Μαυριδερός κι ευρύσωμος, με τη χρυσή καδένα του να λικνίζεται απ’ τη βαριά περπατησιά του, ένα διαμαντάκι καρφωμένο στον αριστερό λοβό και μια αλλόκοτη ξυρισιά να χαράζει το κοντοκουρεμένο του κρανίο, ο Nicholas Kyrgios δεν σου κάνει εύκολα για τενίστας. Με κοψιά πιο ταιριαστή σε μπασκετμπολίστα, αν όχι σε πυγμάχο, τη γυαλάδα των bling-blings του να τη σβήνει μονάχα η λάμψη απ’ το αλήτικο χαμόγελό του, το βαρυμάγκικο περπάτημα κι αυτό το «έλα να σε δούμε κι εσένα» στήσιμο, ο Nicholas Kyrgios είναι ότι πιο κοντινό σε motherfuckin’ P.I.M.P. μπορεί να περιμένει να δει το κοστουμάτο, καθώς πρέπει γήπεδο του All England Lawn Tennis Club. Και χθες το απόγευμα, απέναντι του ο Rafael Nadal κατέληξε ολοκληρωτικά pimped.
Η πλειονότητα της απανταχού φίλαθλης κοινότητας μπορεί να μην το πήρε πρέφα παρά χθες το βράδυ όταν όλα είχαν ήδη κριθεί, όμως μετά τον αποκλεισμό της Εθνικής από το Μουντιάλ, οι ελπίδες ανάτασης του ευρύτερου ελληνισμού είχανε πέσει από νωρίς σύσσωμες απάνω στις φαρδιές πλάτες του ομογενή πιτσιρικά, που ταξίδεψε από την μακρινή Αστράλια ως το συννεφιασμένο Λονδίνο, για να απειλήσει κατάμουτρα τη μάστιγα που λέγεται Rafa Nadal. Κι απ’ τις πρώτες του βολές χθες το απόγευμα στα γρασίδια του Wimbledon, ο Kyrgios έδειξε πως μπορεί να καταφέρει όχι απλώς να σταθεί απέναντι στον νούμερο ένα παίκτη της παγκόσμιας κατάταξης με αξιώσεις, αλλά να νικήσει τον Ισπανό στο ίδιο του το καταστροφικό παιχνίδι ισοπέδωσης.
Έχοντας μπει στα γήπεδα του Wimbledon από τα παράθυρα των wildcards που μοιράζει η ίδια η διοργάνωση σε παίχτες χαμηλής κατάταξης , ο Kyrgios έγινε ο πρώτος εκτός της κορυφαίας 100στάδας διεκδικητής που κερδίζει σε Grand Slam τον νούμερο 1 παίχτη του κόσμου εδώ και 12 χρόνια
Έχοντας μπει στα γήπεδα του Wimbledon από τα παράθυρα των wildcards που μοιράζει η ίδια η διοργάνωση σε παίχτες χαμηλής κατάταξης που θέλει να δει να αγωνίζονται στα γρασίδια της, ο Kyrgios έγινε ο πρώτος εκτός της κορυφαίας 100στάδας διεκδικητής που κερδίζει σε Grand Slam τον νούμερο 1 παίχτη του κόσμου εδώ και 12 χρόνια, κι ο πρώτος γεννημένος στα ‘90s αντίπαλος που λέει όχι στον Nadal. Κι επιπλέον, εδραιώθηκε ως η μεγαλύτερη ελπίδα του τενιστικού κόσμου απ’ την κάτω μεριά του ισημερινού, απ’ την εποχή του Lleyton Hewitt κι εδώθε. Δεν είναι και μικρό πράγμα για έναν πιτσιρικά που στα παιδικάτα του λαχάνιαζε να ξεπεράσει το άσθμα του τρέχοντας πίσω απ’ τον μεγαλύτερο αδερφό του στις βουνοπλαγιές της ιδιαίτερης πατρίδας του Canberra, και στην εφηβεία του σκεφτόταν να παρατήσει τις ρακέτες του τένις, για χάρη της ρακέτας στο γήπεδο του μπάσκετ.
Περίπου όπως είχε κοντέψει να κερδίσει το ποδόσφαιρο τον Rafa Nadal, που πριν μια πενταετία έκανε το παγκόσμιο τενιστικό στερέωμα να παραμιλάει, όταν είπε το πρώτο του όχι στην παντοκρατορία του Roger Federer. Ο πιο αέρινος παίχτης που έχει περάσει από κορτ στη σύγχρονη τενιστική εποχή, καταρρίφθηκε απ’ την ωμή αγριάδα που κουβαλούσε κάθε ευθύβολα τσαμπουκαλεμένη μπαλιά του Ισπανού, κι αυτό που συνάντησε χθες απέναντί του ο 24χρονος Μαγιορκανός, δεν ήταν παρά η εξέλιξη του ίδιου του του εαυτού. Μικροσκοπικά ράλι, ρουκέτες αέρος-εδάφους για σερβίς που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, βαριά χτυπήματα μελετημένης στρατηγικής τοποθέτησης, φυσική κατάσταση σε φάση stand by για συντήρηση ενέργειας, ένας πραγματικός αγώνας νεύρων και αποφασιστικότητας, το χθεσινό ματς έμοιαζε περισσότερο με παιχνίδι σκοποβολής, παρά με τένις. Κι ο πιο εύστοχος, μοιραία θα το κέρδιζε.
Όποτε η μπάλα κατάφερνε να μείνει στο κορτ για πάνω από ένα χτύπημα, τα βαθιά, γεμάτα δαιμονισμένα φάλτσα forehands του Μαγιορκανού, αδρανοποιούνταν απ’ το ακόμη πιο ωμό τένις του Ελληνοαυστραλού, με τα αμείλικτα flat ρεβέρ.
Με 37 άσους και ένα εξωπραγματικό ποσοστό κερδισμένων πόντων σε όσα απ’ τα σερβίς του κατάφερνε να επιστρέψει ο Nadal, ο Kyrgios ακολούθησε βήμα προς βήμα τον 14 φορές εστεμμένο πρωταθλητή των Grand Slams, σε ένα ματς όπου η μεγαλύτερη πρόκληση δεν ήταν να καταφέρεις να σπάσεις το σερβίς του αντιπάλου σου, αλλά να προλάβεις έστω να το αποκρούσεις. Όποτε η μπάλα κατάφερνε να μείνει στο κορτ για πάνω από ένα χτύπημα, τα βαθιά, γεμάτα δαιμονισμένα φάλτσα forehands του Μαγιορκανού, αδρανοποιούνταν απ’ το ακόμη πιο ωμό τένις του Ελληνοαυστραλού, με τα αμείλικτα flat ρεβέρ. Κι όσο ο Kyrgios κλείδωνε τον Nadal στα μετόπισθεν του καρέ του με εκρηκτικές βαθιές μπαλιές, ή ριψοκίνδυνα βαριά χτυπήματα στη μικρή διαγώνιο, ο Ισπανός βρισκόταν όλο και περισσότερο να φλερτάρει με τις λευκές γραμμές, βλέποντας τον εαυτό του να πνίγεται στην ασφυξία της έλλειψης επιλογών που είχε συνηθίσει να επιβάλλει ο ίδιος στους αντιπάλους του.
Ρόδα ήτανε και γύρισε, μπορείς να πεις, κι ο Nadal βρήκε εαυτόν εγκλωβισμένο από έναν τενίστα ακόμη πιο ωμό, εκρηκτικό κι επιβλητικό από τον ίδιο. Μερικά ζογκλερικά (όπως η απίθανη μπαλιά ανάμεσα απ’ τα πόδια, που εύκολα ξεχωρίζει ως ο πόντος της διοργάνωσης, αν όχι της χρονιάς ολόκληρης ), και μια δυο ριψοκίνδυνες εμπνεύσεις της στιγμής, ήταν τα μόνα στοιχεία που μαλάκωσαν για λίγο το μονότονο παιχνίδι του Kyrgios, και που ξεπήδησαν μάλλον απ’ την νεανική ανεμελιά που έφερε μαζί με την ελλειμματική συλλογή εμπειριών του ο 19χρονος, παρά από κάποια πλούσια φαρέτρα τεχνικών. Αντιθέτως, στις ελάχιστες στιγμές που ο Kyrgios κλήθηκε να παίξει τένις τεχνικής, κινούμενος στο εύρος του γηπέδου του, ή ανεβαίνοντας στο φιλέ να συναντήσει τον Nadal, ο Ελληνοαυστραλός αποδείχθηκε ανησυχητικά άπειρος και θολωμένος.
Ο πόντος της χρονιάς
Προς υπεράσπισή του βέβαια, δεν θα μπορούσε να παίξει και διαφορετικά από ακραιφνώς επιθετικά απέναντι στον πιο αιμοδιψή καρχαρία των διεθνών κορτς, επιθετικότητα που κράτησε αλύγιστη σε όλη την τρίωρη διάρκεια του ματς, χάρη στην ακλόνητη μενταλιτέ του. «Πρέπει να πιστεύεις ότι θα κερδίσεις το ματς από την αρχή» είπε αργότερα, όταν γιόρταζε τον μεγαλύτερο θρίαμβο της ως ώρας καριέρας του, κι αυτή η αυτοπεποίθηση παρέα με την απελευθερωμένη αντίληψη που έρχεται με την αίσθηση ότι δεν έχεις στ’ αλήθεια τίποτε να χάσεις, ήταν που έκαναν τον John McEnroe να καλωσορίζει τον Kyrgios στο club των κορυφαίων, ως έναν καινούριο Borris Becker: «έναν πιτσιρικά χωρίς κανένα φόβο, που όποιον κι αν του φέρναν μπροστά του ήταν σίγουρος ότι θα τον κερδίσει».
Όταν όμως περνάς από το «τίποτα να χάσεις» στο «τα πάντα να κερδίσεις», εκεί είναι που τα πράγματα στο τένις περιπλέκονται. Μένει να δούμε λοιπόν, αν το μπαράζ των σερβίς του θα είναι αρκετό να φτάσει τον Kyrgios ως τους τελικούς
Όταν όμως περνάς από το «τίποτα να χάσεις» στο «τα πάντα να κερδίσεις», εκεί είναι που τα πράγματα στο τένις περιπλέκονται. Μένει να δούμε λοιπόν, αν το μπαράζ των σερβίς του θα είναι αρκετό να φτάσει τον Kyrgios ως τους τελικούς, αν ο τσαμπουκάς της νιότης του θα είναι αρκετός για να διαχειριστεί τη νίκη του ως το τέλος του τουρνουά, κι αν λαμπρή συνέχεια που τον περιμένει στη σαιζόν, θα τον βοηθήσει να εμπλουτίσει το ισοπεδωτικό σερβίς του με ευελιξία και ποικιλία επιλογών στο ως ώρας μονομπλόκ παιχνίδι του. Αν, με άλλα λόγια, θα μπορέσει να εξελιχθεί και να αναδειχθεί αυτός στο πρόσωπο της νέας γενιάς του τένις.