Αν Έχετε Καλύτερο Τίτλο από το «Χαρακίρι», Προσλαμβάνεστε…

Δε γίνεται να φάνε αυτό το γκολ. Δε γίνεται να φάνε αυτό το γκολ στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων. Δε γίνεται να φάνε αυτό το γκολ στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων ενός νοκ-άουτ αγώνα στη φάση των 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν εξετάζουμε το ότι προηγήθηκαν 2-0 και είχαν λιγότερο από ένα ημίχρονο να διατηρήσουν το προβάδισμα. Το Βέλγιο είναι μια σαφώς ανώτερη ποιοτικά ομάδα, όχι ότι οι Ιάπωνες είναι τσουρουκάδες – ίσα ίσα μια χαρά στρωτά κάτω τη μπάλα παίζουν, είναι ταχύτατοι και, συνήθως, συνεισφέρουν στο να βλέπουμε θεαματικά παιχνίδια όπως σαφώς ήταν το (μισό) χθεσινό. Οι «κόκκινοι διάβολοι» χθες, όταν βρέθηκαν πίσω στο σκορ, φόρτωσαν την αντίπαλη περιοχή με έξτρα παίκτες, κατέφυγαν στις σέντρες (που εδώ, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει συνήθως, ήταν επιβεβλημένη επιλογή και όχι απονενοημένο διάβημα) κι εκμεταλλεύτηκαν τη μεγάλη διαφορά σε σωματικά προσόντα. Ήταν σχεδόν κωμικό, σε κάποιες φάσεις, να βλέπεις τους καμικάζι ιάπωνες σέντερ μπακ να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν πάνω στον θηριώδη Λουκάκου. Προς υπεράσπισή τους, βέβαια, οι Ιάπωνες δεν είναι ότι το γύρισαν εντελώς στο ταμπούρι μετά το 2-0. Σχεδόν κάθε φορά που κατέβαιναν, απειλούσαν. Φτιάχνοντας 3-4 καταστάσεις που πλησίασαν στο τρίτο γκολ, με το οποίο θα είχαν καθαρίσει.

Αλλά…

ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΦΑΝΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΚΟΛ ΣΤΟ 4ο ΛΕΠΤΟ ΤΩΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΩΝ ΕΝΟΣ ΝΟΚ-ΑΟΥΤ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟΥΣ 16 ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ.

Ένας δε βρέθηκε, στον πάγκο ή στο χορτάρι να πει «παιδιά, όχι όλοι μπροστά, στο x είμαστε δε χάνουμε»; Ο προπονητής Ακίρα Νισίνο; Κάποιος βοηθός του; Ο έμπειρος Κεϊσούκε Χόντα που λίγο πριν παραλίγο να ολοκληρώσει την κηδεία με το φοβερό του φάουλ; Ο τερματοφύλακας Καβασίμα; Ένα σέντερ μπακ πριν δει τον εφιάλτη να έρχεται, να πει στους συναδέλφους του αμυντικούς να μην είναι τόσο ψηλά, κοντά στη σέντρα; Ένας από τους προωθημένους να εμποδίσει τον Κουρτουά μετά το μπλοκάρισμά του; Κάποιος ίσως να κάνει ένα φάουλ στην κούρσα των Βέλγων;

Σε κάθε περίπτωση…

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΙΣΟΠΑΛΟΣ ΣΤΟ ΣΚΟΡ ΣΤΟ 94’ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΩΣ ΓΚΟΛ ΣΕ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ 12 (!!!!!!!) ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ

Παρατηρήστε τις θέσεις των Ιαπώνων χτυπώντας το μοιραίο κόρνερ. Υπάρχει ο εκτελεστής, ένας που πάει δίπλα του για πασούλα (κάποιος, μίζερος ίσως, θα έλεγε «παίχτε το με πάσα βρε τζαπάνια, να βγει ο χρόνος, λες και θα πάρετε την κεφαλιά μέσα στα θηρία»), Τέσσερις μέσα στην περιοχή, ένας στο ύψος της. Ένας κάτω από τη σέντρα. Και οι δύο τελευταίοι, στο πίσω ημικύκλιό της. (Πιο ψηλά κι από κει που είχε στήσει ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι την άμυνα του Παναθηναϊκού σε εκείνο το αλήστου μνήμης 0-5 στο Καμπ Νου το 2005 …που από καθαρή τύχη δεν ήταν 0-12).

Αφέλεια; Απειρία; Θολούρα; Χαρακίρι; Ναι, χαρακίρι όσο αναμενόμενο κι αν είναι το αθλητικογραφικό κλισέ για την περίσταση. Αυτό που έπαθαν οι σαμουράι είναι το ποδοσφαιρικό ανάλογο να είναι δική σου η τελευταία επίθεση στο μπάσκετ αλλά να τρως κάρφωμα στην εκπνοή (μην αναρωτιέστε πώς, το ‘χει πάθει ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ). Πολλοί, κακοί άνθρωποι σαφέστατα, από σας που διαβάζετε θα επικαλεστείτε κι εδώ θεία ποδοσφαιρική δίκη για το τελευταίο τέταρτο-παρωδία του ματς με την Πολωνία που έδωσε στην Ιαπωνία την πρόκριση.

Κοιτάζοντας λίγο πιο ψύχραιμα βεβαια το ταμπλό των διασταυρώσεων, όσο κι αν οι Γιαπωνέζοι κέρδισαν τη συμπάθειά (που είχαν χάσει) χθες, ο προημιτελικός Βραζιλία – Βέλγιο είναι ένα ματς που όλοι περιμένουμε από την αρχή του Μουντιάλ. Ίσως οι δύο πιο προικισμένες τεχνικά ομάδες από τις 32, σε μια αναμέτρηση που αν δεν επικρατήσει το «φοβάται ο Βέλγος το θεριό», μπορεί να μας μείνει κι αξέχαστο. Χρησιμοποίησα σκόπιμα τους Ευρωπαίους για να παραφράσω τον θυμόσοφο ελληνικό λαό, γιατί είναι δεδομένο ότι θα φυλάγεται ο Βραζιλιάνος.

Μετά την ιερόσυλη επανάσταση του Σεμπαστιάο Λαζαρόνι που έπαιξε με 3-5-2 στo Ιταλια ’90 (κι επικρίθηκε αποκλεισμένος από τον Ντιέγο στους ’16), όλοι οι προπονητές της «σελεσάο» κοιτάζουν πρώτα την άμυνα, όσο κι αν παραχαράσσει αυτό τις ποδοσφαιρικές γραφές. Κοιτάζουν πρώτα να κλειδαμπαρώσουν την ανασταλτική λειτουργία, επιτρέποντας στα μπακ να ανεβαίνουν και ξέρουν ότι μπροστά υπάρχουν οι αρτίστες για να σκοράρουν. Πανωλεθρίες όπως το 1-7 με τη Γερμανία μέσα στο σπίτι τους πριν 4 χρόνια, έρχονται απλά να επιβεβαιώσουν την επιφυλακτικότητα. Έτσι και φέτος, o Χρήστος Τσαγανέας Τσίτσε που κάθεται στην ηλεκτρική καρέκλα του πάγκου τους, χάνει τον ύπνο του για το μηδέν. Και μετά το μουδιασμένο ξεκίνημα με τους Ελβετούς, το πετυχαίνει και κοιμάται λίγο πιο ήσυχα.

Η Βραζιλία έχει κερδίσει τρία συνεχόμενα ματς με 2-0, όχι ακριβώς με καρμπόν αλλά όχι και μικρό δείγμα στο πλαίσιο ενός Μουντιάλ για να μη συνιστά μοτίβο. Τιάγκο Σίλβα και Μιράντα καθαρίζουν πίσω, Κασεμίρο και Παουλίνιο τρεχαλάνε (sic) και μετά… έχει ο Θεός της Μπάλας. Όσο αποκρουστικά είναι τα καραγκιοζιλίκια του Νεϊμάρ, άλλο τόσο διάολος είναι (η κίνηση του στο πρώτο γκολ με τους Μεξικάνους είναι ποίηση), ενώ χθες χάσαμε τα λόγια μας παρακολουθώντας αυτό το, βγαλμένο από την Πόλη του Θεού, άτι που λέγεται Γουίλιαν, να επιταχύνει και να χάνεται εκεί που κανένας βαψομαλλιάς Μεξικανος δεν μπορούσε να τον φτάσει. Ένα ζήτημα είναι τι θα κάνουν οι Βραζιλιάνοι έτσι και μείνουν πίσω στο σκορ, και το άγχος τους κυριέψει. Παραλίγο να συμβεί αυτό στο πρώτο ημίωρο που οι Μεξικάνοι ήταν πολύ απειλητικοί αλλά… από τηγανήτα τίποτα. Τι θα γίνει αν οι Βέλγοι σκοράρουν πρώτοι, με εντελώς δεδομένη την ικανότητά τους στην κόντρα;

Όπως και να ‘χει, η Βραζιλία δεν είναι ακριβώς η καλύτερη μέχρι τώρα αλλά αυτή που έχει δείξει ότι διαθέτει τον πιο πειστικό τρόπο για να το σηκώσει…