Μπορεί να μην έχει τη λάμψη του ποδοσφαιρικού Μουντιάλ, μπορεί πολλά μεγάλα αστέρια του ΝΒΑ να το σνομπάρουν φέτος, μπορεί οι χίψτερς να μη μαζεύονται στα μπαρ του κέντρου ανταλλάζοντας αυτοκόλλητα Panini με μπασκετμπολίστες, ωστόσο το Παγκόσμιο Κύπελλο Μπάσκετ (όπως ονομάζεται από φέτος το Μουντομπάσκετ), το οποίο ανοίγει σήμερα την αυλαία του, υπόσχεται δυο γεμάτες εβδομάδες συγκινήσεων και αγώνων με…χιτσκοκικό, θριλερικό, γκρανγκινιολικό φινάλε που θα έλεγε και μια ψυχή η οποία θα μας λείψει πολύ από τις τηλεοπτικές μεταδόσεις.
Κι επειδή το μυαλό των περισσοτέρων βρίσκεται ακόμα στα γήπεδα της Βραζιλίας, τις διακοπές και τα μπάνια, η Popaganda σας βάζει στο κλίμα του 17ου Μουντομπάσκετ (έτσι το μάθαμε, έτσι θα το λέμε) ώστε να ξέρετε τι θα δείτε τις επόμενες 15 μέρες στα γήπεδα της Ισπανίας.
Το κάρφωμα του Φασούλα με τον Καναδά υπό τις ιαχές του Βασίλη Σκουντή στη μετάδοση ξημερώματα Ελλάδας, ο Σιγάλας που δεν μπορεί να αστοχήσει επίτηδες σε βολή στο Τορόντο το 1994, η παράταση με τους Γιουγκοσλάβους στο κατάμεστο Ο.Α.Κ.Α. στον ημιτελικό του 1998, το έπος με τους Αμερικάνους στον ημιτελικό του 2006, η ήττα στην παράταση από τις Η.Π.Α. το 1990 με το καλάθι του Νάσου Γαλακτερού που μέτραγε δε μέτραγε, η πενηντάρα του Νίκου Γκάλη στην πρεμιέρα μας σε Μουντομπάσκετ ττο 1986 με τον Παναμά, είναι μόνο μερικές από τις αξέχαστες στιγμές που μας έχει χαρίσει η Ελλάδα σε παλαιότερα Μουντομπάσκετ.
Τι να περιμένουμε όμως φέτος;
Η τρελή κάρτα: Έπειτα από μήνες όπου στο προσκήνιο βρίσκονταν όλα τα εξωαγωνιστικά ζητήματα, ήρθε η ώρα επιτέλους να επικεντρωθούμε σε αυτό που μετράει. Το παιχνίδι. Το γεγονός ότι η Ελλάδα μπήκε από το παράθυρο στο Παγκόσμιο Κύπελλο μέσω της ακριβής wild card, η πολύμηνη προπονητολογία για το διάδοχο του Τρινκιέρι και το μυστήριο γύρω από τους παίκτες που θα δήλωναν πρόθυμοι να αγωνιστούν δημιούργησε ένα αρνητικό κλίμα γύρω από την ομάδα, το οποίο τον τελευταίο μήνα έδωσε τη θέση του σε μια συγκρατημένη αισιοδοξία με χαμηλότερο είναι η αλήθεια πήχη από προηγούμενες διοργανώσεις.
Ο κόουτς: Η έλευση του Φώτη Κατσικάρη στον πάγκο αποτελεί προάγγελο αλλαγής της αγωνιστικής φιλοσοφίας των τελευταίων χρόνων. Ήδη από τα φιλικά φάνηκε μια διάθεση εγκατάλειψης των συνεχόμενων πικ εν ρολ και η υιοθέτηση ενός πιο ισπανικού μοντέλου επίθεσης με συνεχή κίνηση και μεγαλύτερη ταχύτητα εκτέλεσης, ενώ η άμυνα θα είναι και φέτος το δυνατό όπλο της Εθνικής, με τα μακριά χέρια και τη συνεχή πίεση των παικτών της να υπόσχονται αρκετά κλεψίματα. Τα οποία θα επιτρέψουν στον Νικ Καλάθη να κάνει αυτο που μπορεί καλύτερα απ’όλους: να τρέξει στο γήπεδο δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για εύκολα καλάθια.
Οι παίκτες: Η 12αδα της Εθνικής διαθέτει ταλέντο, νεανικό ενθουσιασμό και την πείρα παικτών όπως ο Ζήσης, ο Πρίντεζης και ο Μπουρούσης. Υστερεί αναμφίβολα στη θέση 5 και όπως φάνηκε και στο φιλικό κόντρα στους Λιθουανούς, θα αντιμετωπίσει πρόβλημα απέναντι σε ομάδες με γρήγορους ψηλούς. Της λείπει επίσης ένας ηγέτης (λέγε με Βασίλη Σπανούλη ή Δημήτρη Διαμαντίδη), ο οποίος θα την κουβαλήσει στο σκοράρισμα και θα αναλάβει δράση στα δύσκολα. Ιδανικός για να αναλάβει το ρόλο σε αυτό το ρόστερ μοιάζει ο Νίκος Ζήσης, αλλά αμφιβάλλουμε αν μπορεί να γεμίσει τα παπούτσια των ηγετών των δυο «αιωνίων». Ο προερχόμενος από μια πολύ θετική ρούκι χρονιά στο ΝΒΑ, Γιάννης Αντετοκούνμπο θα προσφέρει καινούρια στοιχεία στο παιχνίδι της Ελλάδας αλλά στερείται πείρας και διεθνών παραστάσεων και περιμένουμε σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του. Ρυθμιστές της πορείας της εθνικής στα γήπεδα της Ισπανίας θα είναι η τριάδα Καλάθης (ο οποίος έχει βελτιώσει εντυπωσιακά το παιχνίδι του στο NBA) Παπανικολάου και Μπουρούσης, ενώ σημαντικό ρόλο θα παίξει η βοήθεια που θα προσφέρουν στο σκοράρισμα παίκτες όπως ο Σλούκας, ο Βασιλειάδης και τα 4αρια Πρίντεζης και Καϊμακόγλου. Αν στο ρόστερ του Φώτη Κατσικάρη βρίσκονταν ο Σπανούλης αντί του Σλούκα, ο Περπέρογλου αντί του Βασιλειάδη και οι Κουφός-Σχορτσιανίτης αντί των Βουγιουκα-Γλυνιαδάκη, η χώρα μας θα ήταν στα φαβορί για μετάλλιο.
Που πάμε όμως με το υπάρχον ρόστερ; Τεράστιο ρόλο θα παίξει το χιαστί παιχνίδι της φάσης των 16. Αν η Ελλάδα τερματίσει στις δυο πρώτες θέσεις του ομίλου της, αποφεύγοντας λογικά Βραζιλία και Ισπανία τότε ο δρόμος για τον αρχικό της στόχο, δηλαδή την οκτάδα, είναι ορθάνοιχτος. Διαφορετικά το αντίο από τους 16, όπως πριν 4 χρόνια στην Τουρκία, μοιάζει το πιθανότερο. Η πρόκριση από τη φάση των ομίλων θεωρείται δεδομένη (αλλιώς μιλάμε για ανεπανάληπτο κάζο), η πρόκριση στα προημιτελικά είναι ο εφικτός στόχος και οτιδήποτε προκύψει στη συνέχεια θα είναι επιτυχία. Το να μπουν τα θεμέλια μιας ομάδας που θα πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια και θα παίξει και ωραίο μπάσκετ αποτελεί το βασικό ζητούμενο καθώς πρέπει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε την απώλεια ενός μεταλλίου σαν καταστροφή.
Λεμπρόν Τζέιμς, Καρμέλο Άντονι, Κόμπι Μπράιαντ, Ντουέιν Γούειντ, Κρις Πολ, Ντερόν Γουίλιαμς, Ράσελ Γουέστμπρουκ, Κέβιν Ντουράντ, Μπλέικ Γκρίφιν, Κρις Μπος, Ντουάιτ Χάουαρντ, Κέβιν Λαβ. Αυτή πραγματικά είναι μια Dream Team, μια ανίκητη ομάδα που θα έκανε πλάκα στους αντιπάλους της, ισοπεδώνοντας τους πάντες μέχρι το χρυσό μετάλλιο. Μόνο που κανένας από τους παραπάνω παίκτες δεν θα βρίσκεται στην Ισπανία. Ο μόνος που θα χωρούσε στη 12αδα των Η.Π.Α. αν έδιναν το «παρών» όλοι οι παραπάνω θα ήταν ο Ντέρικ Ρόουζ, ο οποίος όμως μετά από δυο χρόνια τραυματισμών δεν είναι πια ο ίδιος, ενώ οι Ίρβινγκ, Χάρντεν και Κάρι είναι σούπερ παίκτες, αλλά ένα επίπεδο κάτω από τους αληθινούς all star που προτίμησαν την ξεκούραση. Η -κατ’ όνομα μόνο – Dream Team θα φτάσει σίγουρα μέχρι την τετράδα, μιας και βρίσκεται στο εύκολο bracket των διασταυρώσεων, εκεί όμως δεν θα έχει κανένα λόγο να θεωρείται πια φαβορί. Η τελευταία της ήττα ανιχνεύεται το 2006 (ξέρετε πού, από ποιους και πόσο) και μάλλον ήρθε η ώρα η λέξη defeat να μπει ξανά στο λεξικό των Αμερικάνων.
Αντιπαθητική για πολλούς, με παίκτες θεατρίνους, εριστικούς και αλαζόνες, αλλά μακράν η πιο ταλαντούχα ομάδα του τουρνουά. Η Παγκόσμια Πρωταθλήτρια του 2006 -και μέχρι πέρσι κακός δαίμονας της Ελλάδας- είναι το μεγάλο φαβορί της φετινής διοργάνωσης. Με γραμμή ψηλών τους αδερφούς Γκασόλ και τον κορυφαίο μπλοκέρ Ιμπάκα και στην περιφέρεια τους Σέρχι Ροντρίγκεθ, Γιούλ, Ναβάρο, Καλδερόν, Ρούντι Φερνάντεθ και Ρίκι Ρούμπιο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αγωνίζεται μέσα στη χώρα της, μοιάζει δύσκολο να μην επαναλάβει το θρίαμβο της Ιαπωνίας. Βέβαια και στο Ευρωμπάσκετ του 2007 μέσα στην Ισπανία έμοιαζε δύσκολο αλλά ο Χόλντεν είχε άλλη άποψη. Πάντως σε έναν πιθανό τελικό με τις Η.Π.Α., το φαβορί δεν θα είναι η Αμερική.
Ένας τελικός Ισπανία-Η.Π.Α. φαντάζει ως το πιθανότερο σενάριο, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τους γεμάτους NBAers Βραζιλιάνους. Με Χουέρτας, Μπαρμπόσα, Σπλίτερ, Βαρεζάο και Νενέ το ζήτημα είναι αν θα μπορέσουν να αποδώσουν οργανωμένο μπάσκετ. Η παρουσία του προπονητή των μεγάλων επιτυχιών της Αργεντινής, Ρούμπεν Μανιάνο στον πάγκο της σελεσάο, εγγυάται πως δεν θα δούμε ένα άναρχο σκορποχώρι στα παρκέ της Ισπανίας. Λέτε η μπασκετική Βραζιλία να σώσει το καλοκαίρι ενός έθνους μετά την ταπείνωση του Μουντιάλ ποδοσφαίρου και το Mineirazo; Καθόλου απίθανο. Άλλωστε ο Βαρεζάο ξέρει σίγουρα περισσότερο ποδόσφαιρο από τον Φρεντ.
Λιθουανία, Κροατία, Σλοβενία και Σερβία βράζουν λίγο-πολύ στο ίδιο καζάνι και δεν αποκλείουμε κάποια από τις παραπάνω να κάνει την έκπληξη μπαίνοντας στην τετράδα. Η Αργεντινή και η Γαλλία θα ήταν φαβορί για μετάλλιο αν έπαιζαν πλήρεις αλλά έχουν σημαντικότατες απουσίες ενώ από τις λοιπές δημοκρατικές -και μη- δυνάμεις οι Ουκρανία, Φινλανδία, Αυστραλία και Πούερτο Ρίκο περιμένουμε να δείξουν ένα αν μη τι άλλο θετικό πρόσωπο.
Κορέα, Σενεγάλη, Φιλιππίνες, Αγκόλα, Δομινικανή Δημοκρατία, Αίγυπτος και Ιράν θα κυρήξουν εθνική αργία αν περάσουν τον όμιλο ενώ δεν περιμένουμε πολλά και από τη φιναλίστ του 2010 Τουρκία.
Στην επόμενη σελίδα: Απόντες, νέοι, προπονητές κι αναμνήσεις (σε πολλά βίντεο)
