10 Απριλίου 2008. Η Αθήνα δεν ξέρει ακόμη τη λέξη κρίση αλλά ασχολείται με την ανάπτυξη. Τα μαγαζιά είναι γεμάτα, ο κόσμος ψωνίζει, η “πόλη δεν κοιμάται ποτέ”, η πλατεία Θεάτρου κάπως αγκομαχά και υπάρχει μια μουσική σκηνή που σιγοβράζει, λίγο πριν από την έκρηξη. Εκείνο το βράδυ οι Black Lips, αφού έχουν περάσει δύο επεισοδιακές μέρες στην Αθήνα (η μία έχει κατάληξη στο Α.Τ. της Καλλιδρομίου), παίζουν live στο Gagarin. Χαμόγελα, μπύρες, φίλοι σε όλο το χώρο και αποχαιρετισμοί, στο τέλος της βραδιάς, σε αυτούς που θα άφηναν την πόλη για το επόμενο δεκαήμερο. Μπορεί να είναι κάποιες μέρες πριν το Πάσχα ωστόσο η indieligencia (sic) της Αθήνας έχει δώσει ραντεβού το επόμενο πρωί στις 8, στην πλατεία Κλαυθμώνος, για να ξεκινήσει το 11ήμερο ταξίδι του Velvet Bus.
Fast forward στο σήμερα, πριν από λίγες ημέρες, στην οδό Μιλτιάδου, στο άντρο των Callas, κουβέντα με τον Λάκη και τον Άρη Ιωνά αυτούς που δημιούργησαν το “Βελούδινο Λεωφορείο”.
“Το Velvet Bus ήταν από καλύτερα πράγματα που έχουμε κάνει ποτέ”, λέει ο Λάκης και δίνει το λόγο στον αδερφό του, Άρη. “Αυτό ήταν ένα παιδικό μας όνειρο, να μπούμε σ’ ένα λεωφορείο με φίλους, συγκροτήματα, ανθρώπους της μουσικής και να γυρίσουμε την Ελλάδα παίζοντας live. Βοήθησε πολύ ο Μάκης Μηλάτος από την πρώτη στιγμή. Μας είχε πει, μόλις του αποκαλύψαμε την ιδέα του project, ότι μέχρι και το λεωφορείο θα οδηγούσε. Ήταν κάτι αξέχαστο”.
Ο Μάκης Μηλάτος δεν οδήγησε το λεωφορείο. Το θυμάμαι σαν χτες. Οι Callas, o The Boy, οι Victory Collapse, οι My Wet Calvin, την εποχή που έφτιαχναν κομψοτεχνήματα για να ντύσουν τα DIY cds τους, ο Φώτης ο Βαλλάτος, ο Μάκης Παπασημακόπουλος κι ο Καρακάσης, διάφοροι που ξεχνάω, η Μόνικα, ο Δημήτρης Κοτσέλης και η Γκρατσιέλα Κανέλλου με μια κάμερα ανά χείρας, και άλλοι πολλοί, όλοι μαζί σε ένα λεωφορείο. Το ταξίδι που ξεκίνησε από την Αθήνα, πήγε στη Λάρισα, “άλωσε” τη Θεσσαλονίκη, πέρασε από την Ξάνθη, μετά στα Γιάννενα στο πιο επεισοδιακό live, με τον τραυματισμό του Άρη (ή του Λάκη) από μια αλυσίδα (!) στο μενού, που τον ανάγκασε να παίξει με πονεμένο πλευρό, έφτασε στην Πάτρα (στο πάρτι στο Steps είχε έρθει να πιει ποτό μαζί μας ο Αλέξης Τσίπρας), πλοηγήθηκε μέχρι την Κρήτη και κατέληξε πίσω στην Αθήνα (για το ηρωικό τότε, νοσταλγικό σήμερα τελευταίο live του πρώτoυ Velvet Bus) λίγο μετά το Πάσχα, αφήνοντας σε όλους υπέροχες αναμνήσεις που τις κουβαλούν ακόμα.
“Εκείνη την εποχή ήταν πολύ δύσκολο για τις αθηναϊκές μπάντες να βγουν προς την επαρχία. Οπότε τις δύο πρώτες χρονιές (2008, 2009) το Velvet Bus τις βοήθησε να ακουστούν σε μέρη που δεν είχαν ξαναπαίξει. Τώρα, όμως, γυρίσαμε πάλι σε μια κατάσταση όπως ήταν τα πράγματα πριν το 2008 ή περίπου όπως τότε. Αν θες να πας σαν μπάντα δε θα πληρωθείς. Το να κάνεις περιοδείες είναι πάρα πολύ δύσκολο. Συγκροτήματα που είχαν εμφανιστεί, δεν μπορούσαν να φύγουν για την επαρχία και να κάνουν πράγματα. Υπήρξαν μπάντες που πήγαν στο εξωτερικό, αλλά μέχρι τότε δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα”, εξηγεί ο Άρης.
Έτσι είναι. Οι μισές μπάντες που παίζουν τώρα στην Αθήνα έχουν δώσει συναυλίες ή έχουν περιοδεύσει στο εξωτερικό. Τα μουσικά sites ασχολούνται μαζί τους, μέχρι και ελληνικά reviews στο Pitchfork είδαμε.
Το Velvet Bus τότε ήταν πολύ αναζωογονητικό, λίγοι έκαναν πράγματα έξω από τα στενά όρια του δήμου Αθηναίων και οι Callas προσπάθησαν να ενώσουν όλο αυτό το κοινό που το έβλεπαν κάθε βράδυ, στο πάλαι ποτέ Pop της Κλειτίου να πίνει το ποτό του. Aυτή η προσπάθεια είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια νωρίτερα με το περιοδικό Velvet, ένα από τα καλύτερα ανεξάρτητα, περιοδικά (ή μήπως fanzines;) που βγήκαν στην Αθήνα. Προσεγμένο στη λεπτομέρεια, με άποψη για τα εικαστικά, τον κινηματογράφο, τη μουσική, φυσικά, τη μπάλα (ακόμα θυμάμαι το κείμενο του Αντρέα Κίκηρα για τους Television Personalities και το αγγλικό ποδόσφαιρο).
“Το Velvet ήρθε το 2005 λίγο αφότου είχαμε αρχίσει τις performances με τις στολές των Superman και τα παιδικά τύμπανα στις εμφανίσεις μας ως Callas” μου λέει ο Λάκης καθισμένος στον υπολογιστή του, στη Μιλτιάδου και έχοντας μόλις βάλει να ακούσουμε το νέο τους άλμπουμ Am I Vertical?. “Ήταν και μια περίοδος που ακριβώς επειδή ασχολούμασταν με όλα αυτά, εικαστικά, μουσική σαν καλλιτέχνες, θέλαμε να βγούμε και με ένα άλλο μέσο προς τα έξω. Ήταν μια περίοδος πάρα πολύ ζωντανή. Και τώρα είναι. Το 2005, πάντως, ο στόχος ήταν ακριβώς αυτός, να ταιριάξουμε τη μουσική, τον κινηματογράφο και τα εικαστικά και να τα προβάλλουμε ως ένα πράγμα. Και τότε είχαμε ξεκινήσει τα πάρτι στο Velvet προσπαθώντας να ενσωματώσουμε τα εικαστικά και τη μουσική που δεν συνέβαιναν τότε στην Αθήνα. Έβλεπες ελάχιστα πράγματα, η έννοια του πολυχώρου δηλαδή, αν εξαιρέσουμε το BIOS, που υπήρχε με έναν τρόπο και πολύ λίγα πράγματα τέτοιου ύφους γίνονταν. Οπότε είχε ένα ενδιαφέρον όλο αυτό, μας ενδιέφερε να έρθει ο κόσμος όλος μαζί, αφού πηγαίναμε στα εικαστικά και βλέπαμε τους 50 των εικαστικών, ή στον κινηματογράφο και ήταν οι 50 αντίστοιχοι του κινηματογράφου. Βλέπαμε άτομα και λέγαμε ‘αυτός κρίμα που δεν ήρθε στην έκθεση του τάδε, θα του άρεσε’, παρόλο που δεν είναι ειδήμονας. Εμείς βλέπαμε το Velvet σαν μια πλατφόρμα που θα μπορούσε να ενώσει όλα τα πράγματα”.
