Στη Μαλακάσα το 4G γίνεται γρήγορα 3G, μετά αστραπιαία Η+ και μετά τζίφος. Με Play Unlimited αυτοπεποίθηση ξεκινάμε να στριμάρουμε, αλλά η ελπίδα αυτή δεν είναι από εκείνες που πεθαίνουν τελευταίες, ήδη εξαφανίζεται από τα πρώτα λεπτά του Βραζιλία-Βέλγιο κι ενώ οι Alt-J προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που κάνουν δεν είναι κάτι δραματικά βαρετό κι ανούσιο, αλλά απλά κάτι τόσο εύκολο. Με την ευκολία που σχετικά απρόσμενες ειδήσεις διαδίδονται εκθετικά ανάμεσα σε ένα, σεβαστού μεγέθους, συγκεντρωμένο πλήθος, μαθαίνουμε για το 0-1 (και οι πρώτες αμφιβολίες αν έχουμε κάνει τη σωστή επιλογή για τη βραδιά εμφανίζονται). Λίγο αργότερα σκάει και το 0-2, μια όαση πληροφορίας σε συνθήκες ιντερνετικού αποκλεισμού, ένας ολόκληρος πλανήτης -μαζί του και η Μαλακάσα- περιμένει τη λυσσασμένη αντεπίθεση της «σελεσάο» και πλέον η (δική μας) μπάλα είναι στα πόδια του Άλεξ Τέρνερ. Πρέπει να δικαιώσει την απόφαση, τις 1-2 λανθασμένες εξόδους που επιλέγουμε κάθε φορά στο δρόμο προς (κι από) το Terra Vibe, την αγωνία για το πάρκινγκ και την επιστροφή (αμφότερα, πολύ ικανοποιητικά αυτή τη φορά σε ευκολία και χρόνο), το βάδισμα και την οδυνηρή «τι γυρεύω εδω;» συνάθροισή μας με μερικές χιλιάδες έφηβες σε οίστρο.
Στις 22.30, Εγγλέζοι στο ραντεβού τους, οι Arctic Monkeys είναι στην σκηνή, περίπου την ώρα που ο Ρενάτο Αουγκούστο αποδεικνύεται προσωρινά «χρυσή αλλαγή» και μειώνει σε 1-2. Ο Άλεξ Τέρνερ δε χαιρετά καν, δημιουργεί ένα μαγνητικό πεδίό με το καλιφορνέζικο slick που λανσάρει στο σημερινό του look κι έχει κερδίσει το παιχνίδι από τα αποδυτήρια. Τουίντ καφέ καμπάνα («σωστό» παντελόνι έλεγαν τα κορίτσια στην παρέα μου, αδυνατώ να κατανοήσω), λευκό αμάνικο, λευκό γιλέκο και κάποια δουλειά στο γυμναστήριο. Πρώτο κομμάτι, το υπέροχο “Four Out of Five” από τον καινούριο δίσκο, μια άκυρη εκκίνηση του “Brianstorm”, κι αμέσως μετά “Do I Wanna Know?”. Την ώρα που σκάει το stadium ρεφρέν του “…crawling back to you”, στο Καζάν οι Βραζιλιάνοι ετοιμάζονται να σκουπίσουν τα δάκρυά τους για τον αποκλεισμό και στη Μαλακάσα ήδη στιβουν τα βρακιά τους.
Βλέπετε, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, στις συναυλίες (σε αυτού του είδους τις συναυλίες, τουλάχιστον) δε χρειάζεται επιφύλαξη. Με πλήρη επίγνωση του star quality στα 32 του, αυτός ο τύπος, που όταν ξεκινά να μιλά καταλαβαίνεις γιατί όσοι πηγαίνουν να σπουδάσουν στο Σέφιλντ προβλέπουν στο μπάτζετ και διερμηνέα, είναι πια σε θέση να εξουσιάζει την αρένα και, στην πραγματικότητα, να επισκιάζει και την υπόλοιπη σφιχτοδεμένη μπάντα του. Όλα τα βλέμματα είναι πάνω του. Στο ποζέρικο air guitar του, στη θεατράλε όταν πηγαίνει στα πλήκτρα και «νιώθει», στην τσατσάρα που θα βγάλει από την τσέπη του για να στρώσει τα μαλλιά του, στο γιλέκο που κάποια στιγμή θα γίνει λάσο για να προκαλέσει από κάτω παραλήρημα. Τα κορίτσια ουρλιάζουν και τα αγόρια ζηλεύουν. Δίκαια και τα δύο, γίνονται πράξη. Το πρώτο για το sexiness, πάνω στο οποίο είναι χτισμένη η ζωντανή παρουσία των Monkeys και το δεύτερο γιατί ο Τέρνερ έχει ευτυχώς συνειδήση πόσο genius είναι και ότι πέρα από τα ποζεριλίκια πρέπει να το αποδεικνύει και με τολμηρά βήματα όπως το φετινό άλμπουμ (που σε ορισμένες στιγμές του π.χ. στο ομώνυμο κομμάτι “Tranquility Base Hotel + Casino” είναι έξοχο και live, ασχετά αν σε αυτές τις στιγμές τα πιτσιρίκια χασμουριούνται και αναρωτιούνται πότε θα παίξει το “R U Mine?” – όχι πολύ μετά είναι η απάντηση). Επίσης, το δεύτερο – η ζήλεια δηλαδή, δε χρειάζεται και τόση ανάλυση αφού Αλέξα Τσανγκ.
Σελεσάο τρίστε… EPA/ROBERT GHEMENT
Τώρα, για μουντιαλικό ριβιού κλικάρατε, οπότε ας ξαναγυρίσουμε στη Ρωσία και το Euro 2018, στο οποίο εξελίχθηκε το φετινό Μουντιάλ (Όλοι εσείς που θεωρείτε γελοίους τους πανηγυρισμούς για τον αποκλεισμό της Γερμανίας επειδή τάχα τιμωρείται η «φράου Μέρκελ», καταλαβαίνετε ότι δε διαφέρετε θεωρώντας επίτευγμα του «Μένουμε Ευρώπη» τον αποκλεισμό της Ουρουγουάης και της Βραζιλίας).
Όλα στην μπάλα, φίλοι και φίλες, κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Στο απογευματινό ματς δικαιώθηκε ο συντηρητισμός του Ντεσάν που δεν παρασύρθηκε από την συντριπτική ποιοτική ανωτερότητα της Γαλλίας και την απουσία του Καβάνι, την παρέταξε άλλη μια φορά σαν Φερνάντο Σάντος με σακάκι αντί για δερμάτινο, βρήκε το γκολ του Βαράν από στημένο σχεδόν χωρίς να έχει απειλήσει προηγουμένως και καθάρισε. Το λάθος του Μουσλέρα απλά σφράγισε την υπόθεση και μετέθεσε τη συζήτηση στον μη πανηγυρισμό του Γκριεζμάν. Η «Ούρου» χωρίς τον στράικερ της Παρί δεν είχε άλλές ζωές για να περάσει στην επόμενη πίστα, ο Σουάρες ήταν τρομακτικά απομονωμένος μπροστά και το κλάμα του Χιμένεζ είναι η απάντηση στην ερώτηση γιατί θα μας λείψουν οι Λατινοαμερικάνοι την επόμενη, τελευταία εβδομάδα του τουρνουά.
Το αριστερό πόδι του Γκριεζμάν, καθοριστικό στο χθεσινό ματς… EPA/TOLGA BOZOGLU
O Άξελ Βίτσελ κάπως χαρούμενος στο τέλος του ματς… TATYANA ZENKOVICH
Εκεί που δικαιώθηκε ο Ντεσάν, φαινεται ότι την πάτησε ο Τίτε. Απέναντι σε μια ομάδα όπως το Βέλγιο που παίζει το αστείρευτο ταλέντο της all in, ο κόουτς της Βραζιλίας κατέβηκε για να ακολουθήσει τη συντηρητική πεπατημένη που τον είχε οδηγήσει σε τρία συνεχόμενα 2-0. Να εξασφαλίσει το «μηδέν» πίσω και μπροστά καπως θα το βρει το γκολ. Μετά το τελευταίο παιχνίδι με το Μεξικό, είχαμε σημειώσει ότι θα είναι ερώτημα η αντίδραση των Βραζιλιάνων έτσι και μείνουν πίσω στο σκορ. Απαντήθηκε, με τον χειρότερο, για κείνους, τροπο χθες. Λίγο ο Κουρτουά, λίγο η στεκιά του Ντε Μπρόινε στο δεύτερο γκολ, λίγο μερικές, πραγματικά συλλεκτικές, κλοτσιές που μάζεψε ο Νεϊμάρ και πολύ η απουσία του Κασεμίρο έφεραν τον αποκλεισμό.
Μένει να δούμε τώρα τι θα γίνει στο «ντέρμπι της κρέπας και της βάφλας» το βράδυ της Τρίτης. Ο Ντεσάν θα ‘ναι και πάλι επιφυλακτικός, οι Βέλγοι ασυγκράτητοι. Ποιος θα δικαιωθεί για να κάνουμε τους έξυπνους μετά;