Μία από τις πιο βασικές αιτίες που οι κλόουν είναι τόσο τρομακτικοί στην συνείδηση πολλών, είναι η εν έτει 1990 τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου It του Stephen King στην μίνι σειρά, με την εικόνα του Tim Reid που εμφανίζεται από τον υπόνομο να έχει χαρακτεί στη μνήμη μας για τα καλά. Η ανακοίνωση της κινηματογραφικής μεταφοράς του It δεν μπορούσε παρά να είναι μεγάλο νέο για τους λάτρεις του τρόμου που περιμένουν πώς και πώς να δουν τον Pennywise στην μεγάλη οθόνη. Ήταν η κατάλληλη αφορμή για να θυμηθούμε άλλα 20 θρίλερ που δεν σταματούν να μας σκιάζουν.
H ταινία που στοίχειωσε την ιστορία του σινεμά κυρίως με την παραπάνω θρυλική σκηνή έδωσε άλλο αέρα στην φράση «Μένω ακόμη με τη μαμά μου». Και μάλιστα ο Hitchcock για να διαβεβαιώσει ότι οι θεατές θα μπουν για τα καλά στο κλίμα, είχε δώσει γραμμή να μην επιτρέπεται η είσοδος μετά την έναρξη της ταινίας στις αρχικές προβολές. Άλλος για το Bates Motel;
H πανέμορφη Katherine Deneuve σε ρόλο γυναίκας που δεν μπορεί να δεχτεί την σεξουαλικότητά της και την αποστρέφεται στο κλειστοφοβικό θρίλερ του Roman Polanski που αποτύπωσε αριστουργηματικά την προβληματική διαχείριση της γυναικείας σεξουαλικότητας.
-Είναι ήσυχο μωράκι ο γιος σας;
-Άσε, διάολος…
Ζευγάρι (Julie Christie και Donald Sutherland) που έχασε την μικρή του κορούλα, πηγαίνει στη Βενετία όπου δύο γυναίκες ισχυρίζονται ότι έρχονται σε επαφή με το πνεύμα της κόρης τους. Και πάνω που ο John Baxter νόμιζε ότι είδε την κόρη του, κάτι πήγε λάθος…
Τα λόγια είναι περιττά όταν για να περιγράψουμε κάποιον που…«σεληνιάστηκε» λέμε ότι έγινε «σαν το κοριτσάκι του Εξορκιστή».
Το κλασικό θρίλερ του Steven Spielberg που καλό είναι να αποφύγετε να δείτε τους καλοκαιρινούς μήνες γιατί θα στοιχειώσει τις βουτιές σας.
Aν το Repulsion του Roman Polanski έδωσε μία κλειστοφοβική χροιά στην κινηματογραφική αποτύπωση του γυναικείου ψυχισμού, ο Dario Argento τον «βούτηξε» σε μία ψυχεδελική χρωματική πανδαισία και πέρασε στο πάνθεον της υποδειγματικής έγχρωμης φωτογραφίας.
Όταν ο Stanley Kubrick συναντά τον Stephen King, το αποτέλεσμα είναι ένα από τα πιο θρυλικά θρίλερ όλων των εποχών. Heeeeere’s Joooohnnyyy!
Σπίτι οικογένειας καταλαμβάνεται από φαντάσματα, αλλά μην πάει το μυαλό σας σε κάτι χαριτωμένο όπως ο Κάσπερ.
«Τα μέσα είναι η προέκταση των άκρων μας» έλεγε ο Marshall Mcluahan και ο David Cronenberg αποφάσισε να το μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη.
Γιατί και μόνο η όψη από γιγάντιες θανατερές αράχνες είναι αρκετές για να τρέμει το φυλλοκάρδι μας.
H ιστορία του ανθρωποφάγου Hannibal Lecter καλά κρατεί ακόμη το θρύλο μέσα από sequels αλλά και την τηλεοπτική μεταφορά του ήρωα, αλλά επιμένουμε να θυμόμαστε την πρώτη μας συνάντηση μαζί του μέσα από την υποκριτική δεινότητα του Anthony Hopkins.
Μία ταινία που καταφέρνει από την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή να σε κάνει να τεντώνεσαι στην καρέκλα σου με την συνεχή και κλιμακωτή ψυχολογική πίεση και βία που σου προκαλεί. Ο Haneke δίνει ρέστα και μάλιστα, ξαναγύρισε την ταινία το 2007 στην αμερικανική εκδοχή της και πιστή καρέ καρέ στην ορίτζιναλ γερμανική ταινία. Funny!
Οι περισσότεροι γνωρίσαμε την συγκεκριμένη ιστορία το 2002 μέσα από την αμερικανική διασκευή της, αλλά η πρώτη ταινία αποδεικνύει ότι οι Ιάπωνες πέρα από τα anime, δεν θεωρούνται τυχαία και μάστορες του τρόμου. Συν τοις άλλοις, η συγκεκριμένη ιστορία με τις καταραμένες βιντεοκασέτες που στοιχειώνουν όποιον τις δει έχει κάτι από Videodrome και πολύ μας αρέσει.
Η ταινία που δημιούργησε τεράστιο hype γύρω από το όνομά της, τρομάζει κυρίως λόγω της αληθοφάνειας και της DIY αισθητικής.
Ευκατάστατος και γοητευτικός τριαντάρης Νεοϋορκέζος τραπεζικός υπάλληλος κρύβει creepy εκπλήξεις πίσω από αυτή την εικόνα και ο Christian Bale μεταμορφώνεται σε έναν από τους πιο πειστικούς ψυχάκηδες της μεγάλης οθόνης. Κορίτσια, προσοχή.
Εντελώς καφκικά, δύο άγνωστοι βρίσκονται χωρίς να ξέρουν πώς σε ένα δωμάτιο και από εκεί ξεκινάει ένα γαϊτανάκι φονικού παιχνιδιού με έναν κατά συρροή δολοφόνο, στην ταινία που ήταν must όλα εκείνα τα γυμνασιακά Σαββατόβραδα που η παρέα αποφάσιζε να μείνει για ταινία στο σπίτι εκείνου που ήταν μόνος του.
Η creepy αισθητική του David Lynch και το παράλογο και δυστοπικό κινηματογραφικό τοπίο που χτίζει σε κάθε του δουλειά είναι γνωστά, ωστόσο, στην τελευταία κινηματογραφική του δουλειά νιώθεις ότι βιώνεις έναν τρίωρο εφιάλτη όσο παρακολουθείς τα σουρεαλιστικά περάσματα μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας της ηρωίδας που υποδύεται η Laura Dern, με αποκορύφωμα την παραπάνω σκηνή όπου τινάζεσαι από την θέση σου.
Άλλη μία ταινία που γνώρισε και αμερικανική εκδοχή, το σουηδικό θρίλερ αποτελεί κλασική περίπτωση όπου ένα μικρό και γλυκό φαινομενικά κοριτσάκι δεν είναι αυτό που φαίνεται και αποτελεί κλασική επιλογή για movie night στο σπίτι.
Και μιας και πιάσαμε τα creepy κοριτσάκια, κανένα δεν υπήρξε τόσο πειστικό και τρομακτικό στην μεγάλη οθόνη όσο η μικρή Esther στο Orphan. Ζευγάρι που έχασε το μωρό της, αποφασίζει να υιοθετήσει την μικρή Esther η οποία στην πορεία αποδεικνύεται ότι δεν είναι και τόσο μικρή…