EPA/RICCARDO ANTIMIANI
EPA/RICCARDO ANTIMIANI
Δύο από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει κανείς όταν φτάνει στη Ρώμη είναι ότι η amatriciana δε γίνεται με bacon αλλά με guanciale κι ότι ο Totti γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Porta Metronia, μια γειτονιά στον Νότο της ιταλικής πρωτεύουσας.
Η Ρώμη είναι μια πόλη που εδώ και δύο χιλιετίες έχει αδιάκοπα μεγάλη ιστορική σημασία. Οι διαφορετικές περίοδοι που τη χαρακτήρισαν σε αυτό το διάστημα εκφράζονται μέσα από σύμβολα που συναντάς στην ίδια την πόλη: το αυτοκρατορικό φόρουμ, το Κολοσσαίο, το Βατικανό, οι πίνακες του Καραβάτζιο στις εκκλησίες, το EUR, η Cinecitta και η Anna Magnani είναι κάποια από αυτά.
Όταν κανείς ψάξει όμως το σύμβολο των τελευταίων 20 ετών, θα το βρει στο πρόσωπο του Francesco Totti. Γιατί ο Totti είναι αυτό που λένε στη Ρώμη: “Romano de Roma, da sette generazioni”. «Αληθινός Ρωμάιος, εφτά γενεών». Σαν φυσιογνωμία και σαν χαρακτήρας. Ξανθός, με ανοιχτά μάτια όπως λέγεται ότι ήταν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Άξεστος, δίχως τρόπους, πλακατζής, με βαριά προφορά όπως ο σύγχρονος Ρωμαίος στα μάτια των υπόλοιπων Ιταλών.
O Gladiatore Giallorosso κλείνει την καριέρα στις 28 Μαΐου 2017 εναντίον της Τζένοα. Έπαιξε για πρώτη φορά στην serie A στις 28 Μαρτίου 1993. Πάντα με την ίδια φανέλα. Αυτή της Ρόμα. Σε αυτά τα 24 χρόνια κατέκτησε ένα πρωτάθλημα Ιταλίας, δύο Κύπελλα, δύο Σούπερκαπ κι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο με την Εθνική ομάδα. Η ποδοσφαιρική του αξία είναι αδιαμφισβήτητη. Η δήλωση του Μαραντόνα πως είναι και θα είναι ο καλύτερος παίκτης που έχει δει στη ζωή του είναι αρκετή για να το υποστηρίξει.
Αυτό που τον έκανε σύμβολο της πόλης όμως δεν είναι τα δυνατά σουτ, οι πάσες ακριβείας ή η απίστευτη αντίληψη του γηπέδου, αλλά η αγάπη του για το παιχνίδι και η πίστη του για την ομάδα και την πόλη. Ποδοσφαιρικά η Ρώμη είναι για την Ιταλία ό,τι είναι για εμάς η Θεσσαλονίκη. Μια πόλη που λόγω μεγέθους έχει δημοφιλείς ομάδες αλλά σπάνια τις βλέπει να κερδίζουν τίτλους κι ακόμα πιο σπάνια να κρατάνε τους καλούς παίκτες για καιρό.
Ο Totti είχε δεκάδες προσφορές από μεγαλύτερους συλλόγους εντός κι εκτός Ιταλίας που θα μπορούσαν να τον κάνουν πιο πλούσιο και να του χαρίσουν περισσότερους τίτλους. Κάθε χρόνο όμως τις απέρριπτε για να παίξει στο Olimpico μπροστά στα παιδιά της Curva Sud. Κάθε χρόνο (εκτός από ένα) έβλεπε τις άλλες ομάδες να τερματίζουν ψηλότερα αφού πρώτα τους είχε κάνει μια εξωπραγματική λόμπα ή τους είχε ρίξει μια τεσσάρα για πλάκα. Γι’ αυτόν ήταν αρκετό το scudetto του 2001 και τα ντέρμπι με τη Λάτσιο.
Σαν εκείνο το 1999 που στέρησε το πρωτάθλημα από τους αιώνιους εχθρούς κι εμφάνισε μια μπλούζα που έγραφε «Σας τιμώρησα ξανά». Το άλλο το 2002 που έκανε με λόμπα έξω από τη μεγάλη περιοχή το 5-1 ή εκείνο το 2015 που ισοφάρισε με ένα καταπληκτικό γκολ στα 38 του χρόνια και στου πανηγυρισμούς βγήκε φωτογραφία μπροστά από την εξέδρα των φανατικών. Λες και για αυτόν το ποδόσφαιρο ήταν πάντα ένα αστείο. Όπως τότε που στο πιο σημαντικό πέναλτι του ημιτελικού με την Ολλανδία για το Euro 2000 έκανε στον Van der Sar το περίφημο “cucchiaio” (λόμπα) και άφησε άναυδους τους πάντες, από τον εκφωνητή της RAI μέχρι τον προπονητή του.
Μάλλον άναυδος έμεινε κι ο ίδιος όταν όσοι τον έβριζαν και τον κορόιδευαν για δεκαετίες αναγνώρισαν στο τέλος την προσφορά του. Του το έδειξαν γιουχάροντας τον Spalletti στο San Siro που δεν τον έβαλε για τελευταία φορά ή σηκώνοντας ένα πανό για να τον αποχαιρετήσουν στο τελευταίο παιχνίδι της Λάτσιο στο Olimpico. Μπορεί να μην κατέκτησε πότε Champions League ή να κέρδισε λιγότερα χρήματα από άλλους, αλλά θα μείνει στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος Capitano όλων των εποχών. Grazie Checco!