«Από τις 5 τα ξημερώματα βρίσκομαι εδώ. Περπάτησα από το Παγκράτι, να μην αναγκαστώ να περιμένω στην ουρά. Ήμουνα από τους πρώτους που μπήκαν στο παρεκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου για τον ύστατο χαιρετισμό στον Βασιλιά της Ελλάδας. Δεν γινόταν να μην έρθω στον Βασιλέα μας», λέει με περηφάνια και συγκίνηση, λίγο πριν τις 9 το πρωί, ο ηλικιωμένος κύριος Γιάννης στον πολύ νεαρότερο και ομοϊδεάτη Χανιώτη-ραντάρ, που σκανάρει την κίνηση, μπροστά από την ερμητικά κλειστή είσοδο του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών, επί της Μητροπόλεως. Πίσω ακριβώς από ένα πλήθος περιορισμένο κι εμβολισμένο στο πεζοδρόμιο, από θέση βολής, με το κινητό τηλέφωνο στο χέρι, αναμένοντας τους γαλαζοαίματους για την κηδεία του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ στη Μητρόπολη. «Ο Χάρι δεν θα έρθει, ούτε όμως κι ο Κάρολος. Θύμωσε με το Τατόι», σχολίαζε στην παρέα της κυρία, που ήξερε αναλυτικά όλο το ρεπορτάζ για τους πρίγκιπες που θα παρίσταντο στην κηδεία-κοσμικό γεγονός για μερίδα και του εγχώριου Τύπου.
«Εγώ ήρθα από τα Χανιά», απαντά στον Παγκρατιώτη θιασώτη της Βασιλείας ο νεαρός άνδρας, που στέκεται δίπλα του ώρα, κι όταν του λέω προβοκατόρικα «Μα ειδικά η Κρήτη ήταν «βαμμένη» Βενιζελική. Στο Δημοψήφισμα καταποντίστηκε η Βασιλεία», δυσανασχετεί. «Πριν λίγη ώρα πέρασε από μπροστά μου ένας Σφακιανός, με παραδοσιακή στολή. Με το καράβι που ήρθα από τα Χανιά ήτανε κι άλλοι που ήρθαν στην Αθήνα για την κηδεία», επιμένει.
Ουρά από τη Μητρόπολη ως και την Αιόλου, στο λαϊκό προσκύνημα.
Μισό τετράγωνο μακρύτερα, πίσω από το ιερό της Μητρόπολης, βρίσκεται με σάρκα και οστά μπροστά μου ένας δίμετρος Σφακιανός -πιθανολογώ ότι σε αυτόν αναφερόταν ο Χανιώτης-, που φορά βράκα, στιβάνια, κάπα, φέρει μαχαίρες στη μέση και έναν ασημένιο δικέφαλο αετό στον λαιμό. Μαζί του περιμένει, επίσης παραδοσιακά ντυμένη, μια ηλικιωμένη κυρία από το Σούλι. Χαζεύω τα υφαντά πασουμάκια που φορά. Τι περιμένετε;, τους ρωτώ. «10 Μανιάτες, που έρχονται κι αυτοί ντυμένοι με τις στολές της περιοχής τους», με ενημερώνει ο Σφακιανός, με την υφέρπουσα αγανάκτηση για την πολιτική κατάσταση στη χώρα, ενδεχομένως και το πολίτευμά μας και την πρόδηλη για «τα καραβάνια των παράνομων προσφύγων που συρρέουν στη χώρα». Δέχεται να τον τραβήξω βίντεο για να κάνει την αντιπροσφυγική δήλωσή του. «Αν γίνει Δημοψήφισμα, η Βασιλεία θα διαπρέψει. Οι γιοί του εκλιπόντος, θέλω να ξέρετε, είναι παλικάρια», προσθέτει ο Σφακιανός, ενώ η Σουλιώτισσα κουνάει το κεφάλι επιδοκιμαστικά.
Η Σουλιώτισσα κι ο Σφακιανός. Περιμένοντας τους Μανιάτες.
Είναι 9.30 και πίσω μου έχω αφήσει μια ουρά που από το παρεκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου διπλώνει μπροστά από το άγαλμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στη Μητροπόλεως, κατηφορίζοντας από το πεζοδρόμιο έως την Αιόλου. Γυναίκες αφήνουν την ουρά κάθε τόσο και ξαποσταίνουν στα παγκάκια για να πάρουν δυνάμεις ως την τελική στάση στον Άγιο Ελευθέριο. Δίπλα τους στέκονται γέροντες με κατσούνες και τσαρούχια, μεσήλικες με περασμένες εικόνες του τέως και της συζύγου του στο λαιμό, σαν κολάρο. Άλλοι φέρουν κάδρα στα χέρια με πορτρέτο του εκλιπόντος ή τη σημαία του Βασιλείου της Ελλάδας, την οποία φορούν ως κάπα. Κάποιοι κρατούν και σημαία με τον Δικέφαλο αετό.
Αναμονή με τη σημαία του Βασιλείου της Ελλάδος.
“Ίο άμο Ρέινα Σοφία ” λέει στο σημείο της καμπής της ουράς, με θεατρικό πάθος, δείχνοντας το στήθος του, απευθυνόμενος στο μικρόφωνο δημοσιογράφου ισπανικού καναλιού, ο λαλίστατος ηλικιωμένος, με τη σημαία του Βασιλείου της Ελλάδας στο ένα χέρι και στο άλλο μια νάιλον τσάντα γεμάτη τριαντάφυλλα, που τα μοιράζει στον κόσμο για να αποτίσουν, καταθέτοντάς τα, φόρο τιμής στον τέως Βασιλιά. «Ορκιστήκαμε στο στράτευμα πίστη στην πατρίδα. Και στον Βασιλέα. Τηρούμε τον όρκο που κάναμε. Άλλοι τον πουλήσαν λόγω τρέλας», διακήρυσσε λίγη ώρα πριν φωναχτά. Κάτι που επανέλαβε για να τον πάρω βίντεο με το κινητό, παρότι ήταν καχύποπτος με όποιον τον πλησίαζε για δήλωση, ζητώντας να του πει το δημοσιογραφικό Μέσο που εκπροσωπεί.
Γεμάτα τα καφέ στην Ευαγγελιστρίας, όπου σημαίες του Βασιλείου της Ελλάδος “ξεκουράζονται”.
«Δεν κλείσαμε καθόλου χτες βράδυ το μαγαζί. Οι πρώτοι πολίτες στήθηκαν στην ουρά του παρεκκλησίου περιμένοντας από τις 3 τα ξημερώματα μέσα στα σκοτάδια τη σορό του Βασιλιά», μας ενημερώνει γκαρσόνι σε ένα από τα καφέ στη Μητροπόλεως, στα τραπεζάκια του οποίου δεν έπεφτε καρφίτσα από τις 6.30, όπως πρόσθεσε, το πρωί. Αυτό συνεχίστηκε ως το μεσημέρι. Όσοι είχαν καθίσει δεν φαινόταν ότι ήθελαν να μετάσχουν οπωσδήποτε στο λαϊκό προσκύνημα. Σκοπός τους ήταν να χαζέψουν, από θέση ασφαλείας, τους λαμπερούς γαλαζοαίματους που θα εμφανίζονταν. «Πότε θα ξαναδούμε να παρελαύνουν από την Αθήνα τόσοι βασιλιάδες», λέει η κυρία Λίτσα, που σκεφτόταν να μεταβεί μετά την ταφή στο Τατόι, όταν οι επίσημοι προσκεκλημένοι θα επέστρεφαν στο κέντρο, στη Μεγάλη Βρετανία, όπου διαμένουν, «για να δω όσους δεν θα καταφέρω να δω τώρα».
Στασίδι για τους Γαλαζοαίματους.
Δυο προνοητικές κυρίες, καθισμένες σε σπαστά καρεκλάκια, σαν να βρίσκονται στο σαλόνι τους, στην συμβολή Μητροπόλεως και Ευαγγελιστρίας, περιμέναν να ξεκινήσει η παρέλαση των Γαλαζοαίματων. «Δεν ξέρουμε την ώρα που θα έρθουν. Εμείς θα περιμένουμε όσο χρειαστεί», μου είπαν, συνεχίζοντας το κουβεντολόι τους. Ο κύριος Ντίνος ήρθε από την περιοχή της Καστοριάς. «Το Τατόι το αφήσαν να ρημάζει. Ντροπή τους», λέει αγανακτισμένος. «Δεν είμαι βασιλόφρων, ούτε πιστεύω στο θεσμό της Μοναρχίας. Αλλά πρόκειται για ένα γεγονός ιστορικό που δεν θέλω να χάσω», προσθέτει ο Γιώργος, δημόσιος υπάλληλος, που έκοβε βόλτες παρατηρώντας τα τεκταινόμενα γύρω από τη Μητρόπολη. Κάθε τόσο ακουγόταν είτε ο Ελληνικός Ύμνος, είτε χειροκρότημα, όπως τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Αντώνης Σαμαράς.
Μεγάλη η κινητικότητα από το ξημέρωμα στην Μητρόπολη.
«Οι περισσότεροι που μαζεύτηκαν να προσκυνήσουν τη σορό του Βασιλιά και να δουν τους Βασιλιάδες και τις πριγκίπισσες σήμερα δεν έχουν μισό ευρώ στο λογαριασμό τους για να περάσουνε τον υπόλοιπο μήνα», ήταν το σχόλιο, με το οποίο συνόψισε την κουβέντα μας, υπάλληλος στην είσοδο ξενοδοχείου επί της Μητροπόλεως, όπου είχε διαρρεύσει ότι φιλοξενεί γαλαζοαίματους -και μας το επιβεβαιώνει.
Το βέβαιο είναι ότι ένα μέρος της σύγχρονης ιστορίας της χώρας γράφεται με ανορθόδοξο, ακόμη και γκροτέσκο τρόπο, σίγουρα με βαρύ συναίσθημα, ενίοτε με θυμό, στα λαϊκά προσκυνήματα, στον Άγιο Ελευθέριο, το παρεκκλήσι της Μητρόπολης. Εκεί όπου παρακολουθούμε σταθερά μια σύνοψη των αντιφάσεων του Νεοέλληνα και του ελληνικού κράτους από καταβολής του, οπότε εισήχθη έξωθεν… φορετός κι ο θεσμός της Βασιλείας, που διατηρεί ακόμη νοσταλγούς.