Νοέμβριος 1997. Η Μπαρτσελόνα δεν είναι ακόμα ο φόβος κι ο τρόμο των Ευρωπαϊκών γηπέδων, αυτό που είναι σήμερα, αποτελεί όμως την Κυπελλούχο Ευρώπης και παραδοσιακά είναι ένα μεγάλο όνομα. Έχει αρκετό εγωισμό, τόσο που θέλει να ξεπλύνει την ντροπή του 3-0 στο Κίεβο από την Ντινάμο του “καθηγητή” Βαλερί Λομπανόφσκι στην τρίτη αγωνιστική της φάσης των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Πιο πριν είχαν χάσει από την “πρωτάρα” Νιουκάστλ και μια ακόμα αποτυχία θα έκανε πιο στενά τα περιθώρια για πρόκριση στην επόμενη φάση.
Στον πάγκο είναι ο Λουίς Φαν Χάαλ και στο χορτάρι μαγεύει η βραζιλιάνικη τριάδα των Ριβάλντο, Τζιοβάνι, Άντερσον μαζί με τον Λουίς Φίγκο. Τέτοιες μέρες, δεκαέξι χρόνια πριν, είναι 5 Νοεμβρίου 1997 δέκα σχεδόν άσημοι Ουκρανοί κι ένας Λευκορώσος μετατρέπουν το Καμπ Νου σε ποδοσφαιρική αλάνα, χτυπούν αλύπητα στην κόντρα την αργή ισπανική άμυνα με μπαλιές των είκοσι και τριάντα μέτρων και το κοντέρ σταματά στο 0-4.
Ο Αντρέι Σεβτσένκο, στα 21 του, κάνει πάρτι απέναντι στον Φερνάντο Κόουτο και κάνει χατ τρικ. Μες στο παιχνίδι υπάρχουν στιγμές που θαρρείς ότι η άμυνα τρέμει μόνο που τον βλέπει. Ο Φαν Χάαλ κοιτά με γουρλωμένα μάτια ενώ ο Λομπανόφσκι είναι ανέκφραστος μεν, ικανοποιημένος δε που η δουλειά ολοκληρώθηκε.
Δέκα ημέρες αργότερα, στις 15 Νοέμβρη, εννιά από τους δέκα Ουκρανούς που αγωνίστηκαν στη Βαρκελώνη, είναι έτοιμοι για μια νέα υπέρβαση. Απέναντι σε μια άλλη χαρισματική παρέα, αυτή του Σούκερ, του Μπόμπαν και του Προσινέτσκι, καλούνται να ανατρέψουν το 2-0 της Κροατίας και να στείλουν την Εθνική τους στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας. Δεν τα καταφέρνουν αφού το σκορ στον δεύτερο αγώνα των μπαράζ μένει στο 1-1. Προηγούνται νωρίς, τους ακυρώνεται κανονικό γκολ, ο διαιτητής χαρίζεται στο αντιαθλητικό παιχνίδι των Κροατών και ο Μπόκσιτς ισοφαρίζει. Η σπουδαία φουρνιά των Λούζνι, Χούσιν, Ρεμπρόφ, Γκολόβκο και Σεβτσένκο μένει σπίτι να παρακολουθεί το Μουντιάλ από την τηλεόραση.
Δώδεκα χρόνια μετά, η, ξεπεσμένη πια, Ντιναμό Κιέβου ξανασυναντά την Μπαρτσελόνα σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, με τους Καταλανούς να είναι μακράν η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Το Νοέμβριο του 2009, οι Ουκρανοί χάνουν αξιοπρεπώς και τις δύο φορές από την παρέα του Γκουαρντιόλα (τερμάτισαν τελευταίοι στον όμιλο πίσω από Ίντερ και Ρούμπιν Καζάν) και ετοιμάζονται για τα μπαράζ με τη δική μας εθνική ομάδα στα πλαίσια της πρόκρισης στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής. Σε ρόλο θύτη, τότε, ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης έστειλε τη χώρα μας στο Μουντιάλ, σε ρόλο θύματος ο Αντρέι Σεβτσένκο που κλαίει αφού καταλαβαίνει πως έχασε την τελευταία του ευκαιρία για να βρεθεί σε μια τέτοια διοργάνωση.
Σήμερα, η παρηκμασμένη Ντινάμο Κιέβου έχει θέση μόνο στο Europa League και η Εθνική Ουκρανίας απαρτίζεται -ξανά- από παίκτες που παίζουν αποκλειστικά στο πρωτάθλημα της χώρας. Τους λείπει το ταλέντο και η λάμψη των 90s ωστόσο φτάνουν, για άλλη μια φορά, κοντά στο θαύμα απέναντι στους Γάλλους, χωρίς να καταφέρουν. Αποκλεισμένοι με ακόμα πιο πικρό τρόπο επιβεβαιώνουν πως ο Νοέμβριος δεν είναι ο μήνας τους.
