Συνήθως ρωτούν κάποιον για τους δίσκους που θα έπαιρνε μαζί του σε ένα ερημονήσι. Μια ερώτηση για ένα μέρος που σε μια εποχή που κοινοποιούνται τα πάντα και καταλύεται κάθε ιδιωτικότητα, κρύβει μια ακόμα πιο ιδιαίτερη γοητεία. Εγώ πάλι θα ήθελα να απαντήσω στην ίδια ερώτηση με τη διαφορά όμως ότι θα ήθελα να βρίσκομαι στην έρημο. Ίσως γιατί στην έρημο νιώθεις απόλυτη ελευθερία. Η ιδέα ότι περπατάς χωρίς όριο και το γεγονός ότι σκέφτεσαι χωρίς κανένα περισπασμό μακριά από το άγχος (ή μήπως τρέλα;) της καθημερινότητας σε βοηθούν να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και να συμφιλιωθείς μαζί του, φτάνοντας κάποια στιγμή στην πολυπόθητη προσωπική σου όαση. Γι’ αυτό άλλωστε πριν από μερικά χρόνια έφτιαξα ένα σταθμό που τον ονόμασα Desert Radio, προσπαθώντας να δώσω με μερικούς φίλους ώθηση στον εναλλακτικό ήχο, που δεν παύει να αποτελεί ένα ερημικό τοπίο στην αχανή mainstream μουσική επικράτεια. Ένα ταξίδι στο χρόνο, συναρπαστικό αλλά και συνάμα επικίνδυνο. Εδώ ίσως αξίζει να θυμηθούμε ένα απόσπασμα του Μπόρχες από το ‘Νότο’
“Η ερημιά ήταν απόλυτη και, ίσως, εχθρική, και ο Ντάλμαν άρχισε να υποψιάζεται μήπως δεν ταξίδευε μόνο προς το νότο, αλλά και προς το παρελθόν”.
Κι αν αυτό αποπνέει μια μουδιασμένη απαισιοδοξία, τότε μια απλή ιδέα όπως η πιθανή αναβίωση ενός ιντερνετικού σταθμού ή έστω η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο μπορεί να κλείσει το μάτι αισιόδοξα προς το μέλλον. Σε ερημικές εκτάσεις ή μη.