-Μαμά, πότε θα έρθει ο Τσίπρας;
-Θεέ και κύριε, τον Τσίπρα θέλει να δει το παιδί, ποιος του τα λέει αυτά;
-Μα εσύ είπες πως θα είναι εδώ μπροστά.
-Δεν είναι εδώ παιδί μου, αυτός τώρα τσακώνεται με τους Ευρωπαίους.
Ένα κορίτσι που μετά βίας ξεπερνά τα πέντε, σαν τα κρύα τα νερά δηλαδή, δυσανασχετεί όταν η μητέρα της την ενημερώνει πως δεν θα συναντήσει από κοντά τον Έλληνα πρωθυπουργό. Δυο βήματα πιο πέρα ένας εμφανώς πιο συνειδητοποιημένος διαδηλωτής τείνει το χέρι του στο ύψος που απαιτεί η σωστή σέλφι, έχοντας μια κόκκινη σφυρίχτρα στο στόμα. Χθες Πέμπτη και ώρα 19:30 η συγκέντρωση που καλούσε μέσω facebook όσους υπεραμύνονται της παραμονής της χώρας εντός της ομοσπονδιακής και νομισματικής ένωσης έδωσε ραντεβού έξω από τα κλειστά στόρια της βουλής, μια μέρα μετά το αντιπαραθετικό συλλαλητήριο με σύνθημα «Παίρνουμε την διαπραγμάτευση στα χέρια μας».
«Φτάσαμε ως εδώ που φτάσαμε, με τόσο κόπο που έκαναν οι γονείς μας, και θα έρθουν αυτοί να μας οδηγήσουν στον πάτο με το έτσι θέλω;». Μια νεαρή γυναίκα εξομολογείται στον συνοδό της πως τα παπούτσια της την ταλαιπωρούν και σα να μην έφτανε αυτό, ένας φίλος της ζητά να συναντηθούν μπροστά στο «μνημείο του τσολιά», εννοώντας κατά πάσα πιθανότητα το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της Πλατείας Συντάγματος προς την λεωφόρο Αμάλιας, οι φιλοευρωπαϊστές διαδηλωτές ξεκουράζονται στα κάγκελα πάνω από τον σταθμό του μετρό και οι αναμενόμενοι πάγκοι με βρώμικο στήνονται ακριβώς από κάτω σχηματίζοντας ευθεία. «Νεράκι παγωμένο κρύσταλλο, πάρε τώρα που μπορείς», διαλαλεί ένας πλανόδιος πωλητής κάνοντας προφανώς το σωστό μάρκετινγκ εφόσον ένας άντρας πείθεται και οι δύο τους αρχίζουν να εικάζουν για το πόσο θα πληρώνουμε το εμφιαλωμένο νερό σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή.
Τα δίγλωσσα πλακάτ που διακρίνω σηκωμένα ανάμεσα στο πλήθος μιλούν για μια Ελλάδα που ανήκει στη Ευρώπη, για συμφωνίες που πρέπει να τηρούνται, τάσσονται θετικά απέναντι στις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας και στο αναπτυξιακό πρόγραμμα των 35 δισεκατομμυρίων του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, αρνητικά απέναντι στις θέσεις αργομισθίας του δημοσίου, στους εθνικούς τραμπούκους και στην λειτουργία της ΕΡΤ και του καναλιού της βουλής. «Όχι στην σταλινοποίηση της Ελλάδος» αναγράφει ένα από αυτά αναδεικνύοντας το συγκεκριμένο σύνθημα ως το πιο δημοφιλές της ημέρας, αφού μια ουρά γυναικών ζητά από την κυρία που το κρατά να τους το παραχωρήσει για λίγο προκειμένου να ποζάρουν μαζί του στον φακό.
«Με αυτούς επάνω ούτε την λέξη” λαός” δε μπορούμε να πούμε πλέον. Μου ξεφεύγει καμιά φορά και συγχύζομαι αυτόματα» Δυο γυναίκες μέσης ηλικίας κριτικάρουν την σημερινή κυβερνητική ρητορική τη στιγμή που προσπαθώ να διακρίνω την σύγχυση της μίας, καθώς ξεστομίζει την λέξη – κόλαφο, πίσω από τα μαύρα της γυαλιά σε μέγεθος Τζάκι Κένεντι Ωνάση. Στη διπλανή ανδροκρατούμενη ομήγυρη ο πρωθυπουργός στολίζεται με κοσμητικά επίθετα της εγχώριας σλάνγκ ενώ τα τρία κορίτσια της παρέας τραγουδούν το κομμάτι του Μιχάλη Ρακιτζή που του έδωσε την 17η θέση στην κατάταξη της γιουροβίζιον, προ δεκαετίας και βάλε. Η μία από αυτές σταματά να συμμετέχει στην χορωδία όταν αντιλαμβάνεται πως στο οπτικό της πεδίο δεν υπάρχουν ομάδες καταστολής, γεγονός που από τον τόνο της φωνής της έδειξε να της προκαλεί μια κάποια ανασφάλεια.
Σαράντα λεπτά έχουν περάσει από την καθορισμένη ώρα συνάντησης και οι σελέμπριτι που αναμένεται να στηρίξουν την συγκέντρωση κάνουν την εμφάνιση τους. Καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Κωστής Χατζηδάκης ανακατεύονται με το πλήθος, κόσμος που τους αντιλαμβάνεται συρρέει προς το μέρος τους για μια ανταλλαγή χειραψίας. «Αυτός αριστερή πλατφόρμα, εμείς ένοπλη συνιστώσα του Ποταμιού» σχολιάζει κάποιος στον φίλο του που τον ακολουθεί καθώς κινούνται προς τα σκαλιά πάνω από το πόστο των ευζώνων, εκεί όπου ένας άντρας καταχειροκροτείται καθώς ανεμίζει την σημαία του έθνους. Ενώ τα άτακτα σφυρίγματα των παρευρισκομένων μου θυμίζουν τις υποχρεωτικές ασκήσεις σεισμού που πραγματοποιούσαμε μετά το περιστατικό του ΄99 στο δημοτικό, λίγο πριν ενισχύσει και εκείνη το βουητό με το προτεινόμενο αξεσουάρ της συγκέντρωσης περασμένο στο λαιμό της μια κοπέλα φωνάζει «ήρθες πάλι πατρινό καρναβάλι» περιγράφοντας εύστοχα το εκκωφαντικό σκηνικό που με διώχνει από την πολυπληθή μάζωξη. Μια μάζωξη που τελικά μου φάνηκε περισσότερο αντικυβερνητική, παρά φιλοευρωπαϊκή.