Η Νάπολι είναι μια ομάδα φέτος που μέσα σε δύο μήνες έχει βρει νέα ταυτότητα, αποτελεί τη βασική επιλογή για καλό ποδόσφαιρο στον ουδέτερο θεατή. Ο Ματσάρι ξεχάστηκε, ο Νότος βρίσκει το χαμόγελο του και ελπίζει σε ένα ακόμα “Σκουντέτο”. Που νομοτελειακά, δε θα αργήσει να έρθει. Ας πιάσουμε, όμως, την ιστορία από την αρχή.
Εκεί στο Νότο, μαστίγιο και καρότο
Μια από τις βασικότερες αρχές που διέπουν στερεοτυπικά την ιταλική κοινωνία είναι το αγεφύρωτο το χάσμα ανάμεσα στο βιομηχανικό Βορρά και τον αγροτικό Νότο. Από πολύ παλιά, από την περίοδο της ενοποίησης μεταξύ Βορρά και Νότου την δεκαετία του 1860, ελάχιστα έχουν γίνει για να έρθει μια ισορροπία ανάμεσα στις δύο αυτές περιοχές – τόσο σε οικονομικό όσο και κοινωνικό επίπεδο. Η γεωγραφική απομόνωση του Νότου, τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, τα συντριπτικά ποσοστά φτώχειας και οι λιγοστές -συγκριτικά με το Βορρά- υποδομές, επέτρεψαν στο οργανωμένο έγκλημα, στην Camorra να κάνει κουμάντο σε μεγάλες πόλεις σαν τη Νάπολη, δημιουργώντας άσχημα στερεότυπα και κοινωνικά προβλήματα στους κατοίκους του ταλαιπωρημένου Νότου. Την ίδια ώρα στο πλούσιο εμπορικό τρίγωνο (Γένοβα-Μιλάνο-Τορίνο) του Βορρά οι υποδομές άνθιζαν, οι δουλειές γίνονταν όλο και περισσότερες, οι εξαγωγές έφερναν χρήμα, το χάσμα γινόταν αβυσσαλέο.
“Σοπράνος”, βγαλμένοι απ΄τη ζωή
Oι λαϊκοί άνθρωποι του Νότου για να βρουν “μια καλύτερη ζωή” μετανάστευαν. Πήγαν στη Βραζιλία, στην Αργεντινή, στον πλούσιο Βορρά (εσωτερική μετανάστευση), στην Αμερική. Όποιος έχει δει το “Νονό” του Μάριο Πούτζο, καταλαβαίνει. Στους τηλεοπτικούς “Σοπράνος” η οικογένεια του Τόνι Σοπράνο ήρθε στην Αμερική τη δεκαετία του 1920, από το Αβελίνο, μια πόλη 46 χιλιόμετρα από τη Νάπολη. Η εχθρότητα ανάμεσα σε Βορρά και Νότο τα τελευταία χρόνια δεν έχει μειωθεί. Ειδικά στα χρόνια της κρίσης εμπρηστικές ρητορείες και πρακτικές εναντίον του νότιου κομματιού της Ιταλίας βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη. Κι αυτό γιατί ο Νότος που θεωρείται και είναι πιο φτωχός και υπανάπτυκτος συγκριτικά με τα αστικά βόρεια κέντρα, παραμένει οικονομικά εξαρτημένος από το Βορρά και το κέντρο, από τα μέρη που το χρήμα κινείται. Ο Ουμπέρτο Μπόσι, πρώην κομμουνιστής και ιδρυτής της Lega Nord, μιας εθνικιστικής παράταξης, μέχρι πρόσφατα ζητούσε την ανεξαρτητοποίηση της περιοχής από την υπόλοιπη Ιταλία. Τα βέλη βέβαια είχαν ξεκάθαρο παραλήπτη κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον Νότο. Ο Μπόσι παραιτήθηκε τον Απρίλιο του 2012 από την ηγεσία της Lega Nord. H Lega Nord όταν αναφερόταν στους Νότιους, τους έλεγε υποτιμητικά “Terroni” λόγω της αλγερινής καταγωγής των κατοίκων του Νότου.
Ντιέγκο, η οργή του Θεού
Σε αθλητικό επίπεδο τα πράγματα δεν ήταν διαφορετικά. Τα πιο πολλά χρήματα, οι καλύτεροι παίχτες, οι δυνατές ομάδες χτίζονταν στο Βορρά. Χαρακτηριστικό είναι πως τα 82 από τα 110 ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα του Καμπιονάτο έχουν πάει στις ομάδες του Βορρά. Μια ομάδα που τα έβαλε με το βόρειο κατεστημένο ήταν η Νάπολη, η ομάδα της πόλης που ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι Άγιος. Η άνοδος ξεκίνησε στα μέσα του ‘80 τότε που ο Ντιέγκο, για το ποσό ρεκόρ των 13.500.000.000 λιρετών, άφησε τη Μπαρτσελόνα για τον ιταλικό Νότο. Η Βαρκελώνη δεν του ταίριαζε, είχε δεχτεί το δολοφονικό τάκλιν από τον Γκοϊκοετσέα, είχε ξενερώσει με τον πρόεδρο των “Μπλαουγκράνα” και ήθελε να φύγει. Η άφιξή του στη Νάπολη ήταν μια τεράστια επιτυχία του τότε προέδρου της ομάδας, Κοράντο Φερλάινο και του Bιτσένζο Σκόττι, Ναπολιτάνου πολιτικού που μεσολάβησε ώστε να εξασφαλιστεί στον σύλλογο ένα τεράστιο για την εποχή δάνειο ώστε να πραγματοποιηθεί η μεταγραφή. Αυτή η κίνηση άλλαξε το ποδόσφαιρο στην Ιταλία, ταρακούνησε τον κόσμο, έδωσε πνοή και όραμα σε όλο το Νότο. Η ποδοσφαιρική του ιδιοφυία οδήγησε τους “Παρτενοπέι” σε δύο πρωταθλήματα, σε αυτό του 1987 και σ’ αυτό του 1990. Στο πρώτο νικήθηκε ο Βορράς του Μισέλ Πλατινί και της Γιουβέντους, στο δεύτερο ο Βορράς και οι Ολλανδοί της Μίλαν (Γκούλιτ, Ράικαρντ, Βαν Μπάστεν).
Καίγομαι, ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
Ο Μαραντόνα δέθηκε αμέσως με την πόλη, υπερασπιζόταν τους Ναπολιτάνους σε κάθε ευκαιρία. Στον ημιτελικό του Μουντιάλ ‘90 βρέθηκαν αντιμέτωπες στο Σαν Πάολο της Νάπολης η Ιταλία και η Αργεντινή. Η αγάπη των κατοίκων ήταν τόσο μεγάλη που το γήπεδο χωρίστηκε στη μέση και οι πιο πολλοί από την περιοχή υποστήριζαν την Αργεντινή ελέω Ντιέγκο. Ο Τύπος έβγαινε με πρωτοσέλιδα πριν το παιχνίδι υποδεικνύοντας στους νότιους να υποστηρίξουν τους Ιταλούς και όχι τον Ντιέγκο. Οι άνθρωποι αισθάνονταν διπλά προδομένοι αφενός γιατί η κυβέρνηση τους “κουνούσε το δάχτυλο” και αφετέρου γιατί τους θυμήθηκαν στην ανάγκη. Οι Ναπολιτάνοι διάλεξαν τη μέση οδό. Κουνούσαν Ιταλικές σημαίες και αποθέωναν τους Αργεντινούς στον εθνικό τους ύμνο και κάθε φορά που έκαναν μια όμορφη ενέργεια. Στην πρώτη φάση του Μουντιάλ οι Αργεντίνοι γιουχαΐστηκαν στο Σαν Σίρο του Μιλάνου στο παιχνίδι με το Καμερούν. Ο Ντιέγκο δήλωσε χαρακτηριστικά πως χάρηκε που για μια φορά οι Βόρειοι δεν φέρθηκαν ρατσιστικά απέναντι σε μαύρους.
Όλοι είμαστε στη λάσπη αλλά κάποιοι κοιτάζουν τα αστέρια
Όταν η ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης επισκεπτόταν μέρη με υψηλό ποσοστό ακροδεξιών φρονημάτων, όπως για παράδειγμα η πόλη της Βερόνας, τους υποδέχονταν με συνθήματα τύπου “Καλωσήρθατε στην Ιταλία” ενώ στο γήπεδο ανέβαιναν πανό νοσηρού ρατσιστικού περιεχομένου (“Μακάρι να εκραγεί ο Βεζούβιος και να αποκοπείτε από την χώρα”). Πολλές φορές ψεύτικα κηδειόχαρτα φτιάχνονταν ειδικά για τις επισκέψεις της στο Βορρά. Έτσι, όταν ήρθαν νίκες απέναντι στη Μίλαν μες στο Μιλάνο, τον Απρίλη του ‘86 και το πρωτάθλημα του ‘87, η πόλη ντελιριάστηκε από τη χαρά. Ήταν η πρώτη καταφανέστατη νίκη του “μικρού” Νότου, της επαρχίας απέναντι στο μητριαρχικό κέντρο και το βορρά. Η ομάδα είχε μια από τις καλύτερες άμυνες, δέχτηκε μόλις 21 γκολ, ο Ντιέγκο και η παρέα του ζωγράφιζαν στο γήπεδο, ήταν μια ομάδα που την έβλεπες και χαιρόσουν κατάσαρκα, ψυχή και οφθαλμοί. Το “Σκουντέτο” του ‘87 ακολούθησε αυτό του ‘90 εδραιώνοντας τη Νάπολι ως μια μεγάλη ομάδα της εποχής. Τον επόμενο χρόνο, το 1991, έσκασε το σκάνδαλο Μαραντόνα, ο οποίος βρέθηκε θετικός σε χρήση κοκαϊνης και η ομάδα άρχισε τη φθίνουσα πορεία της με κορύφωση την πτώχευση του 2004 και τον υποβιβασμό στη Serie B.
Το χαστούκι στο μπερλουσκονικό λόμπι
H oμάδα ξανανέβηκε και έγινε πάλι ανταγωνιστική χάρις στην τριπλέτα των Καβάνι-Λαβέτσι-Χάμσικ υπό την καθοδήγηση του Γουόλτερ Ματσάρι. Η Νάπολι έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο με ενθουσιασμό και κυνήγησε το περσινό Σκουντέτο, έμεινε όμως στη δεύτερη θέση πίσω από την Γιουβέντους. Οι αλλαγές την φετινή σεζόν ήταν πολλές. Το αστέρι της ομάδας, ο Ουρουγουανός Έντινσον Καβάνι πουλήθηκε για 63 εκ. ευρώ στην Παρί Σεν Ζερμέν (είχε αγοραστεί με μόλις 15 εκ. ευρώ τρία χρόνια πριν) και ο προπονητής Βάλτερ Ματσάρι που καθόταν στον πάγκο των “Παρτενοπέι” από το 2009 πήγε στο Μιλάνο, αναλαμβάνοντας την Ίντερ. Η φετινή ομάδα έκανε πολλές μεταγραφές. Ο Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις, παραγωγός ταινιών στο επάγγελμα έκανε το πέρασμα στη νέα εποχή να φαίνεται βελούδινο. Αντί του Καβάνι που ήθελε περισσότερα λεφτά ήρθαν διψασμένοι παίχτες και προπονητής. Στο πρώτο ντέρμπι μεταξύ Βορρά – Νότου για τη φετινή χρονιά, η Νάπολι, που είναι φέτος καταδικασμένη για να πρωταγωνιστήσει, είχε στο πλευρό της 12.000 οπαδούς που έκαναν το ταξίδι για να υποστηρίξουν την ομάδα τους και να τη δουν να κερδίζει με 1-2 μέσα στο Μιλάνο, τη Μίλαν.
Μέρες του ’87
Η φετινή Νάπολι παίζει ωραίο, ενθουσιώδες ποδόσφαιρο. Ο Σλοβάκος Χάμσικ είναι πλέον ο τενόρος έχοντας δίπλα του, όχι τους Λαβέτσι και Καβάνι που είναι στο Παρίσι αλλά τον διψασμένο για να γίνει πρωταγωνιστής Καγιεχόν που δεν είναι η ρεζέρβα του Ντι Μαρία στη Ρεάλ Μαδρίτης, τον Γκονζάλο Ιγκουαϊν που θέλει να δείξει γιατί είναι το “9” της εθνικής Αργεντινής, τον Λορένζο Ινσίνιε, το νέο μεγάλο αστέρι της Ιταλίας. Στο τέρμα κάθεται ο αναγεννημένος Πέπε Ρέινα που ήρθε από τη Λίβερπουλ και μάλιστα στο ντέρμπι με τη Μίλαν στο Μιλάνο έπιασε πέναλτι του Μάριο Μπαλοτέλι. Το πρώτο πέναλτι που χάνει ο “τρελοΜάριο” στη ζωή του.
