Με τα πιο μελανά χρώματα περιέγραψαν πριν μερικές εβδομάδες στο Έθνος τα προβλήματα με τα οποία ήρθαν αντιμέτωποι έξι πρυτάνεις με την ανάληψη των καθηκόντων τους. Υποστήριξαν πως οι δραματικές μειώσεις στους προϋπολογισμούς των ιδρυμάτων τους επέφεραν βασικές ελλείψεις σε διοικητικό και διδακτικό προσωπικό και μεγάλα προβλήματα στη θέρμανση. «Φέρνουμε από το σπίτι μας καλοριφέρ», είχε πει χαρακτηριστικά ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Γ. Καψάλης, ενώ ο Αθανάσιος Καραμπίνης, Πρύτανης του Δημοκρίτειου καταγγέλλει ότι αναγκάστηκε πολλές φορές να αναβάλει το μάθημά του επειδή το αμφιθέατρο ήταν παγωμένο. Τη παρακμιακή κατάσταση όμως έρχονται να συμπληρώσουν τα κρούσματα κλοπών, οι βανδαλισμοί και η τραγική εικόνα των σχολών που έχουν μετατραπεί σε χωματερές. Το ξεκίνημα της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς δεν ήταν ευοίωνο και για τους πρυτάνεις των ιδρυμάτων της Αθήνας με τον Ιωάννη Γκόλια του ΕΜΠ να δηλώνει ότι παρέλαβε «ένα κατειλημμένο κτίριο διοίκησης.»
Βασικοί αποδέκτες των όλων των προβλημάτων είναι και οι φοιτητές. Τι είναι αυτό που τους ενοχλεί περισσότερο στα ελληνικά πανεπιστήμια και σε ποιες αλλαγές θα προχωρούσαν έαν ήταν οι ίδιοι στη θέση των πρυτάνεων;
Ειρήνη Γεωργιάδου, Φιλολογία Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 6ο έτος: Αν ήμουν πρύτανης αρχικά θα ήθελα να εισηγηθώ την αλλαγή του συστήματος από την εισαγωγή των φοιτητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Θα πρότεινα λοιπόν την είσοδο του κάθε φοιτητή στη σχολή και το τμήμα της αρεσκείας του χωρίς εξετάσεις και αν αποτύγχαναν 2 φορές μετά το τέλος του 1ου έτους και κάθε έτους να αποβάλλονταν από τη σχολή. Το μοντέλο αυτό λειτουργεί στο εξωτερικό, γιατί όχι κι εδώ. Αν δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, τότε θα επέβαλα αυστηρή διάρκεια σπουδών όσα είναι τα υποχρεωτικά έτη φοίτησης και αμέσως μετά διαγραφή χωρίς εξαιρέσεις με μόνη διάκριση φοιτητές που για λόγους υγείας ή εργασίας θα κωλύονται να δώσουν εξετάσεις, με την επίδειξη εγγράφου που το επιβεβαιώνει. Από την άλλη πλευρά θα έβαζα μια επιτροπή που η λειτουργία της θα ήταν να επανεξετάζει γραπτά που θα δώσουν φοιτητές που θα έχουν κοπεί και είναι δυσαρεστημένοι, ώστε να αποφευχθεί και το σύνδρομο «ανεμιστηράκι». Θα έδινα τη δυνατότητα στους φοιτητές, αν δώσουν πάνω απο πχ 3 φορές ένα μάθημα και κοπούν, να υπάρχει άλλος καθηγητής να πάρουν το μάθημα μαζί του, αν το επιθυμούν. Θα τακτοποιούσα όμως το θέμα του υγειονομικού, ούτως ώστε να μην υπάρχει αυτή η κατάσταση που επικρατεί στις σχολές με τα σκουπίδια και κυρίως το θέμα με τη φοιτητική λέσχη όπου θα φρόντιζα να είναι ανοιχτή.
Φένια Καλογήρου, Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Αθηνών, 4ο έτος: Λίγα πράγματα θα άφηνα ίδια. Κι επειδή το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι», θα ξεκινούσα με μια αξιοκρατική αξιολόγηση των καθηγητών από τους ίδιους τους φοιτητές, από τους συναδέλφους, αλλά και από μια ανώτερη από αυτούς επιτροπή. Εν συνεχεία, θα άλλαζα την κατάσταση που επικρατεί με τα κόμματα. Η ψηφοθηρία σε όλο της το μεγαλείο. Μπαίνεις μέσα στην κάθε σχολή και αντικρίζεις τραπεζάκια και από πίσω αφίσες ΚΝΕ, ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, ΑΡΡΕΝ κλπ. Αυτή δεν είναι εικόνα πανεπιστημίου. Θα μπορούσε να δημιουργηθεί κάτι αντίστοιχο με τα 15μελή στο σχολείο, απαλλαγμένο από κομματικές σκοπιμότητες προς όφελος των αναγκών των φοιτητών. Επίσης, καλό θα ήταν να μην μπαινοβγαίνει όποιος θέλει μέσα στο πανεπιστήμιο παρά μόνον αυτοί που έχουν κάποιο ουσιαστικό λόγο. Σαφώς και είναι δημόσιος χώρος, αλλά καλό θα ήταν να γίνεται έλεγχος των στοιχείων των εισερχομένων. Είναι καιρός, το ελληνικό πανεπιστήμιο να αλλάξει νοοτροπία. Να γίνει τόπος μελέτης κι απόκτησης ουσιαστικών γνώσεων διαμορφώνοντας ενσυνείδητους πολίτες με τη σωστή εξειδίκευση πάνω στο αντικείμενο τους. Αυτός θα πρέπει να είναι κι ο ύψιστος στόχος τους.
Aγγελική Σούρδη, Αρχαιολογικό – ιστορικό Αθήνας, 3ο έτος: Αν ήμουν πρύτανης στο πανεπιστήμιο μου (ΕΚΠΑ και συγκεκριμένα Φιλοσοφική) καταρχήν θα πλήρωνα τις καθαρίστριες ή καλύτερα θα τις διόριζα εκτός των πλαισίων του καθεστώτος εργολαβίας. Έτσι αντί να πρέπει να δώσω λεφτά σε άχρηστους ενδιάμεσους όλα τα λεφτά θα πήγαιναν σε αυτές!
Μαριαλένα Σταύρου, Νομική Σχολή Αθηνών, 4ο έτος: Θα προσπαθούσα να απελευθερώσω το Πανεπιστήμιο από κάθε είδους ιδιωτικό συμφέρον. Αυτή τη στιγμή, τα προγράμματα σπουδών και ο τομέας της έρευνας καθορίζονται από εταιρίες που χρηματοδοτούν το Πανεπιστήμιο. Έτσι, βλεπουμε για παράδειγμα στη φαρμακευτική να γίνεται έρευνα «καλλυντικών» για χάρη του Korres, αντί π.χ. για την καταπολέμηση του καρκίνου. Θα απαγόρευα, λοιπόν, τη συμμετοχή εταιριών στη χρηματοδότηση του Πανεπιστημίου, αναζητώντας παράλληλα ισχυρή κρατική χρηματοδότηση, έτσι ώστε η μόρφωση που παρέχεται στο ίδρυμα να καθορίζεται με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας, και όχι τα λεφτά μιας χούφτας ανθρώπων.
Χριστίνα Παρασκευοπούλου, Οδοντιατρική Σχολή Αθηνών, ΕΚΠΑ, 5ο έτος: Αν γινόμουν πρύτανης το πρώτο πράγμα που θα προσπαθούσα να αλλάξω είναι η είσοδος των ιδιωτικών επιχειρήσεων στις σχολές. Είναι γνωστό πλέον ότι μετά από το νόμο Διαμαντοπούλου το κόστος για το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει μετακυληθεί από το δημόσιο στους ιδιώτες. Ήδη στην σχολή μου εταιρείες κάνουν πασαρέλες διαφημίζοντας προϊόντα τους και τροποποιώντας σιγά σιγά το πρόγραμμα των σπουδών μας προς την κατεύθυνση που τους συμφέρει. Οπότε, αν ήμουν πρύτανης θα πίεζα για κρατική χρηματοδότηση (ξέροντας πολύ καλά ποσά λεφτά πάνε στις τράπεζες και τους δανειοδότες μας) ώστε η εκπαίδευση των ελλήνων φοιτητών να μην είναι διαμορφωμένη βάσει των αναγκών της αγοράς, αλλά βάσει των κοινωνικών αναγκών.
Ιάσων Γκίκας, Τμήμα Γεωλογίας, Σχολή Θετικών Επιστημών ΕΚΠΑ, 6ο έτος: Αυτό που θα άλλαζα είναι ο τρόπος με τον όποιο εισέρχεται χρήμα στο Πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο έχει τεράστια έξοδα αν βάλει κανείς κάτω τους μισθούς των υπαλλήλων, την συντήρηση των κτηρίων, την στέγαση και σίτιση των φοιτητών και ούτω καθεξής. Μιλάμε για εκατομμύρια κάθε μήνα. Το point μου είναι ότι να αλλάξει αυτό για να μπορεί να είναι και αυτοδιαχειριζόμενο: γιατί, όταν παίρνεις τόσα λεφτά από το κράτος, πρέπει να «κάνεις και ό,τι σου λέει το κράτος». Αν θέλει το πανεπιστήμιο να είναι όντως αυτόνομο και να αυτοσυντηρείται και να μην δέχεται εντολές από κανένα υπουργείο, θα έψαχνα τρόπους να καλύψω τα τεράστια οικονομικά του έξοδα.