραστεί από την Condé Nast και ακόμα και η μέτρια κριτική είναι πληρωμένη, προτιμώ την αθώα κριτική, όχι απαραίτητα διθυραμβική.
Opening act σε ένα φεστιβάλ σαν το Primavera, μέρα μεσημέρι, με ελάχιστους που δεν σε ξέρουν ή μικρό venue που όλοι σε αποθεώνουν; Έχω και τις δύο εμπειρίες και δεν ξέρω αν με καλύπτει η μία ή η άλλη. Αλλά θα πω το μικρό venue.
Τελικά για σένα τι σημαίνει επιτυχία; Είναι ένα επίπλαστο concept. Δεν είμαστε ικανοί να την φτάσουμε ποτέ. Ακόμη κι αν φτάσουμε στο σημείο που έχουμε θέσει ως επιτυχία, θέλουμε πάντα κάτι παραπάνω.
Και ο δίσκος που ετοιμάζεις; Δεν έχω ιδέα πότε θα βγει, τον γράφω τώρα αλλά είμαι πολύ συνδεδεμένη στο υλικό ακόμα για να είμαι ουδέτερη. Ηχητικά θα είναι διαφορετικός και θα ηχογραφηθεί όλο στην Αθήνα.