Δεν μπήκα. Συγχωρέστε με. Ναι, ξέρω, σας απογοητεύω, αλλά τα έκανα όλα σωστά. Πήγα το πρωί να στηθώ στη μεγάλη ουρά για express tickets της ημέρας που σου εξασφαλίζουν την απόλυτη προτεραιότητα. Εξαντλήθηκαν. Plan B, να πάς να στηθείς στην ουρά, ας πούμε δύο ώρες πριν – «μη σας φοβίζουν ο ουρές, μόλις δοθεί το σύνθημα, τσουλάνε και σπάνια μένεις απ΄έξω» λένε οι παλιοί. Μόνο που η παγκόσμια πρεμιέρα του Song to Song, της καινούριας ταινίας του Terence Malick που συμπρωταγωνιστούν οι δύο μεγαλύτεροι γκόμενοι του Χόλιγουντ σήμερα, ο Ryan Gosling και ο Michael Fassbender, μαζί με ένα εξίσου υπέρλαμπρο καστ δεν είναι μια οποιαδήποτε ταινία. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα events στην ιστορία του South by Southwest, καθώς ασχολείται με τη μουσική σκηνή της πόλης (άρα μοιραία έκανε πρεμιέρα εκεί). 1 ώρα και 45 λεπτά πριν είμαι όντως εκεί.
Είμαι εκεί για να δοκιμάσω δωρεάν κεράσματα από BBQ brisket που μοιράζουν στον κόσμο, είμαι εκεί για να δω τον Ryan Gosling να βγαίνει από μια λευκή λιμουζίνα προκαλώντας ελεγχόμενη indie φρενίτιδα, βγαίνοντας selfies και υπογράφοντας μερικά αυτόγραφα. Αλλά είμαι κι εκεί για να δω έναν από τους χιλιάδες εθελοντές του φεστιβάλ να μας λέει «πιθανότατα δε θα μπείτε» (και το πιθανότατα ήταν απλά ένδειξη της παροιμιώδους ευγένειας που έχουν όλοι όσοι εργάζονται για το SXSW). H ουρά ήταν όντως 4 τετράγωνα κάτι που με οδήγησε ακούσια σε μια από τις πιο πανκ αποφάσεις που έχω πάρει στη ζωή μου…
Από το να δοθεί μια μάχη εκ προοιμίου χαμένη, κατεύθυνση προς το Alamo Drafthouse, το υπέροχο multiplex που είναι ο δεύτερος κινηματογραφικός προορισμός του SXSW. Κι από τους μεγάλους σταρ, τα ουρλιαχτά των θαυμαστών και τα φλας των φωτογράφων σε μια αληθινά punk ταινία. Το Us and Them είναι το κινηματογραφικό ισότοπο του να ακούς έναν δίσκο των Sleaford Mods (καθόλου τυχαία οι Sleaford Mods μονοπωλούν και το σάουντρακ). Ένας 20ρης Βρετανός, τυπικός εκπρόσωπος της βρετανικής εργατικής τάξης, φρικάρει διαπιστώνοντας πικρά ότι είναι «μέλος της γενιάς που θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της» και μπουκάρει στην έπαυλη ενός τραπεζίτη για να τον τιμωρήσει παρέα με δύο ανεκδιήγητους συνεργούς. Θυμάστε το Οι Μέρες της Αφθονίας σας Είναι Μετρημένες; Ε, τούτο δω είναι κάπως λιγότερο αφελές (όπως αφελή είναι συνήθως τα περισσότερα φιλμ που ασχολούνται με την κοινωνική/οικονομική αδικία), περισσότερο βίαιο, έχει φανταστικό ρυθμό και πολύ πολύ πλάκα, ειδικά στο πρώτο μέρος. Είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Joe Martin που μοιάζει να έχει την ίδια κάβλα που είχε ο Guy Ritchie πριν είκοσι χρόνια (μόνο που ψηφίζει Corbyn και όχι Madonna) και ο ρόλος που θα κάνει φίρμα τον Jack Roth. Σε όλο το φιλμ, σκεφτόμουν πόσο μοιάζει στον Tim. Αν έβλεπα Game of Thrones (ή είχα δει το Rogue One) θα ήξερα ότι είναι ο 33χρονος γιος του…
Όμως μισό λεπτό, να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Σας τα γράφω όλα αυτά από μια γειτονιά με σπίτια σαν τα παραπάνω στο Όστιν του Τέξας, τη νέα εναλλακτική πρωτεύουσα της Αμερικής που έχει πάρει εδώ και κάποια χρόνια αυτό το χρίσμα από το Μπρούκλυν. Εδώ γίνεται από το 1987 το South by Southwest το μεγαλύτερο φεστιβάλ συνάντησης κινηματογράφου, μουσικής και τεχνολογίας στον κόσμο – μια διοργάνωση που «βοηθά τους δημιουργικούς ανθρώπους από όλον τον κόσμο να πετύχουν τους στόχους τους». Ή αν θέλετε το μεγαλύτερο φεστιβάλ συγκέντρωσης Macbooks ανά τετραγωνικό μέτρο, τατουάζ για τα οποία οι κάτοχοί τους σίγουρα θα μετανιώσουν κάποτε κι ανταλλαγής επαγγελματικών καρτών – το SXSW είναι πριν και πάνω απ’ όλα μια ευκαιρία για networking. Πρόκειται για μια πόλη φιλελεύθερο προπύργιο στο ακραιφνώς ρεπουμπλικανικό Τέξας κι ένα φεστιβάλ εντελώς overwhelming, σε σχέση με ό,τι έχουμε στην Ευρώπη που απλά βγάζει την κουρτίνα μπροστά από το αύριο σε όλους τους τομείς…
Έχοντας αφαιρέσει από το bucket list το μικρό roadtrip σε αμερικάνικο highway (Χιούστον – Όστιν 2.5 ώρες), φτάσαμε στην πρωτεύουσα των foodtrucks και του BBQ. Στο registration αντικρίσαμε αυτήν την εικόνα…
Η πρώτη μέρα πέρασε παρακολουθώντας το International Accelerator. Εκεί, ανάμεσα σε άλλα, στο Fast Pitch Competition start ups από όλον τον κόσμο πουλάνε την ιδέα τους προσπαθώντας να βρουν επενδυτές αλλά και να κερδίσουν το βραβείο στον σχετικό διαγωνισμό. Παρουσιάζουν σε μια ομάδα κριτών, απαντάνε σε ερωτήσεις, διεκδικούν προσοχή και, στο βάθος, βλέπουν δολάρια. Πολλές οι ελληνικές συμμετοχές, μιας και το Hellenic Initiative κι ο Άγγελος Αγγέλου ενισχύει τις ελληνικές συμμετοχές. Ανάμεσα σε κινηματογραφιστές που ψάχνουν χρηματοδότηση για τα ντοκιμαντέρ τους, πρότζεκτ όπως το 100Mentors, entrepreneurs που θέλουν να προωθήσουν την Ελλάδα ως γαμήλιο προορισμό για ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να και μια γνώριμη φιγούρα που στα 2.10 δε γίνεται να περάσει απαρατήρητη…
Ο «Ευρωπαίος Τιμ Ντάνκαν», λοιπόν, μερικές εκατοντάδες μίλια από εκεί που έλαμπε μέχρι πέρυσι ο big Timmy, δεν ήταν η μόνη διάσημη ελληνική ατραξιόν που είδαμε την πρώτη μέρα του φεστιβάλ…
Κατά τα άλλα…
What I’ve learned:
“We won’t need no rocket to fly through space”, o μέγας Ridley Scott έτσι αποχαιρέτησε το κοινό, με μια ατάκα από το ορίτζιναλ Alien, λίγο πριν παίξει η ταινία του 1979. Το Alien Covenant βγαίνει τον Μάιο, είδαμε δέκα λεπτά, ετοιμαστείτε για άρρωστο Fassbender. Όταν τον ρώτησαν πώς ήταν να παίζει τον κακό, απάντησε με κλινική παγωμάρα…
«Eaasssyyy, είμαι μισός Γερμανός, μη ξεχνάτε», και μετά ξέσπασε σε γέλια, μαζί του και περίπου 1500 άτομα που παρακολουθήσαμε στη συνέχεια το ορίτζιναλ φιλμ με ιαχές (ευρωπαϊκού) ποδοσφαιρικού γηπέδου.
Ο δε 80χρονος, αλλά ακαταμάχητα cool, Scott αρκέστηκε στο… “First time in Austin. Love it. Food is great. Tequila’s been better”.
When in Texas
Rumbera – Πίτα arepa από καλαμποκάλευρο (gluten free για να είμαστε hipster informed), τσένταρ, κομματιαασμένο χοιρινό και αβοκάντο. Βενεζουελάνικης καταγωγής
Η Popaganda βρέθηκε στο SXSW 2017 για να καλύψει το φεστιβάλ και τις δραστηριότητες της ελληνικής αποστολής με την υποστήριξη (και ως αποκλειστικός media partner) της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα.