Όταν η χημική ψυχεδέλεια μετουσιώνεται σε ταλαντώσεις ηχητικών κυμάτων στα 10s με γενναία δόση από 60s κι όλα αυτά ταξιδεύουν από το Μετς έως και την άλλη άκρη του Ατλαντικού μέσα σε λιγότερο από 5 χρόνια, ξέρεις ότι το εγχείρημα που ονομάζεται μπάντα έχει μάλλον κερδηθεί -ή έχει έρθει απλά εις πέρας; Το χημικά δονούμενο θείο βρέφος των Acid Baby Jesus λίγο πριν την επίσημη γέννησή του, αναστήνεται για τελευταία φορά σε αυτή του την περιφορά/περιοδεία στο γνωστό εξαρχειώτικο υπόγειο του An Club, πομπή συνοδείας ζεύγους αθηναϊκών θορυβοποιών ονόματι Devamp Javu και Hand & Leg. Προς το παρόν, μικρή αναμονή συνοδεία μπύρας.
Λίγο μετά τις 10 (22:23 για να είμαστε ακριβείς) σε ένα χλιαρά γεμάτο, προς το παρόν, An, τη σκηνή καταλαμβάνουν με ομολογουμένως εμφανές κέφι και ενθουσιασμό, 4 νεαροί αυτοαποκαλούμενοι Devamp Javu. Tα πρώτα ψυχεδελικά ηχοκύματα ξεπηδούν από τους ενισχυτές και τα drums επιμένουν σε γρήγορους ρυθμούς, καταλήγοντας στο τελευταίο κομμάτι τους σε ένα funky groove που μας καλούσε για “Χορό” και το οποίοι δεν εισακούστηκε και τόσο πιστά. Άραγε πόσο μπορείς να τριπάρεις με ελληνική στιχουργική; Η μπύρα έχει πλέον τελειώσει, η ώρα κοντεύει 11 και το ψυχεδελοfunk χορευτικό υβρίδιο αποχωρεί απ’ τη σκηνή. 22:57 για να ξαναείμαστε ακριβείς -τι πρόσημο να έχει η τόσο λεπτομερή καταγραφή της ώρας;
Με την αμήχανη αναμονή να συνοδεύεται από μερικές εξίσου αμήχανες νευρικές τζούρες, το επόμενο διμελές act Ηand & Leg παίρνει τα ηνία, με το θηλυκό έτερον ήμισυ να θυμίζει την Edie Sedgwick αλά brunette και με έναν πιο ζόρικο αέρα. Στην επόμενη τζούρα τα μάτια κλείνουν με έναν “τώρα, μάλιστα” τρόπο, τα drums κοπανάνε στεγνά και χωρίς τυμπανιστικές φιγούρες και τα γυναικεία φωνητικά παραπέμπουν σε Le Tigre και λοιπές riot grrrl καταστάσεις. Με το πέρας της ώρας η φωνή αρχίζει να γίνεται πιο σκοτεινά απειλητική και ο post punk ήχος αρχίζει να βαραίνει στην destorted-σε-βαθμό-κιθάρας μπασογραμμή και, αν και οπωσδήποτε η έκπληξη της βραδιάς, η μινιμαλιστική πρωτόγονη ηχητική βάση, μάλλον λόγω της έλλειψης κιθάρας, βουτάει σε μία μονότονη, αν και οπωσδήποτε ευχάριστη, εντροπία. Εδώ, η ώρα δεν καταγράφτηκε με αριθμητική ακρίβεια.
Και ύστερα από τα, μάλλον πολλά για το μέγεθος της βραδιάς, δύο opening acts, ο χώρος έχει σχεδόν γεμίσει και το νευρικό χτύπημα του ποδιού, που λειτουργεί και ως ξέπιασμα αγύμναστων κατά κύριο λόγο άκρων, και η γωνία 180 μοιρών που διανύει το χέρι για να εισάγει νικοτίνη στον οργανισμό, περιορίζονται σε λιγότερα τετραγωνικά εκατοστά. Το πιο ψυχεδελικό θείο βρέφος που μάλλον θα συναντήσει κανείς, αφού βαπτίστηκε σκηνικά ανά τον κόσμο, κατέληξε απόψε εδώ, υποσχόμενο νέο υλικό από την επερχόμενη δισκογραφική κυκλοφορία του, όχι πλέον στη Slovenly, αλλά σε νέα ετικέτα. Το κοινό, που είναι φως-φανάρι ότι περίμενε εώς τώρα την τετρακέφαλη οπιούχα μουσική λερναία ύδρα, είναι ήδη ζεστό και το trip ξεκινάει. Οι Acid Baby Jesus ξεχύνουν τον ψυχεδελικό χιπισμό που μοιάζει να ακροβατεί μεταξύ μετα1967 Ravi Sankarικών Beatlικών εποχών και περιπλανήσεων στο Νεοϋορκέζικο Factory και τους Velvet Underground, για να κλείσουν το μάτι με το πέρας του set στους MC5 με πιο garage εκφάνσεις -ωστόσο, η μάλλον γελοία εμμονική αίσθηση ότι το riff του “Night of Pan” φέρνει λίγο μελωδικά σε “I Was Made For Loving You” από Kiss και αρμονικά κλείνει σε πτώση αλά ρεμπετιέν, είναι μάλλον αποτέλεσμα των πειραγμένων εγκεφαλικών ηλεκτροδίων της γράφουσας και πιθανότατα, άποψη μη ευρέως συμμεριζόμενη.
Οι εκκωφαντικές και με το volume στο max κιθάρες, δυστυχώς, μπουκώνουν τον ήχο και, σχεδόν, οι στίχοι χάνονται, με σπάνιες εξαιρέσεις. Το κοινό, στο μεγαλύτερο μέρος του, και αυτό που πατροπαράδοτα βρίσκεται, κυρίως, μπροστά στη σκηνή, φαίνεται να έχει στρώσει ροδοπέταλα -ή παπαρούνες που θα ήταν και πιο ταιριαστό- και ανήκει στην κατηγορία του fan-no-matter-what που θα αποθεώσει έτσι κι αλλιώς. Οι ίδιοι οι Acid Baby Jesus επί μία ώρα που βρίσκονται στη σκηνή (Ναι, μία ώρα. Η χρονική ακρίβεια αυτή τη φορά έρχεται από την άλλη πλευρά.) επικοινωνούν αδιάλειπτα την εκβιαστική τους διάθεση για αποθέωση καταξιωμένης μπάντας που, οπωσδήποτε, δεν αρμόζει σε ένα live επιστροφής στη βάση σου. Και οι εναλλαγές στην εκτέλεση (μήπως ώρες ώρες και διεκπαιρέωση;) των κομματιών είναι τόσο γρήγορη που δεν χωράει σε αυτή τη μία ώρα ούτε ένα καλησπέρα, παρά μόνο μερικά μασημένα “ευχαριστούμε”. Βασικά, καλησπέρα σας.
Κωδεϊνη κι άλλα οπιούχα
