Αν αποφασίσεις να εξερευνήσεις τα στενά που περικυκλώνουν τη διασταύρωση της Ιεράς Οδού και της Θηβών θα ανακαλύψεις πως εκεί κρύβεται κι ένας πεζόδρομος που δε γνωρίζει από καθημερινές, σαββατοκύριακα, αργίες και τσαγκαροδευτέρες. Με τα περισσότερα από τα μαγαζιά της να έχουν ως πρώτο τους συνθετικό τη λέξη «ρακή», η οδός Αγίας Λαύρας αποτελεί τα τελευταία χρόνια σήμα κατατεθέν για τη νυχτερινή έξοδο στην περιοχή του Αιγάλεω, άρα και σημείο αναφοράς για τα δυτικά προάστια, βγάζοντας τα τραπεζάκια της έξω από τις τζαμαρίες και περιμένοντας από τη δύση του ηλίου μέχρι το ξημέρωμα εκείνες τις μεγάλες παρέες που -ως είθισται- θα διαφωνούν για το πόσες μερίδες πατάτες αρκούν για να τις χορτάσουν.
Ο πεζόδρομος ενδείκνυται για φαγητό, ποτό… και για τον εορτασμό γενεθλίων.
Η αλήθεια -και σημαντικό ατού- είναι πως ο συγκεκριμένος πεζόδρομος επιτελεί ρυθμιστικό ρόλο στον κυκλοφοριακό σχεδιασμό της περιοχής. Γιατί εδώ όντως απαγορεύεται η διέλευση αυτοκινήτων, σε αντίθεση με έναν άλλο πολυσύχναστο (αλλά ντεμέκ) πεζόδρομο των δυτικών που ποντάρει πλέον στα κοκτέιλ, αυτόν της Αιμιλίου Βεάκη στο γειτονικό Περιστέρι. Εκείνοι που προτιμούν την ήσυχη πλευρά του πεζόδρομου επιλέγουν ένα πρώην καφενείο που, με έτος ιδρύσεως το 1961, τα τελευταία 4 χρόνια έχει μετατραπεί σε ένα ζεστό μεζεδοπωλείο και κάνει τα κεφάλια των πελατών του να γυρνούν από το χάζι στην περατζάδα προς τα χέρια των σερβιτόρων που μεταφέρουν στους δίσκους τους μεγάλες μερίδες κρεατικών, θαλασσινών αλλά και μαγειρευτών. Οι «Ρακοθεωρίες» βρίσκονται στον αριθμό 9 εκεί που έχει περισσότερο φως και τα τραπέζια των διπλανών μαγαζιών κρατούν μεταξύ τους τις απαραίτητες αποστάσεις. Τα «ξύδια ντόπια χύμα», όπως αναγράφονται στον κατάλογο, πλαισιώνουν τις χορταστικές σαλάτες, τα κεφτεδάκια που αχνίζουν, τον ντάκο με μυζήθρα, τη φέτα σαγανάκι «με έκαψες» με φρέσκια ντομάτα, πιπεριά και μπούκοβο. Αν και τα μανίκια στα πουκάμισα των αγοριών δεν έχουν γυρίσει ακόμη μέχρι τον αγκώνα και οι λεπτοκαμωμένες ζακέτες των κοριτσιών κρέμονται ριγμένες πρόχειρα στους ώμους τους, η όρεξη μιας ανδροκρατούμενης παρέας -που δε μπήκε καν στον κόπο να ανοίξει τον κατάλογο δείχνοντας σίγουρη για το τι ακριβώς θα παραγγείλει- έχει κάνει τους ενθουσιασμένους και φασαριόζους συνδαιτυμόνες να επιστρατεύουν τα δάχτυλα τους προκειμένου να μη χάσουν το μέτρημα στις διανυκτερεύσεις που σχεδιάζουν στην κοντινή Τήνο.
«Φέτα μελένια» τυλιγμένη σε φύλλο κρούστας με μέλι και σουσάμι από τις Ρακοθεωρίες
…και μια σαλάτα ταμπουλέ
Καθώς τα περισσότερα από τα μαγαζιά του δρόμου λειτουργούν το βράδυ, τις ώρες δηλαδή που οι φοιτητές των κοντινών ΤΕΙ Πειραιά και Αθήνας έχουν ανταποκριθεί στην υποχρέωσή τους να παρευρεθούν στα εργαστήρια (που τους βαραίνουν με απουσίες), το prime time στα τραπεζάκια της Αγίας Λαύρας ξεκινά μετά τις εννιάτις καθημερινές. Για τα αγροπορημένα ζευγάρια που δε χωρούν να καθίσουν θα βγουν τα τραπέζια που βρίσκονται ακόμη πίσω από τις τζαμαρίες των μαγαζιών αν και στην πιο πολύβουη πλευρά του πεζόδρομου, περνώντας δηλαδή την κάθετη οδό της Ξάνθου, από τις δέκα και μετά το να κινηθείς έχοντας κατά νου αυτή την προοπτική ενέχει ένα ρίσκο. Ανάμεσα σε ράφια γεμάτα με τις πορτοκαλί συσκευασίες του λευκαντικού ρούχων Tide και κάτω από μπουκάλια μπύρας εν είδει φωτιστικού στο «Δεκαράκι» του αριθμού 3 ένα ξυλόφωνο και μια κιθάρα ακολουθούν το ρυθμό του «απόψε μαυρομάτα μου σου χάρισα τα νιάτα μου» του Σταύρου Κουγιουμτζή μόνο που οι φωνές τους με δυσκολία αγγίζουν όσους επέλεξαν τα καθίσματα του εξωτερικού χώρου. Δυο κορίτσια ωστόσο που προτιμούν να απολαύσουν τη ζωντανή μουσική που προσφέρει σε καθημερινή σχεδόν βάση το ευρύχωρο αυτό μεζεδοπωλείο ποζάρουν στον φακό χαρίζοντΆς μας μια εκπτωτική κάρτα για το μαγαζί ρούχων που διατηρεί η Κυριακή στην κοντινή τοπική αγορά της περιοχής.
«Το Αιγάλεω είναι το νέο Ψυρρή και μάλιστα είναι πολύ καλύτερο από τη στιγμή που βρίσκεται τόσο κοντά στον Πειραιά και στο κέντρο, γιατί να πάμε αλλού;»
Η Κατερίνα φαίνεται πως τιμά συχνά το συγκεκριμένο μαγαζί αφού όπως λέει εργάζεται χρόνια ως κομμώτρια στην περιοχή και καθώς έχει εξαντλήσει όλες τις επιλογές του πεζόδρομου μας το διαφημίζει ως «τον καλύτερο συνδυασμό φαγητού και διασκέδασης». Τα πιάτα που βγαίνουν από την κουζίνα στον αγαπημένο χώρο της αμετανόητης Αιγαλεώτισσας επιβεβαιώνουν πως όπου και να επιλέξεις να βγεις στον πεζόδρομο αυτό δε νοείται να απολαύσεις το ποτό σου ξεροσφύρι. Οι μερίδες που σερβίρονται -είτε επιλέξεις κοντοσούβλι κοτόπουλο είτε προτιμήσεις μια σαλάτα με σύγκλινο και χαλούμι- απευθύνονται σε δυνατά πιρούνια, αλλά όχι και τόσο γεμάτα πορτοφόλια αφού οι τιμές παραμένουν ευχάριστα χαμηλές.
Η Κυριακή και η Κατερίνα μένουν πιστές στη διασκέδαση της Αγίας Λαύρας
…και στις ποικιλίες που σερβίρει το Δεκαράκι.
Από την στιγμή που το πιο επιβεβαιωμένο κλισέ των δυτικών προαστίων είναι το γεγονός πως στα στενά τους κυκλοφορούν οδηγοί που αψηφούν ακόμη και τον χειμώνα το κρύο κατεβάζοντας το παράθυρό τους. Έτσι λίγο κάτω από το σημερινό άλσος του Μπαρουτάδικου (που χρονολογείται από το 1874) τη συζήτηση τεσσάρων νεαρών πυροδοτεί η ταχύτατη πομπή τριών αυτοκίνητων που καλύπτουν την μεταξύ μας κουβέντα με την εκκωφαντική μουσική τους. Με προτρέπουν να κοιτάξω μέχρι το τέρμα του πεζόδρομου και ισχυρίζονται με τη βεβαιότητα του θαμώνα ότι ο κόσμος δεν είναι ποτέ λιγότερος, ούτε τις φαινομενικά νεκρές Δευτέρες. «Αν και εδώ κατοικοεδρεύουν αυτού του είδους οι κάγκουρες (σ.σ. δείχνοντας τα αυτοκίνητα), αποφεύγουμε το κέντρο κι επιλέγουμε να συναντιόμαστε εδώ. Εκτός από το ότι η στάση του μετρό είναι δίπλα, ο βασικός λόγος είναι γιατί στο Αιγάλεω θα φας μια ποικιλία τεσσάρων ατόμων με είκοσι ευρώ και στου Ζωγράφου θα σου φέρουν τη μισή μερίδα με εικοσιδύο. Όπως τρως και πίνεις στα μαγαζιά εδώ δε θα βρεις πουθενά».
Το κέρασμα της Ρακαδημίας είναι μια γλυκόπιοτη ρακή αναμειγμένη με χυμό ρόδι.
Μια φωτογραφία που μαρτυρά την ιστορία του Α.Ο. Αιγάλεω
…και το πιο γευστικό κοτόπουλο που συνοδεύεται από τορτίγια με χαλούμι
Μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους του αριθμού 9 μαρτυρούν το παρελθόν μιας περιοχής που την μετοίκησαν πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής κι αρκετοί Μανιάτες, που οι κάτοικοι της αναζητούσαν το μεροκάματό τους στη βιομηχανική ζώνη του Κηφισού, που οι ρεμπέτες και τα λαϊκά μουσικά όργανα δε σίγησαν ούτε όταν τη δεκαετία του ‘70 στην περιοχή άνθισαν μαζικά οι αίθουσες των κινηματογράφων. Σε μια πιο industrial εκδοχή, η «Ρακαδημία» αποτελεί το πιο παλιό μεζεδοπωλείο του δρόμου αφού άνοιξε το 2008 κερνώντας τους επισκέπτες του με γλυκόπιοτη ρακή αναμειγμένη με χυμό ρόδι. Οι πέντε φίλοι και ιδιοκτήτες της Ρακαδημίας αποφάσισαν να σερβίρουν τους γεμιστούς με διάφορα τυριά λουκουμάδες τους, τα ποντιακά μαντί με κιμά και τα καπνιστά πανσετάκια τους σε έναν μεγαλύτερο χώρο, όταν το 2012 το μότο τους «Save water drink raki» άρχισε να γίνεται η τάση του μικρού αλλά πολυσύχναστου πλέον πεζόδρομου. Στο «Αιγάλεω Σίτι», όπως βάφτισε την περιοχή του ο βιρτουόζος Γιώργος Ζαμπέτας, αν και κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί πως θα βρεις τραπέζι το Σαββατοκύριακο δίχως κράτηση, το μόνο βέβαιο είναι πως μπορείς να ποντάρεις στη διακριτική ευχέρεια εκείνης της άγνωστης παρέας που θα σε φιλοξενήσει προσωρινά στο τραπέζι της μέχρι να αδειάσει κάτι και για σένα. Κι αν έχεις έστω 3 ευρώ στην τσέπη, μπορείς να απολαύσεις σε οποιοδήποτε μαγαζί μια παγωμένη μπύρα, ενώ κανείς δε θα σε κοιτάξει περίεργα αν ζητήσεις να σου τη σερβίρουν στο χαμηλό ποτήρι του κρασιού.