Με χαρά λάβαμε στα γραφεία του site μας, TheBallHog.Net, την πρόσκληση να παρουσιάσουμε τα βασικά σημεία που θα χαρακτηρίσουν τη σεζόν 2017-18 του ΝΒΑ που ξεκινά. Και με ακόμα μεγαλύτερη χαρά ανταποκριθήκαμε στην πρόταση, παρουσιάζοντας με τη μορφή Q+A τι περιμένουμε να δούμε στον «Μαγικό Κόσμο» φέτος. Ας μην καθυστερούμε περισσότερο με προλόγους, έτσι κι αλλιώς η φετινή σεζόν σε πιάνει από την αρχή απ’ τον λαιμό με δύο καυτά ντέρμπι προγραμματισμένα στην πρεμιέρα (ξημερώματα Τετάρτης 18/10) – οι πρωταθλητές Golden State Warriors φιλοξενούνται από τους ενισχυμένους Houston Rockets και οι ομάδες που ενεπλάκησαν στη μεγάλη ανταλλαγή του καλοκαιριού αναμετρώνται μεταξύ τους, στη μεγάλη μάχη της Ανατολής Boston Celtics – Cleveland Cavaliers.
Προσδεθείτε, λοιπόν…
1. Είναι ακόμα οι Warriors το ακλόνητο φαβορί για να κατακτήσουν τη Δύση, τον Τίτλο, το Σύμπαν, τα Πάντα;
Οι Warriors κατόρθωσαν να κρατήσουν την περσινή ομάδα ανέγγιχτη δίχως να ιδρώσουν οικονομικά, μιας και ο Durant δέχτηκε να πάρει όσα περίσσευαν για να μείνει στην ομάδα (Όχι ό,τι περίσσεψαν και λίγα, $25 εκατ. τον χρόνο, αλλά εύκολα έβρισκε δέκα παραπάνω). Με την τετράδα των Κevin Durant, Steph Curry, Draymond Green και Klay Thompson να έχει καταφέρει να αφομοιώσει το απόλυτα υπολογισμένο χάος που διδάσκει μπασκετικά ο Steve Kerr, οι Warriors αναμένονται να είναι ακόμη καλύτεροι φέτος, σε σημείο που η περσινή καταιγίδα που σκόρπισε το υπόλοιπο NBA στα playoffs να φαντάζει σαν καλοκαιρινή μπόρα μπροστά στη βιβλική καταστροφή που αναμένει φέτος τους αντιπάλους τους. Η απόκτηση του Jordan Bell (ενός υποδειγματικού αμυντικού, που λες κι έχει γαλουχηθεί μπασκετικά για ακριβώς αυτή την ομάδα) στο draft, φλερτάρει με τα όρια της χυδαιότητας, ενώ η προσθήκη και του παλαβού Nick Young, δίπλα στον έτερο τρελό JaVale McGee, εκτός από ένα θαρραλέο πανανθρώπινο κήρυγμα ενάντια στο bullying, αποτελεί και το ελιτίστικο κωλοδάχτυλο των Warriors απέναντι στις «συμβάσεις» που υποτίθεται πρέπει να χαρακτηρίζουν τις ομάδες που σηκώνουν Τίτλους.
«Βουτυρόπαιδα», «φλώροι», «τσίρκο». Πολλοί είναι οι χαρακτηρισμοί που γράφονται εδώ και δύο χρόνια για τους Warriors, αλλά αυτοί θα ισοπεδώνουν όποιον δύσμοιρο πετύχουν μπροστά τους και φέτος. Και η αλήθεια είναι ότι όλο το καλοκαίρι το ΝΒΑ επιδόθηκε σε μια συντονισμένη, αλλά όπως θα αποδειχθεί μάταιη, προσπάθεια συμπύκνωσης ταλέντων, με αποκλειστικό απώτερο στόχο τη δημιουργία superteams που θα μπορούν να κοντράρουν τους Πρωταθλητές.
2. Δηλαδή, συγγνώμη, καμία ομάδα της -πολύ ενισχυμένης, όπως λέγεται- Δύσης δεν θα μπορέσει να τους κοντράρει;
Η παγκόσμια μυθολογία βρίθει από ιστορίες για outsiders, που ακούγοντας τις φωνές μες το κεφάλι τους, καταφέραν να κάνουν μια παράλογη, ηρωική πράξη αντίδρασης. Στην ίδια απόκοσμη κραυγή της μοίρας θα κληθούν να απαντήσουν φέτος τρεις ομάδες οι οποίες σήκωσαν ανάστημα και θέλουν να ανακόψουν τη Δυναστεία που στήνεται από το Golden State την τελευταία τριετία.
Οι περυσινοί Rockets αποτελούσαν μια απόπειρα ανταγωνισμού της ωμής βίας των Warriors, που, συνειδητοποιώντας πως δεν μπορεί κανείς να τους σταματήσει αμυντικά, επιλέγουν τον δρόμο να προσπαθήσουν να σκοράρουν παραπάνω από αυτούς. Στην ήδη run’n’gun ομάδα τους, πρόσθεσαν επιπλέον μυαλά και μούσκουλα, ταιριάζοντας τους δύο καλύτερους playmakers της λίγκας, Chris Paul και James Harden, με τον point guard whisperer προπονητή, Mike D’Antoni, στρατολογώντας, παράλληλα, μια αρμάδα ατσάλινους ελεύθερους σκοπευτές γύρω τους. Μία ομάδα, εργαστηριακά σχεδιασμένη από τον πρωτοπόρο General Manager τους, Daryl Morey, για να σουτάρει αποκλειστικά τρίποντα ή εύκολα δίποντα στο «ζωγραφιστό», φέτος αναμένεται να βαδίσει ακόμα πιο εμμονικά στο ίδιο pattern.
Η Thunder της Oklahoma (η μετεγκατάσταση των κάποτε λατρεμένων Seattle SuperSonics) επέλεξε τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Ο Sam Presti, ο General Manager της ομάδας, κατάφερε να προχωρήσει σε δύο εντυπωσιακές «κλοπές» κατά το καλοκαίρι, φέροντας στην ομάδα τους superstars Paul George από τους Pacers και Carmelo Αnthony από τους Knicks, τοποθετώντας τους δίπλα στον αχαλίνωτο -και MVP της περσινής σεζόν- Russell Westbrook, σε ένα πείραμα που μπορεί να διαρκέσει μόλις έναν χρόνο, μιας και οι νεοαποκτηθέντες μπορούν να μείνουν ελεύθεροι το καλοκαίρι του 2018, αλλά σε ένα πείραμα που ευελπιστεί να καταφέρει να τραμπουκίσει τους Warriors στα playoffs με το μέγεθος της ομάδας στην άμυνα. Το αστείρευτο ταλέντο των τριών αστεριών τους θα προσπαθήσει να υπερκαλύψει και την ολοκληρωτική απουσία -επιθετικής, στην άμυνα είναι μαέστρος- καθοδήγησης από τον πάγκο και τον Billy Donovan που κάθεται στην άκρη του.
Η νέα βερσιόν των Oklahoma Big 3 – Paul George, Carmelo Anthony. Russell Westbrook
Η τρίτη ομάδα είναι οι San Antonio Spurs του Gregg Popovich. Από την μία, ο Kawhi Leonard, ο καλύτερος πλέον παίχτης της ομάδας, και ενδεχομένως ο πιο ολοκληρωμένος παίχτης της λίγκας στον συνδυασμό επίθεσης και άμυνας, είναι ένα ανδροειδές, αλλά όχι σαν τα emo-ανδροειδή του Blade Runner, αλλά από τα άλλα τα πιο παραδοσιακά, που δεν γνωρίζουν συναισθήματα, όπως φόβος ή οίκτος.
Ο coach Pop παραμένει ο καλύτερος προπονητής μπάσκετ του κόσμου –κι ακόμη σπουδαιότερος ως άνθρωπος-, αλλά το ρόστερ των “Σπιρουνιών‘ ή είναι πλέον κωμικά γερασμένο, ή αρκετά άγουρο. Το φετινό project μοιάζει περισσότερο σαν ένα τεστ για το που μπορεί πια να φθάσει ο Kawhi, μια audition του DeJounte Murray για τον ρόλο διαδόχου του Tony Parker, και -κυριότερα- ένα πείραμα του Popovich για το πως μπορεί να κερδίσει παιχνίδια παίζοντας το μπάσκετ που οι άλλες ομάδες έχουν απαρνηθεί, ακριβώς, δηλαδή, ενάντια στο trend της λίγκας για διαρκή σουτ τριών πόντων.
3. Μισό λεπτό παιδιά…Μιλάτε για «διεκδικητές» τόση ώρα και δεν έχετε αναφέρει ακόμα το όνομα “LeBron”!
Έχετε απόλυτο δίκιο. Ο Βασιλιάς είναι εδώ. Και είναι οργισμένος. Το καλοκαίρι βίωσε την πρώτη επανάσταση εναντίον της πολυετούς βασιλείας του στο ΝΒΑ, όταν το δεξί του χέρι στο Cleveland, ο Kyrie Irving, σήκωσε μπαϊράκι και απαίτησε να φύγει και να πάει αλλού, διεκδικώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του ηγέτη. Ο LeBron, σε ένα πρώτο επίπεδο εντυπώσεων, φάνηκε μεγαλόψυχος, αποφεύγοντας να σχολιάσει την κίνηση του Κyrie στα σχετικά δημοσιογραφικά τσιγκλίσματα, ωστόσο είναι παραπάνω από βέβαιο ότι όταν συναντήσει τον πρώην συνοδοιπόρο του να φοράει τα πράσινα των Celtics θα βγει από το χαλαρό regular season mode του και θα κυνηγήσει την εκδίκηση μέσα στο παρκέ.
Από την αρχή του καλοκαιριού οι φήμες έλεγαν ότι αυτή θα είναι η τελευταία χρονιά του James στο Cleveland, αφού από το καλοκαίρι του 2018 θα συνεχίσει στους Lakers του Los Angeles, έδρα των επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων. Με τις συγκεκριμένες φήμες να έχουν ήδη ξεσηκώσει αντιδράσεις στην fanbase των Cavs, ομάδα της γενέτειράς του, αντιλαμβανόμαστε ότι ο James φέτος θα εμφανιστεί έτοιμος να τους οδηγήσει σε έναν ακόμα Τίτλο, προκειμένου να μην μπορεί να του προσάψει κανένας το οτιδήποτε το επόμενο καλοκαίρι. Για την επίτευξη του σκοπού του, αποκτήθηκαν ο κολλητός του Dwyane Wade, o περσινός -μπασκετικά και ψυχικά- Γίγαντας του 1,75, Isaiah Thomas, το πολυεργαλείο Jae Crowder, καθώς και η ανάμνηση του κάποτε μπασκετμπολίστα -και MVP του 2011- Derrick Rose (όχι, τον Jeff Green αρνούμαστε να τον συμπεριλάβουμε στο οτιδήποτε).
4. Ναι, αλλά πρώτοι στην Ανατολή πέρσι τερμάτισαν οι Celtics και το καλοκαίρι μάλλον ενισχύθηκαν περαιτέρω, όχι;
H νέα βερσιόν των Celtics Big 3 – Gordon Hayward, Al Horford, Kyrie Irving
Οι Celtics δεν θα έπρεπε να είναι τόσο καλοί τα τελευταία χρόνια, καθώς θεωρητικά πριν μια πενταετία πάτησαν “reset” και μπήκαν σε μία διαδικασία αναδόμησης της ομάδας και κανείς δεν περίμενε η διαδικασία αυτή να έχει τόσο άμεσα αποτελέσματα. Όμως η δουλειά του «Σατανά με αγγελικό πρόσωπο», Brad Stevens, που έχουν στη θέση του προπονητή, έχει υπάρξει συγκλονιστική, επιταχύνοντας την όλη εξελικτική διαδικασία. Σε αυτή τη διαδικασία προστέθηκαν το καλοκαίρι και οι superstars Kyrie Irving και Gordon Hayward, δυο έξοχοι δημιουργοί, που θα παίξουν το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας υπό της οδηγίες του Stevens. Oι Κέλτες πλέον διαθέτουν μια σειρά από πολυμορφικά forwards που θα τους δίνουν μεγάλη ευελιξία στο παρκέ.
Και φυσικά τα time-outs του «Αντίχριστου» κάνουν τα γόνατα να τρέμουν: των αντίπαλων προπονητών από τρόμο, και ημών από ηδονή.
“καὶ εἶδον ἐκ τῆς θαλάσσης θηρίον ἀναβαῖνον, ἔχον κέρατα δέκα καὶ κεφαλὰς ἑπτά, καὶ ἐπὶ τῶν κεράτων αὐτοῦ δέκα διαδήματα, καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ὀνόματα βλασφημίας. καὶ τὸ θηρίον ὃ εἶδον ἦν ὅμοιον παρδάλει, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ἄρκου, καὶ τὸ στόμα αὐτοῦ ὡς στόμα λέοντος. καὶ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ δράκων τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ τὸν θρόνον αὐτοῦ καὶ ἐξουσίαν μεγάλην” – Brad Stevens, ο σατανάς με το αγγελικό πρόσωπο
Παρόλα αυτά, με μόλις τέσσερις παίχτες από την περσινή ομάδα να επιστρέφουν για τη νέα σεζόν, και τους υπόλοιπους 11 να είναι νεοφερμένοι, οι τελικοί της Ανατολής απέναντι σε έναν εξαγριωμένο Βασιλιά που διψάει για αίμα δεν θα είναι τόσο “Rumble In the Jungle”, όσο μάλλον “Thrilla in Vanilla”. Και τούτο καθώς δύσκολα θα καταφέρει η Βοστόνη να εξελιχθεί από “Great White Hype” σε κανονικό διεκδικητή χωρίς να πάρει κάποιον ψηλό superstar, που θα αντικαταστήσει τον πρώην star του Ικάρου Καλλιθέας (και νυν «καλύτερη άκρη για κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη έξω από το Αλμπουκέρκι»), αυστραλό Aaron Baynes που είναι κι ο μόνος καθαρός center του roster της.
5. Παίδες εμείς ξανασχοληθήκαμε με το ΝΒΑ λόγω του δικού μας παιδιού, του Γιάννη. Θα μας πείτε κάτι και για αυτόν;
Οκ, να σας πούμε. Με την ελπίδα πως δεν ήσασταν από αυτούς/ές που όλο τον χειμώνα γεμίζατε γραφικά το timeline μας με “#NBAVote Giannis Antetokounmpo” και το καλοκαίρι τον βρίζατε για «προδοσία», να σας ενημερώσουμε πως ο Giannis φαίνεται ότι βρίσκεται ήδη σε μία κυλιόμενη σκάλα που οδηγεί στην κορυφή του ΝΒΑ και τίποτα δεν δείχνει ικανό να ανακόψει αυτήν την πορεία. Απλά η κορυφή του ΝΒΑ, κι ενδεχομένως και το MVP award, βρίσκονται ακόμα περίπου δύο σεζόν μακριά, καθώς τόσες χρειάζονται για να εξελιχθεί ακόμα περισσότερο ως παίχτης, αλλά και για να γίνουν κινήσεις ενίσχυσης της ομάδας του, μιας και κάθε MVP winner πρέπει να παίζει σεομάδα 50+ νικών, και οι Bucks, δίχως αρκετό επιθετικό ταλέντο, με τον Jabari Parker στα πιτς και μια άμυνα που πάσχει από AD/HD, θα είναι τόσο καλοί, όσο μπορεί να τους κουβαλήσει ο Γιάννης.
6. «Προς τι αυτή η απόκοσμη ησυχία με μόνο τον ήχο από τα τριζόνια;»
Μιας που είπαμε Bucks, λοιπόν, αυτός είναι ο ήχος της αδράνειας και της ανείπωτης ανίας, ή αλλιώς η μάχη των playoffs στην Ανατολή. Αν φέτος υπήρχε μία φράση που ακουγόταν στην Ανατολική ακτή ήταν το “Be Thankful For What You Got”. Βλέποντας το ταλέντο του ΝΒΑ να έχει συγκεντρωθεί στα δυτικά -και τον LeBron μάλλον να ετοιμάζεται να ακολουθήσει τη φετινή καλοκαιρινή προς Δυσμάς αποδήμηση ταλέντου-, οι υπόλοιπες ομάδες της Ανατολής αποφάσισαν να συμβιβαστούν με τη χρυσή τους μετριότητα, ελπίζοντας σε μια ανέλπιστη επίσκεψη στους Τελικούς. Περίπου σαν να σου κάθεται στις εξετάσεις του Πανεπιστημίου το μόνο κεφάλαιο που διάβασες πριν πεις «θα κατέβω μόνο για τα θέματα», και από το τίποτα να βρίσκεσαι με αυτό το τίμιο το «5» που σε περνάει και δεν το κουβαλάς για τον Σεπτέμβρη. Ε, πέρα των Cavaliers και των Celtics, οι υπόλοιπες ομάδες της Ανατολής ποντάρουν πως θα βρεθούν στους Τελικούς του ΝΒΑ απλά πιάνοντας τη βάση. Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό, όμως;
Η Washington έχει επενδύσει στο εκπληκτικό backcourt των Wall και Beal, ένα δίδυμο τόσο καλό που προσφέρει maximum συμβόλαια σε αδιάφορους παίκτες όπως ο Otto Porter Jr., που είχε την τύχη να αγωνίζεται απλά δίπλα στους προαναφερθέντες και να πληρωθεί αδρά για αυτό, και κρατάει ανταγωνιστική μια ομάδα που καταποντίζεται όποτε ένας από τους βασικούς τολμάει να πάει στον πάγκο έστω και για μια ανάσα.
Το φονικό δίδυμο John Wall και Bradley Beal
Το Toronto, ποντάροντας στην αργή ωρίμανση των νέων Celtics και την επικείμενη φυγή του LeBron το 2018, κράτησε τον ίδιο κορμό σε τριετή συμβόλαια, μπας και φτάσει στους Τελικούς απλά λόγω της ανυπαρξίας των υπολοίπων ανταγωνιστών, με πιθανότερο αποτέλεσμα αυτό που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο: καλό ρεκόρ για όσο φθάσει το ατομικό ταλέντο των Lowry και DeRozan, με τη βαρετή και ανέμπνευστη επίθεσή τους να μεταμορφώνεται σε κολοκύθα μόλις στο ημερολόγιο μπει ο Απρίλης.
Στην Charlotte, την πιο βαρετή ομάδα του δυτικού πολιτισμού, έπεσε στο draft o Malik Monk, ένας εκπληκτικός σουτέρ που κανείς μας δεν κατάλαβε πως ήταν διαθέσιμος στη 12η επιλογή, αλλά η ομάδα συνεπής στην προσπάθειά της να παραμείνει από αδιάφορη ως αντιπαθής, πήρε τον Dwight Howard, που με την δήλωσή του “I wouldn’t go to the White House, but I would go to the Dwight House” πήγε το κίνημα κατά των διακρίσεων στην Αμερική περίπου σαρανταπέντε χρόνια πίσω, όσους βαθμούς υπό το μηδέν και τη θερμοκρασία από την αποτυχημένη προσπάθεια, έστω ελάχιστου, χιούμορ.
Τέλος, στη συζήτηση βρίσκεται και το Miami, όπου η συνειδητοποίηση πως οι γκρίζοι κρόταφοι του Pat Riley δεν αποτελούν πια πόλο έλξης για νεαρούς superstars, όπως συνέβη με τον LeBron το 2010, τους οδήγησε στην απόφαση να νοικοκυρευτούν και να αποκαταστήσουν με πολυετή συμβόλαια τα καλά παιδιά που είχαν μαζέψει πέρυσι ως λύση ανάγκης, αλλά, υπό τις οδηγίες του εξαιρετικού Spoelstra, έγιναν μία καλή ομάδα για τρεις μήνες.
Pat Riley, όταν τα δαχτυλίδια σου μιλούν για σένα…
Από κοντά και το Detroit, με το νέο του pitbull, τον Avery Bradley, που θα επιμείνει στο σχήμα με έναν θηριώδη center, συγκεκριμένα τον Andre Drummond, και τέσσερις σουτέρ ακροβολισμένους γύρω του. Ένα σχήμα που μπορεί να ήταν πρωτοποριακό, όταν ο προπονητής τους, Stan Van Gundy, το εφάρμοζε στο Orlando, αλλά τώρα φαντάζει του συρμού.
Σαν τον φίλο μας που σιχαίνεται τη δουλειά του, αλλά συνεχίζει διότι «κοίτα τι γίνεται εκεί έξω», οι έξι ανατολικές ομάδες αρέσκονται στο να ελπίζουν πως μία εξ αυτών θα βρεθεί ανέλπιστα να παίζει μπάσκετ τις αρχές Μαΐου.
7. ΟΚ, αλλά από την άλλη, δυτικά, βαράνε κανονιές. Γίνεται πόλεμος;
Ακριβώς! Στην πόρτα των playoffs της Δύσης συνωστίζονται ένα σωρό ομάδες, με το σκηνικό να θυμίζει νέο φαλαφελάδικο πέριξ της πλατείας Αγίας Ειρήνης, που ο απελπισμένος τυλιχτής είναι αδύνατον να εξυπηρετήσει.
Ο coach Tom Thibodeau βρέθηκε πέρσι στην κρύα Minnesota και, κάπως σαν τον στρατηγό Patton σε παιδική χαρά, προσπαθούσε όλη τη χρονιά να χαλιναγωγήσει τα πιτσιρίκια στις προσταγές του. Προφανώς ανεπιτυχώς. Για καλύτερα αποτελέσματα έφερε δύο Ευέλπιδες, που τους ήξερε από «τη σχολή» (Chicago Bulls), τους Jimmy Butler και Taj Gibson, για να φέρουν ένα πρόωρο τέλος στην εποχή της αθωότητας των υπέροχων μωρών των Timberwolves, του εξαιρετικού Karl-Anthony Towns και του φέρελπη Andrew Wiggins. Mε πληθώρα ταλέντου, οι Wolves θα έπρεπε να έχουν σίγουρη μία θέση στην post season της Δύσης, αλλά απομένει να δούμε, αν με τους τέσσερις από τους πέντε της βασικής πεντάδας να χρειάζονται την μπάλα στα χέρια τους, δεν θα τρακάρουν μεταξύ τους οι εγωισμοί.
Η νέα βερσιόν των Wolves Big 3 – Jimmy Butler, Karl-Anthony Towns, Andrew Wiggins
Από την άλλη, αν ο Thibodeau είναι ο καλοξυρισμένος στρατηγός, ο Mike Malone, ο προπονητής των Nuggets, ο οποίος εμφανισιακά μοιάζει με καλοξυρισμένο στρατιωτικό, στην πραγματικότητα είναι ένας δημοκρατικός δάσκαλος, εκείνος που πιστεύει και επενδύει στη δημιουργικότητά των μαθητών του, κι αυτός ο πειραματισμός αποτέλεσε το λίπασμα για να ανθίσει το μοναδικό ταλέντο του Nikola Jokic, ενός ανθρώπου που μπορεί από μόνος του να κερδίσει τη μάστιγα της νευρικής ανορεξίας και να κάνει passé το πρότυπο των κοιλιακών και του σμιλεμένου στήθους. Για τον ίδιο, βέβαια, η ζωή στο Denver πρέπει να έχει κάτι από John Malkovich στο Being John Malkovich (δηλαδή “Βeing Michael Stipe”, μιας και μας φαντάζει ακόμα απίστευτο πως έπεισαν την ανθρωπότητα ότι πρόκειται για διαφορετικά άτομα), καθώς βλέπει να περνάνε με ιλιγγιώδη ταχύτητα δίπλα του στρατιές από πανομοιότυπους κοντύτερους τύπους, στους οποίους με χαρά δίνει την μπάλα για να σκοράρουν.
Στο Memphis, με τους Zach Randolph και Tony Allen να σπέρνουν τον τρόμο σε άλλες πολιτείες πλέον, το “Grit ‘n’ Grind”, η διαχρονικά χαρακτηριστική, πολύ σκληρή άμυνα που ορίζει το attitude της ομάδας, αποτελεί παρελθόν. Πίσω έμειναν οι Mike Conley και Marc Gasol να αποτελούν το ιδανικό, σχεδόν avant-garde, δίδυμο κοντού-ψηλού, με τον αγαπημένο coach David Fizdale να προσπαθεί να χτίσει μια πιο μοντέρνα επίθεση. Δεν έχουν υλικό, αλλά τα ίδια λέμε κάθε χρόνο, και πάντα καταφέρνουν να κερδίσουν όλα τα κλειστά παιχνίδια, σαν η πιο εμπνευσμένη clutch ομάδα του αθλήματος.
Η ομάδα-tribute στo εκνευριστικό «υπομονή» του Παναγιώτη Γιαννάκη, οι Los Angeles Clippers, αν δεν πέσει θύμα του νεποτισμού της (ο Doc Rivers χρόνο με τον χρόνο βρίσκει τρόπους να αδειάζει λεπτά από καλύτερους παίχτες για τον γιο του Austin) και της οξυθυμίας (ίσως πρέπει να επιδοτήσουν μαθήματα ασφαλούς πυγμαχίας σε Galinari και Griffin, για να μην τραυματίζονται όταν ξεκινάνε τα μπουκέτα σε αγνώστους) θα είναι από τα μεγαλύτερα eye candies του πρωταθλήματος και δε θέλουμε να λείπουν από τα playoffs. Επίσης, μαθαίνουν να προφέρουν σωστά το σέρβικο “-ic”, μιας και ο μόνιμα αγουροξυπνημένος Milos Teodosic έχει ήδη αρχίσει να σηκώνει τα βλέμματα με ενδιαφέρον από τις ξυραφένες no-look πάσες του.
Στην Νέα Ορλεάνη βρίσκονται μαζί οι δυο πιο χαρισματικοί και πλήρεις ψηλοί του αθλήματος, σε ένα σχήμα Δίδυμων Πύργων που κάνουν απολύτως τα πάντα. Το πείραμα των Pelicans θα μνημονευόταν στην Ιστορία του ΝΒΑ. Aν ήμασταν στο ΝΒΑ Jam. Αλλά με τον εύθραυστο Holiday να είναι ο μόνος ποιοτικός παίκτης πέρα των δύο, τον Rondo να καταστρέφει τη χημεία της ομάδας του για να στηρίξει τον εθισμό του στις ασίστ, και τον Crawford να παίρνει διαρκώς σουτ δίχως ουδεμία λογική, το υπόλοιπο roster τους δεν κάνει ούτε για Eurocup.
Στο Dallas ο αποχαιρετισμός του Nowitzki θα είναι συγκλονιστικός, αλλά η παρουσία του εκρηκτικού rookie Dennis Smith Jr. στον άσο θα προσφέρει διαρκώς highlights και ο δαιμόνιος Rick Carlisle στον πάγκο κάνει την ομάδα σχεδόν “must watch”. Αν καταφέρουν να τρυπώσουν στα playoffs, ίσως πρέπει να τους φυγαδεύσουμε στο Μεξικό για να μην τους κάψουν στο Σάλεμ.
Στη Utah, η παρουσία και μόνο του “Stiffle Tower” Rudy Gobert αναγκάζει τους επίδοξους slashers να κάνουν αναστροφή και να φεύγουν από τη ρακέτα της ομάδας του, σαν παιδάκια που ανοίγουν την πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονιών τους την λάθος στιγμή. Τούτο και μόνο είναι αρκετό για να ελπίζουν οι Μορμόνοι σε μια παρουσία στα playoffs, ακόμα και μετά τη φυγή του αστεριού της ομάδας τους ως πέρσι, του Gordon Hayward για τη Βοστόνη. Θα στηριχτούν σε ένα ευρωπαϊκό δίδυμο, με τον Rubio να περνά πρόωρη κρίση μέσης ηλικίας και να θυμίζει ηθοποιό που αποφάσισε να παρατήσει τα εγκόσμια για ένα σπίτι στο βουνό, στο οποίο θα κάνει τρεις συνεντεύξεις και θα γυρίσει μισή ταινία, πριν επιστρέψει σοφότερος στη χλιδή της πραγματικότητας.
Ελάτε τώρα που δεν σας θυμίζει πια τουλάχιστον τους μισούς θαμώνες του Albion!
Οι Blazers παρατάσσουν δύο εκ των δέκα χαρισματικότερων σκόρερ της λίγκας, δύο φονιάδες μετά από ντρίμπλα, τους Dame Lillard και C.J. McCollum, που βρήκαν από το πουθενά μεσούσης της σεζόν τον νταή που έλειπε από την ομάδα, στο πρόσωπο του Jusuf Nurkic, έναν τύπο από τα βουνά της Βοσνίας που έφτασε εδώ που έφτασε επειδή ο πατέρας του έδειρε 14 άτομα σε καυγά, με αποτέλεσμα να κερδίσει το ενδιαφέρον των scouts του ΝΒΑ ο γιος του. O Lillard θα ραπάρει όταν δεν βομβαρδίζει, ο McCollum ξέρει να μιλάει, αλλά στην καρδιά μας είναι ο τεράστιος Evan Turner και το twitter feed του.
9. Μάλιστα. Ακούγεται ενδιαφερούσα η μάχη της Δύσης για τα playoffs, αλλά με αυτή την ιδιότυπη «μάχη για τον πάτο» που υπάρχει στο ΝΒΑ και το καλύτερο πλασάρισμα στο επόμενο draft τι γίνεται;
Mε την Ανατολή σε τόσo άθλια κατάσταση, που όποια κακή ομάδα φορμαριστεί κατά λάθος, κινδυνεύει να καταλήξει στα playoffs, οι ομάδες που θα παλέψουν για τις τελευταίες θέσεις, που θα τους δώσουν την ευκαιρία να επιλέξουν έναν εκ των Luka Dončić, Marvin Bagley III, Michael Porter – τα hot ονόματα του επόμενου draft, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικές, μην τυχόν σκοντάψουν σε μερικές νίκες. Γι’ αυτό σχεδόν όλες έχουν φροντίσει να προβούν σε εξαιρετικές κινήσεις εσωτερικού σαμποτάζ.
Στο Μεγάλο Μήλο, για να πανηγυρίσουν την απομάκρυνση του Phil Jackson και των εμμονών περί μπάσκετ που κουβάλαγε από προηγούμενες δεκαετίες (γκμουχ -τριγωνική επίθεση- γκμουχ), οι Knicks υπέγραψαν τον Michael Beasley, ο οποίος έχει ξεκινήσει την παρουσία του στη Νέα Υόρκη κυκλοφορώντας δημοσίως με ένα ρόλεξ στο δεξί του πόδι (ναι, στο πόδι), ενώ ισχυρίζεται πως σαν τον Carmelo και θα σκοράρει 25 πόντους ανά παιχνίδι, και πως δεν πιστεύει αυτές τις αηδίες ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το 10% των δυνατοτήτων του εγκεφάλου τους, γιατί αυτός χρησιμοποιεί το 100%. Πράγμα που μάλλον πιστεύουμε γι’ αυτόν και που εξηγεί και το ρόλεξ στο πόδι (ναι, στο πόδι).
Michael Beasley, μεγάλη περίπτωση!
Πέρα από τον τρελο-Beasley, μόνη ελπίδα της Νέας Υόρκης παραμένει ο λετονός Kristaps Porzingis, σε έναν οργανισμό που επιμένει ευρωπαϊκά, με τα ονόματα των Willy Hernangomez, Mindaugkas Kuzminskas και Frank Ntilikina, να κατακρεουργούνται καθημερινά από τους γκρινιάρηδες οπαδούς του Madison Square Garden.
Μια κατάσταση εξίσου θλιβερή είναι και αυτή που έχει μπλέξει ο Myles Turner στην Indiana,αχτίδα φωτός σε μια μπασκετική πόλη που βρίσκεται στα συντρίμμια. H Indiana, προκειμένου να σαμποτάρει τη χρονιά της, υπέγραψε τον Lance Stephenson, γνωστό για την πιο αλλόκοτη κίνηση εκνευρισμού αντιπάλου στην Ιστορία…
Ο Lance Stephenson φυσάει στα μούτρα του LeBron
H Atlanta έχει σαν καλύτερο παίκτη τον Γερμανό από το Μπουρνάζι, Dennis Schroder, ο οποίος κοιτώντας γύρω του μες στη σεζόν, θα αναπολεί το άπλετο ταλέντο με το οποίο συνυπήρχε στην εθνική του το καλοκαίρι. Χρειάζονται ένα υψηλό pick στο επόμενο draft, άλλα η ικανότητα του δάσκαλου Budenholzer, να παίρνει το καλύτερο από τους παίκτες του, ίσως ωφελήσει μόνο την εθνική Ελλάδος, μιας που ο Tyler Dorsey βρίσκεται στο συγκεκριμένο σχολείο.
Το Sacramento έχει μαζέψει πολλούς φερέλπιδες πιτσιρικάδες, και για να τους εκπαιδεύσει υπέγραψε για μέντορες τον ακόμα εξαιρετικό παίχτη, όταν είναι υγιής, George Hill, τον 40χρονο βαλσαμωμένο Vince Carter, και τον λατρεμένο μας Zach Randolph, που κατάφερε το καλοκαίρι να επιβεβαιώσει αυτόν τον νέο του ρόλο, μιας και συνελήφθη για διακίνηση φαρμακευτικής κάνναβης, με ποσότητα ικανή να μουδιάσει ολόκληρο το Ρήγμα του San Andreas.
Οι Suns είναι γεμάτοι με άγουρους παίκτες. Ο Devin Booker μοιάζει σαν το παιδί του φροντιστή που κατέληξε κατά λάθος στο γήπεδο, αλλά πέρυσι έγινε ο νεαρότερος παίκτης που σημειώνει 70 πόντους σε ένα ματς, επίδοση που μπορεί να επαναλάβει οποιοδήποτε βράδυ. Επίσης έχουν τον Marquese Chriss, υπεραθλητή με την μπασκετική αντίληψη νεαρού ελαφιού, και τον ανήλικο κροάτη Dragan Bender – αυτό το υβρίδιο Kukoč, Porzingis και ενός οκτάχρονου που έχει κατέβει ζαλισμένος από τη ρόδα της παιδικής χαράς. Επίσης, έχουν τον «LeBron των point guards», Eric Bledsoe, αλλά αν πάνε και κάνουν τίποτα νίκες μαζεμένες δεν θα διστάσουν να τον κλειδώσουν στα αποδυτήρια, όπως έκαναν πέρσι στο τελευταίο τρίτο της σεζόν.
Ομάδες που δεν έχουν pick για το επόμενο draft, αλλά ούτε και βλέψεις για playoffs έχουν, είναι οι Lakers κι οι Nets.
Οι Lakers θα έχουν μια απολαυστική ομάδα, με τον rookie Lonzo Ball να μεταδίδει το αλτρουιστικό του παιχνίδι στην επίθεση και την παντελή του αδιαφορία στην άμυνα, όταν αναπόφευκτα όλοι θα περιμένουμε την ομάδα να καταρρεύσει από το μιντιακό τσίρκο στο οποίο ηγείται ο πατέρας του, Lavar Ball, και μας κάνει να πιστεύουμε ότι είναι το πνευματικό παιδί του ύστερου O.J. Simpson, της Kim Kardashian, και του group με τις Μανάδες του Facebook.
Οι Nets, από την άλλη, μετά από μια εφταετία που, αντί για τον Τίτλο που τους είχε τάξει ο ρώσος ολιγάρχης, Mikhail Prokhorov (παντού υπάρχει ένας τελικά, ε;), τους οδήγησε σε ομαδική κατάθλιψη με διαρκείς επιδόσεις στον πάτο της λίγκας, πλέον, με σοβαρή καθοδήγηση από front office και πάγκο, τσίμπησαν πονηρά τον superstar τους, στο πρόσωπο του κατ’εξακολούθηση ρουφιάνου D’Angelo Russell, κι ετοιμάζονται να παίζουν σε ξέφρενο ρυθμό. Θα είναι μια μέτρια, αλλά τουλάχιστον ευχάριστη, ομάδα.
9. Καλά όλα αυτά, αλλά σαν hipster προς hipster τώρα, Ball Hog θα μου πεις ποια ομάδα πρέπει να υποστηρίζω;
Για εμάς τους Ευρωπαίους η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Το μπασκετικό IQ των Denver Nuggets είναι αδιανόητο. Ο συνδυασμός των ψηλών τους, με τον Paul Millsap να έρχεται από την Atlanta για να προστεθεί δίπλα στην μπασκετική ιδιοφυΐα του σέρβου Nikola Jokic, της μετενσάρκωσης του Arvydas Sabonis με πλήρως λειτουργικά γόνατα, μας κάνει να αδημονούμε για τα κόλπα που οι δύο θα σκαρώνουν, με μια σειρά από αμούστακους σουτέρ-δολοφόνους παρατεταγμένους πλάι τους.
Στην Philadelphia, η πολιτική καμμένης γης που ακολούθησε ο προηγούμενος GM της ομάδας, Sam Hinkie, που με πρωτοφανή επιμονή κατέβαζε τη χειρότερη ομάδα κάθε χρόνο για να έχει περισσότερες πιθανότητες να διαλέξει πρώτος στο draft, οδήγησε στην αλλαγή των κανονισμών της λίγκας και στο κάψιμο του στην πυρά για παραδειγματισμό. Παρόλα αυτά, το «κόλπο», “Τhe Process” όπως το ονόμασε τους κληροδότησε μια σειρά από μοναδικούς νεαρούς παίκτες. Ο Joel Embiid έχει παίξει μόλις 31 παιχνίδια στα τρία χρόνια στο ΝΒΑ, αλλά είναι δίχως καμία υπερβολή ό,τι πλησιέστερο έχει εμφανιστεί στον Hakim “The Dream” Olajuwon, κι έχει και τρίποντο. Ο Ben Simmons δεν έχει παίξει κανέναν παιχνίδι, αλλά είναι κάτι σαν τον LeBron, απλά δίχως ούτε καν στοιχειώδες σουτ, ενώ και ο rookie, Markelle Fultz, είναι μια πιο αθλητική έκδοση του Kyrie Irving – επίσης, όμως, με περίεργο ως ύποπτο σουτ. Τέλος, ο Dario Saric θυμίζει τον Kukoč, αλλά σε μια διασταύρωση με τον Zoran Savic, που τον κάνει έναν σκληρό καργιόλη.
… και οι Sixers Big 4 – Joel Embiid, Markelle Fultz, Ben Simmons, Dario Saric
10. Ναι ok, αλλά εμείς μεγαλώσαμε με την αφίσα με τον Ταύρο πάνω από το προσκέφαλό μας και ακόμα δεν έχετε αναφέρει λέξη για τους Bulls. Γιατί;
Εσκεμμένα για να μην σας στεναχωρήσουμε. Οι Bulls είναι μια ομάδα ξεχωριστή, μιας και πλέον μαστίζεται από παντελή ανικανότητα σε κάθε έκφανση της, αποτελώντας το παράδειγμα προς αποφυγή ολόκληρου του ΝΒΑ. Η διοίκηση προκάλεσε την μήνη όλης της λίγκας, όταν πούλησε στους Warriors τον Jordan Bell, που ήταν -χωρίς υπερβολή- το ιδανικό κομμάτι που έλειπε από το παζλ της απόλυτης ομάδας. Ο G.M. τους έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στους ψηλούς point guards που δεν μπορούν να σουτάρουν, με αποτέλεσμα να έχει μαζέψει κάμποσους τέτοιους, και ο προπονητής της ομάδας, Hoiberg, εκτίθεται καθημερινά, προσπαθώντας να εφαρμόσει το μπάσκετ που θέλει, μη έχοντας ούτε έναν παίκτη που να μπορεί, όμως, να το αποδώσει. Μοναδική ακτίδα ελπίδας για τους Bulls ο Markannen που όμως είναι σαν τον δακτύλιο: τις μισές μέρες εμφανίζεται ως ο φινλανδός Nowitzki, ενώ τις άλλες μισές ως ο σκανδιναβός Barnagni.
Πόσο κακοί θα είναι;
Τόσο:
11. Συγνώμη, θα κλείσετε το κείμενο διασύροντας την ομάδα που ήταν «η καλύτερη όλων των εποχών» και μας έμαθε να αγαπάμε το ΝΒΑ;
«Η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών» παίζει στο ΝΒΑ τώρα και είναι οι Warriors.
«Ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών» θα είναι αντίπαλος τους στους Τελικούς για τέταρτο συναπτό έτος -και όγδοο συνεχόμενο για τον ίδιο- και είναι ο LeBron James.
Στο Houston μπορεί να δούμε την καλύτερη επίθεση όλων των εποχών και ο Γιάννης είναι ένας superstar που παρόμοιό του δεν έχει ξαναδεί το άθλημα.
Τώρα είναι η καλύτερη στιγμή στην Ιστορία του αθλήματος.
12. Μήπως βερμπαλίζετε για να μας τσιγκλίστε. Πως στέκουν όλα αυτά που λέτε;
Είναι απλό. Λέγεται «εξέλιξη», κι όπως υπάρχει εξέλιξη σε κάθε επιστήμη, σε κάθε τεχνολογία, το ίδιο συμβαίνει και στον αθλητισμό. Η είσοδος των επιστημών τα τελευταία χρόνια στο ΝΒΑ έχει οδηγήσει το άθλημα σε διαφορετική αντιμετώπιση, και κατ’αποτέλεσμα, σε πολύ υψηλότερα επίπεδα απόδοσης. Τα βιομετρικά των παιχτών, η διατροφή και ο ύπνος τους, τα πάντα είναι υπό λεπτομερή παρακολούθηση. Οι μέθοδοι προπόνησης έχουν εξελιχθεί, με αποτέλεσμα πρώτη φορά να υπάρχει τόσο ταλέντο μαζεμένο, με 30 παίχτες στο επίπεδο του superstar. Οι επιστήμες, ιδίως η στατιστική που χρησιμοποιείται στα analytics, που έχουν κυριεύσει τη λίγκα την τελευταία 10ετία, έχουν οδηγήσει στο απλούστατο και εμφανές συμπέρασμα πως «το τρίποντο μετράει παραπάνω από το δίποντο» οπότε και προτιμάται (αυτό αναλύεται μέσω του true shooting %, αλλά δεν έχουμε σκοπό να σας παρασύρουμε στα δικά μας, εντελώς καμένα, μονοπάτια). Για αυτό και η τάση ή για τρίποντο, ή για δυο εύκολους πόντους μέσα από το ζωγραφιστό. Κι επειδή η δράση προηγείται κάθε αντίδρασης, οι επιθέσεις των ομάδων, βλέπουν τεράστια εξέλιξη σε σχέση με την άμυνα-αντίδραση. Η κίνηση των παιχτών χωρίς την μπάλα, τα off ball screens, όλη η μεταφορά του παιχνιδιού μακριά από την μπάλα γενικότερα, στις κινήσεις και στο στήσιμο της επίθεσης που προηγείται, με σκοπό όταν ο παίχτης να έχει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες εκτέλεσης, έχουν κάνει προς ώρας τις άμυνες να αδυνατούν να ακολουθήσουν. Δεν είναι ότι «στο ΝΒΑ δεν παίζουν άμυνα». Είναι ότι στην τρέχουσα φάση του είναι τόσο καλές οι επιθέσεις που δεν υπάρχει άμυνα να μπορεί να σταματήσει το ταλέντο και την αποτελεσματικότητα των επιθετικών συστημάτων. Κι αυτό, παρότι η άμυνα των Warriors είναι σχεδόν όσο αρμονική και χορογραφική είναι και η επίθεσή τους.
Για να μην σας κουράζουμε άλλο, κύριες και κύριοι, σας καλωσορίζουμε στην εποχή του Pace & Space, του Ball Movement, του 3&D, του switch all, του position-less basketball. Κοπιάστε!