Με τους Deaf Radio οι ζωές μας έχουν διασταυρωθεί αρκετές φορές. Από τις μουσικές σκηνές – εκείνοι πάνω σε αυτές, εγώ από κάτω ως fan – πίσω στην περίοδο του ντεμπούτου τους “Alarm” (το οποίο σχεδόν έξι χρόνια μετά, έχουν διαδεχτεί δύο ακόμη δίσκοι), μέχρι τις βραδιές στα στέκια της Αθήνας, τις μουσικές συνεντεύξεις και το μοίρασμα των υπαρξιακών αγωνιών σε φιλικές συζητήσεις.
Η πλειονότητα των κομματιών τους, με έχει συντροφεύσει σε πολλές συναισθηματικές μου διακυμάνσεις, σε ταξίδια, σε διακοπές – αλλά και σε μέρες που δύσκολα θα τα έβγαζα πέρα αν δεν υπήρχε η μουσική στ’ αυτιά μου. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το τρίτο τους full length άλμπουμ, Arsenal of Hope, που κυκλοφόρησε μόλις τον περασμένο Νοέμβρη, αποτυπώνοντας όλη την πολυπλοκότητα της σύγχρονης κοινωνίας και τα εμπόδια που αυτή ορθώνει στους ανθρώπους της.
Πρόσφατα, ο Πάνος (φωνή, κιθάρα, synths), ο Δημήτρης (κιθάρες, φωνές), ο Γιώργος (τύμπανα) και ο άλλος Δημήτρης (μπάσο), βρέθηκαν για μια ακόμη φορά στην Ευρώπη, για το πρώτο σκέλος του φετινού ευρωπαϊκού τους τουρ. Μοιράστηκαν με το κοινό τους τα νέα τους κομμάτια, φόρτωσαν τις βαλίτσες τους με πολλές εμπειρίες και γύρισαν στην Αθήνα για να μας τις διηγηθούν, λίγο πριν βρεθούν στη σκηνή του ιστορικού Gagarin 205, την Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου, για την παρουσίαση του Arsenal of Hope, στο μεγαλύτερο έως τώρα headline show τους.
Τους συνάντησα την περασμένη Κυριακή στο Παγκράτι – τους τρεις από τους τέσσερις καθώς ο «δεύτερος» Δημήτρης ήταν με ίωση – για να μιλήσουμε για τη δημιουργία του δίσκου, αλλά και για όλα εκείνα που συμβαίνουν μέσα τους πριν «ανάψουν τα φώτα» και αφού σβήσουν, καθώς χαζεύαμε μερικές φωτογραφίες από την περιοδεία τους που θα δείτε κι εσείς παρακάτω.
Αρχίζουμε να μιλάμε για τις υφές του φανταστικού Arsenal of Hope, και τα σχόλια που έχει αποσπάσει έως τώρα. «Μέχρι την κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ, λογιζόμασταν από αρκετό κόσμο στο stoner είδος, χωρίς όμως να παίζουμε stoner. Σε αυτό φυσικά έπαιξε ρόλο το ότι το ντεμπούτο μας “Alarm” είχε ανέβει τότε σ’ ένα youtube channel που προωθεί κυρίως stoner και heavy υλικό. Ακόμη και στα πρώτα τουρ που κάναμε υπήρχε κόσμος που μας μιλούσε σα να είμαστε stoner μπάντα», μου λένε τα αγόρια.
Τους ρωτάω αν αισθάνονται πως η ηχητική διαφοροποίηση στη νέα τους κυκλοφορία αποτελεί μια μορφή πρόκλησης για εκείνους. «Θεωρώ πως αν σε κάποια φάση της ζωής σου αρχίζεις να εκφράζεσαι από διαφορετικούς ήχους και επιρροές, δεν υπάρχει λόγος να σκεφτείς δεύτερη φορά αν θα πορευτείς στη δημιουργία σου βάσει αυτού. Το ξέραμε εξαρχής, άλλωστε, ότι θα υπάρξει κόσμος του πιο «σκληρού» ήχου που μπορεί να ξενερώσει, οπότε από αυτή την άποψη υπήρχε ένα ρίσκο», μου εξηγεί ο Πάνος. «Βέβαια, πολλά από τα κομμάτια αυτού του δίσκου ήταν γραμμένα καιρό πριν, και τελικά αποφασίσαμε μεταξύ μας να τα εντάξουμε στο Arsenal Of Hope. Το “Quicksand” και το “Arsenal of Hope” για παράδειγμα, είχαν αρχίσει να παίρνουν μορφή ήδη από το 2017 – οπότε δεν προσπαθήσαμε επιτηδευμένα να κάνουμε κάτι διαφορετικό και να βάλουμε ένα μεγάλο στοίχημα με τον εαυτό μας».
Αυτό που αγαπούν τα παιδιά να βλέπουν πως συμβαίνει απ’ όταν έγινε το release του δίσκου, είναι η ποικιλομορφία στις απόψεις των ακροατών. «Σε αυτόν τον δίσκο συγκεκριμένα, βλέπουμε πως ο καθένας ξεχωρίζει και από κάποιο άλλο κομμάτι ως αγαπημένο του. Στο προηγούμενο άλμπουμ ο περισσότερος κόσμος ξεχώριζε το “Animals” ή το “Modern Panic”, στο ντεμπούτο το “Backseats” και το “Anytime”», θα μου πει ο Δημήτρης. «Αυτό που συμβαίνει βασίζεται στο ότι είναι πιο ετερόκλητος πλέον ο ήχος μας και διευρύνεται περισσότερο σε post disco και modern rock κατευθύνσεις», προσθέτει ο Γιώργος.
Γυρίζω τον χρόνο πίσω, στην ημέρα του release show τους για το πρώτο τότε άλμπουμ τους και αναρωτιέμαι πώς νιώθουν τα παιδιά για όλα όσα έχουν διανύσει τα τελευταία έξι περίπου χρόνια. «Αυτά που έχουμε κάνει, δεν τα φανταζόμασταν καν τότε. Και χαιρόμαστε αφάνταστα που βλέπουμε πως τα πράγματα εξελίσσονται όλο και καλύτερα και λαμβάνουμε θερμά σχόλια. Μπορεί ο καθένας να έχει την άποψή του για τον δίσκο, όμως κανείς δεν έχει πει ότι είναι τετριμμένος ή ότι κάναμε πάλι το ίδιο πράγμα. Υπάρχει εξέλιξη, διαφοροποίηση και θεωρούμε ότι είναι το πιο original πράγμα που έχουμε δημιουργήσει έως τώρα», μου λένε.
«Στους πρώτους δίσκους ήταν πολύ σαφείς οι επιρροές μας, οπως οι Arctic Monkeys, και οι Queens Of The Stone Age, και αποτυπώθηκαν σε αυτούς. Δεν συνέβη επιτηδευμένα σε καμία περίπτωση, ωστόσο ήταν τα κυρίαρχα ακούσματά μας εκείνη την περίοδο. Τώρα έχουμε αφομοιώσει πολύ καλά τις προηγούμενες επιρροές μας και προστέθηκαν σε αυτές νέοι ήχοι, πιο ηλεκτρονικοί. Μας έχουν επηρεάσει οι Moderat, οι Radiohead, ο Jamie xx, οι Foals κ.α. Συνθέσαμε τις επιρροές αυτές με έναν τρόπο που δεν έχουμε δοκιμάσει ξανά στο παρελθόν και πλέον έχουμε ένα περισσότερο ετερόκλητο και αυθεντικό ηχητικό αποτέλεσμα», αναφέρουν.
Η συζήτηση φτάνει στους στίχους των κομματιών τους και οι Deaf Radio μου λένε κατηγορηματικά: «Δεν γράφαμε ποτέ κάτι απλά για να το γράψουμε, δεν μας εκφράζει αυτό. Υπάρχουν κάποια κομμάτια που αποτυπώνουν κάτι αμιγώς προσωπικό, και άλλα τα οποία προσπαθούν να περάσουν ένα ευρύτερο μήνυμα, εκφράζουν μια γενικότερη σκέψη ή ανησυχία που συμπυκνώνεται στον στίχο. Εμείς το νιώθουμε, γράφουμε για πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας γιατί πράγματι μας απασχολούν, τα συζητάμε έτσι κι αλλιώς μεταξύ μας, και πιστεύω πως έχουμε ένα καλό βήμα μέσω της μπάντας να μιλήσουμε για κάποια πράγματα. Το θεωρούμε χρέος μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να το κάνει κάθε μουσικός», τονίζει ο Δημήτρης.
Πράγματι, αυτό το βλέπεις και στον τρόπο που επικοινωνούν με το κοινό τους, πράγμα που αποδεικνύεται από το ότι οι fans τους, πέρα από τη μουσική τους, τους στηρίζουν γι’ αυτό που είναι γενικότερα ως άνθρωποι. Τα σχόλια που θα διαβάσει κανείς στα posts τους ή κάτω από κάποιο βίντεο στο YouTube, το επιβεβαιώνουν. Στην περίπτωση των Deaf Radio υπάρχει μια βαθύτερη ταύτιση και σύνδεση των ακροατών τους με όσα δημιουργούν.
«Σκέψου, στο ευρωπαϊκό τουρ που κάναμε τώρα, υπήρχαν άνθρωποι μας έλεγαν “το ξέρουμε ότι είστε μικρή μπάντα, αλλά είστε οι αγαπημένοι μας”. Σε αρκετές πόλεις που επισκεφτήκαμε, έτυχε να έρθουν άνθρωποι και να μας πουν πως είμαστε η αγαπημένη τους μπάντα ή ότι διένυσαν αρκετά χιλιόμετρα, ακόμη και από άλλες πόλεις για να μας δουν. Όλο αυτό είναι μοναδικό και καταλαβαίνουμε πως ο κόσμος έχει την ανάγκη να ταυτιστεί, να συμπορευτεί, και νομίζω ότι αν σου αρέσει η μουσική της εκάστοτε μπάντας και έχεις και το πιο fun κομμάτι με τους μουσικούς, είναι το τέλειο σύνολο», μου λένε με χαρά ο Γιώργος και ο Δημήτρης.
«Σε αυτό το τουρ, ένας άνθρωπος σε αμαξίδιο ήρθε σ’ ένα “καταγώγι” που παίζαμε φορώντας την πρώτη μας μπλούζα, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην προσβασιμότητα. Έρχονται άτομα στα live μας με πολύ ξεχωριστά χαρακτηριστικά και ιστορίες. Είναι μοναδικό το ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μοιραστεί μαζί μας σημαντικές στιγμές τους, όπως έναν χωρισμό, ακούγοντας τη μουσική μας στο background για να εκφραστούν συναισθηματικά. Αυτό το feedback μας δίνει κίνητρο για να συνεχίσουμε να κάνουμε κάτι που είναι πολύ απαιτητικό από πολλές απόψεις».
Η τελευταία πρότασή τους, μου δίνει πάσα για να συζητήσουμε για όσα συμβαίνουν πίσω από τις «στυλιζαρισμένες» φωτογραφίες μιας μπάντας. Όπως μου λένε ο Πάνος και ο Δημήτρης, «Αυτός ήταν ο δυσκολότερος Νοέμβριος που έχουμε περάσει ποτέ ως μπάντα. Λόγω του ότι όλοι μας εργαζόμαστε πολλές ώρες, προσπαθήσαμε να φέρουμε εις πέρας tasks, που κανονικά χρειάζονταν έξι μήνες για να γίνουν, μέσα σε τρεις εβδομάδες και κανονίσαμε πολύ γρήγορα και το τουρ παράλληλα». «Εγώ έφτασα κοντά στο mental breakdown», μοιράζεται μαζί μας ο Γιώργος.
«Όταν βγαίνει ένας δίσκος, υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν. Από την κοπή των βινυλίων μέχρι το promotion και τις συνεχείς πρόβες για τα live. Εμάς μας αρέσει να φαίνεται η “ανθρώπινη” όψη μας, γιατί είναι αληθινό, γνώριμο και οικείο. Πρέπει να μιλάμε ανοιχτά και να λέμε όλα εκείνα που ίσως μέσω των social media δεν φαίνονται. Και συχνά για τα συγκροτήματα περνιέται μια εντύπωση που μας κάνει να φαινόμαστε άτρωτοι, εκλείπει η αποτύπωση της αγωνίας που έχουμε για το αν θα δουλέψει αυτό για το οποίο έχουμε κοπιάσει, ή της στεναχώριας που μπορεί να νιώσουμε αν κάτι δεν πάει καλά. Όλο αυτό δεν θέλουμε να κρύβεται πίσω από την κουρτίνα μιας ωραίας promo φωτογραφίας, ενός post για το πόσο καλά πήγε το live μας ή μιας selfie με το κοινό από πίσω. Καλό είναι να λέμε την αλήθεια, να λέμε πως αυτό που κάνουμε συνοδεύεται από ψυχολογική πίεση πέρα από την ανταμοιβή, που είναι μοναδική. Πολύς κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό και νομίζει ότι απλά διασκεδάζουμε και ζούμε τη ζωή των rock stars», εξηγούν τα αγόρια, καθώς αδειάζουμε τα πιάτα με το φαγητό και πίνουμε τον καφέ μας.
Οι δυσκολίες με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη μια μπάντα, αποτυπώνονται και στα τουρ. Όπως θα μου πουν τα παιδιά, «Στο συγκεκριμένο τουρ περάσαμε πραγματικά φανταστικά. Πήραμε όμως πολύ λίγα χρήματα, διανύσαμε μεγάλες αποστάσεις, κοιμηθήκαμε σε ξενοδοχεία με πολύ κακές συνθήκες. Γενικώς υπήρχε αρκετή αβεβαιότητα σε καθημερινή βάση, γιατί συχνά δεν ξέραμε πού θα κοιμηθούμε. Και η αβεβαιότητα φέρνει τεράστιο στρες και άγχος. Στην τελική όμως όλο αυτό το αντέχεις γιατί έχεις ένα μήνυμα που θέλεις να επικοινωνήσεις με τον κόσμο. Εμείς ακόμη και για 30 ανθρώπους που μπορεί να έρθουν να μας δουν σε μια χώρα του εξωτερικού, θα παίξουμε σαν να έχουμε μπροστά μας 300. Ακόμη και με λίγα άτομα θα το απολαύσουμε, θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό».
Λίγο πριν τους αφήσω για να συνεχίσουν με τις υποχρεώσεις που τρέχουν εν όψει του headline show τους στο Gagarin, στρεφόμαστε στα συναισθήματα που νιώθουν όταν ανεβαίνουν στη σκηνή. «Όταν βγαίνεις στη σκηνή όλα είναι “στα κόκκινα”, παίρνεις ένα συναίσθημα μοναδικό, ειδικά όταν είσαι σε πόλεις που έχεις μεγάλο κοινό. Όμως, μπορεί να έχουν προηγηθεί πολύ στρεσογόνες στιγμές και πολλή πίεση ώστε να βγουν όλα σωστά. Τίποτα δεν είναι δεδομένο μέχρι τη στιγμή που πατάς το πρώτο σου πετάλι στο stage και ξεκινάς να παίζεις».
«Αν έχεις συνέπεια προς το κοινό, θα ανταμειφθείς. Δεν πρέπει να το αφήνεις. Πολλές φορές μας πιάνει τελειομανία, πιέζουμε τον εαυτό μας και οι απαιτήσεις μας φυσικά πυροδοτούνται από το θερμό feedback που παίρνουμε από τον κόσμο. Και τώρα έχοντας αυτό το feedback ως σύμμαχο, έφτασε η ώρα να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα, να παίξουμε για πρώτη φορά στο Gagarin σε headline show. Ήρθε η ώρα να κάνουμε το level up και να το δοκιμάσουμε», λένε με ενθουσιασμό τα παιδιά για το επόμενο βήμα τους. Τους αγκαλιάζω, τους ευχαριστώ για τη συζήτηση και δίνουμε ραντεβού στο stage, σ’ ένα πολυμορφικό πάρτυ με σκληρές κιθάρες, ηλεκτρονικά beats, catchy vocals και μεθυστικά synths.
