Το ποδόσφαιρο λόγω της τεράστιας απήχησής του στις μάζες ήταν ανέκαθεν ένα πανάκριβο εμπορικό προϊόν. Στις μέρες μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά το χρήμα είναι αυτό που κινεί τα νήματα. Γήπεδα αποκτούν το όνομα του χορηγού που βοηθά στην αποπεράτωσή τους (όπως το Emirates της Άρσεναλ ή το Allianz Arena της Μπάγερν ενώ ακόμη και η Ρεάλ είναι σε συζητήσεις για τη μετονομασία του Μπερναμπέου) τεράστιες συμφωνίες κλείνονται για τη διαφήμιση της φανέλας μιας δημοφιλούς ομάδας (25 εκ. εισπράττει το χρόνο η Μπάρτσα από το Qatar Foundation) και η ροή του χρήματος φυσικά δεν αφήνει ανεπηρέαστους τους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού, τους ποδοσφαιριστές.
Από την εφαρμογή του νόμου Μποσμάν και μετά οι ρόλοι αντιστράφηκαν και οι παίκτες ήταν αυτοί που πήραν τον έλεγχο στα χέρια τους, εκβιάζοντας πολλές φορές τις ομάδες τους για μια μεταγραφή (πρόσφατο παράδειγμα ο Γκάρεθ Μπέιλ). Έτσι, με τους περισσότερους να αλλάζουν ομάδες σαν τα πουκάμισα, σπανίζουν οι περιπτώσεις που η αγάπη για τη φανέλα ή το δέσιμο με την κερκίδα υπερνικά το οικονομικό όφελος. Ακολουθεί μία ενδεκάδα από παίχτες – σημαίες, που το όνομά τους έχει ταυτιστεί με εκείνο της ομάδας τους.
Τερματοφύλακας: Ίκερ Κασίγιας, Ρεάλ. 601 συμμετοχές
Τον Κασίγιας τον μάθαμε στην Ελλάδα από ένα ματς κόντρα στον Ολυμπιακό για το Champions League το 1999, όταν ο 18χρονος τότε γκολκίπερ παρά τα τρία γκολ που δέχτηκε ήταν ο MVP του αγώνα, δίνοντας μία πρόγευση για τη σπουδαία καριέρα που θα διέγραφε τόσο με τη Ρεάλ όσο και με την εθνική Ισπανίας. Το φύσει επιθετικό παιχνίδι της βασίλισσας τον άφηνε πολλές φορές έκθετο να παλεύει μόνος του για να κρατήσει ανέπαφη την εστία του, μα οι απίθανες επεμβάσεις του όλα αυτά τα χρόνια οδήγησαν τους οπαδούς να τον ανακηρύξουν σε “Άγιο Ίκερ”. Εδώ κι ένα χρόνο όμως τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Λίγο οι φιλίες του με τους παίχτες της Μπαρτσελόνα, λίγο η πτώση της απόδοσής του, αλλά κυρίως οι διαρροές που του χρεώνουν λόγω της σχέσης του με τη ρεπόρτερ Σάρα Καρμπονέρο, τον έκαναν να χάσει το έρεισμά του τόσο στα αποδυτήρια της Βασίλισσας όσο και στην εξέδρα. Ο ίδιος προσπαθεί να κρύψει τη δυσαρέσκειά του για τον παραγκωνισμό και πλέον, με το Μουντιάλ της Βραζιλίας να κοντοζυγώνει, έχει αρχίσει να σκέφτεται το ενδεχόμενο της αποχώρησης. Ίσως ήρθε η ώρα για υποστολή σημαίας, με την Μπάρτσα ήδη να τον γλυκοκοιτάζει, σε μία μετακίνηση που αν συμβεί θα προκαλέσει αναταράξεις.
Δεξί μπακ: Χαβιέ Ζανέττι, Ίντερ 790 συμμετοχές
Ο Αργεντίνος αρχηγός των νερατζούρι έχει ήδη περάσει στο πάνθεον των μεγάλων της Ίντερ. Παρών τόσο στις δύσκολες στιγμές της αποχής από τους τίτλους όσο και στις μεγάλες διακρίσεις με τα συνεχόμενα πρωταθλήματα και το Champions League του 2010 (το οποίο ήταν το 700ό παιχνίδι του με την Ίντερ) είναι ένας ζωντανός θρύλος. Η αστείρευτη ενέργειά, του επιτρέπει να παίζει ακόμη και σήμερα στα 40 του, η τεχνική και η διορατικότητά του, τον μετέτρεψαν σε έναν από τους κορυφαίους δεξιούς μπακ του κόσμου. Κάποτε έφτασε πολύ κοντά στη Ρεάλ Μαδρίτης, όμως ευτυχώς για τους Ιντερίστι η μεταγραφή χάλασε, και ο Ζανέτι παρέμεινε για να οδηγήσει την ομάδα του Μιλάνου σε μέρες δόξας.
Στόπερ: Κάρλες Πουγιόλ, Μπαρτσελόνα. 537 συμμετοχές
Μπορεί όλα αυτά τα χρόνια της παντοκρατορίας της Μπαρτσελόνα τα φώτα να έπεφταν κυρίως στους επιθετικούς, στον Μέσι, τον Ροναλντίνιο ή τον Ετό’ο, όμως ο αγαπημένος των οπαδών ήταν ο Κάρλες Πουγιόλ. Μπορεί τεχνικά να ήταν ο λιγότερο προικισμένος, όμως το απαράμιλλο πάθος και η αυταπάρνησή του τον μετέτρεψαν σε σύμβολο των Καταλανών. Ακόμη και όταν αγωνιζόταν τραυματίας δεν τα παρατούσε ποτέ, μεταδίδοντας τη φλόγα του και στους υπόλοιπους. Στυλοβάτης της άμυνας τόσο ως στόπερ όσο και ως δεξί μπακ, η μόνη περίπτωση που πλησίασε σε άλλη ομάδα ήταν όταν τον ζητούσε επίμονα η Μίλαν, όμως τελικά οι δύο διοικήσεις δεν τα βρήκαν, προς τέρψιν του Πουγιόλ και των μπλαουγκράνα οπαδών. Στα 35 του πλέον, ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς, είναι κοντά στην αποχώρηση από την ενεργό δράση. Με επτά πρωταθλήματα, τρία Champions League, δύο Euro κι ένα Μουντιάλ, ο Πουγιόλ με την ιδιαίτερη κόμη του θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους μεγάλους της Μπάρτσα.
Στόπερ: Τζον Τέρυ, Τσέλσι. 554 συμμετοχές
Ένας παίχτης που συνοψίζει την ιστορία της Τσέλσι στην εποχή Αμπράμοβιτς, είναι ο Τζον Τέρυ. Παρών σε όλες τις μεγάλες στιγμές των μπλε, από τα τρία πρωταθλήματα και τον χαμένο τελικό του Champions League κόντρα στη Γιουνάιτεντ, όπου το δικό του άστοχο πέναλτυ κόστισε τον τίτλο στην Τσέλσι, μέχρι το θρίαμβο του 2012 απέναντι στην Μπάγερν που έφερε στους Λονδρέζους το πολυπόθητο κύπελλο. Μάλιστα οι πανηγυρισμοί του Τέρυ ήταν τόσο έξαλλοι, που προκάλεσαν πολλά χιουμοριστικά βίντεο να τον δείχνουν να πανηγυρίζει σε διάφορες σημαντικές ή μη περιστάσεις. Ο αρχηγός της Τσέλσι δεν είναι και το πιο ήσυχο παιδί των αγγλικών γηπέδων, καθώς έχει μπλέξει σε διάφορες επεισοδιακές καταστάσεις. Έχει κατηγορηθεί για ρατσιστική επίθεση στον Άντον Φέρντιναντ, για εξωσυζυγική σχέση με τη γυναίκα του τότε συμπαίκτη του Γουέιν Μπριτζ, καθώς και για ξυλοδαρμό έξω από μπαρ. Όμως έστω και στα 33 του παραμένει ένας αμυντικός κορυφαίου επιπέδου και οι φαν της Τσέλσι ίσως σύντομα αναγκαστούν να αποχωριστούν τον αρχηγό τους αν ο τελευταίος ενδώσει στις “τουρκικές σειρήνες” της Γαλατάσαραϊ.
Αριστερό μπακ: Φίλιπ Λαμ, Μπάγερν 372 συμμετοχές
Με εξαίρεση τη διετία 2003-05 όταν και έκανε το αγροτικό του στη Στουτγκάρδη, ο βραχύσωμος αμυντικός έχει περάσει όλη του την καριέρα στην ομάδα της γενέτειράς του, στη Μπάγερν Μονάχου. Τα τελευταία χρόνια είναι αρχηγός τόσο της Μπάγερν όσο και της Εθνικής της χώρας του. Ευφυής ποδοσφαιρικά, αγαπημένο πολυεργαλείο των προπονητών με την άνεση που διαθέτει να αγωνίζεται σε διάφορες θέσεις. Από τους κορυφαίους δεξιούς μπακ του κόσμου, εξίσου καλός όμως και ως αριστερός μπακ όσες φορές έχει χρειαστεί. Φέτος ο Γκουαρντιόλα τον χρησιμοποιεί ως αμυντικό χαφ, με τον Λαμ να ανταποκρίνεται με επιτυχία και σε αυτόν το ρόλο. Πολλοί ήταν οι μνηστήρες που τον διεκδίκησαν όλα αυτά τα χρόνια, ιδίως για την Μπαρτσελόνα υπήρξε ευσεβής πόθος. όμως ο ίδιος επέλεξε να μείνει στο Μόναχο. Ο 30χρονος Λαμ κατέχει το ρεκόρ του μεγαλύτερου προστίμου στην ιστορία των βαυαρών με 25.000 ευρώ, όταν το 2009 κατέκρινε δημόσια τη διοίκηση για έλλειψη πλάνου. Σα να τον άκουσαν οι διοικούντες και άλλαξαν πολιτική τα επόμενα χρόνια, με αποτέλεσμα τρεις τελικούς Champions League, στον τρίτο από τους οποίους ο Λαμ ήταν αυτός που σήκωσε την κούπα.
Αμυντικός χαφ: Ντανιέλε Ντε Ρόσι, Ρόμα 417 συμμετοχές
Ο Τότι είναι ο αιώνιος αρχηγός της Ρόμα, κάτι που συνεπάγεται ότι ο 30χρονος Ντε Ρόσι θα είναι ο αιώνιος υπαρχηγός. Λατρεύεται κι αυτός από τους τιφόζι τόσο για την ποιότητα και την αγωνιστική προσφορά του, όσο και για την αφοσίωσή του στο σύλλογο. Οι σειρήνες πολλές όλα αυτά τα χρόνια, κι αν η διοίκηση κάποιες φορές έδειχνε διατεθειμένη να τον πουλήσει ώστε να καρπωθεί ένα τεράστιο ποσό, εκείνος κάθε φορά αντιδρούσε καταφέρνοντας την παραμονή του στην ομάδα της καρδιάς του.
Κεντρικός χαφ: Τσάβι Ερνάντες, Μπαρτσελόνα 621 συμμετοχές
Ο εγκέφαλος της μηχανής της Μπάρτσα που κατέκτησε τα πάντα εντυπωσιάζοντας με το κυριαρχικό της παιχνίδι τα τελευταία χρόνια, δεν είναι άλλος από τον υπερπολύτιμο Τσάβι Ερνάντες. Έχοντας περάσει όλη του την καριέρα στους μπλαουγκράνα, απέρριπτε με μεγάλη ευκολία όλες τις προτάσεις άλλων ομάδων, ειδικά της Ρεάλ, που στο πρόσωπό του έβλεπε έναν νέο Λουίς Φίγκο. Διάδοχος του Γκουαρντιόλα στο κέντρο της Μπάρτσα, πολλοί πιστεύουν πως ο Τσάβι θα μπορούσε να γίνει ακόμη καλύτερος προπονητής κι από τον Πεπ.
Δεξί χαφ: Στήβεν Τζέραρντ, Λίβερπουλ 615 συμμετοχές
Γέννημα θρέμμα Liverpoolian, ο Τζέραντ είναι ήδη ένας θρύλος στο Μέρσεϊσαϊντ. Μπορεί στα 15 χρόνια που αγωνίζεται με τους κόκκινους να μην έχει καταφέρει να φέρει το πρωτάθλημα στο λιμάνι (αν και φέτος που κανένας δεν υπολόγιζε τη Λίβερπουλ μπορεί να γίνει η δουλειά) αλλά η κλάση του και η αφοσίωσή του είναι στοιχεία αρκετά για να τον καθιερώσουν στις συνειδήσεις των οπαδών ως έναν από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών δίπλα στους Κίγκαν, Νταλγκλίς, και Ρας. Είχε ευκαιρίες να φύγει, τόσο για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όσο και για την Τσέλσι από την οποία έφτασε μια ανάσα το 2004. Όμως το κάρμα του πρόσταζε να μείνει στη Λίβερπουλ, με την οποία κατέκτησε το Champions League το 2005 στον επικό τελικό της Κωνσταντινούπολης κόντρα στη Μίλαν.
Αριστερός χαφ: Ράιαν Γκιγκς, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 840 συμμετοχές
Ο καλός στρατιώτης Ράιαν, είναι ένας παίχτης σύμβολο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Σε μια εικοσαετία κατά την οποία τεράστιοι παίχτες ήλθαν και απήλθαν από το δυναμικό των μπέμπηδων, ο Γκιγκς ήταν πάντα εκεί, να τρομοκρατεί τις αντίπαλες άμυνες και να ενθουσιάζει την κερκίδα με τις εμπνεύσεις του. Πιστός στη Γιουνάιτεντ, ποτέ δε σκέφτηκε να αλλάξει φανέλα. Το είχε κάνει άλλωστε στο παρελθόν, όταν σε ηλικία 14 ετών ενέδωσε στις πιέσεις του Φέργκιουσον κι εγκατέλειψε τις ακαδημίες της Σίτυ για χάρη των κόκκινων διαβόλων. Στα σαράντα του πλέον, κι έχοντας αναλάβει πιο κεντρικό, δημιουργικό ρόλο, ανανέωσε για άλλον ένα χρόνο το συμβόλαιό του.
Σέντερ φορ: Φραντσέσκο Τότι, Ρόμα. 638 συμμετοχές
Όταν ο Φραντσέσκο Τόττι πρωτοφόρεσε τη φανέλα της Ρόμα σε επίσημο αγώνα, πρωθυπουργός στην Ελλάδα ήταν ο Μητσοτάκης. Είκοσι χρόνια μετά, ο επίτιμος μπορεί να έχει αφήσει τα παιδιά του στο πόστο του, ο Τόττι όμως εξακολουθεί να μαγεύει τους τιφόζι με τις εμφανίσεις του. Ο 37χρονος αιώνιος αρχηγός της Ρόμα, δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών στο Καμπιονάτο, ανέβαλλε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση που είχε προγραμματίσει για το καλοκαίρι, υποκύπτοντας στις πιέσεις όλων στην ομάδα και ανανεώνοντας για άλλα δύο χρόνια. Στο μεταξύ, δεν είναι καθόλου απίθανο να επιστρέψει και στην εθνική για το Μουντιάλ για να οδηγήσει τους ατζούρι όπως είχε κάνει και το 2006 όταν και κατέκτησαν το τρόπαιο. Ο Τόττι έχει ακούσει τα πάνδεινα από τους αντιπάλους του, και σαν απάντηση έχει εκδώσει δύο βιβλία με όλα τα αστεία που κυκλοφορούν για αυτόν, συγκεντρώνοντας χρήματα για το φιλανθρωπικό ίδρυμά του.
Περιφερειακός επιθετικός: Αντόνιο Ντι Νατάλε, Ουντινέζε 353 συμμετοχές
Λιγότερο διάσημος από τους υπόλοιπους αυτής της λίστας, ο 36χρονος Τοτό Ντι Νατάλε όμως είναι ένας από τους πιο θεαματικούς παίχτες των ευρωπαϊκών γηπέδων. Διανύει τη δέκατη σεζόν του στην Ουντινέζε, και παρά το ότι κάθε καλοκαίρι έχει προτάσεις από όλες τις μεγάλες ομάδες της Ιταλίας εκείνος τις απορρίπτει δηλώνοντας πως θέλει να κλείσει την καριέρα του με τις ζέβρες. Πρώτος σκόρερ του Καμπιονάτο για το 2009 και το 2010, έχει στο ενεργητικό του πολλά καταπληκτικά γκολ που δε χορταίνεις να βλέπεις ξανά και ξανά. Μεγάλος του στόχος η συμμετοχή του με την εθνική στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, και από τους διάφορους Μάτρι και Πατσίνι που διόλου απίθανο να εξασφαλίσουν μια θέση στο ρόστερ, ο Τοτό σίγουρα το αξίζει περισσότερο.
