Ο “τρελός”
Ορμώμενος, όπως ο ίδιος αναφέρει, από το παραπάνω ποίημα, ο Γιώργος Μαρκόπουλος έφτιαξε τη δική του “Ωδή στον παίκτη της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου” (1987).
Ωδή στον παίκτη της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου
(…)
Θα υμνήσω και εγώ με τη φτωχή πένα μου
τον ιδιόρρυθμο πλην όμως φιλότιμο χαρακτήρα
του παίκτου της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής
Χρήστου Αρδίζογλου.
Θα υμνήσω
γιατί το παιδί αυτό
από τις ταπεινές γειτονιές του Περισσού προερχόμενο.
Της Ριζουπόλεως και της Σαφράμπολης.
(…)
Γιατί το παιδί αυτό
κατεβαίνοντας – όπως προείπα-
από τους καλύτερους αέρηδες,
ήταν το μόνο
που πάντα με εύστροφες κινήσεις
επετύγχανε την εκπόρθηση
της αντίπαλης εστίας
σε ξένα γήπεδα προπάντων
(…)
Ο Γεώργιος Μπεστ
Μάλλον η πιο γνωστή ποιητική αναφορά σε ποδοσφαιριστή που έγινε από κάποιον Έλληνα, ήταν αυτή του Μάνου Χατζηδάκι στον “Γεώργιο” Μπεστ (“Αιώνιο πάθος – μπαλλάντα για τον Τζορτζ Μπεστ”, 1983).
Αιώνιο πάθος – μπαλλάντα για τον Τζορτζ Μπεστ
Εκμηδενίστηκε η ορμή μου
Έγινε χιόνι το κορμί μου
Από μια εικόνα κρεμαστή
Χρωματιστή
Από’να ποδοσφαιριστή
Που σφυροκόπαε τη βροχή
Θεέ μου με τι ψυχή
Γινόταν ο ίδιος πάθος
Εικόνα και βροχή
Μες στην τηλεοπτική μου
Συσκευή.
“Ο Μπεστ υπήρξεν ο…
υπήρξεν ο…
καλύτερος!”
(…)
Για το Ντιέγκο
Με την “Μπαλάντα στον απερχόμενο ντριπλέρ του καιρού τούτου” (1993), ο Ηλίας Λάγιος αναμείγνυε αγωνίες για την προσωπική του τύχη με τις πρώτες σκληρές δοκιμασίες στη ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα. Τελικά ο Λάγιος νικήθηκε πρώτος.
Μπαλάντα στον απερχόμενο ντριπλέρ του καιρού τούτου
Εκεί στην μακρινότατη Αρτζεντίνα
η οδύνη του είναι η οικεία μας οδύνη
(κάπου στο Μετς, Μουσούρου, στην Αθήνα),
Μ’ απόκαμ’ η ψυχούλα και της δίνει
παρηγοριά ψυχρή την κοκαΐνη.
Α, στην οθόνη κλίναμε το γόνα
λέγοντας: ας χαρή λίγη γαλήνη,
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
(…)
Για τη Σκουάντρα Ατζούρα
Αρκετά πιο άγνωστη, ωστόσο εξίσου ενδιαφέρουσα και με μπόλικο χιούμορ (κορυφαίος στίχος: οι χαφ χαφιέδιζαν μάταια), η εντύπωση του Μίμη Σουλιώτη από έναν αγώνα Ιταλίας-Αγγλίας, κατά πάσα βεβαιότητα από τη νίκη των Ιταλών με 1-0 στο Euro του 1980 (“Φόρτσα Ιτάλια”, 1992).
Φόρτσα Ιτάλια
Άμα σου λέω: συρτό παιχνίδι η Σκουάντρα
ενάντια στις μπαλαρίνες της Αγγλίας,
οι βασιλόφρονοι Εγγλέζοι
βάραγαν μελό σέντρες, πάσχιζαν
για τρικυμίες στα ιταλικά καρέ –
οι χαφ χαφιέδιζαν μάταια
έξω από την περιοχή του Τζοφ,
σήκωναν τη μπάλα όλο ανεδαφικότητα.
Ο μόνος, ιλ σόλο, ο μοναδικός Εγγλέζος
που θα απαθανατιστεί στην ποίησή μου
είταν ο αέναα ωκύπους Κίνγκαμ.
(…)
(σημ: Κίνγκαμ αντί Κίγκαν)
Μίξη τεχνών: Οι χορευτές του Άγιαξ
Για κλείσιμο, ένα κομμάτι από το πάντα επίκαιρο πεζο-ποιητικό κείμενο του Μανόλη Αναγνωστάκη από την Αυγή της 28ης Οκτωβρίου του 1984 (“Άγιαξ για Πάντα”)
Άγιαξ για Πάντα
(…)
Θα μας ξαναθυμίσει άραγε κάποιος καμιά πάλι φορά πως το ποδόσφαιρο δεν είναι πια απλώς τεχνική, δεν είναι πια απλώς δύναμη, δεν είναι άθροισμα από εξωνημένες βεντέτες;
Θα μας θυμίσει πάλι κανείς την έμπνευση,τη γοητεία του απρόοπτου, τον αυθορμητισμό που γίνεται σοφία και τη σοφία που φαντάζει σαν αυθορμητισμός, το ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι το πιο μοντέρνο χορογραφικό έργο Τέχνης, όπως μας απέδειξαν και μας το δίδαξαν οι νέοι Νιζίνσκυ της δεκαετίας του ’70;
Βίβα, για πάντα, ΑΓΙΑΞ.
Page: 1 2