Στο δεύτερο «χτύπημα» της σειράς που ήρθε και χθες το βράδυ για να αλλάξει αρκετά από τα ελληνικά δεδομένα που έχουμε συνηθίσει να «απολαμβάνουμε» στην ελληνική τηλεόραση, και χαιρετίστηκε με μεγαλοπρέπεια στο εξωτερικό, υπάρχει μια ενότητα από σκηνές που συζητήθηκε όσο καμία άλλη. Το ιντερνετικό πάνελ που όλα τα βλέπει και όλα τα σχολιάζει την ώρα που συμβαίνουν, πήρε φωτιά και, ω, μέγα θαύμα, αυτό έγινε προς τη σωστή -κυρίως- κατεύθυνση.
Μια συλλογή από σκηνές που αφορούν τη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σε έναν χωρισμένο πατέρα και τον σχεδόν δεκαοχτάχρονο γιο του, ανοιχτό και ξεκάθαρο εκπρόσωπο της queer κοινότητας, έδειξε να αποροφά το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης γύρω από το δεύτερο αυτό επεισόδιο. Η σχέση πολύπλοκη, ιδιαίτερη και καθόλου ίσως «συνηθισμένη» στο πλαίσιο μιας αθάνατης επαρχιώτικης λογικής και συνήθειας. Ο νεαρός γιος «επισκέπτεται» αναγκαστικά τον απομονωμένο μοναχικό πατέρα του, στην «άκρη του κόσμου», μέσα από μια διαδικασία επανένωσης. Ή εκκίνησης από την αρχή μιας σχέσης που δεν πρόλαβε ποτέ επί της ουσίας να δημιουργηθεί, αφού μετά τον χωρισμό των γονιών του, στα τέσσερα χρόνια του, ο Τζο ακολούθησε τη μητέρα του στην Αθήνα αφήνοντας πίσω του οποιαδήποτε επαφή με την βιολογική πατρική φιγούρα.
Μια σχέση έτοιμη δηλαδή να διαλυθεί πριν καν ξεκινήσει.
Υπάρχει πράγματι μια σειρά από σκηνές που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από ελληνικά δημιουργικά χέρια. Χαμένες στο μουσικό διαστημικό γαλαξία μιας διάχυτης ευαισθησίας. Ωμές μέσα στην καλλιτεχνική τους αρτιότητα. Και άκρως σύγχρονες και ποιητικές μέσα στην έκδηλη σεναριακή τους αποφασιστικότητα. Ο αισιόδοξος Κεκάτος, ως αρχηγόπουλο του συντονισμού των λέξεων, αποφασίζει να προτείνει κάτι έκδηλα εξωφρενικό. Κάτι που η καρδιά λαχταρά και η συνήθεια απεχθάνεται. Έναν πατέρα έτοιμο να ακούσει το άγνωστο με ανοιχτά αυτιά. Έναν πατέρα έτοιμο να αφουγκραστεί, προτού δια βοής ή βίας απορρίψει.
Φωτογραφία από τα γυρίσματα: Βασίλης Κεκάτος
Ο πατέρας (ένας υπέροχος Ακύλας Καραζήσης) ρωτά σε κάποια στιγμή τον γιο του (έναν απίθανο -στην new entry εμφάνιση του- Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο) γιατί συνεχίζει να έχει βαμμένα τα νύχια του. Αυτός του απαντά πως άλλαξε το χρώμα σε μαύρο που είναι πιο αντρικό και αποχωρεί για να πάει να ταΐσει τα άλογα του αγροκτήματος. Στην πράξη, προτιμά να χορέψει ημίγυμνος ανάμεσα τους, ακούγοντας την αγαπημένη του μουσική, μόνος μακριά από ό,τι και όποιον θεωρεί πως δεν τον καταλαβαίνει. Τότε ο πατέρας εμφανίζεται από το πουθενά, τον πλησιάζει έκπληκτος και συμβαίνει αυτό:
Το κοινό συγκινείται.
Ή και όχι τόσο.
Γίνονται αυτά τα πράγματα στην επαρχία; Στη χώρα; Στον πλανήτη; Στις ανθρώπινες σχέσεις; Μέσα στην οικογένεια; Τι, δεν θα ήταν πιο λογικό #not και κανονικό #not να πέσουν φάπες, βρισίδια, άντε και λίγα ξώφαλτσα κλωτσίδια;.
Παράλληλα, ο πατέρας δίνει και γάντια στον γιο του, γιατί… στο χωριό οι χειμώνες είναι άγριοι. Αυτό προβληματίζει το κοινό για τις προθέσεις του.
Αλλά σε γενικές γραμμές παραμένει ευχάριστα ξαφνιασμένο.
Κυρίως γιατί στο τέλος αυτό που μένει είναι… ένας χορός. Με μπλεγμένες, ενωμένες γροθιές.
Όπως και μια προσπάθεια κατανόησης. Μέσα από το μοναδικό μονοπάτι που υπάρχει για να τη βρεις. Την αγάπη.