Ιούλιος 2012. Παρίσι. Λίγα λεπτά πριν την παρουσίαση του Εζέκιελ Λαβέτσι, του Αργεντινού που άνοιξε την πόρτα στους high profile παίχτες που ψώνισε η Παρί Σεν Ζερμέν από τη μέρα που την αγόρασαν οι Άραβες (ακολούθησαν Τιάγκο Σίλβα, Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς, Λούκας Μόουρα, Έντινσον Καβάνι κ.α.) ένα παιδί ηλικίας 17 χρονών, υπέγραφε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την ομάδα της πόλης που έμενε και μεγάλωσε. Την ώρα της υπογραφής δεν υπήρχαν κάμερες, οι δημοσιογράφοι ήταν ελάχιστοι, κι αυτοί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς αφού το κάλυπταν για το site της Παρί.
O Αντριέν Ραμπιό, 17 χρονών τότε, έγινε ο πρώτος παίχτης από τις ακαδημίες της ομάδας που υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με την Παρί από τη στιγμή που ανέλαβε ο Σεϊχης Ελ-Κελαϊφί. Η πάμπλουτη διοίκηση δήλωνε πως πάνω από 500 εκ. ευρώ θα ξοδεύονταν για τη μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας στην πρώτη τους πενταετία στο σύλλογο επομένως, όπως φαίνεται λογικό, η υπογραφή ενός γηγενούς ταλέντου πέρασε στα “ψηλά”.
O Αντσελότι από πέρσι κιόλας ανέβασε στην πρώτη ομάδα της Παρί τον Ραμπιό, δίνοντας του μερικές συμμετοχές παρά το μικρό της ηλικίας του. Μάλιστα έκανε “ένα υπέροχο ντεμπούτο” όπως λένε οι Γάλλοι απέναντι στη Μπορντό τον Γενάρη που μας πέρασε και τo δεύτερο εξάμηνο της περσινής σεζόν το πέρασε δανεικός στην Τουλούζ. Φέτος έκανε προετοιμασία με την ομάδα που ανήκει και στην πρώτη αγωνιστική για τη Ligue 1 βρέθηκε στους πρώτους έντεκα που διάλεξε ο νέος προπονητής της Παρί, ο Λοράν Μπλαν, για ν’ αντιμετωπίσουν την Μονπελιέ.
Στο Παρκ Ντε Πρενς τον λατρεύουν. Είναι η αδυναμία τους, αποτελεί το δικός τους παιδί που βγήκε από τα σπλάχνα της ομάδας. Οι οπαδοί τον βλέπουν να παίρνει συμμετοχές στην πρώτη ομάδα και νιώθουν ψυχική ανάταση -ειδικά τώρα που “κλέβει” θέση από κάποια από τα τόσα αστέρια που βρίσκονται στο μαχητικό αγωνιστικό κέντρο του Παρισιού. Η ψυχραιμία που διακρίνει το παιχνίδι του τον κάνει να φαίνεται πως παίζει εκεί μια ζωή. Μα παίζει εκεί μια ζωή.
Ο 18χρονος μέσος που φέτος είδε κάποιους άλλους “δικούς” του από τις ακαδημίες, τον Σακό και τον Σαντόμ να φεύγουν για άλλα μέρη, άλλες πολιτείες (ο πρώτος έπιασε λιμάνι στο Λίβερπουλ, ο άλλος δεν εγκατέλειψε τη χώρα, πήγε νότια στην Τουλούζ, δανεικός) δεν αγχώθηκε για το δικό του μέλλον. Ήξερε ότι θα μείνει εκεί. Μαζί με τον Μενέζ, τον Ματουϊντί και τον Ντουσέζ, να δίνουν γαλλικό χρώμα στην ομάδα. Να διατηρούν την ομοιογένεια ανάμεσα στους Γάλλους και στους άλλους με την ιταλική, βραζιλιάνικη, αργεντίνικη και σουηδική καταγωγή.
Η εμφάνισή του τον κάνει να ξεχωρίζει αμέσως. Το μπόι (βλέπει τον κόσμο από τα 188 εκατοστά) και οι μακριές καστανές μπούκλες που μπλέκονται στο πρόσωπο του την ώρα που κινείται μες στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου αποτελούν το σήμα κατατεθέν του. Στα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του είναι το ότι παίζει (σχεδόν) πάντα με τη μία και ψάχνει τους συμπαίκτες του συνεχώς στον κενό χώρο. Ξέρει να ηρεμεί την ομάδα και να την βγάζει μπροστά. Έχει πολύ καλή πρώτη πάσα και εξαιρετικό αριστερό πόδι κι έχει κάνει ήδη τα γαλλικά μέσα να γράφουν πως πρόκειται για έναν πλήρη μέσο από το μέλλον. Τον φαντάζονται δίδυμο με το άλλο χρυσό και ταλαντούχο αγόρι των Μπλε, τον Πογκμπά της Γιουβέντους, στους κεντρικούς μέσους της εθνικής Γαλλίας για την επόμενη δεκαπενταετία.
Η μακρινή του μπαλιά είναι εξαιρετική από τότε που ήταν 10 χρονών, κάτι που είχαν προσέξει οι άνθρωποι της Μάντσεστερ Σίτι όταν του έκαναν πρόταση για εξαετές συμβόλαιο το 2005. Πήγε, είδε πως ήταν, δεν του άρεσε και μετά από έξι μήνες δοκιμών (συνεχώς σε λάθος θέσεις), γύρισε για να κάνει μεγάλα πράγματα στη Γαλλία. Τον πίστευε πολύ ο πατέρας του, ένας ένθερμος υποστηρικτής της Παρί, με σοβαρά προβλήματα υγείας από το 2006 εξαιτίας μιας ασθένειας που παραλύει όλους τους μύες του σώματος εκτός από τα μάτια. Δεν είχε δει ποτέ το γιο του να παίζει μέχρι τον προηγούμενο Δεκέμβρη, όταν και στήθηκε μια ειδική θέση στο γήπεδο της Οζέρ για να τον δει να αγωνίζεται με τη φανέλα της ομάδας της καρδιάς του, έστω και σε εφηβικό επίπεδο. Για την ιστορία η Παρί νίκησε με 3-2 κι ο Ραμπιό πέτυχε τα δύο πρώτα γκολ της ομάδας του. Στο ημίχρονο ζήτησε αλλαγή για να δει το παιχνίδι από τις κερκίδες δίπλα στον πατέρα του.
Ο Ραμπιό είναι ένας σοφτ αμυντικός μέσος που προτιμά να επιτίθεται παρά να κόβει τη μπάλα. Το κορμί του είναι ισχνό και δεν κάνει τάκλιν ωστόσο παρά αυτά τα αρνητικά που, λογικά, θα τα βελτιώσει στο μέλλον μπορεί κάποιος εύκολα να καταλάβει γιατί εντυπωσίασε τους Άγγλους. Ξέρει να χρησιμοποιεί την εξυπνάδα του για να φτιάχνει τις τοποθετήσεις του μες στο γήπεδο και να κρύβει τις αδυναμίες του. Στο Παρίσι βελτίωσε πολύ την ταχύτητα και την αντοχή του. “Βλέπει” γήπεδο σαν να παίζει σε μεγάλο επίπεδο για πολύ καιρό. Οι μεγάλες ομάδες τον παρακολουθούν στενά, οι σκάουτερς από την Αγγλία έχουν μόνιμη θέση στα επίσημα της Παρί για να τον δουν. Τον είδαν την τελευταία μέρα του Αυγούστου να σκοράρει και να λυτρώνει τους πρωτευουσιάνους στο 91’ απέναντι στην Γκινγκάμπ. Λίγες μέρες μετά, στο Καραϊσκάκη απέναντι στον Ολυμπιακό τον είδε όλη η Ευρώπη να κάνει το ντεμπούτο του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οι γνώστες λένε πως παρά το νεαρό της ηλικίας του, στην Αμερική τα παιδιά στην ηλικία του δεν έχουν άδεια να πιουν αλκοόλ, θα ταίριαζε σε όλα τα μεγάλα πρωταθλήματα του κόσμου.
Ο πρώτος παίχτης από τις ακαδημίες της Παρί που υπέγραψε συμβόλαιο από τη μέρα που ανέλαβαν οι Καταριανοί, είναι ο Αντριέν Ραμπιό. Και είναι γεννημένος για μεγάλα πράγματα. Ο ίδιος φαντάζεται τον εαυτό του στο ρόλο που έχει ο Τζον Τέρι στην Τσέλσι και ο Ίκερ Κασίγιας στη Ρεάλ Μαδρίτης. Θέλει και μπορεί να γίνει ο παίχτης-είδωλο, αυτός που θα κρατά τα κλειδιά της ομάδας στα χρόνια που θα έρθουν.
