Το Lustlands είναι η πρώτη τους fiction ταινία. Αφορά την ιστορία τεσσάρων κοριτσιών που έχουν μείνει άνεργες και φεύγουν από την Αθήνα για να πάνε σε ένα εξοχικό σπίτι στην επαρχία και τα βρίσκουν σκούρα με τους ντόπιους. Οι Callas έχουν κάνει διάφορες άλλες μικρού μήκους. Έχουν σκηνοθετήσει το video clip των Television Personalities, “The Good Anarchist” στο στούντιο-γραφείο-σπίτι τους στην οδό Μιλτιάδου.
Η υλοποίηση άρχισε όταν το 2008 έκλεισε το κεφάλαιο του περιοδικό Velvet που εξέδιδαν από το στούντιο τους στην οδό Μιλτιάδου. Βέβαια παρόλαυτά, η κάψα για την έκδοση τους έκανε να σκεφτούν και να φτιάξουν το Lust, το περιοδικό τέχνης που χωρά σε μια τσέπη.
Γιατί όμως να είναι τόσο μικρό; Απαντά ο Λάκης: “Προσπαθούσαμε να βρούμε ένα τρόπο, ώστε να τυπώναμε κάτι που να έχει νόημα και να μην είναι ούτε στο διαδίκτυο ούτε σαν free press. Αρχίσαμε να δουλεύουμε με τη λογική τι θα ήταν ενδιαφέρον, τι θα ήταν κάτι διαφορετικό. Από το σχήμα του μέχρι τη γλώσσα και τον τρόπο λειτουργίας του -δεν είναι ακριβώς free press γιατί υπάρχει συνεργασία με τα μαγαζιά και τα donation. Μέχρι τώρα έχει πάει πολύ καλά, αναλογικά με τις συγκυρίες, έχει κάνει την ίδια επιτυχία με το Velvet, είναι ίσως και πιο σημαντικό. Δεν έχει βγει προς τα έξω τόσο πολύ, γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα. Θέλει το χρόνο του”.
Τους αρέσει ότι έχει να κάνει με την αισθητική, πως θα μπορούσε άλλωσε να μην είναι έτσι, Καλών Τεχνών έχουν τελειώσει. Αυτή είναι η βάση τους, τα εικαστικά. Έχουν εκθέσει σε Ελλάδα και εξωτερικό, έχουν κάνει πολλές ατομικές και έχουν συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, τώρα ετοιμάζονται να κάνουν πάλι το Lustlands, το δικό τους φεστιβάλ για να είναι μαζί με τους φίλους τους και να περάσουν καλά. Lustlands κι αυτό, σαν την ταινία τους και πραγματοποιείται σ’ ένα σπίτι στην εξοχή, στην Αργολίδα της Πελοποννήσου όπου μαζεύονται εικαστικοί, μουσικοί, καλλιτέχνες μέσα στο κτήμα, στήνουν την έκθεση τους, κάνουν live, πίνουν τα τσίπουρα τους.
“Πρόσφατα πήγαμε στο Reeperbahn, στο Αμβούργο, σε ένα φεστιβάλ. Καταπληκτική πόλη το Αμβούργο, γίνεται πανικός. Πολλοί καλλιτέχνες, πολλές μπάντες, λιώμα όλοι (με την καλή έννοια, όχι με τη μίζερη). Και η Νέα Υόρκη και το Παρίσι που πήγαμε και παίξαμε ήταν γαμώ, ίσως η καλύτερη performance που είχαμε κάνει ήταν στο Παρίσι το Φεβρουάριο, στο Μουσείο Palais de Tokyo, που είναι πολύ σημαντικό μουσείο. Είχαμε παίξει μπροστά σε πάνω από χίλια άτομα”, μου λέει ο Άρης με το πρόσωπο του να φωτίζεται, όχι από τις ακτίνες του ήλιου που μπαίνουν στον τέταρτο όροφο της οδού Μιλτιάδου αλλά από ανυπομονησία για το επόμενο live στο εξωτερικό.
Κάνουν τόσα πολλά, διαφορετικά μεταξύ τους, πράγματα και καταφέρνουν να μην πελαγώνουν. Να μην μπερδεύονται. Πως γίνεται; Πως το καταφέρνετε; Αυτό θέλω να το μάθω.
“Καταρχάς είμαστε δυο, ο στενός κύκλος, γιατί υπάρχουν συνεργάτες, φίλοι. Αν έχεις σωστή οργάνωση, δεν πελαγώνεις. Ώρες ώρες τρελαίνεται το κεφάλι μας, αλλά το γουστάρουμε, είναι θέμα συνεργατών και πώς μπορείς να το διαχειριστείς. Χωρίς τα παιδιά που είμαστε συνεργάτες θα ήταν μια μαλακία. Και δε θα κάναμε τίποτα, κι αν τα κάναμε δε θα τα ευχαριστιόμασταν. Μη φανταστείς ότι πιστεύουμε ότι τα κάνουμε όλα καλά. Πολλές φορές νιώθουμε ότι κάνουμε πάρα πολλά πράγματα και δεν φτάνουν εκεί που πρέπει να φτάσουν. Ναι μεν γίνονται όλα αυτά, αλλά δεν είμαστε ευχαριστημένοι που κάποια στήθηκαν πρόχειρα και όχι όπως θα έπρεπε αν αφιερώναμε όλο το χρόνο μας εκεί”.
Την παρέα τους την απολαμβάνουν. Χωρίς αυτό το δέσιμο της παρέας που προσπαθεί για όμορφα πράγματα ίσως να έκαναν άλλη δουλειά τώρα. “Από τότε που ξεκινήσαμε αισθανόμαστε μια μεγάλη παρέα. Είναι διάφοροι κύκλοι, ηχολήπτες, διευθυντές φωτογραφίας, πάρα πολύς κόσμος. Έχουμε βρει μια ισορροπία με τελείως επαγγελματικές προοπτικές, σε τοπ επίπεδο αλλά παράλληλα περνάμε “και γαμώ” μεταξύ μας. Ποτέ δεν έχουμε τσακωθεί με συνεργάτες”.
Οι Callas πλέον είναι τέσσερις. Οι μέρες του διδύμου με τις στολές του Superman εν είδει performance ανήκουν στο παρελθόν. To transition στα τέσσερα άτομα έγινε πολύ ομαλά. Στην αρχή είχαν τις Callasettes, όπου έβαζαν τις κοπέλες να παίζουν κάποια παιδικά μουσικά όργανα και να φορούν τα ρούχα που αυτοί σχεδίαζαν για να τα δείξουν στον κόσμο, σταδιακά εξελίχθηκε και έφτασαν στο σημείο να μείνει η μόνο η Αννίτα Πολυχρόνη. Στο αρχικό σχήμα οι κοπέλες ήταν χορεύτριες, η Αννίτα που ήταν μουσικός έμεινε στα πράγματα. Τώρα που έφυγε η Αννίτα είναι τετραμελής μπάντα, με τη Μαριλένα Πετρίδου που έχει παίξει ντραμς στις Mongrelettes και τη Χρυσάνθη Τσουκαλά (που θ’αντικαταστήσει την Αννίτα), αλλά αντί για πλήκτρα θα παίζει κιθάρα. Θα είναι η πρώτη φορά που θα έχουν δυο κιθάρες, μπάσο,τύμπανα και θα το δείξουν, αύριο 15 Νοέμβρη στο live στο six d.o.g.s.
“Αν είχε φωνή ο χώρος που είστε τι θα έλεγε;” τους ρωτάω λίγο πριν φύγω, γιατί θυμάμαι πως όταν τους έψαχνα για τη συνέντευξη μου είχαν πει “έλα όποτε θες στο γραφείο, ούτως ή άλλως εδώ είμαστε όλη μέρα”. “Μάλλον έλεος θα αναφωνούσε” και ξεσπούν σε γέλια. “ Έχουν δει πολλά τα ‘μάτια’ του. Έχουμε σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ των Television Personalities εδώ, έχουμε κάνει πολλά πάρτι (τελευταίο αυτό με live τους Strawberry Pills και Felizol πριν από 25 περίπου μέρες), κάποια περίοδο μέναμε κιόλας εδώ, έχουμε γυρίσει το “Lipstick” που έπαιζε ο The Boy, ένα Πάσχα ψήσαμε εδώ και μύριζε τσίκνα όλο το κέντρο και άλλα πολλά και ακατάλληλα”.
To Am I Vertical? κυκλοφορεί από την Inner Ear στις 18 Νοεμβρίου. Την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου οι Callas θα κάνουν πάρτι για την κυκλοφορία του δίσκου τους στο 6 D.O.G.S. και η ταινία τους Lustlands θα αρχίσει να προβάλλεται το Δεκέμβρη στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.
