Ηρακλής: Η Αρχή του Θρύλου *****
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Ρένι Χάρλιν
Πρωταγωνιστούν: Κέλαν Λουτζ, Γκάια Βάις, Σκότ Άντκινς
Διάρκεια: 99’
Όταν η Βασίλισσα Αλκμήνη απευθύνθηκε στους θεούς για να βρεθεί μια λύση που θα φέρει ένα τέλος στην τυραννική βασιλεία του άντρα της, Βασιλιά Αμφιτρύωνα, ο Δίας «κατέβηκε» αυτοπροσώπως και τη γονιμοποίησε. Ο γιος τους, Ηρακλής, θα υποστεί την προτίμηση που ο γήινος «πατέρας» του δείχνει στο μεγάλο του γιό, τον ανέντιμο Ιφικλή και τον επακόλουθο παραγκωνισμό του. Όταν ο Ηρακλής ερωτευτεί τη μέλλουσα σύζυγο του Ιφικλή, Ήβη, ο πατέρας του τον στέλνει στην Κρήτη για μια εκστρατεία, ο ρους της οποίας θα αποκαλύψει το διεφθαρμένο πρόσωπο του Αμφιτρύωνα και θα οδηγήσει τον Ηρακλή στην προετοιμασία μιας ανταρσίας κατά του δυνάστη πατέρα του.
Αν οφείλω να δώσω εύσημα σε αυτήν την ταινία για κάτι, είναι στο ότι ποτέ δεν είχα δει κεραυνούς να τεκνοποιούν με γυναίκα στον κινηματογράφο. Σε άλλα νέα, δεν μπορώ να βρω κανένα άλλο θετικό, καθώς πρόκειται για ένα φιλμικό αίσχος. Είναι προφανής η επιτυχία των 300 και ακόμα προφανέστερη η προσπάθεια του κέρδους από τη συνολική επική πίτα, μα όταν ένα μπάσταρδο αποπαίδι του action κινηματογράφου καταφέρνει να φτάσει το επίπεδο τόσο χαμηλά -παρά τα 70 εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν για να πραγματοποιηθεί- ε είναι άνω ποταμών.
Κάκιστες σκηνές μάχης, σενάριο για κλάματα, ερμηνείες που κυμαίνονται από το αντιπαθητικό μέχρι το απαίσιο και η εντύπωση μιας γενικότερης πλήξης συναποτελούν αυτό το κακοφτιαγμένο ανοσιούργημα που θέλει να ονομάζεται ταινία. Και όλα τα πομπώδη soundtrack του κόσμου ταυτόχρονα να έπαιζαν, δε θα το έσωζαν ούτε στο ελάχιστο. Κάνει τον Ηρακλή της Ντίσνεϋ να φαντάζει αληθοφανής και τη σειρά με τον Κέβιν Σόρμπο αριστούργημα.
Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να έλεγα ότι επιτελεί τον σκοπό της, περιλαμβάνει ό, τι περιμένει ο θεατής και πως οι φαν ανάλογων ταινιών ενδέχεται να την απολαύσουν. Εδώ όχι, δεν απευθύνεται σε κανέναν φρόνιμο άνθρωπο, αν θέλετε να ξοδέψετε σώνει και ντε τα λεφτά σας κάπου βρείτε έναν πιο ασφαλή και ευχάριστο για εσάς τρόπο. Εκτός και αν σας αρέσουν οι εντελώς κακόγουστες, αναίμακτες σκηνές μάχης, τα ψευτοηρωικά τσιτάτα περί ελευθερίας και ιαχές που προφέρουν με πάθος «Sotiris». Σε αυτήν την περίπτωση βρήκατε την Ιθάκη σας. Αν ο Σπάρτακος και το God of War ήταν ξενέρωτα teen friendly εμπορεύματα, θα έμοιαζαν κάπως έτσι. Μα το Δία, άθλιο.