Τι τρέχει με τον Σπανούλη λοιπόν; Σαν να λέμε «τι τρέχει με τον καλύτερο παίκτη στην Ευρώπη;»…
Γιατί, αυτός είναι ο Σπανούλης, ο «καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη». Ανοίγω παρένθεση. Είναι σημαντική η διαφορά του καλύτερου παίκτη από τον μεγαλύτερο.
Ο «μεγαλύτερος παίκτης στην Ευρώπη» είναι ο Διαμαντίδης, “greatest”, που λένε στο ΝΒΑ, ενώ ο Kill Bill -αγαπημένο nickname, αγαπημένου Βαγγέλη Ιωάννου- είναι ο καλύτερος. Ο “best”, με λίγα λόγια. Στην ίδια λογική, που στο ΝΒΑ ο ΛεΜπρόν είναι ο καλύτερος, αλλά ο Ντάνκαν είναι ο μεγαλύτερος.
Κλείνω την παρένθεση! Ο “best European player” λοιπόν και ο «πιο δυνατός πνευματικά» παίκτης -δεν το μόνο λέω εγώ, αλλά οι συμπαίκτες και οι αντίπαλοί του- όταν βλέπει τον Παναθηναϊκό, τα χάνει. Και το περίεργο δεν είναι ότι τα χάνει -κυριολεκτικά- στο παρκέ, αλλά τα χάνει στο μυαλό του και τα χάνει τόσο πολύ, που κάνει και τους συμπαίκτες του να «πελαγώνουν». Λογικό είναι! Κι εσύ αν έβλεπες τον μεγάλο αδελφό σου, που μια ζωή σε ξελάσπωνε στα δύσκολα, να μοιάζει ανήμπορος, μάλλον θα… πήγαινες μόνος σου στον πάγκο!
Το γιατί, στο δικό μου το μυαλό έχει τρεις παραμέτρους.
1) Ο Σπανούλης βλέπει την «πράσινη» ρακέτα σαν ναρκοπέδιο, καθώς -κυρίως πέρσι- η «τάπα έπεσε σύννεφο», με αποτέλεσμα φέτος, να αποφεύγει ακόμα και ως σκέψη τη διείσδυση. Αφαιρεί δηλαδή, μόνος του, το πιο δυνατό στοιχείο του παιχνιδιού του και κόβει βόλτες στα 8 μέτρα, απ’ όπου προσπαθεί να βάλει σουτ απέναντι σε -συνήθως- σαφώς ψηλότερους αντιπάλους.
2) Ο Σπανούλης τρελαίνεται να είναι ο ηγέτης, τη βρίσκει να έχει την ευθύνη, είναι ικανός να ανακαλύπτει κίνητρο, είτε παίζει με τον Κατσίβελη στην προπόνηση, είτε με τον Πάρκερ στον τελικό του Eurobasket, αλλά… -μεγάλο αλλά- δεν αντέχει να μην τον παραδέχονται στην ομάδα του. Και πλέον, μετά από 4 χρόνια, είναι σαφές ότι αρκετοί φίλαθλοι του Ολυμπιακού δεν παραδέχονται τον Σπανούλη. Τον «κράζουν» στην πρώτη ευκαιρία, ξεχνάνε ότι τους «χάρισε» 4 τρόπαια σε 4 σεζόν, ενώ ο Ολυμπιακός είχε μόλις 2 (κύπελλα) στις προηγούμενες 14 και γενικά νιώθει -και δυστυχώς δεν έχει άδικο- ότι δεν έχει «κερδίσει» τους πάντες στον Ολυμπιακό. Κι αυτό τον τρελαίνει, τον κάνει να νιώθει αδικημένος και τον κάνει να παίζει διαρκώς σαν να έχει να αποδείξει κάτι, ενώ -μεταξύ μας- δεν έπρεπε να έχει να αποδείξει ΤΙΠΟΤΑ!
3) Μάτζικ – Μπερντ, Γκάλης – Γιαννάκης, Ζιντάν – Ρονάλντο, Μέσι – Κριστιάνο, Ντιρκ – Πάου, ΛεΜπρόν – Ντουράντ… Διαμαντίδης – Σπανούλης. Το μπάσκετ είναι πάνω απ’ όλα rivalries και στην Ελλάδα είμαστε πολύ τυχεροί που βλέπουμε κάθε χρόνο δύο από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους γκαρντ όλων των εποχών να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον. Με μια διαφορά. Ο Διαμαντίδης σε κάθε χαμένο σουτ, ακούει -δεν ακούει, αλλά λέμε τώρα- ένα «αχ ρε Μήτσο, βάλε το επόμενο» ή στη χειρότερο ένα «γέρασες ρε Μήτσο, αλλά δεν πειράζει», ενώ ο Σπανούλης «ακούει» ένα «ρε τόσα λεφτά παίρνεις, βάλε ένα». Πολύ σκληρό και -κυρίως- πολύ άδικο.
Για να επιστρέψω στο ερώτημα, το πρόβλημα του Σπανούλη είναι πρώτα στο μυαλό το δικό του και των φιλάθλων της ομάδας του, όχι της πλειοψηφίας προφανώς, και λιγότερο στα δυαμικά “hedge out” και στην άμυνα με ψηλό αντίπαλο που εφαρμόζει ο Παναθηναϊκός. Αν θα το ξεπεράσει; Ειλικρινά μετά από τόσους αγώνες, έχω αρχίζει να κλονίζομαι, αλλά αν κάποιος στην Ευρώπη μπορεί να βγει από τέτοιο… πηγάδι, αυτός είναι ο Σπανούλης.
Ο Βασίλης Παπανδρέου είναι αρχισυντάκτης και καλύπτει μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις για το gazzetta.gr. Σκοράρει κι έξω από τη γραμμή των 140 χαρακτηρων εδώ.
