Όλα ξεκίνησαν αρχές του χρόνου με τις πρώτες προβλέψεις του Σάκη Αρναούτογλου για χιόνι να πέφτουν λίγο έξω και με τον ίδιο να εξηγεί αναλυτικά τι συμβαίνει στη σελίδα του στο Facebook. Δε συνέβη το ίδιο και με το ψύχος, που το απολαμβάνουμε από τις 4-5 Ιανουαρίου. Μάλιστα, το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου (ξημέρωμα 9ης) ήταν το πιο κρύο βράδυ των τελευταίων 45 χρόνων στην πόλη, η οποία έμοιαζε νεκρή και μπορούσες να διανύσεις αποστάσεις πέντε χιλιομέτρων σε δέκα λεπτά, όταν ένα τυπικό Σάββατο βράδυ θέλεις ένα μισάωρο.
Κάπου εδώ άρχισαν στην κυριολεξία να παγώνουν όλα: τα σπίτια μας, οι σωλήνες με το ζεστό νερό, οι λέβητες του αερίου. Οι υδραυλικοί και οι τεχνικοί ερχόντουσαν στα σπίτια μας αργά το βράδυ για να δουν την κατάσταση, να ζεστάνουν με πιστολάκια και αερόθερμα και να μας πουν: μέχρι να ανέβει η θερμοκρασία έστω και στο μηδέν δε μπορείτε να κάνετε τίποτα.
Κι έτσι ξεσπιτωθήκαμε και θυμηθήκαμε εποχές ελεύθερου camping στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής!
Τρίτη 10 Ιανουαρίου: το χιόνι ξεκίνησε από το πρωί και λόγω ψύχους «έπιασε» αμέσως σε όλη την πόλη. Η Θεσσαλονίκη, για όσους δε ξέρουν, έχει χονδρικά τέσσερις δρόμους με κατεύθυνση προς δυτικά (Τσιμισκή – Εγνατία – Κασσάνδρου) και τέσσερις προς ανατολικά (Μ.Αλεξάνδρου – Τσιμισκή – Εγνατία – Αγίου Δημητρίου) και τον περιφερειακό της. Από το μεσημέρι, λοιπόν, και μετά ακινητοποιούνται τα πάντα: αυτοκίνητα που δεν έχουν προλάβει να βάλουν αλυσίδες, μαγαζιά που κλείνουν, λεωφορεία που δεν κινούνται, στάσεις που γεμίζουν από απελπισμένο κόσμο.
Παράλληλα, τα timeline μας σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν με πραγματικά υπέροχες φωτογραφίες από την πόλη. Ωστόσο, η απορία όλων ήταν η εξής: που είναι το αλάτι και τα εκχιονιστικά μηχανήματα. Η απάντηση ήρθε από τον δήμαρχο της καρδιά μας: το αλάτι πάγωσε γιατί το πήραμε νωρίτερα, απάντηση που ο ίδιος μια μέρα μετά χαρακτήρισε ως ανέκδοτο.
Υποθέτω πως όσοι κινήθηκαν στην πόλη χθες είχαν μια απόγνωση: τα πεζοδρομία γλιστρούσαν, άλλοι έπαιζαν χιονοπόλεμο, αυτοκίνητα δε μπορούσαν να ανέβουν ανηφόρες, ταξί και λεωφορεία σταματήσαν να κυκλοφορούν. Ενδεικτικά, αποστάσεις που χρειάζονται είκοσι λεπτά για να γίνουν, χρειάστηκαν νωρίς το μεσημέρι τέσσερις ώρες και από το απόγευμα και μετά μία έως μιάμιση ώρα. Το βράδυ -όταν πια είχαν κλείσει όλα, είχαν σταματήσει τα ντελίβερι και τα λεωφορεία ακολουθούσαν μόνο μια ευθεία αλλάζοντας τα δρομολόγια τους- ξεκίνησε να πέφτει και το αλάτι. Η πόλη έμοιαζε σαν βομβαρδισμένη ή σαν ερημωμένο, χιονισμένο και μεγάλο χωριό.
Σήμερα, δειλά δειλά κάποια μαγαζιά άνοιξαν, ο Δήμος τοποθέτησε αλάτι, τα λεωφορεία κυκλοφορούν μειωμένα και δε χρειάζεσαι πολύ περισσότερη ώρα από τη λογική για να μετακινηθείς. Φαίνεται, λοιπόν, πως αρχίσαμε να απολαμβάνουμε το χιόνι που σε συνδυασμό με τον απροετοίμαστο Δήμο έκλεισε μαγαζιά, εταιρείες, δικαστήρια και σχολεία είμαστε ίσως λίγο πιο ψύχραιμοι και φωτογραφίζουμε τα τοπία με μεγαλύτερη άνεση, ελπίζοντας πως μόλις η θερμοκρασία πιάσει θετική τροχιά δε θα χρειαστεί να σφουγγαρίζουμε νερά από περισσότερους σπασμένους σωλήνες…
