Μετά από ένα καλοκαίρι που πέρασε με τους πάντες να κρίνουν τη μετακίνηση του Κέβιν Ντουράντ στο Γκόλντεν Στέιτ, σε μια κίνηση που ίσως κατάφερε και να ξεπεράσει την περίφημη Decision του Λεμπρον το 2010 σε βαθμούς WTF-κόμετρου, το τέλος τοτεμικών ονομάτων (Ντάνκαν, Γκαρνέτ, Άλεν, κλπ) κι ένα όργιο μετακομίσεων παικτών χάρη στα αδιανόητα λεφτά που έπαιξαν λόγω του νέου, εύρωστου τηλεοπτικού συμβόολαίου, η νεαρή ακόμα σεζόν του ΝΒΑ μας έχει δώσει από τώρα κάποια έντονα σημάδια για το τι θα δούμε, όχι μόνο στη συνέχεια της λίγκας, αλλά και στο άθλημα γενικότερα.
Το παιχνίδι έχει αλλάξει ριζικά, με την πλειοψηφία των ομάδων να υιοθετούν αυτό το α λα Γκόλντεν Στέιτ στυλ παιχνιδιού που μοιάζει πια εντελώς με videogame (συνεχόμενα τρίποντα από παντού, κατάργηση ψηλών και θέσεων, άδεια ρακέτα, μίνι ξεσπάσματα που κρίνουν το ματς κλπ.). Το αντίβαρο σε αυτή την κατεύθυνση είναι η ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη άνοδος «κανονικών» ψηλών παικτών, όπως ο Τζοέλ Εμπίιντ των Σίξερς, ο Καρλ Άντονι Τάουνς της Μινεσότα και ο Άντονι Ντέιβις, οι οποίοι ελπίζουμε να αποτελέσουν το έναυσμα για, επιτέλους, επιστροφή του παιχνιδιού στη ρακέτα, κάποια στιγμή μέσα στην προσεχή δεκαετία.
Τέλος, με τα πολλά καινούργια ρόστερ και τις αλλαγές προπονητών, αν εξαιρέσουμε τα μεγάλα φαβορί, παρακολουθούμε ένα πρωτάθλημα πουστα περισσότερα ματς δεν μπορείς να προβλέψεις το αποτέλεσμα.
Ας δούμε όμως πώς κύλησε ο πρώτος μήνας της σεζόν 2016-17…
1) Γκόλντεν Στέιτ (17-3) Ο ορισμός του μπάσκετ της νέας εποχής, με τον ψηλό να καταργείται τελείως (τη θέση του κομβικού Μπογκουτ πήρε ο τίμιος Ζάζα Πατσούλια), το μπάσκετ να παίζεται πια σχεδόν από το κέντρο και, είπαμε, εκτός της ρακέτας: το τρίο Κάρι-Ντουραντ-Τόμπσον είναι άνευ προηγουμένου, καθώς μιλάμε για 3 από τους κορυφαίους σουτέρ όλων των εποχών στην καλύτερη ηλικία τους. Οι ασιστ δίνουν και παίρνουν, ενώ για να μπορέσει να δουλέψει το σύστημα, ο Ντουράντ «παίζει άμυνα» και πάει για τα ριμπάουντ και ο Ντρειμόντ Γκριν πρέπει να είναι παντού. Μετά το αμήχανο ξεκίνημα (διασυρμος εντός στο πρώτο ματς από τους Σπερς), πήραν για τα καλά μπρος κι έτρεξαν σερί 12-0.
2) Κλίβελαντ (13-5) Μετά τον ανέλπιστο τρόπο που πήραν το πρωτάθλημα, ο Λεμπρον και οι Καβαλίερς είναι πια απευλευθερωμένοι κι αυτό βγαίνει στο γήπεδο. Το υπεργεμάτο ρόστερ έχει ως αποτέλεσμα ο Λεμπρον να κάνει σχεδόν μόνιμα triple double (23,5 πόντοι, 8,1 ριμπάουντ, 9,3 ασίστ) σε εξαιρετικά χαλαρούς ρυθμούς (έχει ήδη επιλέξει να ξεκουραστεί σε κάποια ματς). Ο Κέβιν Λαβ περνάει καλά (έβαλε 34 πόντους με 8/10 τρίποντα μόνο στο 1ο δωδεκάλεπτο ενάντια στους Μπλέιζερς) και ο Καιρί Ίρβινγκ κάνει τα δικά του. Περνάνε ένα μίνι ντεφορμάρισμα με 3 ήττες στη σειρά, αλλά η πρωτιά τους στην Ανατολή είναι αδιαπραγμάτευτη…
3) Σαν Αντόνιο (16-4) Η πρώτη σεζόν μετά από 20 χρόνια χωρίς τον Ντάνκαν είναι αυτό που περιμέναμε: παράξενη. Έχουν σαρώσει τους πάντες εκτός έδρας, αλλά χάνουν εντός! Οι Λέοναρντ-Όλντριτζ-Πάρκερ-Γκασολ συνοδεύονται από τους ρολίστες Τζόναθαν Σίμονς, Πάντι Μιλς και τον αιεθαλή Μάνου Τζινόμπιλι. Το νέο απόκτημα (και πουλέν της στήλης) Ντείβιντ Λι παίζει μεστά.
4) ΛΑ Κλίπερς (16-5) Μετά από ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα, έκαναν κοιλιά με 3 σερί ήττες, από την οποία δείχνουν να συνέρχονται.. Το τρίο των αστέρων (Πολ-Γκριφιν-Τζόρνταν) παρέα με τον Ρέντικ ξεχωριζει, αλλά η βασική διαφορά με τις προηγούμενες χρονιές είναι ότι πια έχουν καλό πάγκο (Μορίς Σπέιτς, Ρείμοντ Φέλτον, Μπράντον Μπας).
5) Τορόντο (14-6) Χάρη στο old-school (από μέση απόσταση) σκοράρισμα του ΝτεΡόζαν (29,2 πόντοι, 5,3 ριμπ, 4,1 ασιστ), τον Λάουρι και τον Τέρενς Ρος, είναι καθαρά η δεύτερη ομάδα της Ανατολής. Όμως, η απουσία του Μπιγιόμπο φαίνεται, καθώς ο Βαλαντσιούνας δεν αρέσκεται σε πράγματα όπως η άμυνα και το ριμπάουντ.
6) Χιούστον (13-7) Ο Μαικ Ντ’Αντόνι είναι αυτό που περίμενε σε όλη του τη ζωή ο Τζέιμς Χάρντεν, με τον Προφήτη των κενών χώρων και των γωνιών να του δίνει επιτέλους το ελεύθερο να γίνει όσα μπορεί. Βάζοντας δίπλα του κατ’εξοχήν τριποντάκηδες (Ράιαν Άντερσον, Ερικ Γκόρντον, κλπ) και τον πρόσχαρο Καπέλα στη θέση του παραπονιάρη Χάουαρντ, ο Χάρντεν γράφει εξωφρενικούς αριθμούς (28,7 πόντοι, 11,9 ασιστ, 7,3 ριμπάουντ) που ωχριούν μόνο μπροστά στου Ουεστμπρουκ. Φουλ επίθεση και άγιος ο Θεός.
7) Μέμφις (13-8) Πέρυσι χρησιμοποίησαν 28(!) παίκτες λόγω τραυματισμών, φέτος έχουμε αρχίσει να βλέπουμε μια από τα ίδια. Έξω ο Πάρσονς (στον οποίο στήριζαν πολλά για το σουτ), ενώ μόλις τραυματίστηκε και ο (πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ) Μαικ Κόνλει. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια; Ο Γκασόλ σουτάρει τρίποντα και ο Ζί-Μπο έρχεται από τον πάγκο. Κι όμως κερδίζουν.
8) Βοστώνη (12-8) Οι τραυματισμοί του νέου ηγέτη Αλ Χόρφορντ και του Τζ. Ρ. Κράουντερ έπαιξαν το ρόλο τους, αλλά το ρόστερ είναι το καλύτερο των τελευταίων ετών (Τόμας, Σμαρτ, Μπράντλει, Τζειλεν Μπράουν) και σιγά σιγά ανεβαίνουν.
9) Οκλαχόμα (12-8) Η αποχώρηση του Ντουράντ ήταν αναμενόμενο να μας προσφέρει έναν μανιασμένο Ουέστμπρουκ, ο οποίος παίζει σε ρυθμούς που δεν έχουμε ξαναδεί και κάνει πράγματα από άλλες εποχές. Έχει ήδη 9 (!) triple-double στη σεζόν, ενώ σε 19 ματς οι μέσοι του όροι είναι κι αυτοί triple double (!) – 30,9 πόντοι, 10,3 ριμπάουντ, 11,3 ασίστ (editor’s note: o Όσκαρ Ρόμπερτσον της ψηφιακής εποχής)! Το usage rate του συγκρίνεται μόνο με αυτό του Κόμπε τη σεζόν που έφυγε ο Σακ από τους Λέικερς… Πάντως, η ομάδα δεν πολυτραβάει, καθώς μόλις βγαίνει ο Ράσελ, όλα μοιάζουν να σταματούν. Ο Άνταμς (των 100.000.000$) και ο Ολαντίπο δεν μοιάζουν αρκετοί για μια ομάδα που θέλει να κάνει κάτι σπουδαίο.
10) Σικάγο (11-8) Η πρώτη χρονιά χωρίς τους Ρόουζ και Νόα αλλά με Γουέιντ, Ρόντο και Ρόμπιν Λόπεζ συστήνει τους Μπουλς της νέας εποχής. Ο Τζίμι Μπάτλερ έχει απελευθερωθεί και ευνοείται από το πασάρισμα του Ρόντο (σε αντίθεση με τον Ρόουζ που κρατούσε την μπάλα πολύ), ο Γουέιντ έχει προσθέσει το τρίποντο (!) στα όπλα του, οι ΜακΝτέρμοτ-Μίροτιτς προσφέρουν και ο Λόπεζ είναι καλύτερος από τον Νόα αυτήν την στιγμή. Κινούνται χωρίς σταθερότητα, αλλά παραμένουν σε θετικό ποσοστό.
Ισόγειο
11) Γιούτα (12-9) Στιβαρή ομάδα η Γιούτα, με καλό ρόστερ που πέρα από το τρίδυμο Χείγουορντ-Γκομπέρ-Φείβορς, πλέον έχει και εξαιρετικούς βετεράνους (Τζορτζ Χιλ, Μπορίς Ντιό, Τζο Τζονσον) για supporting cast.
12) Μιλγουόκι (10-8) O Giannis παίζει play-maker, κάνοντας πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί σε γήπεδο μπάσκετ, χάρη στο εξωπραγματικό σώμα του (είναι σχεδόν κάθε μέρα στο Τοπ-10 των πιο θεματικών φάσεων). Αν κι ακόμα δεν έχει φτιάξει το σουτ (52% διποντα, 20% τρίποντα), γράφει 22,8 πόντους, 8,6 ριμπαουντ, 5,9 ασιστ, 2,1 κλεψίματα, 2,1 τάπες σε 16 ματς! Το πείραμα πάντως, θέλει χρόνο για να δουλέψει, καθώς η ομάδα δυσκολεύεται να προσαρμοστεί – κυρίως λόγω της απουσίας σταθερού τριπόντου (μόνο ο Ντελαβεντόβα). Ο Giannis δουλεύει καλά με τον Τζαμπάρι Πάρκερ, αλλά δεν έχει ταιριάξει ακόμα ο Μονρόε. Βρίσκονται πάντως σε ανοδική πορεία, ενώ κέρδισαν και το Κλίβελαντ με μοναδική παράσταση του Αντετοκούνμπο.
13) Σάρλοτ (11-9) Επιτέλους, οι Χόρνετς κερδίζουν και το κάνουν σε σταθερή βάση. Ο Κέμπα Γουόκερ είναι ο ηγέτης, ο Μπατούμ (με το max συμβόλαιο!) προσφέρει το τρίποντο, ο Καμίνσκι συμβάλλει στο σκοράρισμα και το πάθος, ο Μπελινέλι βοηθάει.
14) Πόρτλαντ (11-10) Μετά την περσινή σεζόν, όλοι περίμεναν το κάτι παραπάνω. Αυτό όμως δεν ήρθε, με την ομάδα να ξαναδυσκολεύεται, όπως και πέρυσι τέτοια εποχή. Σκοράρουν πολύ, αλλά δεν μπορούν να σταματήσουν κανέναν στην άμυνα. Λίλαρντ και Μακ Κόλουμ ηγούνται, αλλά λείπει ο τρίτος παίκτης που θα ανεβάσει το επίπεδο.
15) Νέα Υόρκη (10-9) Όταν δίνουν την μπάλα στον Πορζίνγκις, κάτι πάει να γίνει. Όταν την κρατάει ο Καρμέλο, πάμε πίσω στο χρόνο, με έναν παίκτη που δεν μοιάζει πια να έχει κίνητρο, αλλά ούτε και μπορεί να ακολουθήσει τους γρήγορους ρυθμούς του αθλήματος στη σύγχρονη εποχή του. Ο Ρόουζ παίζει μια χαρά, ο Νόα απογοητεύει. Η χειρότερη άμυνα στη λίγκα τους εμποδίζει να ανέβουν επίπεδο.
16) Ντιτρόιτ (11-10) Το Ντιτρόιτ είναι δυνατό εντός έδρας (7-2), αλλά πασχίζει εκτός (4-8). Η απουσία του ηγέτη τους Ρέτζι Τζάκσον (ο φιλότιμος Ις Σμιθ προσπαθεί) τους έχει κάνει μια από τις λίγες ομάδες που σκοράρει κάτω από 100 πόντους. Βασίζονται όμως στην άμυνα και τον Ντράμοντ.
17) Ατλάντα (10-11) Το νέο ξεκίνημα του νέου ρόστερ που βασίζεται στο τρίο Σρούντερ – Χάουαρντ – Μιλσαπ και το τρίποντο του Κόρβερ, ήταν ενθαρρυντικό, αφού νίκησαν ακόμα και το Κλίβελαντ. Τώρα όμως τρέχουν σερί 6 ηττών. Στα θετικά, ότι ο Χάουαρντ επιτέλους μοιάζει να κατάλαβε ότι δεν μπορεί να είναι το πρώτο όνομα. Στα αρνητικά, ο αδύναμος πάγκος (Μπειζμορ, Χαμφρις, Σπλίτερ, Χάρνταγουει).
18) Λέικερς (10-12) Απελευθερωμένοι από την τραγωδία της περσινής, αποχαιρετιστήριας σεζόν του Κόμπε (που ακόμα και στο τέλος του έπρεπε να κάνει τα δικά του…), με τον πρωτόπειρο κόους Γουόλτον να φέρνει την αύρα του Γκόλντεν Στέιτ στους πολλούς, ταλαντούχους νεαρούς των Λέικερς, μοιάζουν ανανεωμένοι ανανεωθεί και παίζουν φουλ επιθετικό μπασκετ χωρίς έννοιες για τίποτα άλλο. Ντ’Αντζελο Ράσελ, Ραντλ, Κλάρκσον, ο 19χρονος ρούκι Ίνγκραμ φέρνουν την φρεσκάδα που έλειπε. Μέχρι και ο “Swaggy P” Νικ Γιανγκ θυμίζει ξανά καλό παίκτη!
19) Ιντιάνα (9-10( Παρά τις καλές μεταγραφές (Τζεφ Τιγκ, Αλ Τζέφερσον, Θαντέους Γιάνγκ) που γέμισαν το ρόστερ τους, ακόμα δεν έχουν κολλήσει. Ο Πολ Τζώρτζ έχει χάσει αρκετά ματς με μικροτραυματισμούς, ενώ ξεχωρίζει ο 20χρόνος Μαιλς Τέρνερ που, στη δεύτερη χρονιά του, παίζει σαν 4άρι παλιάς κοπής.
20) Ορλάντο (8-12) Μεγάλες αλλαγές το καλοκαίρι (έφυγε ο Ολαντίπο, ήρθαν ο Μπιγιόμπο και Ιμπακα). Δεν έχουν βρει ακόμα ταυτότητα, με τον Φουρνιέ να ξεχωρίζει στο σκοράρισμα και οι υπόλοιποι να κόβουν χρόνο ο ένας στον άλλο (Τζεφ Γκριν – Άαρον Γκόρντον, Μπιγιόμπο – Ιμπακα).
21) Σακραμέντο (7-12) Η ομάδα που κάνει τους πάντες να σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Με πρόβλημα στην περιφέρεια, πήγε και πήρε πάλι ψηλούς στο ντραφτ. Αναμενόμενα, ούτε ο νέος κόουτς Γίργκερ (των Γκρίζλις) έχει καταφέρει να τους στρώσει. Ο ΝτεΜάρκους Κάζινς γράφει ξανά τρελά νούμερα, αλλά δεν μπορεί να οδηγήσει μια ομάδα – ή ίσως αυτήν την ομάδα. Ο Γκέι είναι το δεύτερο όνομα στο σκοράρισμα. Ο Κουφός παίζει σταθερά ως back-up, ο φανερός ανέτοιμος Παπαγιάννης πήγε στο NBDL.
22) Ντένβερ (7-13) Κάθε χρόνο από τότε που έφυγε ο Καρμέλο, το Ντένβερ το ίδιο βιολί. Παίκτες που παίζουν όσο μπορούν και το χαίρονται: Νούρκιτς, Γιόκιτς, Ουίλσον Τσάντλερ, Τζαμίρ Νέλσον, Γκαλινάρι, Μούντιε. Και, φυσικά, πλέι οφ ούτε με κυάλι.
23) Νέα Ορλεάνη (7-13) Είναι γνωστό ότι ο Άντονι Ντέιβις κάνει παπάδες, όταν είναι υγιής. Φέτος είναι (γενικά) υγιής, οπότε… τους κάνει τους παπάδες. Η απουσία του Τζερου Χόλιντει (λόγω οικογενειακού θέματος) τους είχε κάνει γιο-γιο, αλλά απ’ όταν επέστρεψε έχουν πάρει μπρος και τρέχουν ένα 6-4.
24) Μαϊάμι (7-13) Η αναπάντεχη αναχώρηση του Γουέιντ για το Σικάγο έχει δημιουργήσει ένα κενό στην επίθεση της ομάδας, η οποία χρειάζεται ακριβώς έναν τέτοιο παίκτη. Ο Χασάν Γουάιτσαιντ πληρώθηκε καλά και κυριαρχεί στο παιχνίδι τςη ρακέτας, αλλά δεν είναι αρκετός. Ο Τάιλερ Τζόνσον (μείον ένα δόντι που έχασε in-game προσφάτως) είναι ίσως ο πιο ελπιδοφόρος παίκτης τους.
25) Ουάσινγκτον (6-12) Η απογοητευτική περσινή σεζόν συνεχίζεται και φέτος και είναι να απορείς γιατί δεν έκαναν αλλαγές. Η χημεία της ομάδας είναι το βασικό πρόβλημα, με τους Γουόλ και Μπιλ να μην ταιριάζουν, ενώ ο πρώτος έχει μονίμως τα νεύρα του, καθώς θεωρεί ότι αδικείται παρότι σταρ της λίγκας (2 αποβολές ως τώρα, μία γιατί σκούντηξε διαιτητή και την άλλη γιατί έκανε μανούρα ενώ ήταν 20 πόντους μπροστά στο ματς με την Βοστώνη…).
26) Μινεσότα (6-14) Το ταλέντο ξεχειλίζει και η δουλειά του νέου κόουτς Τιμποντό θα είναι να βγάλει από το τρίο Καρλ Άντονι Τάουνς, Γουίγκινς, Λαβίν αυτό που είχε βγάλει στις αρχές τις δεκαετίας με τους Ρόουζ-Νόα στους Μπουλς. Η έλλειψη βετεράνων κάνει μπαμ, καθώς χάνουν δικά τους ματς λόγω απειρίας.
27) Φοίνιξ (6-14) Το δίδυμο Μπλέντσο – Μπούκερ στο ασό-δύο είναι το θετικό στοιχείο σε ένα αδύναμο ρόστερ που έχει και την ατυχία να έχει τον τρίτο καλό του παίκτη (Μπράντον Νάιτ) ακριβώς σε αυτές τις 2 θέσεις.
28) Μπρούκλυν (5-14) Ακόμα παλεύει με τα προβλήματα που δημιούργησε η προ 5ετίας κίνηση που «θα έφερνε το πρωτάθλημα σε 5 χρόνια» (Γκαρνέτ, Πιρς κλπ.). Μόνος του ο Μπρουκ Λόπεζ, τώρα σουτάρει και τρίποντα.
29) Ντάλας (4-15) Το καλοκαίρι έδωσαν το max συμβόλαιο στον Χάρισον Μπαρνς (!), ο οποίος σκοράρει, αλλά οι πολλοί τραυματισμοί (Νοβίτζκι, Ντερόν Γουίλιαμς, Μπαρέα) έχουν μετατρέψει το, έτσι κι αλλιώς patchwork, ρόστερ της ομάδας σε ένα τσούρμο επιπέδου NBDL. Ο ιδιοκτήτης Μαρκ Κιούμπαν είπε, πάντως, ότι δεν θα κάνουν tanking.
30) Φιλαντέλφια (4-16) Το minutes restriction στον φοβερό και τρομερό Τζοέλ Εμπίιντ – που θυμίζει Χακίμ Δε Ντρίμ στις κινήσεις, το άνισο ρόστερ με τους τρεις ελπιδοφόρους ψηλούς (Εμπίιντ, ο τραυματίας Νοέλ, Οκαφόρ) και την φτενή περιφέρεια (βασικός ο Ροντρίγκεθ της Ρεάλ), καθώς και η απουσία του τραυματία Μπεν Σίμονς κρατάνε χαμηλά την ομάδα. Το μέλλον όμως, μοιάζει πια λαμπερό.