Η πρεμιέρα του Maestro ήταν το τηλεοπτικό talk of the social media της περασμένης εβδομάδας και το ίδιο συνέβη και χθες βράδυ με το δεύτερο επεισόδιο της σειράς.
Ο τίτλος “Άρνηση” απόλυτα ταιριαστός με το ξετύλιγμα της ιστορίας και όλα αυτά που μπορεί να συμβαίνουν δίπλα μας αλλά κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας για να μην τα αντιμετωπίσουμε.
Το πιο δραματικό πρόσωπο σε αυτή την ιστορία, η μάνα που ζει μαζί με έναν μπεκρή πατέρα, οξύθυμο, λαμόγιο, παράνομο, ομοφοβικό, πατριάρχη, κακοποιητικό λεκτικά και σωματικά. Το τέρας. Και η κοινωνία γύρω της (μικρή, μεγάλη, δεν έχει σημασία) να μη θέλει να τη βοηθήσει, να τη βλέπει σαπισμένη στο ξύλο και το μόνο που έχει να πει είναι «Δεν θέλω να ανακατευτώ, μην ανακατευτείς ούτε εσύ».
Η Μαρία Καβογιάννη, στον ρόλο αυτής της γυναίκας, από τη μία προσπαθεί να προστατέψει τον γκέι γιο της, ο οποίος κρύβει την πραγματικότητά του από όλους, και από την άλλη να πείσει το νησί ότι οι μώλωπες και οι πληγές επάνω της και τα τσακισμένα κόκαλα του γιου της είναι από τρακάρισμα με το αυτοκίνητο.
Η σκηνή που και οι δύο ξυλοφορτώνονται άγρια από τον πατέρα, ο οποίος προτιμά να δει το παιδί του στην κάσα παρά να γίνει “αδερφή”, καθρεφτίζει πολλούς νταήδες πατεράδες της κοινωνίας μας, πολλές μητέρες που υπομένουν αντίστοιχη κακομεταχείριση καθημερινά και πολλά παιδιά που μεγαλώνουν μέσα στον φόβο και την οργή. Ήταν τόσο αληθινή, που το χέρι μου πολλές φορές γινόταν αυθόρμητα μια γροθιά και ανέβαζα ταχυπαλμία.
Και μετά ήρθε η επόμενη μέρα, η μέρα που όλοι ήξεραν αλλά κανείς δεν ήθελε να ανακατευτεί. Η μέρα που αντί να δώσουν το τέρας στην αστυνομία, άρχισαν να κουτσομπολεύουν πίσω από την πλάτη της ρημαγμένης οικογένειας για το ξύλο, για τον γιο που είναι “αδερφή” και να προσπαθούν να σώσουν το τομάρι τους επειδή αυτό το τέρας τους εξυπηρετεί στις παρανομίες τους. Είναι πολλά τα λεφτά βλέπεις και πρέπει να έχουν και ένα κύρος στην κοινωνία.
Η μέρα που η μάνα φόρεσε τη χειρουργική μάσκα σε μία απέλπιδα προσπάθεια να κρύψει τον πληγωμένο εαυτό της. Την ίδια στιγμή που τα μάτια της ήταν βουρκωμένα και σκοτεινιασμένα, να φοράει το χαμόγελο της ανεμελιάς για να ξεγελάσει.
Η Μαρία Καβογιάννη έδωσε μια ερμηνεία που τσάκισε καρδιές. Όλος ο καμβάς συναισθημάτων και αντιδράσεων μιας γυναίκας που βιώνει τόσο πόνο ήταν εκεί. Και ειδικά σε μία περίοδο που κάθε εβδομάδα μαθαίνουμε για μία ακόμα γυναικοκτονία, για βιασμούς, για κακοποιήσεις γυναικών, οι σκηνές αυτές ήταν γροθιά στο στομάχι.
Η ερμηνεία της ήταν τόσο συγκλονιστική που για μία ακόμη φορά έκανε τους θεατές να την αποθεώσουν στο Twitter. Αν βέβαια με την ίδια ευκολία που γράφουμε το hashtag #maestro, παίρναμε την απόφαση να καταγγείλουμε αντίστοιχα περιστατικά κακοποίησης που μπορεί να συμβαίνουν δίπλα μας, τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά σήμερα. Μήπως να αρχίσουμε να αλλάζουμε τις συνήθειες και τη βολή μας;