Η Θετική Φωνή ιδρύθηκε το 2009 με σκοπό την προάσπιση των δικαιωμάτων των οροθετικών, την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του HIV/AIDS, καθώς και τον περιορισμό των κοινωνικών και οικονομικών επιπτώσεών του στην Ελλάδα. Ο οργανισμός που έχει κάνει τεράστιο έργο όλα αυτά τα χρόνια για την ενημέρωση του ευρύτερου πληθυσμού σχετικά με τον ιό, όσον αφορά στην πρόληψη του, αλλά και στη ζωή μετά τη μετά τη διάγνωσή του ιού, όπως και στην καταπολέμηση του στίγματος γύρω από την οροθετικότητα, με αφορμή τη σημερινή μέρα που είναι η Παγκόσμια Ημέρα AIDS, μέσω της Υπεύθυνης Επικοινωνίας κάνει ένα σχόλιο για την κοινωνική διάσταση του HIV, πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία σήμερα έναν άνθρωπο που ζει με τον ιό, αλλά και για την κατεύθυνση που πρέπει να κινηθούν οι πολιτικές της πολιτείας στο μέλλον.
Διαβάστε το κείμενο της Ελίζας Γκορόγια, Υπεύθυνη Διεκδίκησης & Επικοινωνίας της Θετικής Φωνής και μην ξεχνάτε ότι το HIV/AIDS είναι κάτι που μας αφορά όλους, αν θέλουμε να ζούμε σε μία συμπεριληπτική και δίκαιη κοινωνία.
«O ΗΙV αποτελεί πλέον ένα χρόνιο διαχειρίσιμο νόσημα και οι άνθρωποι που λαμβάνουν αγωγή δε μπορούν να μεταδώσουν τον ιό. Όμως η άγνοια αλλά και ένας ηθικός πανικός γύρω από το θέμα και τη σεξουαλικότητα εν γένει συνεχίζει να επιβαρύνει τις ζωές των ανθρώπων που ζουν με HIV και τις κοινωνικές ομάδες που είναι δυσανάλογα ευάλωτες σε αυτόν.
Η απουσία ενός ενημερωμένου δημόσιου διαλόγου γύρω από τον HIV/AIDS, ή μάλλον η επιλεκτική αναπαραγωγή μύθων και τα ταμπού γύρω από τη σεξουαλικότητα συντελούν στις διακρίσεις που καθιστούν κάποια άτομα πιο ευάλωτα στην έκθεση και κάνουν τον HIV/AIDS να ξεπερνάει το πεδίο της ιατρικής και να αποτελεί μια ανατομία κοινωνικών ανισοτήτων.
Συναντάμε συχνά ένα νήμα πολλαπλών κοινωνικών αποκλεισμών, είτε ως παράγοντες που συνετέλεσαν στο να είναι το άτομο πιο ευάλωτο στην έκθεση στον ιό είτε ως αποτέλεσμα του στίγματος αφότου διαγνώστηκε. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο που κάνει τον HIV/AIDS ένα κοινωνικο-πολιτικό θέμα.
Ελίζα Γκορόγια, Υπεύθυνη Διεκδίκησης & Επικοινωνίας, Θετική Φωνή
Αυτό που συνεχίζει να επιβεβαιώνεται μέσα στις δεκαετίες είναι πως οι κοινωνικές ανισότητες, η φτωχοποίηση, η αποδυνάμωση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας και η ελλιπής πρόσβαση σε αυτές είναι αυτές που δημιουργούν τις συνθήκες για την εξάπλωση του ιού σε ευάλωτους πληθυσμούς οι οποίοι μετά στιγματίζονται, εργαλειοποιούνται ως υπαίτιοι και περιθωριοποιούνται περαιτέρω. Τέτοια είναι η περίπτωση των γκέι ανδρών, της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας εν γένει, των ατόμων που εργάζονται στο σεξ, των ανθρώπων που κάνουν χρήση ψυχοδραστικών ουσιών κτλ.
Δίνεται η εντύπωση – αφήνεται να δίνεται η εντύπωση, είναι πιο εύκολο για εμάς ως κοινωνία – πως υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που είναι sui generis πιο ευάλωτες στον ιό. Ένα είδος ηθικού ντετερμινισμού. Αν είσαι γκέι, θα “πάθεις” ΗΙV. Aν έχεις HIV, μάλλον κάτι κακό έκανες να το αξίζεις. Οι ευάλωτες ομάδες δεν είναι τα υποκείμενα σε αυτή τη συντακτική υπαιτιότητας – χωρίς να θέλουμε να τις παρουσιάσουμε ως άμοιρα θύματα που πορεύονται πάνω σε ράγες. Μία αφήγηση ετερότητας, “άλλου”, διατρέχει όλες αυτές τις ιστορίες.
Καλούμαστε να μιλήσουμε για όλες τις συνθήκες που κάνουν άτομα ευάλωτα στην έκθεση, και για το τραύμα πριν και μετά τη διάγνωση. Να αντιστρέψουμε υποκείμενα και αντικείμενα και σχέσεις υπαιτιότητας. Να αναλάβουμε ευθύνη για τις θέσεις “ομοίου”, “υγιούς” και “κανονικού” που κατοικούμε χωρίς τις οποίες δεν θα υπήρχαν, ούτε θα μπορούσαν να υπάρχουν, σε θέση αντίστιξης αυτοί που είναι “άλλο” και “μη κανονικό” και “από αλλού”.
Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη επίσημη αναφορά στον HIV, όσα έχουμε μάθει μας καλούν να διασφαλίσουμε την πλήρη πρόσβαση κάθε ατόμου στην έγκυρη ενημέρωση, την πρόληψη και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Καλούμαστε ακόμη να μιλήσουμε για τον υγιειισμό, για το “άλλο”, για τη σωματική αυτονομία και την αυτοδιάθεση.
Φέτος, μία χρονιά ορόσημο για τον HIV, μας βρίσκει εν μέσω μίας άλλης επιδημίας, με τις όποιες συνδηλώσεις και συγκρίσεις ανάμεσα στη διαχείριση μίας ασθένειας που στο συλλογικό νου επηρεάζει “παρίες”, και μίας άλλης που επηρεάζει τον ευρύτερο πληθυσμό αλλά και την παγκόσμια οικονομία να αποκρυσταλλώνονται. Η απάντηση στον HIV σημαίνει μεταξύ άλλων τη διασφάλιση των δικαιωμάτων κάθε κοινωνικής ομάδας.
Όσα έχουμε μάθει αποτελούν ακόμη ένα ισχυρό επιχείρημα για την ένταξη μιας διαθεματικής και συμπεριληπτικής σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στην εκπαίδευση, η οποία θα μιλάει με τρόπο καταφατικό ως προς τη σεξουαλικότητα, το σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου και θα ενημερώνει για τους τρόπους πρόληψης και μετάδοσης με επιστημονικό τρόπο και χωρίς ηθικές επικρίσεις. Η ιστορία του ΗΙV, μεταξύ άλλων, μας εγκαλεί να μιλήσουμε ανοιχτά για τη σεξουαλικότητα.»
Ελίζα Γκορόγια, Υπεύθυνη Διεκδίκησης & Επικοινωνίας, Θετική Φωνή