Όλη αυτή η τρέλα με το φαγητό που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια και πρωτοξεκίνησε πιστεύω από τον αγαπημένο κύριο Μαμαλάκη, έδωσε στον κόσμο αυτό που τους έλειπε τόσα χρόνια και δεν ήξεραν που να το βρουν: να παίρνουν μάτι, χωρίς να αμαρτάνουν.
Όλοι θέλουν να διεγερθούν, βρε αδερφέ, αλλά οι τρόποι μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν πολύ συγκεκριμένοι: “βρώμικα” περιοδικά, “βρώμικες” ταινίες, “βρώμικες” ροζ γραμμές, άντε και στην καλύτερη, κάνα “βρώμικο” μυαλό.
Συνήθως, βεβαίως, ακόμα και το μάτι κουβαλάει μια ενοχή άλλο πράγμα. Γιατί μπορεί να μην προβαίνεις στην πράξη, αλλά μέσα σου ξέρεις ότι αν είχες τα κότσια θα ήθελες να προβείς.
Έτσι λοιπόν, όταν οι εκπομπές μαγειρικής έκαναν close up (βλ. κοντινό) τόσο πρόστυχα σε μια μελιτζανοσαλάτα, φανταζόσουν ότι μπαίνεις μέσα στην μελιτζανοσαλάτα και η φαντασία σου άρχιζε να οργιάζει: Ότι την τρως, ότι γεύεσαι την αψάδα του σκόρδου, ότι σου μένει η γλύκα της πιπεριάς Φλωρίνης με εκείνη την καπνιστή πικράδα της ψητής μελιτζάνας. Είχες δηλαδή την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχεις και ότι μία από τις πέντε αισθήσεις σου ικανοποιήθηκε. Διότι μην ξεχνάμε, ότι όλα είναι στο μυαλό. Το σώμα απλώς ακολουθεί.
Ναι μεν το στομάχι γουργούριζε, κάποιοι μπορεί να πρόβαιναν και στην πράξη (να φτιάξουν δηλαδή την μελιτζανοσαλάτα στην οποία ασέλγησαν μέσα από τα πλάνα) αλλά οι περισσότεροι το πολύ πολύ να έκοβαν καμιά μπουκιά ψωμί και να φρέναραν απότομα την φόρα που είχε πάρει η λίμπιντό τους.
Αλλά επειδή στο παιχνίδι της αποπλάνησης υπάρχουν δύο ρόλοι, ο ενεργητικός και ο παθητικός, κάποιοι πρώην παθητικοί παίκτες αποφάσισαν να περάσουν σε πιο ενεργητικό ρόλο… Να αποπλανήσουν, και αν γίνεται να διαφθείρουν τον απέναντι. Και κάπως έτσι, η μόδα των food blogs που είναι τόσο διαδεδομένη στο εξωτερικό, ήρθε πριν καμιά πενταετία και στην μέχρι τότε αγνή και άμαθη Ελλάδα.
Αποπλάνηση χωρίς αξεσουάρ γίνεται; Δε γίνεται. Σε αυτό χωλαίνουμε λίγο φίλοι μου Έλληνες και όχι γιατί δεν έχουμε φαντασία, αλλά γιατί η αγορά της Ελλάδας δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει τη δύναμη των food blogs. Δεν είναι όλα καλά (μερικά όμως είναι ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ) αλλά αυτό συμβαίνει με όλα τα πράγματα στη ζωή οπότε δεν χρειάζεται παραπάνω ανάλυση. Τα αξεσουάρ λοιπόν παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο. Στην γλώσσα των food blogs αυτό σημαίνει: props, camera και.. ταλέντο. Πώς ήταν παλιά οι ζαρτιέρες, τα αρωματικά κεριά και ο εραστής; Έ, κάπως έτσι. Το στυλ διαφέρει από εραστή σε εραστή, αλλά όλοι χρειάζονται κάποια αξεσουάρ ανάλογα με το στυλ τους. Εξειδικευμένα καταστήματα που να έχουν props (αξεσουάρ φωτογράφησης για διακόσμηση ενός πιάτου/φαγητού) δεν έχουμε. Δε βαριέσαι, υπάρχει και το internet.
Όσο πιο πολύ σε κάνει να λιγουρευτείς αυτό που σου δίνει ο food blogger, τόσο μεγαλύτερη επιτυχία έχει η συνταγή αποπλάνησής του. Το αν θα μπεις στον κόπο να το αναπαραγάγεις μόνος σου αυτό είναι άλλο θέμα. Αρκεί να ξαναπάς να πάρεις μάτι. Να ξεκινήσεις δηλαδή σχέση. Εξάρτησης.
‘’Από τα μάτια ξεκινά, στα χείλη κατεβαίνει κι από τα χείλη στην καρδιά, ριζώνει και δε βγαίνει.’’
Ο έρωτας.
Για το φαγητό.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΥΝΤΑΓΗ
H Foivi Geller διατηρεί το blog donkeyandthecarrot.blogspot.gr