Στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη, εκεί γύρω στις 3 τη νύχτα Ελλάδος, ο Rafael Nadal εκτελούσε στη Νέα Υόρκη τον Novak Djokovic, τον κορυφαίο παίκτη στον κόσμο εκείνη τη στιγμή, και σηκώνοντας με το US Open το 13ο Grand Slam της καριέρας του, κορύφωνε την επιστροφή του στα γήπεδα μετά τον τραυματισμό που τον είχε κρατήσει στον καναπέ του στη Μαγιόρκα την προηγούμενη χρονιά. Προχθές το απομεσήμερο στο γήπεδο Philippe Chatrier του Παρισιού, μισό χρόνο μετά κι έχοντας πια επανέλθει στην κορυφή της βαθμολογίας, ο Ισπανός κατάφερε να διατηρήσει το θρόνο του στο κορυφαίο χωμάτινο open για πέμπτη συνεχόμενη φορά. Και υπογραμμίζοντας εμφατικά την πρωτοκαθεδρία του στα μεγάλα τουρνουά, ο Rafa έσβησε ξανά τον Σέρβο από το χάρτη.
Ένα σπουδαίο ματς που ξεκίνησε αμφίρροπο και κατά τα φαινόμενα έτοιμο να ανατρέψει τα προγνωστικά, ο χθεσινός τελικός του Roland Garros έφερνε στο μυαλό το Grand Slam Tennis που είχε βγάλει πριν καμιά τετραετία στο Wii της Nintendo η EA Sports –το οποίο μάλλον παραμένει μέχρι σήμερα το μόνο αξιόλογο παιχνίδι τένις για τη συγκεκριμένη κονσόλα, στο να εκμεταλλεύεται τουλάχιστον τις δυνατότητές της και να σε βάζει και λίγο στο κλίμα της όλης φάσης των μεγάλων τουρνουά. Ο Pat Cash έχει δώσει τη φωνή του στο ρόλο του σχολιαστή των παιχνιδιών που παίζεις, και μάλλον η επιταγή δε θα ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, μιας κι οι ατάκες του εξαντλούνται αρκετά σύντομα, και μένεις να τις ακούς και να τις ξανακούς, μέχρι να μπορείς να τις λες από μόνος σου και να τον βάλεις στο mute. Μία, πάντως, σού μένει περισσότερο απ’ τις άλλες στο μυαλό, τουλάχιστον στο πόσο ταιριάζει σ’ αυτό το υπέροχο, παρεξηγημένο όσο και μεγαλειώδες στις συγκινήσεις του άθλημα που λέγεται τένις.
Το ατού του Nadal έναντι του Djokovic, είναι ότι ο Ισπανός παίζει μόνο για να ισοπεδώσει. Δεν αφήνει σπιθαμή ανεκμετάλλευτη, πυροβολεί για να «σκοτώσει» και πιέζει τον αντίπαλο μέχρι να πνίξει το παιχνίδι του στην απόγνωση.
Ένας πόντος μπορεί να τα φέρει όλα τούμπα, λέει ο Pat Cash. Γιατί πέρα από τις θεαματικές βουτιές, τις εξωπραγματικές επιδόσεις και τις μπαλιές ακριβείας που μπορούν να μετατρέψουν το άθλημα σε επιδείξεις υπερφυσικών, αν όχι κι εξωγήινων δυνάμεων, το τένις υψηλού επιπέδου είναι κυρίως και πάνω απ’ όλα ένα παιχνίδι ψυχολογικής επιβολής της θέλησής του ενός επί της αντίστοιχης του αντιπάλου παίκτη. Και πουθενά δεν είναι αυτό πιο εμφανές απ’ ότι σ’ έναν μεγάλο τελικό. Ένας πόντος μπορεί να τα φέρει όλα τούμπα, κι αυτός ο πόντος μπορεί να είναι το πρώτο break που χρειάστηκε ράλι 54 χτυπημάτων για να το επιβάλλει ο Djokovic στον Nadal, στο δεύτερο set του παιχνιδιού του περασμένου Σεπτέμβρη. Ή μπορεί να είναι απλώς ένα ισοπεδωτικό love game στο 5-5 του δεύτερου σετ, όπως αυτό που επέβαλε ο Nadal στο χθεσινό ματς, γρήγορα ακολουθούμενο από ένα απογοητευτικό double fault στο σερβίς του Σέρβου στο 6-5 αμέσως μετά. Γιατί, δεν πάει να του σπάει το σερί ο Almagro στο σπίτι του τη Βαρκελώνη, να τον πετάει εκτός Μόντε Κάρλο ο συμπατριώτης του Ferrer, και να τον μηδενίζει ο Djokovic στη Ρώμη, στα χώματα του Παρισιού, ο Rafael Nadal θα είναι πάντα βασιλιάς.
Αυτή η λεπτή ανατροπή των ισορροπιών, το σφιγμένο σαγόνι και το διαπεραστικό βλέμμα, που μεταμορφώνονται στο χαλαρό πρόσωπο του σαστισμένου νου, αυτή ακριβώς είναι όλη η άγρια ομορφιά του τένις. Η μεταβίβαση δύναμης, πυγμής, αποφασιστικότητας και οράματος, που τη βλέπεις να συμβαίνει ακριβώς μπροστά στα μάτια σου, σαν μια αδιόρατη μορφή ενέργειας να περνά από τον έναν παίκτη στον άλλο, σχεδόν με την ίδια ταχύτητα που ταξιδεύει το μπαλάκι απ’ τη μια άκρη του κορτ στην απέναντι. Κι ύστερα βέβαια, η διαχείριση του φόβου της νίκης, πολύ περισσότερο απ’ αυτόν της ήττας, είναι που ξεχωρίζει τον πρωταθλητή, απ’ το σωρό των πτωμάτων που αφήνει στο διάβα του. Το ενδεχόμενο να επικρατήσεις, το «μπορεί στ’ αλήθεια να κερδίσω», η δυσπιστία σου απέναντι στο αφοπλιστικό βλέμμα της νίκης, μπορεί να κάνει τη ρακέτα σου να γλιστράει και τα γόνατά σου να τρέμουν. Μπορεί να σε τσακίσει, αν ο τύπος απέναντι μυρίσει το δισταγμό σου. Κι ο Nadal, βέβαια, μυρίζει το δισταγμό καλύτερα απ’ ότι ο καρχαρίας το αίμα.
Κι έτσι ήρθε η ολοκληρωτική ανατροπή των αμυνών του Djokovic μετά το δεύτερο σετ, ο οποίος καταπλακώθηκε απ’ την αδυναμία του να κεφαλαιοποιήσει τις διάφορες σποραδικές καλές στιγμές του σε όλο το υπόλοιπο ματς. Απέναντι σε έναν Nadal που όχι μόνο επεδείκνυε δολοφονική ψυχραιμία και σταθερότητα στο παιχνίδι του, αλλά που σε μια απ’ τις σπάνιες πια εκλάμψεις στην ψυχαναγκαστικά αποπνικτική, αιμοδιψή μενταλιτέ του, εμπλούτισε το ασφυκτικά επιθετικό παιχνίδι του με ασυνήθιστη δημιουργικότητα κι εφευρετικότητα. Γιατί, άλλωστε, το ατού του Nadal έναντι του Djokovic, είναι ότι ο Ισπανός παίζει μόνο για να ισοπεδώσει. Δεν αφήνει σπιθαμή ανεκμετάλλευτη, πυροβολεί για να «σκοτώσει» και πιέζει τον αντίπαλο μέχρι να πνίξει το παιχνίδι του στην απόγνωση.
Αυτή τη λυσσαλέα του μανία, που κάνει τα ματς του πρακτικά ανυπόφορα ακόμη και να τα παρακολουθείς, κατάφερε τουλάχιστον να του νερώσει ο Djokovic, με μερικές απ’ τις πιο απέλπιδες προσπάθειές του να αιφνιδιάσει τον Ισπανό, και να αποκρούσει την τακτική του να μπει στο κορτ, να τον σφυροκοπήσει με μπαλιές από άλλο γαλαξία και να φύγει. Όπως πάντα όμως, το τένις υψηλού επιπέδου, είναι πρώτα και κύρια παιχνίδι ψυχολογίας, κι ο Djokovic δεν είχε χθες, και σπάνια έχει γενικότερα, αυτού του είδους την απαραίτητη ψυχολογία. Γι’ αυτό, άλλωστε, σφράγισε το ματς με τον πιο άδοξο τρόπο που θα μπορούσε να τελειώσει: με το τρίτο και μοιραίο double fault του στο παιχνίδι.
Ο Nadal απ’ την άλλη, ο μόνος τενίστας στην Ιστορία του Roland Garros με 9 συνολικές κατακτήσεις του γαλλικού open στην πλάτη του, επιβεβαιώθηκε ως ο μεγαλύτερος αθλητής που έχει οργώσει με τα παπούτσια του το παριζιάνικο κοκκινόχωμα. Και πλέον με 14 Grand Slam τίτλους στην καριέρα του και μόλις τρεις να του απομένουν για να ισοφαρίσει το ρεκόρ του Roger Federer, μοιάζει έτοιμος να μετατρέψει το σερί των 41 νικηφόρων αναμετρήσεων που έχει πίσω του, στο προωθητικό αέριο που χρειάζεται για να φτάσει και στην κορυφή του Wimbledon, ακριβώς σε δυο βδομάδες από σήμερα.