Στη γωνία της Μυλλέρου και Αγησιλάου στο Μεταξουργείο δυο βήματα από την πλατεία Αυδή (με το ReMap4) και την πλατεία Κουμουνδρούρου (επισήμως Ελευθερίας) του Σύριζα, κινέζοι έμποροι και υπάλληλοι ετοίμων ενδυμάτων αδειάζουν χαρτόκουτες με εμπόρευμα από την πατρίδα. Κυριακή μεσημέρι, Οκτώβριος του 2013, για εμάς. Έχω την εντύπωση ότι απολύτως τίποτα δεν ταρακουνά τους συγκεκριμένους ασιάτες από την προσήλωση στο θεό της καθημερινότητας. Μου προκάλεσαν, έτσι όπως τους είδα μαζεμένους στο πεζοδρόμιο, άλλους να ψωνίζουν «μαρούλια» και άλλα άγνωστα πράσινα κηπευτικά (πάντα στρωμένα πάνω σε μουσαμάδες και χαρτόκουτα), έφηβες (δύσκολος μαζί τους ο προσδιορισμός ηλικίας) να μιλάνε στα κινητά, αχθοφόρους να φορτώνουν τους κάδους ανακύκλωσης και προπαντός η πλανόδια ψήστρα με τις πίτες, μου προκάλεσαν λοιπόν αυτή την εντύπωση γιατί νόμισα προς στιγμή πως βρίσκομαι στη Μπελβίλ, στο Παρίσι, πριν είκοσιτόσα χρόνια φοιτητής.
Στην Πειραιώς (εκεί Παν. Τσαλδάρη) πάλι, η μυρωδιά ήταν έντονη, η περιοχή καθόλου εξωτική, ήξερα από παλιά την περιοχή, έμενα στην πλατεία την περίοδο 1989-92, αλλά ήταν σα να είναι οι ίδιοι Κινέζοι του Παρισιού, του Ρότερνταμ, του Ρίο (ντε Τζανέιρο), της Σαγκάης (που δεν έχω πάει), τότε, σήμερα, πάντα. Ίσως για αυτό πιστεύουν οι ασιάτες στην μετεμψύχωση και λιγότερο στη μοναδικότητά τους. Τούρμπο μυρμήγκια αυτοί, κάτι σε παχύδερμους κηφήνες (εντάξει τα τελευταία μόνο χρόνια) εμείς. Η μυρωδιά μου είχε σπάσει τη μύτη όση ώρα μείναμε για τις ανάγκες ενός πρότζεκτ με την Ήτα Σίγμα στο αντικριστό πεζοδρόμιο του «φασκιωμένου» ΙΚΑ. Περάσαμε απέναντι και προσπάθησα παραγγέλνωντας να μάθω την ονομασία αυτής της γεμιστής πίτας – πράγμα μάταιο. Οπότε το «τα’πίν» ή «μά’πίν» πήρε μια γρήγορη εκδίκηση από τις ατελείωτες σαβούρες των «Chinese-Restaurant-A-Someone-Red-Dragon» των δεκαετιών 80-90. H πίτα είναι αμφίπλευρα και ταυτόχρονα ψημένη, η μπαλίτσα ζύμης απλώνεται εκείνη την ώρα, έχει γέμιση καβουρντισμένου (μάλλον) χοιρινού κιμά και ψιλοκομμένο κρεμμύδι με κάποιο μπαχαρικό ακόμα (φέρνει σε κύμινο/ρίγανη/πάπρικα) και κοστίζει 1,5 ευρώ.
ΥΓ. Νομίζω ότι ολόκληρη «η δική τους καρδιά» βρίσκεται εκεί που βρίσκεται και το υπόλοιπο σώμα τους και όχι στη μακρινή θάλασσα της Νότιας Κίνας. Δεν έχω συναντήσει θλιμμένο κινέζο μετανάστη, όπου και όπως τους συνάντησα. Μόνο μερικοί γέροι δάσκαλοι σε κάποιες σπάνιες ταινίες φαίνεται να «πενθούν» (χωρίς να είμαι σίγουρος).