Μετά τον εξωφρενικο πρώτο γύρο, οι ημιτελικοί των Περιφερειών ήταν σαφώς πιο νορμάλ. Το ΝΒΑ είναι τα αστέρια κι αυτοί πρέπει να ξεχωρίζουν. Επίσης, ο κανόνας είναι ένας: πρωτάθλημα παίρνει αυτός που κερδίζει έστω και με 1 πόντο τους αγώνες που πρέπει. Αυτό έκανε ο Αιρ, αυτό έγινε και στο τελευταιο θρι-πιτ από τους Λέικερς, αυτό πάει να κάνει και φέτος ο ΛεΜπρον.
Επίσης, ένα σχόλιο για τον λόγο του Ντουράντ στην παραλαβή του βραβείου ΕμΒιΠι της χρονιάς. Ναι, επιτέλους είδαμε έναν παίκτη να ευχαριστεί τους συμπαίκτες του και την μαμά του και φυσικά αυτό είναι προτιμότερο από τα ρομποτικά του ΛεΜπρον. Αλλά ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ με το κλάμα στις απονομές. Μισή ώρα λυγμ και κλαψ και πνιεχ. Στις απονομές επιτρέπεται να κλαίει μόνο ο Ροντμαν, οι άλλοι πρέπει να τρώνε πρόστιμο. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.
Μιάμι – Μπρουκλυν 4-1
Χρειάστηκε η 49αρα του Λεμπρον και δύο παιχνίδια που κρίθηκαν στο τέλος με τρίποντα για να περάσει το Μιάμι, οπότε το 4-1 είναι πλασματικό. Το Μπρουκλυν τα πήγε καλά τα ματς αλλά έριξε το γάλα, κυρίως γιατί δεν έχει πλει-μεικερ (ποιος Ντερόν, το παιδί είναι για την Ευρωλίγκα σαν τον Φάρμαρ). Κρίμα, γιατί ο Τζει Τζει Τζόνσον με τον Πιρς μπορούσαν να ζορίσουν πραγματικά την ομάδα του λούζερ. Καλά ματς γίνανε πάντως, σχεδόν τσαμπουκάδες είδαμε και στο τσακ θα είχαμε πανηγύρια. Το Μαιάμι δεν είναι στην περσινή κατάσταση, αλλά νικάει και το ρόστερ του είναι ίσως το εντυπωσιακότερο που έχουμε δει εδώ και δεκαετίες.
Ιντιάνα – Ουάσινγκτον 4-2
Επιτέλους το γνωστό άσχημο, αμυντικό μπάσκετ της Ιντιάνα. Ακόμα δεν έχει βρει για τα καλά τον ρυθμό της (εξ’ου και οι δύο άσχημες ήττες με μεγάλες διαφορές), αλλά δεν έπαιξε τόσο τραγικά όσο με την Ατλάντα. Ταιριάζανε και τα ματς απ και εμφανίστηκε και ο Πολ με την 39άρα στο 3-1, όταν έλιωσαν στην κυριολεξία οι νεανικοί Γουίζαρντς. Την δουλειά πρέπει να την κάνουν ο παιχταράς ο Γουέστ που τελειώνει τους αγώνες σαν τον Σαφτ και ο Χιλ που είναι κανονικός παίκτης και όχι ψυχάκιας σαν τον Στιβενσον. Ο Λάρρυ Λέτζεντ (Μπερντ) πήγε να κάνει την καλή τον χειμώνα, αλλά δεν του βγήκαν οι κινήσεις του και χάλασε την ομάδα: ο Μπάινουμ θα βοηθούσε πολύ στα πλει-οφ, αλλά είναι εκτός. Ο Γκρέιντζερ είχε το μακρυνό σουτ και το εύκολο σκοράρισμα που λείπει πολύ από την ομάδα κι ο Τέρνερ απλά δεν ταίριαξε. Γι’ αυτό η Ιντιάνα, επιθετικά δεν πολυστρίβει.
Σαν Αντόνιο – Πόρτλαντ 4-1
Ο διασυρμός του Πόρτλαντ ήταν το πιο αναμενόμενο αποτέλεσμα του 2ου γύρου. Το Πόρτλαντ είναι τόσο κακή ομάδα, ώστε επέτρεψε στο Σαν Αντόνιο να μπει σε beast mode από το πρώτο ματς και να μην κοιτάξει πίσω ποτέ. Μετά το κάκιστο ροτέισον απέναντι στο Ντάλας, ο κόουτς Ποπ έβαλε μέσα όλο τον λαό και έτρεξε το ρυθμό, διασύροντας κάτι παίκτες Λίλαρντ και Μπατούμ.
Οκλαχόμα – ΛΑ Κλιπερς 4-2
Ξεσκίστηκαν στο πρώτο ματς οι Κλιπς και μπερδεύτηκε ο κόσμος. Αλλά όταν δεν πάνε όλα μέσα, πρέπει να έχεις παίκτες δολοφόνους και να μπορείς να αλλάζεις τον ρυθμό του αγώνα. Ο Πολ δεν είναι δολοφόνος και οι Κλιπς παίζουν μόνο στο γρήγορο και στο περίπου. Η κατάρρευση στο τέλος του 5ου ματς ήταν για τα μελλοντικά αφιερώματα. Ο Ντοκ δεν κατάφερε να αλλάξει την ομάδα φέτος, αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο Ντουράντ πήρε μπρος για τα καλά, ο Ουεστμπρουκ παίζει σαν το τραγί, αλλά όσο βρίσκουν και τα κάνουν, έχει ο Θεός. Τουλάχιστον στο 6ο μπήκαν (λόγω φάουλ) κι άλλοι παίκτες πλην των βασικών και κάτι έδειξε η ομάδα, πλην του σουτάρουμε οι δυο μας και οι υπόλοιποι τρέχετε πάνω κάτω. Πρόβλημα μεγάλο για τη συνέχεια ο τραυματισμός του Σερτζ Ιμπάκα, του καλύτερου τους ψηλού και σχετικά κανονικού παίκτη σε μια ομάδα – θηριοτροφείο.
