H Ντέμη Κάια μένει σε ένα όμορφο, φωτεινό διαμέρισμα του κέντρου. Με το που μπαίνω με υποδέχεται ο Χάρης, ένας γάτος Σιαμ που αποζητά χάδια και τρίβεται στα πόδια μου. Καθόμαστε στο σαλόνι της και μιλάμε, καθώς οι γυμνές μορφές των έργων της μας παρακολουθούν από τους τοίχους, και συνειδητοποιώ ότι το σπίτι αποπνέει έναν ήρεμο αισθησιασμό όπως και η ένοικος του. Κάθεται απέναντι μου. Καθώς έχει ζητήσει να με αποτυπώσει για το My Porno Project, με καθησυχάζει ότι δε χρειάζεται να γδυθώ και να ποζάρω, απλώς θα με τραβήξει κάποιες φωτογραφίες καθώς μιλάμε. «Μην ανησυχείς, θα σε φωτογραφίσω ντυμένη αλλά μετά αν δεν σε πειράζει θα σε γδύσω εγώ με τα δικά μου μέσα, το μελάνι και το χαρτί». Δεν με πειράζει, η φαντασία ενός καλλιτέχνη είναι ίσως ο πιο όμορφος τόπος για να συνευρίσκεται κανείς. Για την επόμενη μία ώρα η Ντέμη μιλάει χωρίς φόβο αλλά με πάθος.
Η Αθήνα είναι ωραία με έναν δικό της, πολύ ξεχωριστό τρόπο. Ειδικά το κέντρο λόγω των ιστορικών μνημείων που μας υπενθυμίζουν την κληρονομιά μας. Αν μπορούμε να τη θεωρήσουμε κληρονομιά μας γιατί δεν έχουμε καμία σχέση εμείς με τους δημιουργούς τους.
Το My Porno Project ξεκίνησε όταν άρχισαν τα γεγονότα στην Αθήνα με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Μέσα σε όλη αυτή την πολιτική αναταραχή και μέσα από τη δική μου εξερεύνηση της σεξουαλικότητας, των φόβων και των ερωτημάτων μου, γεννήθηκε αυτό το εγχείρημα.
Μέχρι τότε έκανα αστικά τοπία και με αυτά έβγαζα το ψωμί μου. Είχα μια μανία από μικρή και κρατούσα ημερολόγιο. Η Αγγελική Αντωνοπούλου, από την γκαλερί a.antonopoulou.art, και ο πρώτος επιμελητής μου, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο να βγουν προς τα έξω αυτά τα ημερολόγια. Όταν τα είδε «εκείνος” μου είπε «αυτή είσαι». Και του απάντησα «ναι, αλλά αυτά δεν μπορούν να βγουν προς τα έξω». Φοβόμουν να τα εκθέσω. Γιατί αυτά είμαι εγώ. Είναι οι φαντασιώσεις μου, είναι τα βιώματά μου, οι πιο ενδόμυχες σκέψεις μου.
Τα πρώτα έργα ήταν όλα πολύ σκληρά και πιο έντονα πορνογραφικά. Επίσης τότε η δουλειά μου είχε πιο έντονη πολιτική χροιά γιατί το 2011, που έγινε η πρώτη έκθεση με θέμα «το σώμα ως πόλη», είχε ξεκινήσει για τα καλά η οικονομική κρίση στην Ελλάδα με έντονες διαμαρτυρίες και αναταραχές. Εγώ έμενα, και συνεπώς δούλευα, στο κέντρο και ήμουν μέσα σε όλη αυτή τη δίνη των γεγονότων.
Λίγες ημέρες πριν την πρώτη έκθεση προετοίμασα τους γονείς μου λέγοντας ότι θα βγει κάτι που θα τους σοκάρει. Τελικά το πήραν πολύ καλά. Στη δεύτερη έκθεση, είχαμε κάνει δύο τεράστια δίμετρα πόστερ, το ένα απεικόνιζε ένα ανοιχτό αιδοίο και το άλλο ένα φαλλό όχι σε στύση μεν αλλά ξέρεις με τον τρόπο που τα ζωγραφίζω εγώ (μέσα σε αυτό το ροζ σύννεφο) και με το που έμπαινες έπεφτες πάνω τους. Μπαίνουν μέσα οι γονείς μου, τα βλέπουν, δεν μιλούν καθόλου, κάνουν ένα γρήγορο πέρασμα στην έκθεση και μετά βγήκαν στην βεράντα κι έκατσαν εκεί το υπόλοιπο της βραδιάς.
Πάντα όσον αφορά τη σεξουαλικότητα μου ήμουν σωστό αγριοκάτσικο. Από 15 χρονών έκλεβα το αυτοκίνητο του πατέρα μου και εξαφανιζόμουν. Στα 18 μου έφυγα από το σπίτι, παντρεύτηκα στα 21, χώρισα. Και για δύο-τρία χρόνια που επέστρεψα στην Γλυφάδα, στο πατρικό μου, είπα ποτέ ξανά. Όπως όμως έχει πει πολύ σωστά κι ένας φίλος μου ποιητής: «Μπορείς να βγάλεις το κορίτσι από τη Γλυφάδα, αλλά όχι τη Γλυφάδα από το κορίτσι».
Κάποια πρόσωπα και σκηνές έχουν αποτυπωθεί «εκ του σύνεγγυς», όπως λέει ο έτερος επιμελητής μου, τις περισσότερες εικόνες όμως τις αντλώ είτε από τη φαντασία μου είτε από το διαδίκτυο. Οι περισσότερες είναι από πορνογραφικά site γιατί θεωρώ ότι στο σημείο που έχει φτάσει αυτός ο κόσμος, όχι μόνο η Ελλάδα, υπάρχει μια ηθική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική παρακμή την οποία καταγράφω μέσω της δουλειάς μου εν είδη ημερολογίου.
Μέσα στα πορνογραφικά site βλέπω τον άνθρωπο να ξεγυμνώνεται ακριβώς επειδή πιστεύω ότι η ηθική δεν έχει καμία σχέση με την σεξουαλικότητα, απολύτως καμία. Είναι πηγή έμπνευσης για εμένα τα blogs, γιατί εκεί βλέπω τον άνθρωπο τελείως γυμνό. Δεν εννοώ σωματικά γυμνό.
Ο κάθε άνθρωπος αποκαλύπτει τον ψυχισμό του κυρίως μέσω της σεξουαλικότητάς του. Και ο άνθρωπος συναινετικά πλέον, με το διαδίκτυο, που για μένα είναι η μεγαλύτερη επανάσταση στον πλανήτη, εκτίθεται και ξεγυμνώνεται σε αυτά τα «μέρη». Δεν εννοώ τους πορνοστάρ αλλά απλούς, καθημερινούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας που εκτίθενται. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να είσαι αληθινός και να μην κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου. Ό, τι κι αν κάνεις.
Υπάρχουν ημέρες που είμαι σε οίστρο, μπορεί να δω κάτι και να διεγερθώ παντιοτρόπως. Πέρα από αυτό όμως βρίσκω απίστευτα ενδιαφέρουσες τις σελίδες διαφόρων του είδους όπως είναι ο Andrew Blake, η Natacha Merritt, η Liz Earls, και άλλοι. Όταν διάβασα την ιστορία του πατέρα του σουρεαλισμού, Pierre Molinier συγκινήθηκα και στο έργο μου γι’ αυτόν η αφιέρωση είναι “my dear Pierre you ‘re not forgotten”. Ήταν πολύ αφοσιωμένος στο έργο του, και από την στιγμή που αποφάσισε να εκτεθεί (το 1930 παρακαλώ) δεν γνώρισε θετική ανταπόκριση παρά μόνο λογοκρισία και οργή. Αυτοκτόνησε, όπως είχε ο ίδιος προαναγγείλει, και είναι πολύ προβλέψιμο και στενάχωρο τελικά όλο αυτό που συνέβη σε αυτόν τον εξαιρετικό καλλιτέχνη.
Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της δουλειάς μου βασίζεται στην ερωτική λογοτεχνία. Όλα αυτά τα βιβλία που διαβάζω ξανά και ξανά και ξανά. Ξεκινώντας από τον De Sade, Georges Bataille, Pierre Louys και φτάνοντας στους Έλληνες. Δημήτρης Δημητριάδης, Ανδρέας Στάικος, Γιώργης Γιατρομανωλάκης – «Τα Τρία Απρόσεχτα Διηγήματα» είναι εξαιρετικό βιβλίο. Είναι μεγάλη πηγή έμπνευσης το διάβασμα, θέλω να διαβάζω απόλυτα συγκεντρωμένη και πάντα διαβάζω ψιθυριστά για να μπορέσω να ακούω τη φωνή μου και να συγκεντρώνομαι.
Page: 1 2