Στον Μαραθώνιο Χορού που παίζουν οι S.W.I.M., «υπάρχει, αλήθεια, κάποιος που να ήρθε απλά για να χορέψει;»

Οι χορευτές είναι έτοιμοι. Έχουν άγχος, αγωνία, δίψα να ξεχυθούν στην πίστα.

Τα μέλη της μπάντας είναι στις θέσεις τους. 

Με την πρώτη νότα αρχιζει ο 64ος Μαραθώνιος Χορού* της Αθήνας. 

Δε χρειάζεται καμία αρμονία, καμία χάρη. Το στυλ είναι αδιάφορο. Οι φιγούρες δεν έχουν σημασία. Κανείς δε νοιάζεται για τον ρυθμό. Πρέπει μόνο να μείνουν όρθιοι. Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που να ήρθε απλά για να χορέψει;

Δεν τα καταφέρνουν όλοι, πολύ σύντομα έχουμε τις πρώτες απώλειες από κορμιά που εξαντλούνται. Οι κριτές συνεννοούνται με τον «διαιτητή»  και οδηγούν όσους σωριάζονται εκτός πίστας για να τους παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες.

Γρήγορα ξεχωρίζουν αυτοί που αντέχουν. Κάποιοι αντέχουν υπερβολικά. Αφύσικα. Κάτι κρύβουν. Αλλά, ακόμα κι αν αποκαλυφθεί, άραγε υπάρχει περίπτωση να σταματήσουν να χορεύουν;

They shoot androids, don’t they?

* Με τις ρίζες τους στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης, οι Μαραθώνιοι Χορού, αποτέλεσαν, για μίαμιση περίπου δεκαετία, έναν πολύ δημοφιλή αλλά και αμφιλεγόμενο θεσμό αφού συνδύαζαν το θέαμα με την ταπεινωτική εξάντληση των χορευτών. Η διάρκειά τους κυμαινόταν από κάποιες ώρες μέχρι και εβδομάδες. Η συμμετοχή των χορευτών συνήθως ήταν μεγάλη αφού, εκτός από τα χρηματικά έπαθλα, εξασφάλιζαν τροφή και στέγη σε μία πολύ δύσκολη οικονομικά περίοδο. Οι κοινωνικές αντιδράσεις και η βελτίωση των οικονομικών συνθηκών είχαν ως αποτέλεσμα ο ενθουσιασμός του κοινού σταδιακά να ξεθυμάνει και οι διαγωνισμοί να σταματήσουν προς τα τέλη της δεκαετίας του ’30. Οι αντιφατικοί αυτοί αγώνες πήραν τη θέση τους στην ποπ κουλτούρα, μέσω της ταινίας του Σίντνεϊ Πόλακ, Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, στα τέλη της δεκατίας του ’60)