Καμία άλλη έννοια δεν εισχώρησε τόσο βαθιά στη συλλογική ψυχοσύνθεση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας όσο το ΠΑΣΟΚ που κλείνει σήμερα 40 χρόνια ζωής. Ένα Κόμμα που αυτοπροσδιορίστηκε ως Κίνημα και κατέληξε Σύστημα που διαμόρφωσε ολόκληρη τη νεοελληνική Κουλτούρα ως τρόπος ζωής και σκέψης.
Με αίσθημα ευθύνης σας παρουσιάζουμε την ανατριχιαστική διαδρομή του. Για καλό και για κακό απομακρύνετε τα παιδιά από κοντά σας και κρατήστε ένα πακέτο χαρτομάντηλα…
Το πρώτο αίμα. Τρία χρόνια μετά την ίδρυσή του, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα και ο, τότε αμφιλεγόμενος ακόμα ηγέτης του, Ανδρέας Παπανδρέου δείχνουν για πρώτη φορά ότι ξέρουν τι θέλει να ακούσει ο λαός. Το πρώτο γκολάκι, αν θέλετε, στον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
18 Οκτωβρίου 1981. Ο Λαός Δεν Ξεχνά Τι Σημαίνει Δεξιά. Η Ελλάδη προχωρά στην Αλλαγή. Ακόμα και σήμερα, το σώμα ριγά στη μελωδία το Μάνου Λοϊζου – αγρότες, εργατοπατέρες και μετρ νυχτερινών κεντρων δακρύζουν.
Η νέα κυβέρνηση ορκίζεται, τα μουστάκια στην εξουσία. Κάποιοι σοφοί όπως ο Γιώργος Κατσιφάρας λίγο αργότερα τουλάχιστον ομολογούν “αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας δε θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας”. Επικό το στράβωμα του “εθνάρχη” στην τελετή παράδοσης.
Για κάποιους, η κίνηση ματ του τελευταίου μεγάλου ηγέτη. Για άλλους, ο Δούρειος Ίππος που αιχμαλώτισε τη μια όχθη του ελληνικού πολιτικού στερεώματος. Ιστορική στιγμή όπως και να ‘χει.
Όλα έτοιμα. Για Μια Ελλάδα Λεύτερη Σοσιαλιστική.
Το αγαπημένο ζεϊμπέκικο του Ανδρέα Παπανδρέου από την αγαπημένη του ερμηνεύτρια. Έτσι ξηγιέται ο άνδρας ο πρόστυχος ο σοσιαλιστής.
Οι σοσιαλιστές ομοσπονδιακοί τεχνικοί μπορούν να νιώσουν τις επιτυχίες, όπως βλέπετε άλλωστε. Χρήστος Αρχοντίδης κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι τι Ρεχάγκελ, Ρανιέρι, Σάντος κι αηδίες.
Βάλε τον Τάσο Μπιρσίμ σε ένα δωμάτιο με 4 άτομα και μια τραπεζαρία και θα στο κάνει να φαίνεται σαν δεξίωση στο Μπάκιγχαμ. 31/5/1985, η μεγαλύτερη συγκέντρωση όλων των εποχών στο Σύνταγμα. “Εμπρός Αντρέα για μια Ελλάδα νέα”.
Η Μελίνα και η Νίνα Χάγκεν στο Rock In Athens, Ιούλιος 1985. Το ΠΑΣΟΚ φέρνει επιτέλους (και) το ροκ στην Ελλάδα (ακόμα και τη “λεγόμενη new wave σκηνή”)
Η φράση που κέρδισε τις εκλογές του 1985 εκστομίστηκε σε προεκλογική συγκέντρωση στο Περιστέρι. Κάποιοι κακεντρεχείς θα βρουν εδώ σπέρματα της χρεωκοπίας, ένας βουλευτής που τότε έγραφε άρθρα ονόματι Θόδωρος Πάγκαλος ίσως σκέφτηκε “μαζί θα τα φάμε”.
Δεύτερη τετραετία ο Λαός στην Εξουσία. Carmina Burana. Ανατριχίλα.
Στρατιές νέων σοσιαλιστών γαλουχούνται. Ακόμα και συνεργάτες της Popaganda.
Το εξώφυλλο των Νέων, 28/3/1987. Πριν ανακαλυφθεί η διπλωματία του ζεϊμπέκικου κι ενώ το Σισμίκ έκοβε βόλτες στα ελληνικά χωρικά ύδατα, ο Ανδρέας δεν μάσησε κι έστειλε βρεγμένο γατάκι τον Οζάλ δέκα μήνες μετά στο Νταβός. Ή μην αφηνετε την πραγματικότητα να χαλάσει μια ωραία ιστορία, γιατί -μετά από μερικούς μήνες επίσης- είχαμε και το “mea culpa”. “Λάθος μου” στα ελληνικά.
Το Αποκορύφωμα, το Έπος, το Αριστούργημα της ΠΑΣΟΚικής Ελλάδας. Το σορτσάκι του Γκάλη, ο Φίλιππας στη μετάδοση, ο τίμιος γίγαντας, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος να κλεβει την μπάλα του τελικού, οι Έλληνες βουτάνε στο συντριβάνι της Ομόνοιας. “Τίποτα Τίποτα Δε Μας Σταματά”. Μετά άρχισε η Πτώση…
Νέες φωνές πάντως άνθισαν στον Τύπο…
… νέοι άνθρωποι έγιναν τα πρόσωπα της ενημέρωσης.
… κι άλλοι νέοι άνθρωποι εξέφρασαν ένα νέο μοντέλο επιχειρηματικότητας.
Νέα Ζωή.
Νέες παρέες.
Νέα πολιτιστικά κέντρα που έλεγε και ο αείμνηστος εικονιζόμενος Ευάγγελος Γιαννόπουλος.
Πάμπερς, Πέτσος, Τόμπρας, Τράπεζα Κρήτης. Μπούρδες.
Λάγιος ο Θεός, Λάγιος Ισχυρός. Αυτό θα μας μείνει (κι ένα κύπελλο).
(μέσα σε όλα αυτά) ΤΟ ΝΕΥΜΑ.
Βρώμικο ’89. Μας ρίχνουνε, αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η Ελεύθερη Ιδιωτική Τηλεόραση μας χαρίζει μεγάλες στιγμές. Κανάλι 29 και “προσκυνώ τη χάρη σου Λαέ μου”.
Ο θάνατος του Μένιου Κουτσόγιωργα στο Ειδικό Δικαστήριο (που δεν εμφανίστηκε ποτέ ο Ανδρέας Παπανδρέου). Το φινάλε αρχαιοελληνικής τραγωδίας στο σκάνδαλο Κοσκωτά.
46.88% biatcheeeezzzzz!
Στον Παλαιστή του Αρονόφσκι υπάρχει μια σκηνή που ο Μίκι Ρουρκ λέει, υπερασπιζόμενος το hair metal των ’80s, “… και ύστερα ήρθε αυτό το μ…ί ο Κομπέιν και τα γ….ε όλα”. Βγάλτε τις κακές λέξεις, κάντε τις εκσυγχρονιστικές αναγωγές και προχωρήστε (μόνο συγκίνηση για τη βραχνιασμένη φωνή του Άκη).
“Πατέρα, άκουσες τα νέα;”. Τέλος Εποχής (θυμάμαι, δούλευα σε μια βιοτεχνία στον Πειραιά για καλοκαιρινό χαρτζιλίκι και την ώρα του συγκινητικού λόγου του ΓΑΠ όλοι οι εργάτες στέκονταν προσοχή ακούγοντας το ραδιοφωνάκι που έπαιζε πολύ πέρα από το διαπασόν).
Ο νέος πρωθυπουργός δεν είναι τόσο χαρισματικός ρήτορας.
… και το πάει λίγο διαφορετικά, προκαλώντας αντιδράσεις στους πατριώτες συντρόφους. Το Κίνημα αλλάζει ρότα.
Βέβαια, ανέλπιστα ίσως, μερικά κόλπα θα παραμείνουν τα ίδια.
Η διπλωματία με τους γείτονες γίνεται λίγο πιο νταλκαδιάρικη.
“Το ΠΑΣΟΚ θίγει την πίστη μας (…) Ε, όχι. Φτάνει πια.”
Το δαχτυλίδι στον ΓΑΠ. Θλίψη στον Οικονόμου στα Πετράλωνα, μεσίστιες οι σημαίες στη Ράτκα.
Άξιος Απόγονος.
Πανάξιος.
Οι Δεξιοί που δε σέβονται τίποτα.
Rebranding.
Μην ανησυχείτε ρε μούτρα, όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε!!!
