Η πυγμαχία στην Πάτρα είναι ένα πολύ δημοφιλές άθλημα, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι pop. Η πόλη έχει ιστορία στην πυγμαχία και έχει βγάλει πολλούς και καλούς μαχητές. Πολλά σωματεία, σύλλογοι, γυμναστήρια και αθλητές, δηλαδή πολύ ξύλο. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε στο “Promo Fight II – Patra VS all” ένα τουρνουά μαχητικών αθλημάτων που έγινε στο στάδιο “Τόφαλος” και ενώ ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές τελικά τελείωσε με έναν κάπως άδοξο τρόπο. Όχι δεν έπεσε ξύλο. Παραλίγο!
Η βασική ιδέα της διοργάνωσης ήταν οι καλύτεροι πατρινοί αθλητές, εναντίον αθλητών από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Δυστυχώς δεν είχε σοβιετικό σούπερσταρ πυγμάχο όμως εμείς πήγαμε λίγο πριν το main event για να δούμε κάποια από τα pre-games και να μπούμε στο κλίμα. Muay Thai, kick box και κλασσική πυγμαχία. Όλοι όσοι ήταν έξω από το ρινγκ, όσοι ετοιμάζονταν να μπουν και όσοι είχαν ήδη μπει, φαίνονταν χαλαροί και ευδιάθετοι γιατί υπήρχε η αίσθηση ενός εντυπωσιακού, για επαρχιακή πόλη, show και όλοι περιμέναμε να δούμε τις μάχες που θα κρατούσαν μέχρι αργά τη νύχτα. Όλοι περίμεναν υπομονετικά, πολύ νεολαία, μπαμπάδες με γιους, παλαίμαχοι και πολλοί φυσικά πολλοί αθλητές.
Είχα διαβάσει τον «Πυγμάχο» του Τζακ Λόντον μικρός και περίμενα να δω αντίστοιχες σκηνές όπου ο μποξέρ πέφτει στο καναβάτσο μετά από έναν επικό αγώνα και τα πρόσωπα των θεατών έχουν περισσότερη αγωνία από αυτά των πυγμάχων. Οι πυγμάχοι λένε πως αν δεν έχεις άγχος τότε μάλλον η μάχη δεν σε νοιάζει. Όλοι έδειχναν να έχουν άγχος αλλά κανείς τους δεν ξέφευγε. Άραγε, το ξύλο που θα φας και το ξύλο που θα ρίξεις θα είναι ισόποσα για να είσαι αρκετά καλός ώστε να γίνεις επαγγελματίας;
Στην πυγμαχία, τα συναισθήματα που ζωγραφίζονται στα πρόσωπα των αθλητών είναι πιο δυνατά από την ίδια την εικόνα του αίματος. Όχι δεν είδαμε αίμα, οι μάχες ήταν καθαρές και πολύ επαγγελματικές, όμως όταν το σώμα σου δέχεται χτυπήματα, η αίσθηση της άμυνας είναι ίσως η πιο ανθρώπινη αίσθηση ζωγραφίζεται στο πρόσωπο, η αίσθηση της αυτοσυντήρησης. Τα μαχητικά αθλήματα, εκτός από τον αθλητισμό, έχουν άμεση σχέση με τον χορό αν το καλοσκεφτείς. Είναι σαν χορογραφίες με αγνή δύναμη που διαπραγματεύονται την αιώνια διαμάχη, τον πόλεμο. Ίσως ο Ηράκλειτος να είχε δίκιο που πίστευε ότι ο κόσμος δημιουργείται από τη «φωτιά», την αντίθεση και τον πόλεμο μεταξύ των αντιθέτων. Έλεγε πως τα εναντιόδρομα έχουν ενιαία φορά και πως από τα αντίθετα γεννιέται η ωραιότερη αρμονία. Τρελός; Μάλλον όχι. Ίσως απλά να λάτρευε να πηγαίνει στην παλαίστρα.
Είδαμε δύο-τρείς αγώνες από το main event και κάποια στιγμή έγινε ένα μικρό διάλειμμα. Μετά την παύση η παρουσιάστρια και πρωταθλήτρια Κάλλια Κουρούνη μας ανακοίνωσε πως έχει πολύ άσχημα νέα. Το μυαλό όλων νομίζω πήγε στο χειρότερο γιατί ο τόνος της ήταν εξαιρετικά δραματικός. Όμως εκείνη εκνευρισμένη συνέχισε… “ο κύριος Παγανιάς έχει εξαφανιστεί. Όπου τον βρω θα τον σπάσω στο ξύλο.”
Όλοι έμειναν άναυδοι με αυτές τις δηλώσεις και αρχίσαμε να ρωτάμε ο ένας τον άλλο τι έγινε; Κανείς δεν μπορούσε να το πιστέψει. Τι έγινε; Καταμεσής του main event ένας από τους δύο διοργανωτές πήρε τους αθλητές του και αποχώρησε από την διοργάνωση με αποτέλεσμα να μην συνεχιστούν οι αγώνες και να μείνουν απλήρωτοι οι νικητές αφού υπήρχαν και χρηματικά έπαθλα. Κάποιοι λένε πως πήρε και τις εισπράξεις… Ίσως η ιστορία να θυμίζει κάπως το Ρόκυ Νο 5 χωρίς τους Σοβιετικούς πάλι, ποιος ξέρει, σίγουρα έμεινε η απογοήτευση περισσότερο από τους μώλωπες.
Νοιώθοντας πολύ άβολα από το πως εξελίχθηκε η όλη διοργάνωση φύγαμε. Μόλις είχε βρέξει και αυτό έκανε κάπως πιο βαριά την όλη ατμόσφαιρα.