Η γεύση της Αθήνας

Πορτατίφ: Κρουασάν του ονείρου

Στο Πορτατίφ (τι όνομα αλήθεια!) με πήγε μια καλή φίλη μια καθημερινή. Και από εκείνο το πρωινό εθίστηκα. Πάνω από όλα με το κρουασάν του. Αυτό του βουτύρου. Βουτύρου κανονικού όμως, όχι παλιομαργαρίνες και αηδίες. Απλό, λιτό, «κυψελωτό» και «πρησμένο» στα σημεία που πρέπει. Και πεντανόστιμο. Ο Τάσος επιμένει να το πασπαλίζει με λίγη άχνη ζάχαρη και το προτιμώ έτσι, παρά αυτά που αγαπούν τα πολυάριθμα κορίτσια που γεμίζουν την λευκή σάλα και την «αυλή» με τα φερ φορζέ. Ξέχειλα δηλαδή crème patisserie και νουτέλας, σερβιρισμένα πάνω σε λουλουδάτα πιάτα και με κούπες καφέ λεπτεπίλεπτες.

Balthazar: Ο Πέσκιας επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος

Γύρω από το Balthazar ζουν και κινούνται αρκετά κλισέ και «μύθοι». Τα περισσότερα θετικά, όπως «ο ομορφότερος κήπος εστιατορίου του Κέντρου της Αθήνας». Που ισχύει. Το φαγητό του, από την άλλη, πέρασε διακυμάνσεις – πότε στα πάνω του, πότε στα κάτω του. Μέχρι πριν μερικές εβδομάδες που o Χριστόφορος Πέσκιας ξετύλιξε την θήκη με τα μαχαίρια του και πάλι, επιστρέφοντας μετά από μια δεκαετία περίπου, στην κουζίνα της Αθήνας όπου ξεκίνησε την εντυπωσιακή του καριέρα. Στο νεοκλασικό της οδού Τσόχα σερβίρει την σήμα – κατατεθέν του ελληνική – Japanese fusion κουζίνα του. Από τα πάμπολλα πιάτα που έφταναν βροχηδόν στο τραπέζι μας, εγώ ξεχώρισα: την mozzarella bufalla με ντοματίνια φουρνιστά, τον σολομό με soy sauce, lemongrass και μέλι, τα Κυκλαδίτικα. Fish ‘n’ chips, τον τόνο με μελιτζανοσαλάτα και σάλτσα Teriyaki – yuzu και την μοσχαρίσια tagliatta με σάλτσα tsimitsuri. Ικανοποιητικότατο και το σούσι του, συστεγαζόμενου, Freud Oriental. Αλλά και να μην πεινάτε, πιείτε. Τα cocktails τα έχει σχεδιάσει ο Αλέξανδρος Γκικόπουλος, γεγονός καθησυχαστικό για την ποιότητά τους.

Bushmills: Ουίσκι για γνώστες

Πίνω Bushmills από την πρώτη μέρα που διάβασα το Eye of the Storm, του Jack Higgins. Βλέπεις ο ήρωάς του, ο πρώην δολοφόνος του IRA και μετέπειτα πράκτορας της Mi6 Sean Dillon, μετά το αγαπημένο του Walther PPK έδειχνε μια αδυναμία στο έντονο αυτό Ιρλανδέζικο – τι άλλο – ουίσκι. Το θέμα είναι πως δεν το έβρισκα και όσο εύκολα θα ήθελα. Μέχρι πριν λίγες ημέρες όταν και η PT Beverage World το καλωσόρισε επίσημα στην οικογένεια της. Σε μια καλοστημένη εκδήλωση – γευσιγνωσία στο Noel, με τη βοήθεια του bartender Γιάννη Κοροβέση στην παρουσίαση αλλά και των γλυκών δημιουργιών του Στέλιου Παρλιάρου δοκιμάσαμε τα Bushmills Original, Bushmills Black Bush, Bushmills 10 Year Old Single Malt και Bushmills 16 Year Old Single Malt, 4 κωδικούς που «γεννά» το παλαιότερο αποστακτήριο της Βόρειας Ιρλανδίας. Εκεί στην κομητεία Antrim, τελικά, είναι πολύ τυχεροί άνθρωποι.

Καφενείο ο Ριρής: Η κουτσομούρα συνάντησε το τηγάνι που της αξίζει

 Σκέφτηκα, αρχικά, να κάνω ένα λογοπαίγνιο με γαύρους και άλλα τέτοια ποδοσφαιρικά. Αλλά η νοστιμιά της κουτσομούρας, εν τέλει, κέρδισε τη σκωπτική διάθεση του αφρόψαρου. Ας το πάρουμε από την αρχή: όλοι εμείς οι food editors κλπ, λατρεύουμε να ανακαλύπτουμε «μυστικά», «τρύπες» (sic) και άλλα τέτοια ψαγμένα για να τα προτείνουμε σε γνωστούς και φίλους, αλλά και σε αναγνώστες – καλή ώρα. Είναι ηδονιστική η διαδικασία και σε μεγάλο βαθμό ναρκισιστική σίγουρα. Αλλά αρκεί η ψυχανάλυση. Με δυο λόγια ήθελα να σας πω πως ο Ριρής είναι από τα μαγαζιά εκείνα που αν δεν είσαι ή δεν σε πάει ντόπιος ΔΕΝ θα το βρεις. Ένα καφενείο, κυριολεκτικά, που οι διαλεγμένοι μεζέδες για τη ρακή, το ούζο και τη μπύρα που έβγαζε ήταν τόσο καλοί που η πραγματικότητα το μετέτρεψε και σε ταβέρνα. Στο μενού τουλάχιστον, γιατί από τον χώρο μέχρι την sui generis εξυπηρέτηση παραμένι καφενείο. Με ένα από τα καλύτερα τηγάνια Καλλίπολης, Πειραιά και νομού Αττικής όμως. Κουτσομούρες, μπαρμπούνια, γαριδάκι ψιλό, καλαμαράκια, χόρτα, φέτα και τα συμπαρομαρτούντα. Τα θαλασσινά πάντα φρέσκα, αλλιώς «δεν τα έχουμε σήμερα», ελάχιστη λαδίλα στο τηγάνισμα, τραγανά και ζουμερά. Και τιμές περαιώτικες.

Τίλλας: ΤΟ παγωτό Καϊμάκι

Λατρεύω τα παγωτά. Όχι τα γλυκά. Αυτά με αφήνουν, σχεδόν πάντα, αδιάφορο. Αλλά με τα παγωτά η σχέση μου είναι ηδονιστική. Θα κάνω κάποια στιγμή στο μέλλον ένα ειδικό κείμενο/αφιέρωμα στο παγωτό και στο πόσο δύσκολο είναι να βρεις πραγματικά καλό – γιατί μην πολυπιστεύετε τα περισσότερα «αφιερώματα» που διαβάζετε κάθε τόσο. Είναι, τσεκαρισμένα, μεροληπτικά ή ανακριβή. Αυτό που είναι με σιγουριά απολύτως ακριβές είναι πως το καλύτερο παγωτό καϊμάκι θα το φάτε στον Τίλλα, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Δεκαετίες τώρα από νωρίς το πρωί μέχρι τα ξημερώματα σχεδόν της επόμενης σερβίρει παραδοσιακά γλυκά της Πόλης (και άλλα «παλιακά» όπως «ποντικάκια», «νεγράκια» κλπ) με το πιο μαστιχωτό, μυρωδάτο και λαχταριστό παγωτό καιμάκι που θα έχετε φάει. Και φεύγοντας, πάρτε σπίτι Ταούκ Κιοκσού, Καζάν Ντιπί και Εκμέκ Κρέμα. Θα με θυμηθείτε.

Koi Κηφισιάς: Έλα αν τολμάς

Αυτή είναι η μετάφραση από την γιαπωνέζικη αργκό στα ελληνικά της λέξης Koi. Μια πρόσκληση – πρόκληση για την αλυσίδα των sushi restaurants που έκαναν μόδα τα value for money γιαπωνέζικα ρολά. Μετά από αυτά του Συντάγματος, της Βούλας και του Χαλανδρίου, ένα ακόμα, αυτή τη φορά στην Κηφισιά, έρχεται να προστεθεί στο, κατά τα φαινόμενα, πιο επιτυχημένο concept που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια στην αθηναική εστίαση.Το προσωπικό success story του, πρώην πια, bartender Χρήστου Σουρλίγκα, από αυτά που μαθαίνω ήδη έχει αρχίσει να επεκτείνεται μέσω franchise αλλά και άλλως συνεργασιών, τόσο εντός Αττικής όσο και σε Θεσσαλονίκη αλλά και κάποια νησιά.