Οι νέες ενδυμασίες, δια χειρός Μαίρης Κατράντζου, που θα φορούν οι ιέρειες στην τελετή Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας στις 16 Απριλίου στην Αρχαία Ολυμπία, από την οποία θα ξεκινήσει και το ταξίδι της για τους Ολυμπιακούς αγώνες στο Παρίσι, όπως και οι άμεσες αντιδράσεις στα σόσιαλ μίντια -πρωτοστατούντος του Χ- για την αισθητική τους (δεν φαίνεται να αρέσουν καθόλου), είναι το θέμα που θα αναστατώνει τη δικτυακή μας καθημερινότητα τις επόμενες ώρες, ημέρες και εβδομάδες. Και θα μας χωρίσει στους μεν και τους δε. Ίσως…
Γιατί, για την ώρα, η ζυγαριά δείχνει να ‘χει πάθει λουμπάγκο και γέρνει προς την μία πλευρά. Μπορεί να νιώσαμε έτοιμοι, όπως θα έλεγε και ο ποιητής, η ευκαιρία όμως μοιάζει να ήρθε και να χάθηκε. Μετά το «ξεμάλλιασμα» πάνω από τις ποπ αναθυμιάσεις του Saltburn, το πιάσιμο στα χέρια ακούγοντας στην διαπασών το The Power Of Love των FGTH από τον τελευταίο λυγμό του All of Us Strangers ή το γύρισμα της πλάτης σε αυτούς που δεν ένιωσαν τίποτα από τον παγωμένο αέρα του The Zone Of Interest, σταθήκαμε έτοιμοι στις επάλξεις και περιμέναμε. Δικτυακώς πάντα.
Οι ηθελημένες (;) κιτς πινελιές της Κατράντζου, που ως άξια Λονδρέζα σχεδιάστρια μόδας έκανε άνω κάτω την αίσθηση και το στυλ στις φορεσιές των χολιγουντιανών σταρ, σε μια εποχή καθόλου παλιά, έπεσαν στη σκακιέρα των διαδικτυακών διαφωνιών για τη συμμετοχή της Μαρίνας Σάττι στην Γιουροβίζιον, ως καρμική βολίδα. Οι συσχετισμοί με το Ζάρι και το σχολιασμό στο νεοελληνικό προφίλ που επιτυγχάνεται τόσο εύστοχα στο κλιπ που το συνοδεύει, άναψαν φωτιές, έκαψαν μυαλά και προκάλεσαν συζητήσεις. Μην ξεχνάμε πως η αισθητική είναι το φόρτε μας και μέγιστο πεδίο μάχης για να απολαμβάνουμε τον καφέ μας. Και να θέτουμε αιώνια ερωτήματα.
Το ήθελε ή δεν το ήθελε η άξια δημιουργός το τόσο εξόφθαλμο κιτς; Ειδικά σε αυτή την πόζα για τρεις που έκλεψε καρδιές; Είναι (πονηρό) σχόλιο, είναι (σαρκαστικό) κλείσιμο ματιού στα έθιμα της Αποκριάς, είναι (καινούργια) πρόταση, ή απλά ένα τεμπέλικο απόγευμα με αγγλικό τσάι και ξεπατικωτούρες από εμβληματικά κιονόκρανα; Θα καταφέρουν οι νέες ασπρόμαυρες γραμμές του νέου υφάσματος να αποκαλύψουν νέα δρομολόγια μακριά από το λευκό και γαλάζιο παρελθόν τους ή θα χαθούν μέσα στο γκριζάρισμα ενός αλλόκοτου 3d print που δεν προκάνει να διαπεράσει την οθόνη; Θα βρει, τέλος, η ανύπαρκτη στους Αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας μια άλλη παρουσία δια της αισθητικής της που να μη θυμίζει τον λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκε; Τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου του 1936; Ή θα εξαφανιστεί κι αυτή (σταθερά) μέσα στην επανάληψη και τους ιστορικούς, πολιτικούς περιορισμούς και συνειρμούς της;
Μέχρι τα ερωτηματικά να γίνουν τελείες, εμείς θα παραμένουμε εκεί, χωμένοι στο X και τους λοιπούς συγγενείς, περιμένοντας ένα ακόμη meme ή ένα ακόμα σχόλιο που θα μας κάνει να χαμογελάσουμε με το χιούμορ και την ευστοχία του.