Ο τραυματισμός του με τη Ιταλία στο «Ακρόπολις» τρόμαξε. Ταξίδεψε έστω αργοπορήμένος στην Κίνα (από την 12αδα θυσιάστηκε τελικά ο Αντώνης Κόνιαρης) και θα είναι παρών στο πρώτο τζάμπολ με το Μαυροβούνιο. Όσο πιο έτοιμος είναι για να παίξει ως ο άσος-κομπιούτερ της Φενέρ (2.6 ασίστ/λάθος τις 2 τελευταίες σεζόν), τόσο πιο ασφαλής θα αισθάνεται η Εθνική στο τέλος των κλειστών ματς που αναπόφευκτα θα προκύψουν. Μπορεί να είναι πια η ομάδα του Γιάννη, μπορεί ο Καλάθης να έχει την πιο πληθωρική παρουσία σε άμυνα κι επίθεση, αλλά τις κρίσιμες αποφάσεις στο τελευταίο δίλεπτο των αγώνων ο Σλούκας θα τις πάρει. Γιατί έχει το δολοφονικότερο ένστικτο από τους 3 και το πιο αξιόπιστο σουτ από μακριά. Θυμηθείτε το φινάλε και την παράταση του μοναδικού ντέρμπι της προετοιμασίας: οι Σέρβοι ουσιαστικά απέκλεισαν από τη ροή της επίθεσης τον Γιάννη (που σούταρε μόνο μια φορά σε αυτό το διάστημα), δίνοντάς του επιδεικτικά το σουτ. Το ίδιο συνέβη με τον Καλάθη, Το ίδιο δεν μπορεί να συμβεί με τον «Σλούκι Λουκ».
ΑΠΕ-ΜΠΕ/ ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
Ακόμα και στα χρόνια των επιτυχιών, που προηγήθηκαν της δεκαετούς ανομβρίας, πάντα λέγαμε με παράπονο ότι δεν έχουμε τον δικό μας «σταρ από το NBA»: έναν μονόκερο τύπου Νοβίτζκι, Γκασόλ, Πάρκερ που να προκαλεί δέος και να μπορεί μερικά ματς να τα πάρει μόνος του. Τώρα πια διαθέτουμε τον MVP του NBA, τον κατά τεκμήριο «καλύτερο μπασκετμπολίστα στον κόσμο» για την περασμένη σεζόν. Η παρουσία του είναι μαγνητική, από τους αντιπάλους που του ζητάνε selfies μόλις τελειώνουν τα ματς μέχρι τους Κινέζους στις εξέδρες που ήδη τον αποθεώνουν από τα φιλικά και τους χορηγούς που σφάζονται στα πόδια του. Αλλά και στο παρκέ ο Γιάννης είναι: λίμπερο που καλύπτει τα πάντα στην άμυνα, ασταμάτητος στο 1 με 1 στην επίθεση, άτι που καλπάζει στον αιφνιδιασμό. Θα είναι κρίσιμο να σουτάρει κοντά στο 75% στις πάρα πολλές βολές που θα εκτελέσει και να μη χαλάσει το μυαλό του με τον τζόγο των αντιπάλων στο τρίποντό του.
Ο κόουτς Σκουρτόπουλος του χαρακτήρισε «παίκτες-κλειδιά». Κώστας Παπανικολάου και Ιωάννης Παπαπέτρου καλούνται να κάνουν αθροιστικά ένα τέλειο 3&D τουρνουά. Να μαρκάρουν και στις δύο γραμμές πίσω και να συνεισφέρουν μπροστά με σταθερότητα στο μακρινό σουτ. Έτσι θα κάνουν κουμάντο στην κυκλοφορία για να ανοίξουν οι χώροι για τον Αντετοκούνμπο (ώστε να μην έχουν την πολυτέλεια να τον μαρκάρουν οι αντίπαλοι, όπως οι Σέρβοι, με κάτι σαν «ποδοσφαιρικό τείχος« 3 παικτών). Έτσι θα μπορέσει η Εθνική να εκμεταλλευτεί στο έπακρο το post παιχνίδι του Πρίντεζη που μοιάζει σε πολύ καλή κατάσταση.
ΟΚ, θα φορεθεί πολύ το σχήμα με τον Αντετοκούνμπο στο “5”, ίσως μερικά ματς τα τελειώσει κιόλας έτσι η Εθνική, παίζοντας άμυνα με αλλαγές. Όμως, όπως είδαμε και στα φιλικά, αυτό το σχήμα κοστίζει στο αμυντικό ριμπάουντ (κι ο Μπουρούσης μόνος του μάζεψε 17 σε 24 λεπτά στο φιλικό με την Ιταλία). Και το παιχνίδι του αρχηγού ως πλέι μέικερ ρακέτας, η Εθνική το χρειάζεται στην επίθεση. Όπως χρειάζεται και το κίνητρο του Παπαγιάννη να φανεί σε μια μεγάλη διοργάνωση. Τα αργά πόδια και των δύο είναι θέμα στην pick&roll άμυνα. Η Εθνική πρέπει να βρει τρόπο να τους προστατεύσει/«κρύψει», αν και τα τουρνουά της FIBA ποτέ δεν υπέκυψαν στο smallball της Ευρωλίγκας. Οι δεινόσαυροι μετρούσαν και μετράνε (και μάλλον ξανάρχονται ως τάση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ).
ΑΠΕ-ΜΠΕ / ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
Στις τελευταίες 4 διοργανώσεις που έχει παίξει με την Εθνική, από το 2014 κι έπειτα, ο Νικ Καλάθης σουτάρει με 41% στα τρίποντα (σε 3 προσπάθειες ανά παιχνίδι). Την ίδια περίοδο το αντίστοιχο ποσοστό του στην Ευρωλίγκα με τον Παναθηναϊκό είναι 28%. Είναι προφανές ότι σε μια περιφέρεια που δεν χρειάζεται να τα κάνει όλα μόνος του, ο Νικ αναπνέει και γίνεται πιο αποτελεσματικός. Θα πιέσει στην άμυνα, θα τρέξει την ομάδα, θα κλέψει μπάλες και θα αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος περιφερειακός ριμπάουντερ σε όλον τον, εκτός NBA, κόσμο. Σε ένα τουρνουά όμως που το βασανιστικό ερώτημα που συνοδεύει την Εθνική είναι το μακρινό σουτ, το να έχει κουβαλήσει ο Καλάθης τον “Hellas” καρπό του στην Κίνα θα συνιστά πολύ σημαντική έξτρα απειλή.
Με περισσότερους από 40 παίκτες να έχουν αρνηθεί την πρόσκληση, η φετινή Team USA είναι τόσο θνητή που οι περισσότεροι τη θεωρούν (μάλλον υποτιμώντας την) δεύτερο φαβορί πίσω από τη Σερβία. Γνώρισαν άλλωστε και την πρώτη τους ήττα, μετά από εκείνο το γλυκό πρωινό στη Σαϊτάμα, από την Αυστραλία σε φιλικό πριν μια εβδομάδα στη Μελβούρνη. Η κλάση τους είναι μεγάλη, με πρωταγωνιστές τους Κέμπα Γουόκερ/ Ντόνοβαν Μίτσελ/ Τζέισον Τέιτουμ, αλλά όχι τέτοια για να κερδίζουν «άνευ αγώνος», και η συνοχή τους αναμενόμενα προβληματική παρά την παρουσία των Πόποβιτς-Κερ στον πάγκο. Καλά όλα αυτά, αλλά ας τα συζητήσουμε στα νοκ άουτ. Μην κάνουν καμιά ήττα εκτός προγράμματος στους ομίλους και, καθώς τα αποτελέσματα μεταφέρονται, μπλέξουν την Εθνική μας σε τίποτα περίεργες ισοβαθμίες. Εκτός αν η ήττα αυτή είναι από την Ελλάδα…
Σε αυτές τις διοργανώσεις, η πικρή αλήθεια είναι ότι η επιτυχία είναι θέμα ενός απογεύματος. Ο δρόμος που οδηγεί την Εθνική μας στους 8, αν δεν συμβεί κάποιο από τα σενάρια της προηγούμενης παραγράφου, έχει τον εξής προορισμό: Σαγκάη, Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου, 16.00 – προημιτελικός. Αν θέλετε να προτρέξουμε λίγο παραπάνω (πάντα λάθος τακτική σε τέτοια τουρνουά), με επικρατέστερους αντιπάλους Γαλλία ή Αυστραλία. Αναμένοντας την στιγμή που θα ξαναέρθει εκείνη η μέρα που σε ένα «ματς χωρίς αύριο» η Εθνική θα επιλέξει “do” και όχι “die”…
Μαυροβούνιο (Κυριακή 1/9, 15.00)
Όταν παραμονεύει το κλισέ περί «μεγάλης των πλάβι σχολής», και είναι και πρεμιέρα, χρειάζεται προσοχή. Πόσο μάλλον όταν οι αντίπαλοι έχουν στο ρόστερ τους έναν all star όπως ο Νίκολα Βούτσεβιτς (των Orlando Magic) κι έμπειρους επαγγελματίες όπως οι Ντούμπλιεβιτς και Μπιέλιτσα.
Βραζιλία (Τρίτη 3/9, 15.00)
Το πιο δύσκολο ματς στον όμιλο είναι με την «σελεσάο» των βετεράνων (Άλεξ Γκαρσία, Βαρεζάο, Χουέρτας και Μπαρμπόζα είναι όλοι μαζί…147 ετών) που είναι πάντα ταλαντούχα και φέτος λίγο πιο «ευρωπαϊκή» (;) λόγω της παρουσίας του Άτσα Πέτροβιτς στον πάγκο.
Νέα Ζηλανδία (Πέμπτη 5/9, 15.00)
Θα κάνουν τον haka χορό τους, θα βγάλουν το ψωμάκι των φωτογράφων, αλλά λογικά δε θα μας προβληματίσουν. Δεν έχουν καμία σχέση με τη φουρνιά του Πέρο Κάμερον που είχε φτάσει στους 4 το 2002 και είναι μάλλον από τις πιο αδύναμες ομάδες του τουρνουά.
Όλα τα ματς μεταδίδονται από ΕΡΤ1, ΕΡΤ2, ΕΡΤ Sports
Πού έχουν αδυναμίες Σερβία και Ισπανία; Οι πρώτοι με ένα σχεδόν τέλειο ρόστερ θεωρούνται ακόμα και γκραν φαβορί, παίζουν αλάνθαστα στην επίθεση διαβάζοντας υποδειγματικά τις αδυναμίες του αντιπάλου κι έχουν τεράστια κορμιά – μήπως τους λείπει λίγο βάθος στα γκαρντ με την απουσία και του Τεόντοσιτς; Οι δεύτεροι έχουν «καρδιά πρωταθλητή» με Γιουλ, Μαρκ Γκασόλ, Ρούντι και Ρίκι Ρούμπιο να είναι οι τελευταίοι της χρυσής γενιάς – είναι πολύ έμπειροι, μήπως όμως είναι και κάπως κουρασμένοι;
Πόσο καλή είναι η Αυστραλία; Ψάρωσαν πολύ κόσμο με τη νίκη επί των Αμερικάνων, στηρίζονται στην τριάδα του «δολοφόνου» Πάτι Μιλς (των Spurs), του βετεράνου Άντριου Μπόγκουτ και του ποιοτικού Τζο Ίνγκλες (της Jazz), ενώ ετοιμάζονται να λανσάρουν τον σέντερ Τζοκ Λόντειλ (από φέτος δίπλα στον Σάρας στο Κάουνας). Όποιος τους συναντήσει, ας ετοιμαστεί για πολύ ξύλο. Θα δώσει ή θα φάει;
Πόσο κακός είναι ο Καναδάς; Θα μπορούσαν να έχουν ρόστερ αποκλειστικά από NBAers, αλλά αναλογικά έφαγαν περισσότερα άκυρα κι από τους Αμερικάνους και κατεβαίνουν με καλύτερο παίκτη τον Κόρι Τζόσεφ (των Kings), δίπλα σε γνωστούς μας όπως οι Πάνγκος-Γουίλτζερ. Ζόρικος και ο όμιλος τους με Λιθουανία-Αυστραλία, αν δεν χαιρετήσουν νωρίς μπορεί και να γίνουν το «μαύρο άλογο» του τουρνουά (Στην ίδια μοίρα Γερμανία και Ιταλία, με δύσκολα σταυρώματα στη β’ φάση).
Ποια θα είναι η έκπληξη της διοργάνωσης; Έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα, με τον διπλό όμιλο, η φωτοβολίδα της μιας βραδιάς δεν μπορεί να σε πάει μακριά. Η Νιγηρία έρχεται κακήν κακώς στην Κίνα (με τεράστια οικονομικά προβλήματα και κυβερνητικές παρεμβάσεις για να πληρωθεί το ταξίδι), όμως με Οκότζι (των Wolves), Αμινού (των Μπλέιζερς), Γιούντο (της Jazz, και πριν της Φενέρ) συν τους βετεράνους Ντιόγκου και Έρικ μπας και κάνουν την κηδεία στους Ρώσους (χωρίς Σβεντ) και τους πετάξουν έξω από την α’ φάση;
Νίκολα Γιόκιτς
Δεν είναι δα ότι χρειάζεται και να ανακαλύψει κανείς έναν παίκτη που φέτος ήταν μέλος της καλύτερης πεντάδας του NBA, αλλά μιας και είναι μόλις η δεύτερη μεγάλη FIBA διοργάνωση του σέντερ των Nuggets, τα φώτα θα είναι στραμμένα στην ανεξάντλητη μπασκετοσύνη του.
Νίκο Λαπροβίτολα
Στα 29 του, μετά από μια απίθανη σεζόν στην Μπανταλόνα που του άνοιξε την πόρτα της Ρεάλ, ο αργεντίνος γκαρντ καλείται να κάνει το ξεπέταγμα και να γίνει alpha dog και της Αργεντινής, δίπλα στον Καμπάτσο και τον αειθαλή Λούις Σκόλα. Τόσο προικισμένος τεχνικά που θα είναι από τους πιο fan to watch παίκτες του Μουντομπάσκετ 2019.
Νίκολα Βούτσεβιτς
Στην Ευρώπη δεν τον μάθαμε ποτέ καλά, αφού παίζει στο NBA από το 2011, αλλά ο Μαυροβούνιος έχει διαγράψει μια τρομερά ανοδική πορεία που τον έφερε φέτος στο All Star Game. Τρομερός ριμπάουντερ με τα 2.13 του, σκόρερ κι από μακριά, ας ελπίσουμε ότι δε θα μας κάνει κάτι στην πρεμιέρα που θα το φυσάμε για χρόνια και δε θα κρυώνει.
Φρανκ Ντιλικινά
Κι όμως στον, επίσης άγνωστο στο ευρωπαϊκό κοινό πόιντ γκαρντ, των Knicks μπορεί να κρύβεται το αν θα διακριθεί η πληρέστατη Γαλλία. Ντε Κολό, Φουρνιέ και Μπατούμ υποστηρίζονται από μια πολύ δυνατή γραμμή ψηλών που ξεχωρίζει ο Καλύτερος Αμυντικός των τελευταίων 2 σεζόν του NBA, Ρουντί Γκομπέρ. Όμως ο Ερτέλ χτύπησε, οι «τρικολόρ» έμειναν με 3 γκαρντ και το βάρος πέφτει στον 21χρονο γκαρντ που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ σε ανδρική διοργάνωση FIBA.
Ρούι Χατσιμούρα
Τριάρι, 2.06, 21 ετών, νο. 9 στο ντραφτ φέτος για τους Wizards. Καλός σουτέρ, με πολύ πλούσιο επιθετικό ρεπερτόριο και πολλά αθλητικά προσόντα, έχει βγάλει μάτια στα φιλικά ως εντελώς new kid on the block. Κι εδώ που τα λέμε Τσέχια και Τουρκία στον όμιλο των ΗΠΑ δεν είναι δα και αχτύπητες…