Πού τρώμε αυτούς τους λαχανοντολμάδες; Στη Ζωοδόχο Πηγή, στα Καμίνια, εκεί από το 1944.

Πριν 75 χρόνια, στα Καμίνια προμηθεύονταν τα απαραίτητα από ένα μπακάλικο. Εκεί έβρισκαν όσπρια, τυριά, κρασί φτιαγμένο από τους ιδιοκτήτες, από τα αδέρφια Λάμπρου που έζησαν τον βομβαρδισμό των Ιταλών στον Πειραιά το 1944. Ο ένας από τους δύο έχασε το πόδι του εκείνη τη μέρα, ενώ το μαγαζί υπέστη σοβαρές ζημιές. Δεν το έβαλαν κάτω όμως, το έφτιαξαν από την αρχή και του έδωσαν το όνομα της πιο κοντινής ενορίας, το αφιέρωσαν στη Ζωοδόχο Πηγή.  

Το κρασί για το οποίο φημίζεται διαχρονικά το οινομαγειρείο «Η Ζωοδόχος Πηγή» φτιάχνεται μέχρι σήμερα, ενώ η τρίτη γενιά, τα εγγόνια τους, συνεχίζουν την παράδοση, την εξελίσσουν, τη νοστιμεύουν.  

Ο Κώστας και ο Αλέξανδρος Τσώτσης γεννήθηκαν μέσα σε αυτόν τον χώρο. Έχοντας φέρει αρμονικά σε επαφή το παρελθόν με τις ιδέες τους, τα δύο αδέρφια, η τρίτη γενιά του μπακάλικου που εξελίχθηκε σε ταβέρνα δεν θέλουν να χαρακτηρίζουμε το φαγητό τους ούτε «σπιτικό», ούτε «μαμαδίστικο», απλά αληθινό. Την ποιότητα στην πρώτη τους ύλη τη θεωρούν αυτονόητη, «ένα πιάτο φαγητό φτιάχνουμε και το κάνουμε με αγάπη. Η γιαγιά μας άλλωστε έλεγε πως ο κόσμος βγαίνει για φαγητό μόνο εκεί που βρίσκει κάτι πιο νόστιμο από το σπίτι του, τουλάχιστον έτσι συνέβαινε στην εποχή της. Όπως επίσης έλεγε ότι τα κορόιδα ανοίγουν μαγαζιά και οι έξυπνοι τα χαίρονται. Και αφού είσαι κορόιδο και θες να ανοίξεις μαγαζί, πρέπει να μάθεις να μαγειρεύεις», όπως λέει ο πρώτος. 

Τελικά έμαθαν να μαγειρεύουν αλλά δεν άνοιξαν καινούριο μαγαζί, συνεχίζουν την ιστορία εκείνου που πέρασε στην οικογένεια. Όταν δεν βρίσκονται στην κουζίνα ή δεν υποδέχονται τον κόσμο τους, ο Κώστας είναι μουσικός και ο Αλέξανδρος ηθοποιός. Ανέλαβαν το μαγαζί το 2000 κι έχουν βάλει τις διακοσμητικές του πινελιές στο μαγαζί χωρίς να το εκμοντερνίσουν υπερβολικά. 

Η βάση τους στο φαγητό είναι οι συνταγές της γιαγιά τους Μαρίας που άρχισε κάποια στιγμή μετά την Κατοχή να μαγειρεύει στο μπακάλικο. Ένα πιάτο την ημέρα έφτιαχνε με όσα είχε στα ράφια του μαγαζιού, έφερνε και κανενα ψαράκι γιατί εκεί είναι Πειραιάς, έβγαζε τυριά και αλλαντικά για μεζέ σε όσους πήγαιναν για κρασί, στους καρβουνιάρηδες, τους τορναδόρους, στους ρεμπέτες και σε έναν παλιό παλαιστή, στους εργάτες και τους γείτονες της Ζωοδόχου Πηγής που κερνούσαν ο ένας τον άλλον. 

Και τώρα αν πάτε, όταν σας ρωτήσουν «τι θα πιείτε;» να ζητήσετε το ροζέ τους, είναι ένα ωραίο χύμα κρασί μοσχάτο. Αν υπάρχει ένα πιάτο που δεν πρέπει να χάσετε (ακόμα κι αν κάποιος στο τραπέζι δεν συμφωνεί με την επιλογή), αυτό είναι οι λαχανοντολμάδες, συνταγή-κληρονομιά από τη γιαγιά Μαρία, χορταστικοί και πεντανόστιμοι.

Καλό είναι να μαζευτείτε παρέα, η Ζωοδόχος Πηγή είναι από αυτά τα μαγαζιά που θα πάρετε διάφορα για να δοκιμάσετε.  Και θα επιστρέψετε για το «λιβανέζικο», όπως το λένε, με κιμά και χρωματιστές πιπεριές μέσα σε αραβική πίτα (μια προσθήκη των νέων του μαγαζιού), για τις μελώμενες πατάτες γάστρας αλλά και τα φρεσκοτηγανισμένα τσιπς πατάτας που κάνουν το πιο λαχταριστό ζευγάρι με τα φρέσκα αυγά,  για τους κεφτέδες με φρέσκια ντομάτα, για το μοσχαρίσιο και γάλακτος συκώτι τους, για το σουβλάκι προβατίνας, για το βουβαλίσιο μπιφτέκι που είναι περιζήτητο, για την παστιτσάδα με σπανάκι, για τις τέλειες χειροποίητες παπαρδέλες τους με κοτόπουλο και φρέσκα μανιτάρια, εστραγκόν και κρεμμύδι, για το κοκκινιστό τους μοσχαράκι, ένα πιάτο για το οποίο φημίζονται. 

Οι συνταγές τους είναι απλές, η εκτέλεση τους άψογη, οι μερίδες κάτι παραπάνω από χορταστικές. Αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να πάρετε σίγουρα τηλέφωνο για κράτηση, αφού στο μαγαζί με τον χαμηλό φωτισμό, τη μικρή σάλα, τις καρέκλες που καρφωμένες στον τοίχο μοιάζουν σαν να μαγνητίζουν τα πιάτα και αποτελούν διακοσμητικό στοιχείο, δεν υπάρχει ούτε θέση αδειανή καθημερινά, ακόμα και Δευτέρα βράδυ.