Παναγιώτης Μένεγος – Το ραδιόφωνο
Λίγες μέρες πριν φύγει το 2013 το esquire.com δημοσίευσε μια τυπική λίστα «27 πράγματα για να αφήσεις πίσω σου τη νέα χρονιά». Πρώτο πρώτο λήμμα ήταν το εξής: «Να σου αρέσουν πράγματα με ειρωνικό τρόπο». Αλλά το πραγματικά ενδιαφέρον ερχόταν μετά. Το συνοδευτικό κείμενο του resolution εξηγούσε: «Οι baby boomers επαναστάτησαν κόντρα στους στριμμένους γονείς τους, εμείς που ανήκουμε στη Generation X δεν το κάναμε – αφού είχε ήδη γίνει – και στη θέση του επιλέξαμε να καλλιεργήσουμε την ειρωνεία. Ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε». Στοπ. Αργό χειροκρότημα. Γιατί αυτή είναι ακριβώς η αλήθεια. Πού αν κάνεις κάποιες απαραίτητες χωροχρονικές προσαρμογές, βάλεις κάπου την επέλαση της νοσταλγίας στην εποχή του 4G κι αντικαταστήσεις το “Baby Boomers” με το «Γενιά του Πολυτεχνείου» (και τους Xers με τη Γενιά του Δεκέμβρη), έχεις μια κατατοπιστικότατη απάντηση στο γιατί οι πιτσιρικάδες προτιμάνε να ακούσουν “Esta Si, Esta No” παρά ζεματιστούς Factory Floor. Έχεις μια πλήρη εξήγηση γιατί το επερχόμενο live των Crystal Stilts θα τιγκάρει κατά βάση από κάτι κουρασμένα παλικάρια, ενώ στην παρθενική εμφάνιση των Jaguar Bombs που ήμουν παρών αισθάνθηκα σαν την Ζωζώ Σαπουντζάκη σε οντισιόν για παρουσιαστές του MAD. Φυσικά, γενικεύω.
Προσωπικά, είχα την τύχη-ατυχία να μην βρεθεί στο δρόμο μου ούτε κάποιος «σωστός» ξάδερφος που μου έμαθε τα «σωστά» πράγματα, ούτε κάποιος καλός θείος με αξιοζήλευτη δισκοθήκη, ούτε καν μια σπιτική ατμόσφαιρα στην οποία έπαιζε καθοριστικό ρόλο η μουσική. Αυτά που ανακάλυψα, καλά ή κακά, τα ανακάλυψα μόνος, όχι στο πιο indie friendly περιβάλλον που μπορούσε να βρεθεί κανείς. Στα δυτικά προάστια του δεύτερου μισού των 90s που βασίλευε το τρίπτυχο «ΚΟ-ΚΟ-ΚΟ» («Κολώνες», «Κόκκαλο», «Κόλαση» – οι τρεις φάροι της νύχτας στο Μπουρνάζι). Αλλά είχα Ποπ & Ροκ, είχα και (μουσικότερο από τώρα) MTV και, κυρίως, είχα 4-5 ραδιοφωνικούς σταθμούς να υποστηρίζουν το καινούριο ανεξαρτήτως είδους ή ποιότητας. Και όλο αυτό το σύστημα μπορούσε να υποστηρίξει Rockwave με Sonic Youth, Portishead, QOTSA, Blur και Afghan Whigs. Στο περσινό Rockwave, headliner ήταν η Lana Del Rey. Στο προπέρσινο οι Prodigy, όπως και το 1999. Εδώ δεν γενικεύω.
Στα 17-18 έκανα λοιπόν σιγά σιγά τη μετάβαση από τη ρετρολαγνεία που κάθε έφηβος οφείλει στον εαυτό του εξιδανικεύοντας στο παρελθόν, στον ήχο της τότε εποχής. Κι έτσι δίπλα σε μια εμμονή με τους Doors (που ξεπεράστηκε γρήγορα) και τους Black Sabbath (που δεν ξεπερνιέται ποτέ), ήρθαν κι έκατσαν οι προαναφερθέντες Prodigy, οι Chemical Brothers, οι Underworld, η Britpop. Για τους Radiohead δεν ήμουν έτοιμος, αλλά «φίλε, είχα δει στο MTV την αυτοκτονία του Cobain». Κι αυτή είναι μια τεράστια διαφορά με το τώρα. Η απουσία ενός current μύθου που θα μπει αφίσα στο (μετ)εφηβικό δωμάτιο. Σήμερα, οι πιτσιρικάδες έχουν ένα τεράστιο σύμμαχο που είναι ταυτόχρονα κι ο μεγαλύτερος εχθρός. Το ίντερνετ. Έχουν τέτοια πρόσβαση σε όλη τη μουσική του κόσμου που μοιραία την αντιλαμβάνονται ως πληροφορία. Κι όταν συμβαίνει αυτό, τα subcultures καταργούνται. Δηλαδή η υπεραξία της κοινωνικής διάστασης που συνεπάγεται η μουσική εμπειρία, η προσωρινή ταυτότητα που φοράς ως punk, raver, goth, EMO, ξερωγωτί.
Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό, θα σας γελάσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν είχα ADSL το 1997, πιθανότατα ο κόσμος θα είχε γλιτώσει από μια σειρά κακών στιλιστικών επιλογών μου. Μόνο που σήμερα θα άκουγα Παντελίδη.
Ο Παναγιώτης Μένεγος είναι ραδιοφωνικός παραγωγός στον Εν Λευκώ 87.7 και συχνά πυκνά παριστάνει τον DJ.