To Am I Vertical? είναι το τελευταίο τους άλμπουμ και το πρώτο που κυκλοφορούν σε “κανονική” δισκογραφική εταιρία. Βγαίνει σε λίγες μέρες από την Πατρινή Inner Ear, τη “Factory Records της Ελλάδας”, όπως λένε (λέμε) διάφοροι, το μόνο εγχώριο label που προσπαθεί με όρους που δεν εμπεριέχουν μέσα τη λέξη “κρίση” και έχει μαζέψει τις περισσότερες ελληνικές μπάντες στο ρόστερ της, στηρίζοντας ουσιαστικά μόνη της αν όχι το μεγαλύτερο, τότε σίγουρα το πιο αξιόλογο κομμάτι της εγχώριας δισκογραφίας. Η συνεργασία με την εταιρία ήρθε απλά, φυσικά.
“Είχαμε κάνει τρία άλμπουμ μόνοι μας και θέλαμε να κάνουμε κάτι άλλο, ήταν και η παραγωγή πολύ μεγάλη που κάναμε με τον Τζιμ Σκλαβούνο. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύαμε μεταξύ μας, που ήταν αρκετά ενδιαφέρον, είχαμε ένα θέμα με το πώς θα βγάζουμε προς τα έξω τη δουλειά. Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν ξέρει ότι κάνουμε πολλά διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα (μουσική, εικαστικά, κινηματογράφο). Είναι πάρα πολύς κόσμος που δεν γνωρίζει ότι έχουμε βγάλει τρία άλμπουμ και ετοιμαζόμαστε για το τέταρτο. Οπότε μάλλον φταίμε κι εμείς. Όταν καταπιάνεσαι με πολλά, αφιερώνεσαι στο δημιουργικό κομμάτι, οπότε μας έλειπε το κομμάτι του πρόμο, μια υποστήριξη, πάσχαμε σε αυτόν τον τομέα. Μουσικά μιλώντας το σημαντικότερο ήταν όταν σε μια συναυλία στην Πάτρα συναντηθήκαμε με τον Περικλή (της Inner Ear) και είδαμε ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα -αυτό έγινε χωρίς να σκεφτόμαστε για συνεργασία, γιατί δε θα συνεργαζόμασταν ποτέ με κάποιον αν δεν τον συμπαθούσαμε. Ήταν πολύ ανοιχτός στα πάντα, τα βρήκαμε αμέσως. Η συνάντησή μας θα βοηθούσε και εμάς αλλά και εκείνον”.
Ο Τζιμ Σκλαβούνος, ήρθε το καλοκαίρι από το Παρίσι, όπου βρισκόταν με τον Cave και τους Bad Seeds για να δουλέψει μαζί τους για τρεις εβδομάδες.
“Μας έβγαλε την Παναγία. Ερχόταν από πρωί-πρωί μέχρι το βράδυ αργά. Ο τύπος είναι απίστευτος, απόλυτα εργασιομανής. Είχε έρθει Ιούλιο μήνα, με καύσωνα, ντυμένος με κουστούμι, είχε αυτή τη βιβλική μορφή και άρχισε να μας λέει για τα ντέμο. Ήρθε κατευθείαν από Γαλλία,όπου γράφανε το τελευταίο άλμπουμ οι Bad Seeds, κι έβαλε την παραγωγή να του κάνει τα εισιτήρια για εδώ. Λέγαμε ότι τρώμε τα λεφτά του Nικ Κέιβ (γέλια). Δουλέψαμε πάρα πολύ, θα θέλαμε πολύ περισσότερο (και ο ίδιος) αλλά δε μπορούσε να μείνει παραπάνω από τρεις βδομάδες. Δουλεύαμε 12-14 ώρες την ημέρα, έπαιξε τύμπανα στα περισσότερα κομμάτια, τα οποία τα γράφαμε live, αλλά τον βλέπαμε να κοπανιέται και λέγαμε κοίτα τι κάνει ο άνθρωπος” εξηγεί ο Άρης.
Το άλμπουμ τους είναι διαφορετικό. Πιο μεστό, πιο δυνατό, πιο μελετημένο. Το ίδιο δυναμικό και ενθουσιώδες, έχει τον καλώς εννοούμενο κωλοπαιδισμό 18χρονων και την ωριμότητα που μπορεί να έχεις λίγο πριν τα 40. Οι ίδιοι έγραφαν τις ιδέες τους στο Fab Liquid στούντιο του Νίκου Αγγλούπα και ο Σκλαβούνος έβαλε τη δική του πινελιά. Δεν τον απομυθοποίησαν, ευχαριστήθηκαν όλες τις ώρες μαζί του.
“Ήταν πολύ αυστηρός, πολύ απαιτητικός, αλλά μόνο οι ιστορίες που μας έλεγε από τους Cramps, τον Κέιβ, τους Ramones, το CBGB ήταν κάτι φοβερό για εμάς. Είναι ένας άνθρωπος που είχε κάνει τα πάντα, σε σχέση με αυτά που αγαπούσαμε, είχε συνεργαστεί με όλους τους ανθρώπους που θαυμάζαμε. Ήταν εκεί σε όλο αυτό και είχε κάνει όλα αυτά που είχαμε ονειρευτεί. Μας ρώταγε συνέχεια πως θα θέλαμε να είναι τα πράγματα. Ισορροπημένος. Ανοιχτός και αυστηρός. Αν του έλεγες κάτι και διαφωνούσε σε έβαζε να του αποδείξεις ότι έχεις δίκιο. Κι αυτό ήταν το δύσκολο. Υπήρχαν στιγμές έντασης αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει ότι εμείς πάντοτε παίζαμε πιωμένοι”, λένε χαρακτηριστικά.
Η μουσική είναι ένα μόνο από τα πολλά πάθη των Callas. Σπούδασαν Fine Arts στο Λονδίνο, έμεναν στο Aνατολικό Λονδίνο, εκεί ξεκίνησε η ιδέα για τη δημιουργία ολόκληρου του σύμπαντος τους που δεν είναι μόνο μουσικό, όπως ίσως νομίζει ο περισσότερος κόσμος. Υπάρχει ακόμα δημιουργία σε επίπεδο κινηματογράφου, εικαστικών, σχεδιασμού ρούχων, video clip, περιοδικών (τότε το Velvet, τώρα το σε σχήμα παλάμης Lust), πολλά πάρτι, συναυλίες. Μόνο με το θέατρο αυτό καθαυτό δεν έχουν ασχοληθεί ακόμα.
“Κάποιες φορές μας αρέσει περισσότερο ν’ ασχολούμαστε με τη μουσική, άλλες με τον κινηματογράφο, άλλοτε με τα εικαστικά, ανάλογα με την περίοδο που βρισκόμαστε και σε τι στάδιο βρίσκεται η δουλειά. Για παράδειγμα, τώρα είναι κοντά στο να βγει ο δίσκος, οπότε είμαστε φουλ εκεί όχι τόσο σε δημιουργικό επίπεδο αλλά σε επικοινωνιακό. Ταυτόχρονα ετοιμάζουμε το επόμενο άλμπουμ και την επόμενη ταινία”, μου λέει ο Άρης.
